นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 54

ตอนนี้เป็นเวลาตีสาม ร่างกายของฉันมันบอบช้ำทั้งตัวจากการกระทำดิบเถื่อนของคุณเหนือ ในตอนนี้ฉันกำลังนอนเปลือยกายอยู่บนเตียง ส่วนคุณเหนือกำลังใส่เสื้อผ้า ฉันค่อยๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายเปล่าของตัวเองเอาไว้

พอใส่เสื้อผ้าเสร็จคุณเหนือก็เดินมานั่งลงบนเตียง เขาใช้มือปัดไรผมของฉันมาทัดไว้หลังใบหูให้ ก่อนจะก้มหน้าลงมากระซิบบอก “หวังว่าเธอจะไม่คิดอะไรโง่ๆ แบบวันนี้อีก”

“…รินคิดผิดเอง” ฉันมองหน้าคุณเหนือแล้วพูดออกไป

“หมายความว่ายังไง ?”

“เปล่าค่ะ”

“ต่อให้เธออยากจะไปจากฉันแค่ไหน เธอก็ทำไม่ได้ อย่าลืมสิตอนนี้ฉันเป็นเจ้าของชีวิตเธอ”

“….ค่ะ”

“ไอ้ติณเป็นศัตรูของฉัน หวังว่าเธอจะไม่ไปให้ท่ามันอีก” คุณเหนือขบกามแน่น แววตาของเขามันแฝงไปด้วยความอำมหิต

“รินขออะไรคุณเหนือสักอย่างได้มั้ยคะ”

“อะไร ?”

“รินอยากให้คุณเหนือแบ่งเวลาไปหาผู้หญิงคนอื่นบ้าง รินไม่ไหวแล้วจริงๆ รินเจ็บไปทั้งตัวแล้ว” ฉันบอกคำนี้ออกไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด มันไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันไม่อยากมีอะไรกับเขาอีกแล้ว

คุณเหนือเงียบเขาไม่พูดอะไร ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้อง

ให้หลังจากที่คุณเหนือออกไปจากห้องแล้วฉันก็ร้องไห้ออกมา แรงจะขยับยังไม่มี มันปวดเนื้อปวดตัว ปวดแผลที่เท้าแถมยังเวียนหัวอีกต่างหาก

ที่ฉันพูดว่าอยากจะไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นมันเป็นแค่การประชด แต่ในตอนนี้ฉันเริ่มมีความคิดแบบนั้นแล้วจริงๆ ต่อให้รู้สึกดีกับคุณเหนือมากขนาดไหน แต่ความจริงแล้วฉันก็เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ไม่ใช่คนสำคัญ สถานะนั้น…ฉันไม่มีวันได้เป็น

วันต่อมา ฉันไม่สามารถลุกขึ้นไปจากที่นอนได้ทั้งที่ยังนอนเปลือยกายอยู่ ในตอนนี้ฉันกำลังขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มพร้อมกับอาการหนาวสั่นไปทั้งตัว หัวมันหนักอึ้งเหมือนถูกกดทับไว้

รู้สึกว่าลมหายใจของตัวเองที่ถูกพ่นออกมามันร้อนอย่างกับเปลวไฟ ตัวของฉันก็ร้อนระอุเหมือนกำลังนอนอยู่บนกองเพลิงอย่างไงอย่างงั้น

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์บนหัวเตียงดังขึ้นมา ฉันค่อยๆ เอื้อมมือที่สั่นเทามาหยิบโทรศัพท์แล้วกดรับสายทั้งที่ไม่ได้ดูว่าเป็นเบอร์ของใคร

( ทำไมเธอถึงไม่มาทำงาน )

( คุณเหนือ คือริน….)

( คิดว่าเป็นผู้หญิงของฉันแล้วจะทำยังไงก็ได้หรือยังไง อย่าลืมสิว่าเธอเป็นนักศึกษาฝึกงาน ฉันมีสิทธิ์เซ็นให้เธอไม่ผ่านโปรได้ )

คุณเหนือถามเหตุผลแต่ไม่ได้รอฟัง ใจคอเขาจะไม่ฟังฉันเลยใช่มั้ย

( ฉันให้เวลาเธอหนึ่งชั่วโมง รีบมาที่บริษัท )

สิ้นสุดคำสั่งกร้าวของคุณเหนือสายก็ถูกตัดไป ฉันวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ตัว จากนั้นก็พยายามจะพยุงตังเองให้ลุกขึ้น แต่ทว่าฉันทำไม่ได้ ยิ่งขยับตัวอาการป่วนหัวมันก็ยิ่งทวีคุณขึ้น

ฉันลุกขึ้นไปทำงานไม่ไหวจริงๆ จึงตัดสินใจโทรกลับไปหาคุณเหนือ แต่เขาไม่รับสาย ไม่ว่าจะโทรไปกี่ครั้งเขาก็ไม่รับสายเลย จึงตัดสินใจพิมพ์ข้อความไปบอกว่าวันนี้ขอลาหยุด แต่ไม่ได้บอกเหตุผลเพราะกลัวจะถูกตอบกลับมาว่าสำออย

หลังจากที่พิมพ์ข้อความไปบอกคุณเหนือแล้วฉันก็หลับไปด้วยความหนาวสั่น…