นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 48

ใบหน้าของฉันมันชาเมื่อได้ยินคำพูดที่คุณเหนือเพิ่งพ่นมันออกมา

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้รินกลับไปอยู่ที่คอนโดเหมือนเดิมสิคะ”

“ทำไม ?” คุณเหนือขมวดคิ้ว สายตาของเขามันดุดันมากกว่าทุกครั้ง

“ที่คุณเหนือให้รินมาอยู่ด้วย มันก็เหมือนการล้ำเส้นไม่ใช่หรอคะ”

“ให้เธอมาอยู่ด้วย กับการที่เธอมายุ่งเรื่องของฉัน มันไม่เหมือนกันนะวาริน”

ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ มันมีความรู้สึกบางอย่างที่กำลังสั่งการในสมอง ฉันไม่อยากให้คุณเหนือไปเจอกับผู้หญิงคนนั้นที่โทรมาหาเขา…

ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นยืนจากน้ำทั้งที่ในตอนนี้ร่างกายยังเปลือยเปล่าอยู่ พอคุณเหนือเห็นเขาก็เบือนหน้าหนีทำเหมือนไม่อยากจะมอง ทั้งที่เมื่อกี้เราเพิ่งจะทำอะไรๆ ด้วยกันอยู่

“ถ้ารินขอให้คุณเหนืออยู่กับริน คุณเหนือจะอยู่มั้ยคะ”

“……” คำถามของฉันมันไร้ซึ่งคำตอบจากผู้ชายตรงหน้า

พอเห็นเขาเงียบหัวใจดวงน้อยของฉันมันก็เริ่มเต้นรัวเป็นจังหวะที่เจ็บปวด ที่ผ่านมาฉันไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้รักเขาได้เลย และในตอนนี้ฉันก็กำลังหลงรักผู้ชายที่ไม่ควรรัก

ฉันเดินไปสวมกอดคุณเหนือไว้แน่น ถึงแม้จะรู้ดีว่าความรู้สึกแบบนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้น และรู้ดีว่าสักวันฉันต้องเจ็บปวดเพราะสถานะที่เป็นอยู่ก็ตาม

“รินต้องการคุณเหนือนะคะ”

ฉันผละกอดออกแล้วเงยหน้าขึ้นมอง คุณเหนือยังคงไม่มองฉันเหมือนเดิม จู่ๆ เขาก็เย็นชาใส่ฉัน

ฉันดันร่างหนาของคุณเหนือมาติดกับผนังห้องน้ำ จากนั้นก็ดึงสายชุดคลุมของเขาลง

นี่คือครั้งแรกที่ฉันใช้มือสัมผัสแก่นกายใหญ่โดยไม่ถูกบังคับ มือของฉันกำรูดแก่นกายนั้นจนมันพองตัวใหญ่ขึ้น แต่กลับถูกคุณเหนือปัดมือออก เขาดึงชุดคลุมมาสวมใส่ไว้เหมือนเดิม

การถูกปฏิเสธอีกครั้งมันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกถึงความอับอาย สายตาของฉันมองเห็นผ้าขนหนูอยู่หนึ่งผืนพาดไว้บนขอบอ่างล้างหน้า จึงคว้าไปหยิบมันมาพันตัวไว้ จากนั้นก็รีบวิ่งออกจากห้องน้ำ

“จะไปไหน ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า ใครอนุญาตให้เธอออกไปจากห้องฉันทั้งที่ยังนุ่งแค่ผ้าขนหนูแบบนั้น วาริน วาริน!!”

ฉันไม่ได้ฟังเสียงค้านอะไรจากคุณเหนือ เขาไม่เข้าใจหรอกว่าคนที่มีความรู้สึกมันเป็นยังไง เขามันคนเย็นชา คนไม่มีหัวใจ ปากบอกว่าฉันพิเศษ สุดท้ายฉันมันก็แค่ของเล่นของเขาเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ

ฉันวิ่งลงบันไดไม่ได้ขึ้นลิฟต์ เมื่อมาถึงห้องก็รีบเปิดประตูเข้าไป วิ่งมาที่เตียงแล้วล้มตัวนอนดึงผ้าห่มคลุมตัวจนมิด ฉันฟุบหน้าลงกับหมอน อยู่แบบนี้นานหลายนาที

ในบางครั้งคุณเหนือก็ทำให้ทำให้ฉันรู้สึกดี ดีมากๆ แต่บางครั้งเขาก็ไม่สนใจฉันเลยสักนิด

ต่อไปนี้ฉันจะไม่คิดอะไรมากไปกว่าสถานะของตัวเองอีก

แกร็ก!! เสียงเปิดประตูห้องเข้ามาในขณะที่ฉันกำลังนอนคลุมโปงอยู่ แน่นอนว่าต้องเป็นคุณเหนือเพราะคนอื่นคงไม่กล้าเข้ามาแน่ๆ

เขาจะเข้ามาหาฉันทำไม จะไปหาผู้หญิงคนอื่นไม่ใช่หรือไง

“ถ้าจะไปก็ลุกขึ้นแต่งตัว” เสียงทุ้มต่ำออกคำสั่ง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ปฏิเสธฉัน จู่ๆ จะมาพูดแบบนี้ทำไมกัน

“รินไม่ไป” ฉันตอบกลับไปเสียงห้วนๆ เหมือนไม่ค่อยเต็มใจจะตอบเขาสักเท่าไหร่

“สรุปเธอจะเอายังไง”

“ก็บอกว่าไม่ไปไงคะ”

“เปลี่ยนใจแล้ว”

“กะ ก็ลุกขึ้นไปสิคะ ทับไว้แบบนี้รินจะลุกขึ้นได้ยังไง”

คุณเหนือไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาบอมลุกขึ้นออกไปตามที่ฉันบอก จากนั้นฉันจึงรีบไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเข้ามาแต่งตัวในห้องน้ำ

ในใจก็มีแต่คำถามมากมายกับการกระทำของคุณเหนือ เขาอยากจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน เป็นคนที่เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้เลยจริงๆ

หลังจากแต่งตัวเสร็จคุณเหนือก็พาฉันมาขึ้นรถ เขาขับรถไปที่ไหนสักแห่งซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าคือที่ไหน ตลอดทางมีสายเรียกเข้ามาในโทรศัพท์ของเขา

แต่คุณเหนือก็ไม่รับสาย จนกระทั่งมาจอดที่ล้านจอดรถของคอนโดแห่งหนึ่ง เมื่อรถดับสนิทคุณเหนือจึงรับสายที่โทรเข้ามา

( ฉันไม่ขึ้นไป ถ้าอยากเจอก็ลงมาที่ลานจอดรถ )

พูดจบคุณเหนือก็วางสาย ก่อนจะหันมาสั่งฉัน “รอฉันอยู่ในรถ”

เขาเปิดประตูออกแล้วเดินไปนั่งที่หน้ากระโปรงรถพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบเพื่อรอผู้หญิงคนนั้น

ฉันนั่งมองคุณเหนืออยู่ในรถ กระจกรถของคุณเหนือเป็นแบบดำทึบ คนด้านนอกจะมองไม่เห็นคนด้านในรถ

ไม่นานนักก็มีผู้หญิงเดินมาหาคุณเหนือ พร้อมกับที่คุณเหนือสูบบุหรี่เสร็จพอดี เขาทิ้งมวลบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้จนดับ และฉันเองก็ไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน แต่สีหน้าของผู้หญิงคนนั้นคล้ายกำลังจะร้องไห้

จู่ๆ เธอก็สวมกอดคุณเหนือ โดยที่เขาเองก็ยืนนิ่งๆ ให้เธอกอดแบบนั้น

หัวใจดวงน้อยของฉันมันเริ่มเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง โอเคฉันรู้แล้ว ฉันไม่ควรมากับเขา ไม่ควรมาเห็นอะไรแบบนี้