นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 49

ฉันก้มหน้าลงพยายามบอกกับตัวเองว่าอย่ามอง ห้ามมองคุณเหนือกับผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด แต่สุดท้ายแล้วก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ฉันเงยหน้าขึ้นและก็ยังเห็นผู้หญิงคนนั้นเธอกอดคุณเหนืออยู่ แต่คุณเหนือก็ยังไม่ยอมกอดตอบ

มันก็ดีแล้ว หากว่าฉันเห็นคุณเหนือกอดเธอตอบ ความรู้สึกมันคงจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกหลายเท่า

ในหัวของฉันมันมีแต่คำถาม เธอคือใคร มีสิทธิ์อะไรกอดเขาแบบนั้น เธอสำคัญกับคุณเหนือหรือเปล่า

สายตาของฉันมองภาพตรงหน้าจนกระทั่งผู้หญิงคนนั้นเธอผละกอดออก เธอพูดอะไรบางอย่างพร้อมกับหยดน้ำตาที่มันไหลลงมาอาบแก้ม สายตาของคุณเหนือที่มองเธอไม่ได้ดุร้ายแบบที่มองฉัน

เหมือนกับว่าผู้หญิงคนนี้เธอคือคนสำคัญของเขา….

คุณเหนือหันมองมาตรงที่ฉันนั่ง แววตาที่แสนเย็นชาไร้ความรู้สึกนั้นกำลังทำให้ฉันเจ็บปวด ไม่รู้ว่าเผลอกำมือแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีมันก็สั่นไปหมดทั้งตัว

ฉะ ฉันควรจะออกไปจากรถดีมั้ย ไม่อยากให้เขาทั้งคู่อยู่ด้วยกันแบบนั้นอีก

พอคิดได้แบบนั้นมันก็มีคำถามเกิดขึ้น ว่าฉันมีสิทธิ์อะไร ตัวฉันเองไม่มีสิทธิ์ไปห้ามไม่ว่าคุณเหนือจะอยู่กับใคร คำว่าพิเศษที่เขามอบให้มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีสิทธิ์ ก็แค่พิเศษ แค่ลมปาก แค่นั้นจริงๆ

เนิ่นนานที่คุณเหนือยืนคุยกับผู้หญิงคนนั้นท่าทางของทั้งคู่เหมือนกำลังทะเลาะกันอยู่ เธอจับมือคุณเหนือไว้แน่นแต่ถูกคุณเหนือแกะออก ก่อนที่เขาจะเดินมาที่รถ

เมื่อคุณเหนือเปิดประตูรถออกผู้หญิงคนนั้นก็รีบวิ่งมาสวมกอดเขาจากทางด้านหลังอีกครั้ง

“….ลดาขอโทษ คุณเหนือจะทำยังไงก็ได้แต่อย่าเพิ่งกลับได้มั้ย ลาดาขอร้องนะคะ” เธอพูดอย่างอ้อนวอน แต่แล้วเธอก็ต้องนิ่งไปเมื่อมองเห็นฉันที่นั่งอยู่ในรถ

“คะ ใครหรอคะคุณเหนือ”

คุณเหนือไม่ตอบจากนั้นก็แกะมือเธอออกแล้วเข้ามานั่งในรถ

“ลดาถามว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร คุณเหนือพามันมาด้วยทำไม”

“ถอยไป ฉันจะกลับ”

“ไม่ลดาไม่ให้กลับ”

“ถ้าเธอยังพูดไม่รู้เรื่อง รับรองว่าไอ้ติณมันรู้เรื่องนี้แน่”พอคุณเหนือพูดไปแบบนั้นเธอก็ค่อยๆ ถอยออกห่างยอมให้คุณเหนือปิดประตูรถ

เมื่อประตูรถถูกปิดลงคุณเหนือก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ สีหน้าของเขามันเต็มไปด้วยความเครียด

ฉันอยากจะถาม อยากจะรู้มากๆ แต่ความกล้ามันมีไม่มากพอ จึงทำได้แค่นั่งเงียบ

คุณเหนือขับรถออกจากคอนโดและเขาก็เงียบพร้อมกับหน้าตาที่เคร่งเครียดมาจนกระทั่งถึงบ้าน แถมยังลงจากรถไปโดยไม่ได้รอฉัน

เขาเดินไปเลยราวกับว่าฉันไม่ได้นั่งไปด้วย เหมือนว่าฉันเป็นเพียงแค่อากาศที่อยู่รอบๆ ตัวเขาก็เท่านั้น มันยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวด

“ไปเอาเหล้ามา” เมื่อเดินเข้ามาภายในตัวบ้านเขาก็สั่งลูกน้อง จากนั้นก็หันมาบอกฉัน “ขึ้นไปที่ห้องของเธอซะ”

เขาจะมาหงุดหงิดใส่ฉันทำไม ทั้งที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้โกรธเลยสักนิด

“จะยืนนิ่งอยู่ทำไมฉันบอกให้ขึ้นไปบนห้องซะ!!” ครั้งนี้คุณเหนือตะคอกเสียงดังลั่นบ้าน

“ไม่เห็นต้องตะคอกเสียงดังขนาดนี้เลยนี่คะ” ฉันพูดออกไปแบบนั้นและไม่ได้ยืนรอฟังว่าเขาจะตอบโตอะไรมาหรือเปล่า หลังจากที่พูดจบฉันก็รีบวิ่งมาที่ลิฟต์แล้วกดขึ้นไปยังชั้นสี่ทันที

( เจ้านายพี่รินเขาหล่อนี่นา หล่อมากๆ ด้วย หนูชอบ )

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ว่าจะโทรคุยกับนาลินเพื่อให้ตัวเองหายเครียด แต่กลับต้องมาคิดมากยิ่งกว่าเดิม

#ตกดึก

ฉันนอนไม่หลับเพราะความหิว เมื่อตอนเย็นไม่ได้กินอะไรจึงทำให้นอนไม่หลับ ฉันตัดสินใจเปิดประตูห้องเดินลงมาชั้นล่าง เดินลงบันไดนะ เพราะไม่อยากจะขึ้นลิฟต์เสียงมันดังตอนเปิดน่ะ

พอลงมาชั้นล่างยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงห้องครัวฉันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าคุณเหนือกำลังนั่งดื่มอยู่ เขาดื่มตั้งแต่ตอนมาถึงที่บ้านจนตอนนี้มันตีสองกว่าแล้วนะ ดื่มหนักแบบนี้ไม่ห่วงสุขภาพตัวเองเลยหรือไง

ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหาคุณเหนือที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่ม จึงรีบคว้ามือไปจับแขนเขาไว้แล้วพูด “พอได้แล้วนะคะ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้คุณเหนือต้องเข้าบริษัท”

“ใครใช้ให้เธอมายุ่งกับฉัน จะไปไหนก็ไป!!” คุณเหนือผลักฉันออกอย่างแรง ร่างของฉันเซเกือบจะพยุงตัวไม่ได้โชคดีที่ไม่ล้มกระแทกพื้น

“รินเป็นห่วง คุณเหนือดื่มหนักเกินไปแล้ว ขึ้นห้องไปนอนนะคะเดี๋ยวรินช่วยประคอง”

ฉันกำลังจะเดินเข้าไปหาคุณเหนืออีกครั้ง แต่ก็ต้องกรี๊ดออกมาเสียงหลง เพล้ง!! คุณเหนือเหวี่ยงแล้วเหล้ามาตรงหน้าของฉัน เศษแก้วที่แตกกนะจายเต็มพื้นมันกระเด็นมาปักเข้าที่เท้าของฉันจังๆ ทำให้เลือดไหลออกมา

“คะ คุณเหนือ…”

“ไปให้พ้น!! ฉันอยากอยู่คนเดียว”

คุณเหนือทำเหมือนไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น แต่การที่เขาดื่มหนักขนาดนี้มันก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเธอสำคัญกับเขามากขนาดไหน