นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 55

ฉันดันคุณเหนือออกห่าง ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรเขาก็เห็นแก่ตัวเหมือนเดิม

“อยากให้ฉันนอนเฝ้าหรือเปล่า ?” คุณเหนือขมวดคิ้วพร้อมกับคำถาม และมันทำให้คนที่ได้ยืนอย่างฉันแปลกใจเอามากๆ

“มะ ไม่ค่ะ รินอยากพักผ่อน”

“คิดว่าฉันอยากทำอะไรตอนที่เธอป่วยอยู่หรือไง”

ใช่! ฉันคิดแบบนั้น ขนาดเมื่อกี้เขายังใช้ปากงับหน้าอกของฉันเลย หากนอนด้วยคืนนี้ฉันอาจจะไม่รอด

“ไม่ต้องคอยดูแลรินหรอกค่ะ”

“ฉันไม่ใช่คนใจดำขนาดนั้น”

“……” ฉัรเยือนหน้าหนีไม่พูดอะไรต่อ คุณเหนือจึงจัดการใส่เสื้อให้

หลังจากที่ใส่เสื้อผ้าให้ฉันเรียบร้อยแล้ว คุณเหนือก็เดินหายออกไปจากห้อง ส่วนฉันก็ยังนอนซมอยู่บนเตียงเพราะพิษไข้

ในขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับ เสียงประตูห้องที่ถูกเปิดเข้ามาทำให้ฉันค่อยๆ ปรือตามอง แล้วเห็นว่าเป็นคุณเหนือ

ในมือของเขาถือชามอะไรสักอย่างมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆ กับหัวเตียง เมื่อได้กลิ่นฉันถึงได้รู้ว่ามันคือข้าวต้ม

“ลุกขึ้นมากินข้าวก่อน” ไม่พูดเปล่าคุณเหนือยังค่อยๆ ประคองฉันขึ้นโดยไม่ได้ถามสักคำว่าฉันหิวหรือเปล่า

“คุณเหนือไม่กลับไปที่บริษัทหรอคะ” ฉันถามเพราะตอนแรกคิดว่าเขากลับไปที่บริษัทแล้วซะอีก

“สองทุ่มแล้วจะให้ฉันไปบริษัททำไม”

สองทุ่มแล้วหรอเนี่ย ฉันไม่รู้เลยคิดว่ายังบ่ายอยู่

คุณเหนือจับตัวฉันให้นั่งเอนหลังพิงกับขอบเตียง จากนั้นก็ยกชามข้าวต้มขึ้นมาแล้วเป่าให้หายร้อน

ฉันมองดูการกระทำของคุณเหนือเงียบๆ พร้อมกับความไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำเหมือนใส่ใจ ทั้งที่จะเมินเฉยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องดูแล แต่เขากลับเลือกที่จะสนใจ เป็นแบบนี้แล้วจะให้ฉันตัดใจได้ยังไง….

“เดี๋ยวฉันป้อน” พูดเสร็จคุณเหนือก็ตักข้าวต้มขึ้นมาแล้วเป่าในช้อน ก่อนจะเอามาป้อน

แต่ฉันเบือนหน้าหนีไม่ยอมกิน “รินไม่ค่อยหิว คุณเหนือเอาวางไว้แล้วถ้าหิวเดี๋ยวรินกินเองก็ได้ค่ะ”

“แรงจะลุกขึ้นยังไม่มีเธอจะเอาปัญญาที่ไหนกินข้าวเอง” คุณเหนือเริ่มมีอารมณ์หงุดหงิดอีกครั้ง เพราะฉันเอาแต่ปฏิเสธ

ฉันหันมองหน้าคุณเหนืออีกคาั้ง แล้วพูด “รินอยากนอนพัก คุณเหนือก็เอาแต่กวน”

“ฉันกวนเธอ ?” คุณเหนือเลิกคิ้วขึ้นสูง

“ใช่ค่ะ”

“ที่ฉันทำอยู่เธอเรียกว่ากวน ได้!” ปัก ชามข้าวต้มในมือของคุณเหนือถูกเขาวางกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง ตามด้วยเสียงทุ้มต่ำที่พูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ถ้าเธอไม่ต้องการฉันก็จะไม่ทำอีก”

คุณเหนือลุกขึ้นเขาเดินออกไปจากห้อง แถมยังปิดประตูเสียงดังลั่นบ่งบอกถึงอารมณ์ว่าไม่พอใจฉันมากขนาดไหน

ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ หลังจากที่คุณเหนือออกไปแล้ว ถ้าไม่อยากจะรู้สึกไปมากกว่านี้ฉันก็ต้องทำ ต้องปฏิเสธการกระทำที่มันทำให้ตัวเองหวั่นไหว

หน้าที่ของฉันมีอย่างเดียวคือมอบความสุขทางกายให้กับเขา….

ไม่ใช่มอบหัวใจให้เขา ‘จำไว้วาริน’

ฉันมองที่ชามข้าวต้มแล้วคิดในใจว่าข้าวต้มนี้ใช่คุณเหนือทำหรือเปล่า แต่ก็ต้องรีบหยุดความคิดนั้นไว้ แล้วเอื้อมมือมาหยิบข้ามต้มมากิน เสร็จแล้วก็กินยา จากนั้นก็นอนพักผ่อน

วันต่อมา…

ฉันตื่นขึ้นมายังรู้สึกปวดหัวกับเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวอยู่ แต่ก็ดีกว่าเมื่อวานมาก ปกติฉันไม่ค่อยป่วยเท่าไหร่ พอป่วยก็เลยป่วยไม่นาน

เมื่อลืมตาขึ้นก็ต้องแปลกใจเพราะว่ามองไม่เห็นชามข้าวต้มที่กินไว้เมื่อคืน

จำได้ว่ากินเสร็จฉันก็เอาวางไว้ที่เดิม คิดว่าตอนเช้าถ้าดีขึ้นจะเอาลงไปเก็บข้างล่าง

ฉันค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้น แล้วเดินไปเปิดประตูเพื่อจะลงมาชั้นล่าง ตื่นขึ้นมาแล้วมันก็รู้สึกหิว ถึงจะยังเวียนหัวอยู่ก็เถอะ กินข้าวจะได้กินยา ฉันจะได้หายป่วยสักที ไม่ชอบเลยที่ต้องมาป่วยแบบนี้

( ฉันไม่ว่าง )