นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 40

ฉันร้องไห้อยู่พักใหญ่ จนกระทั่งน้ำตามันค่อยๆ แห้งเหือดหายไป พราวถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วพูด “คุณเหนือใช่มั้ย เขาคงทำให้แกลำบากใจมาก”

“เขากดดันฉันหลายอย่าง จนฉันแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง”

“แกตัดสินใจไปแล้วคงทำอะไรไม่ได้นอกจากอดทนนะริน”

“……”

“ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้แกรู้สึกดีขึ้น ในเมื่อหนีไม่พ้นแกก็ต้องยอมจำนนแบบนี้ต่อไป”

“ขนาดกับพี่เพชรเขายังสั่งห้ามไม่ให้ฉันยุ่ง”

พราวทำหน้าไม่เชื่อ “จริงหรอริน แล้วแกได้บอกมั้ยว่าพี่เพชรคือพี่ชายของเพื่อน”

“ฉันบอกไปแล้ว แต่เขาไม่ฟัง”

“เฮ้อ! ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้”

“แล้วที่ฉันทนไม่ไหวจนต้องมาหาแกวันนี้ก็เพราะว่าคุณเหนือโทรหาฉันแล้วมีผู้ชายรับสาย ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าไปทำโทรศัพท์ตกหายไว้ที่ไหน แล้วเขาก็ไม่ฟังอะไรเหมือนเดิม”

“โหย! เกินไปแล้วนะ แบบนี้น่ะ”

“เพราะแบบนี้ไงฉันถึงอึดอัด ชีวิตฉัน มันไม่ใช่ของฉันตั้งแต่คุณเหนือเข้ามา”

“ฟังแกพูดแล้วฉันก็แอบคิดนะว่าคุณเหนือจะชอบแก”

“ไม่หรอก แกจะบ้าหรือไงพราว”

“เขาดูหวงแกออกนอกหน้ามากไปนะฉันว่า มันเหมือนไม่ใช่แค่ข้อตกลงบ้าๆ ที่แกเล่ามา เหมือนคุณเหนือรู้สึกมากกว่านั้น”

ตึกตัก! ตึกตัก! หัวใจดวงน้อยของฉันมันเต้นรัวเมื่อได้ฟังคำพูดของพราว มันอาจจะฟังดูแล้วเป็นไปไม่ได้ ถึงฉันจะยังน้อยใจเขาอยู่ในตอนนี้ แต่หัวใจมันกลับรู้สึกตรงกันข้าม

“ริน มาได้ยังไง มาเมื่อไหร่” เสียงของพี่เพชรท้วงขึ้นมา เมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วมองเห็นฉันนั่งอยู่

“รินมาสักพักแล้วค่ะ” พราวเป็นคนตอบคำถามของพี่เพชรแทนฉัน “คืนนี้รินจะมานอนค้างกับพราว”

“แล้วกินอะไรมาหรือยัง เดี๋ยวพี่ทำให้กินรินอยากกินอะไร”

“โห! พี่เพชรทีกับน้องบอกให้ไปหาทำกินเอง ทีกับรินทำไมถึงจะทำให้ล่ะ”

“ยุ่ง” พี่เพชรรีบพูดดักพราวไว้

“รินไม่หิวหรอกค่ะ ไม่อยากรบกวนพี่เพชรด้วยมันดึกแล้ว”

“ไม่รบกวนเลยริน พี่เต็มใจ”

“ไม่เป็นไรค่ะ รินไม่หิวจริงๆ”

พราวลุกขึ้นไปแล้วดันพี่เพชรให้กลับเข้าไปในห้อง “เข้าไปนอนได้แล้วนะคะ ผู้หญิงเขาจะคุยกัน”

“แต่พี่…”

“ไม่มีแต่ค่ะ ไปนอนเลย”

ฉันยิ้มจางๆ ให้พี่เพชรและแปลกใจกับท่าทางแบบนั้นของเขา แต่ก็ไม่ได้ท้วงถามว่าเป็นอะไร

“เข้าห้องกันเถอะ เดี๋ยวพี่เพชรจะออกมาวุ่นวายอีก แล้วนี่แกอาบน้ำหรือยังริน”

“อาบแล้ว”

ฉันลุกขึ้นเดินเข้าห้องพราว ฉันเคยมานอนที่บ้านพราวหลายครั้งอยู่เหมือนกันในตอนที่เรียนปีหนึ่งถึงปีสี่ จึบไม่ได้รู้สึกแปลกที่อะไร

#ภายในห้อง

“นอนเถอะดึกแล้ว ต่อให้แกอยากหนียังไงแต่พรุ่งนี้ไปทำงานแกก็ต้องเจอกับคุณเหนืออยู่ดี”

“…….”

“เตรียมใจไว้รอเลยยัยริน”

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เองเดี๋ยวก็หาย”

“พี่ขอโทษจริงๆ” พี่เอกยังคงขอโทษด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ เดี๋ยวรินขอตัวไปชงกาแฟใหม่ก่อนนะคะ ถ้าชักช้าเดี๋ยวจะถูกคุณเหนือดุเอา”

ฉันรีบเดินแยกตัวมาชงกาแฟใหม่อีกครั้ง เมื่อเสร็จแล้วก็รีบเอามาให้คุณเหนือ มือข้างที่ถูกน้ำร้อนของกาแฟลวกมันแดงเถือก ฉันจึงรีบเก็บมือพ่ายหลังไว้ไม่ให้คุณเหนือเห็น

“กาแฟแค่แก้วเดียว จำเป็นต้องไปนานขนาดนั้น ?”

“ขอโทษที่ช้านะคะ ไม่มีอะไรแล้วรินขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” ฉันก้มหน้าตอบก่อนจะหันหลังให้คุณเหนือ

ยังไม่มันที่จะเดินไปถึงประตูห้องขามันก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงของคุณเหนือเอ่ยขึ้น “ฉันซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่มาให้”

รู้สึกว่าเขาจะเป็นคนที่มีความหลากหลายทางอารมณ์จริงๆ

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหมุนตัวมาประจันหน้ากับคุณเหนืออีกครั้ง “ทำไมถึงซื้อให้รินล่ะคะ ไม่คิดว่ารินมีชู้แล้วหรือไง”

“อย่ากวนประสาทฉัน!!”

“รินขอตัวไปทำงานนะคะ” ฉันไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไรอีก ก่อนจะหมุนตัวกลับมาทางประตูแล้วก้าวขาเดิน

หมับ!! เดินได้ไม่ถึงสามก้าวร่างของฉันก็ถูกกระชากอย่างแรง แถมมือที่ถูกกระชากก็ยังเป็นมือข้างเดียวกันกับที่โดนน้ำร้อนลวกเมื่อกี้ด้วย

“โอ้ย ระ รินเจ็บ” ฉันร้องออกมาเสียงดัง ทำให้คุณเหนือมองที่มือของฉัน

“มือไปโดนอะไรมา ทำไมถึงแดงขนาดนี้”

ฉันมองหน้าคุณเหนือ มองสายตาของเขาพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว ฉันพยายามหาเหตุผลมาหักล้าง พยายามจะไม่คิดไปเอง แต่ทว่าสายตาแบบนั้นที่คุณเหนือมองมือฉันอยู่ มันเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ฉันรู้สึกได้แบบนั้นจริงๆ….

“ฉันถามว่ามือไปโดนอะไรมา!!” ครั้งนี้ฉันถูกคุณเหนือตวาดถามเบาๆ

“ดะ โดนกาแฟหกใส่นิดหน่อยค่ะ แต่รินไม่เจ็บ” ฉันดึงมือกลับแต่คุณเหนือไม่ยอมปล่อย