นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 50

ฉันมองคุณเหนืออย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำกับฉันขนาดนี้

“จะยืนอยู่ทำซากอะไรอีกห๊ะ!!”

ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้จากนั้นรีบวิ่งขึ้นห้อง หากให้ยืนต่อไปก็คงจะถูกคุณเหนือสาดคำพูดร้ายๆ ใส่ไปมากกว่านี้

พอเข้ามาในห้องนอนสิ่งแรกที่ทำคือเข้าห้องน้ำมาล้างแผลที่ถูกเศษแก้วกระเด็นใส่ที่เท้าของตัวเอง เลือดไหลออกมาไม่ยอมหยุดแถมปากแผลยังกว้างอีกด้วย

“อึก~” ในขณะที่กำลังข้างแผลอยู่น้ำตามันก็ไหลลงมาอาบแก้ม มันทั้งเจ็บที่แผลและเจ็บที่หัวใจ

ฉันทำผิดอะไรนักหนาเขาถึงได้ใจร้ายกับฉันนัก

แผลของฉันดูแล้วคงต้องเย็บแน่ๆ แต่ฉันคงไม่มีหน้าลงไปขอให้คุณเหนือพาไปโรงพยาบาลหรอก ในตอนนี้พึ่งตัวเองคงดีที่สุด

ฉันปาดน้ำตาออกจากแก้ม จากนั้นก็หยิบกุญแจรถเพื่อที่จะขับไปที่โรงพยาบาล โดยที่คุณเหนือยังดื่มอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมองฉันที่เดินผ่านแต่ไม่ได้ปริปากถามอะไรสักคำ ทั้งที่ฉันเดินจนแทบจะไม่ไหว มันปวดที่เท้าเอามากๆ

#โรงพยาบาล

ไม่เคยคิดว่าจะต้องได้มาโรงพยาบาลเวลาเกือบจะตีสามแบบนี้ ดีหน่อยที่ไม่ต้องรอคิวมาถึงบอกว่าเป็นอะไรมาพยาบาลก็ให้มารอทำแผลในห้องเลย

“พี่ต้องเต” ฉันเรียกชื่อคนที่เดินมาหยุดตรงหน้า พี่ต้องเตเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกันกับพี่เพชร ฉันจึงรู้จักบ้างแต่ไม่ได้ถึงกับสนิทแบบพี่เพชร แค่รู้จักผ่านๆ

“อ้าวริน ไปโดนอะไรมาเนี่ยปากแผลกว้างแบบนี้ต้องเย็บนะ”

“แก้วตกใส่น่ะค่ะ” ใบหน้าของฉันเริ่มซีดเผือด ก็รู้แหละว่าแผลมันต้องเย็บ แต่พอเอาเข้าจริงแล้วมันก็น่ากลัวนะ

“ตะ ต้องเย็บกี่เข็มหรอคะ”

“คงสักห้าน่ะ ไหวมั้ย ?”

“วะ ไหวๆ ค่ะ”

“เดี๋ยวพี่ชวนคุยแล้วกันจะได้ไม่เครียด”

พี่ต้องเตเดินไปลากเก้าอี้มาจากนั้นก็เตรียมอุปกรณ์สำหรับเย็บ

“ฝึกงานอยู่ใช่มั้ยตอนนี้”

“ใช่ค่ะ”

“แล้วดูๆ ไว้หรือยังว่าเรียนจบแล้วอยากจะทำงานที่ไหน”

“ก็ดูไว้หลายที่เลยค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะผ่านที่ไหนบ้าง”

“รินเรียนเก่ง คงมีหลายบริษัทที่อยากได้ตัวไปทำงานด้วย”

“คงเก่งไม่เท่าพี่ต้องเตหรอกค่ะ ^_^”

ฉันมองที่มือของพี่ต้องเต เขากำลังเอายาชาฉีดให้กับฉัน เห็นแบบนั้นจึงรีบเบือนหน้าหนีทันที

“เจอไอ้เพชรทีไรมันชอบพูดถึงรินให้ฟัง ชมรินสารพัด”

“หรอคะ”

พี่ต้องเตเงยหน้าขึ้นมามองฉัน “นี่ดูไม่ออกจริงๆ หรือไง”

“อะไรหรอคะ” ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจกับคำถามของพี่ต้องเต

“อ่า! รินนี่ซื่อบื้อของจริง เอาไว้เดี๋ยวไอ้เพชรมันคงบอกรินเอง” พี่ต้องเตยิ้มๆ แล้วเอานิ้วแตะๆ ที่ข้างแผล “ชาหรือหยัง”

“ชะ ช้าแล้วค่ะ”

สิ้นสุดคำพูดของฉันพี่ต้องแต่ก็เตรียมอุปกรณ์เพื่อจะเย็บ

“บะ เบาๆ นะคะ”

“จะบอกอะไรให้นะ ในโรงพยาบาลนี้พี่มือเบาที่สุดไว้ใจได้ ไม่เจ็บแน่นอนครับ ^_^”

โชคดีที่ได้พี่ต้องเตคุยด้วยทำให้ฉันคลายความกังวล และก็เป็นอย่างที่เขาบอก พี่ต้องเตมือเบามากเย็บแผลไม่เจ็บเลยจริงๆ