นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 51

น้ำมนต์เธอมองฉันแล้วก็จับมือของฉันพร้อมกับบีบเบาๆ ก่อนจะพูด “ฉันรู้นะว่าเธอฝืนยิ้มอยู่น่ะ”

“……” เมื่อถูกท้วงแบบนั้นหยดน้ำตามันก็ไหลลงอายแก้ม ไม่อาจจะกลั้นไว้ได้อีกต่อไป ฉันจึงรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทันที มันรู้สึกอายที่ต้องมาร้องไห้แบบนี้ต่อหน้าคนอื่น

“ฉันว่าตอนนี้เฮียคงไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว”

“แล้วคุณเหนือก็ไม่ได้คิดอะไรกับฉันด้วย ฉันรู้ตัวเองดีว่าสถานะคืออะไร ฉันไม่ควรรู้สึกอะไรทั้งนั้น”

“รินอย่าพูดแบบนั้นสิ ฉันว่าเฮียออกจะหวงเธอมากๆ เลยนะ”

“เขาไม่ได้หวงเพราะรู้สึกดีกับฉัน ที่หวงเพราะฉันคือของเล่นชิ้นโปรดของเขาต่างหาก”

“…ริน” น้ำมนต์เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อได้ฟังคำตอบจากฉัน

ฉันรู้ทุกอย่างและฉันก็ไม่ได้อยากจะหลอกตัวเองว่าคุณเหนือรู้สึกดี ตอนนี้ฉันแค่ต้องพยายามหยุดคิด หยุดฟุ้งซ่าน หนุดทุกความรู้สึกเอาไว้

“ฉันเห็นใจเธอจังวาริน”

“…..”

“เอางี้ดีมั้ยฉันแนะนำเพื่อนของฉันให้ ว่าที่นักบินเชียวนะ”

ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ผู้หญิงที่เปื้อนมนทิรแบบฉันไม่เหมาะสมกับใครทั้งนั้น”

“รินทำไมถึงดูถูกตัวเองแบบนั้นล่ะ เราทุกคนมีคุณค่าของตัวเองนะ”

“เธอก็รู้ว่าตอนนี้ฉันเป็นอะไร ถ้าหมดสัญญากับคุณเหนือแล้วฉันคงไม่กล้ารับใครเข้ามาในชีวิต….”

“ฉันว่าไม่ใช่เพราะเธอไม่กล้ารับใครเข้ามาหรอก”

“…..” ฉันมองน้ำมนต์เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะพูดต่อ

“เป็นเพราะหัวใจของเธอมีแค่เฮียต่างหาก”

ฉันเงียบเมื่อได้ยินประโยคนั้น หากเลือกได้ฉันคงไม่อยากรู้สึกอะไรทั้งนั้น

“เอาล่ะ หยุดพูดเรื่องนี้ดีกว่า เปลี่ยนเรื่องนะ ^_^”

“อื้อ”

น้ำมนต์เธอเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะเห็นท่าทางที่ไม่ค่อยดีของฉัน ต่อจากนั้นเธอก็ชวนคุยไม่หยุดปาก

ผ่านไปประมาณชั่วโมงกว่าคุณเหนือก็กลับมาที่ห้องทำงาน ฉันจึงลุกขึ้นเพื่อจะกลับไปที่โต๊ะ

“ขอตัวก่อนนะ” ก่อนจะออกจากห้องฉันได้มองคุณเหนือแวบหนึ่ง ซึ่งเขาเองก็กำลังมองฉันอยู่ทำให้ต้องรีบหลบสายตาแล้วเดินกระเพกออกมาจากห้องทันที

เมื่อมานั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองแล้วฉันพยายามอย่างหนักห้ามตัวเองไม่ให้คิดฟุ้งซ่านถึงเรื่องที่น้ำมนต์เธอเล่าให้ฟัง แต่ยิ่งห้ามเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งคิด

ผู้หญิงคนนั้นเธอเคยเป็นผู้หญิงที่คุณเหนือรัก…

ฉันที่คิดมาตลอดว่าผู้ชายอย่างคุณเหนือคงจะรักใครไม่เป็น เพราะเขานั้นช่างเย็นชา เธอคนนั้นโชคดีจังที่ได้หัวใจของคุณเหนือไปครอง

#เลิกงาน

ฉันมองที่นาฬิกาก่อนจะเก็บของบนโต๊ะทำงานแล้วลุกขึ้น เป็นจังหวะเดียวกันที่คุณเหนือเปิดประตูออกมาจากห้องทำงานของเขา ส่วนน้ำมนต์เธอกลับไปเมื่อตอนบ่ายแล้ว

แน่นอนว่าใส่ส้นสูงเดินทั้งวันแผลที่เท้าของฉันต้องอักเสบแน่ๆ ซึ่งตอนนี้มันก็ปวดมากกว่าเดิม

คุณเหนือใช้มือลูบไปมาบนผ้าก๊อตสีขาวที่ปิดแผลของฉันอยู่ แล้วพูด “เมื่อคืนฉันเมามาก ไม่รู้ว่าเผลอทำให้เธอเจ็บตัวขนาดนี้”

“ไม่เห็นต้องใส่ใจเลยค่ะ วันนี้ทั้งวันคุณเหนือก็ไม่ได้สนใจริน” ฉัรปัดมือคุณเหนือออกแล้วยกเท้าขึ้นมาบนเตียง

“ฉัน คือว่าฉัน……”

“คุณเหนือออกไปเถอะค่ะ เดี๋ยวรินจะอาบน้ำ” ฉันพูดขัดเพราะเห็นว่าคุณเหนือเอาแต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูดอะไรสักที

แทนที่จะออกไปจากห้อง แต่คุณเหนือกลับยืนขึ้นแล้วกดร่างของฉันในนอนราบลงมาบนที่นอน พร้อมกับร่างของเขาที่ขึ้นมาค่อม

“ต้องการหรอคะลุกขึ้นไปก่อนสิ ให้รินจะถอดเสื้อผ้าก่อน”

คุณเหนือค่อยๆ ปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระ ฉันจึงลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ถอดได้แค่เพียงกระดุ้มเสื้อนักศึกษาก็เท่านั้น แขนของฉันก็ถูกคุณเหนือดึงให้ล้มลงมานั่งบนตักแกร่งของเขา

“เธอโกรธฉัน” พูดจบวงแขนแกร่งก็โอบกอดฉันแน่น

“……” ฉันเงียบเพราะมันจุกในอกไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ ยิ่งนึกถึงคำพูดของน้ำมนต์ก็ยิ่งทำให้ฉันอยากจะหลุดพ้นจากผู้ชายคนนี้เร็วๆ จะได้หยุดความรู้สึกบ้าๆ นี้สักที

“อยากได้อะไร ฉันจะซื้อให้ถ้ามันทำให้เธออารมณ์ดีขึ้น บอกฉันมาสิ”

“รินไม่ต้องการอะไรจากคุณเหนือเลยค่ะ”

พอฉันพูดแบบนั้นคุณเหนือก็ผลักตัวฉันให้ลุกขึ้น สายตาของเขามองฉันอย่างไม่ชอบใจอีกครั้ง

“อย่าเรื่องมากกับฉัน คิดว่าฉันให้เธอเป็นคนพิเศษแล้วจะทำเมินยังไงก็ได้ ว่างั้น ?”

“รินเรื่องมากตรงไหนคะ รินแค่ไม่มีอะไรที่อยากได้ แล้วรินก็ไม่ได้ยกตัวเองพิเศษกว่าใคร เพราะคุณเหนือก็มีคนในใจอยู่แล้วนี่คะ” ฉันหลุดพูดออกไป คุณเหนือที่ได้ยินเขาก็ขมวดคิ้วเป็นปมแล้วถามเสียงเข้ม “คนในใจ ? เธอหมายถึงใครวาริน”