นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 56

ในตอนนี้ฉันอยากจะโทรหานาลินมาก แต่ก็ไม่อยากจะโทรไปรบกวนเพราะที่อังกฤษเวลานี้คงจะดึกแล้ว

“คุณเหนือจะพารินไปรับนาลินที่อังกฤษใช่มั้ยคะ”

“อื้ม”

“ขอบคุณมากนะคะ ^_^”

น้ำตาของฉันมันคลอเบ้า ถึงแม้ว่าผู้ชายตรงหน้าจะทำร้ายหัวใจของฉัน ทำร้ายความรู้สึกของฉันจากคำพูด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าถ้าไม่มีเขานาลินอาจจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้วก็ได้

“เดี๋ยวฉันจะบอกให้ลูกน้องเอาอาหารมาให้แล้วกัน”

ฉันพยักหน้าตอบจากนั้นคุณเหนือก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว ฉันไม่ได้ปฏิเสธการกระทำของคุณเหนืออย่างก่อนหน้านี้

ในขณะที่กำลังกินข้าวอยู่ก็ถูกสายตาของคุณเหนือจ้องมองตลอดเวลา มันทำให้ฉันรู้สึกเกร็งจนแทบไม่กล้ายกช้อนเข้าปาก

“ทำไมถึงเอาแต่มองรินแบบนั้นล่ะคะ”

“มองไม่ได้ ?” คุณเหนือถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ชวนหาเรื่อง

“ไม่เข้าบริษัทหรอคะ”

“ไม่ว่าง”

ฉันขมวดคิ้วเป็นปมทันทีเมื่อได้ยินที่คุณเหนือบอกว่าไม่ว่าง

“ทำไมไม่ว่างล่ะคะ หรือคุณเหนือต้องออกไปเจอหุ้นส่วน” ถึงฉันจะอยู่ในฐานะผู้ช่วยเลขาของคุณเหนือ แต่ก็ไม่ได้รู้ทุกเรื่องขนาดนั้น ถ้าพี่รุ้งไม่เอาตารางงานให้ฉันก็ไม่รู้อะไรเลย

“ต้องดูแลคนป่วย”

ตึกตัก! ตึกตัก! หัวใจดวงน้อยมันเริ่มเต้นรัวอีกครั้งกับคำพูดของคุณเหนือ แถมพอพูดจบเขาก็เอาแต่จ้องมองใบหน้าของฉันตาไม่กระพริบ จนฉันต้องก้มหน้าหลบ

“รีบกินข้าว ฉันจะล้างแผลให้”

“แผลไปล้างที่โรงพยาบาลก็ได้ค่ะ หมอนัดไว้แล้ว”

“ฉันก็ทำให้ได้” คุณเหนือเถียงกลับมาทันควัน “ทำไมชอบบังคับรินจังเลยคะ”

“แล้วทำไมเธอถึงชอบขัดใจฉัน ?”

ฉันลอบถอนหายใจออกมา ถ้าให้นั่งเถียงกับผู้ชายตรงหน้ายังไงฉันก็ไม่มีทางเถียงชนะเขาแน่ๆ

“…เพราะฉันทำให้เธอเจ็บ” จู่ๆ คุณเหนือก็พูดคำนี้ออกมาเบาๆ ด้วยความที่ห้องนี้เงียบมากฉันจึงได้ยิน

ใบหน้าของฉันมันเห่อร้อนพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงกว่าเดิม

หลังจากกินข้าวเสร็จคุณเหนือก็จัดการเตรียมอุปกรณ์ไว้สำหรับล้างแผลให้ฉันเรียบร้อย

“บะ เบาๆ นะคะ” ฉันบอกในขณะที่คุณเหนือจับเท้าของฉันข้างที่เป็นแผล

คุณเหนือค่อยๆ แกะผ้าสีขาวที่แปะแผลไว้ออกอย่างเบามือ “ได้เย็บแล้วทำไมถึงไม่ยอมบอก ?”

พอเห็นว่าแผลของฉันมีรอยเย็บคุณเหนือก็เงยหน้าขึ้นมาถามอย่างไม่สบอารมณ์ทันที

“รินไม่อยากถูกมองว่าสำออย…”

คำตอบของฉันทำให้คุณเหนือพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ จากนั้นเขาก็จัดการล้างแผลให้ฉันโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“อ่ะ ซี๊ด บะ เบาๆ ได้มั้ยคะรินเจ็บนะ” ฉันสะดุ้งแล้วร้องออกมาเสียงดังเพราะรู้สึกแสบที่แผลเอามากๆ

“เวลาเจ็บเธอร้องแบบนี้ ?” คุณเหนือเงยหน้าขึ้นมาถาม ฉันจึงพยักหน้าตอบ

จู่ๆ คุณเหนือก็เอื้อมมือหยิบหมอนมายื่นให้ฉันพร้อมกับออกคำสั่ง “กัดไว้ อย่าให้ฉันได้ยินเสียงของเธออีก”

“ทะ ทำไมล่ะคะ”

“คิดว่าความอดทนของฉันมีมากนักหรือไง”

ถึงฉันจะไม่เข้าใจที่คุณเหนือบอกแต่ก็ยอมงับหมอนไว้ในปากตามคำสั่ง

เมื่อความเงียบเข้ามาปกคลุม ฉันได้แต่มองคุณเหนือเงียบๆ ในตอนนี้มันรู้สึกอบอุ่นที่มีเขาอยู่ข้างๆ เขาทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

ความรู้สึกของฉันไม่เคยห้ามได้เลยเมื่อได้อยู่ใกล้เขาขนาดนี้…สุดท้ายฉันก็ต้องเผลอใจอีก

สามวันผ่านไปอาการป่วยของฉันดีขึ้นมากแล้ว ไม่ปวดหัวและแผลที่เท้าก็ดีขึ้นมาก เพราะสามวันมานี้คุณเหนือคอยดูและล้างให้ตลอด

สามวันที่ผ่านมาคุณเหนือดูเปลี่ยนไปมากซะจนความรู้สึกของฉันมันหวั่นไหวเอามากๆ เขาคอยดูแลฉันเหมือนว่าสถานะของฉันมันมากกว่าคำว่านางบำเรอ…

วันนี้ถึงฉันจะหายดีแล้วแต่ก็ยังถูกสั่งห้ามไม่ให้ไแทำงาน แต่ตอนเย็นของวันนี้ฉันต้องไปออกงานกับคุณเหนือในฐานะเลขาส่วนตัวของเขา

ชุดที่จะต้องใส่ไปงานคุณเหนือได้สั่งให้ลูกน้องของเขาเอามาให้ มันก็ไม่ใช่ชุดที่โป๊อะไรมาก เป็นชุดสำหรับใส่ออกงานสังคม

แกร็ก! เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามาในขณะที่ฉันกำลังจะรูดซิบชุด แต่มันเอื้อมไม่ถึง คุณเหนือเดินเข้ามาในห้องเขาเห็นว่าฉันพยายามรูดซิบชุดอยู่จึงเดินมาหยุดที่ด้านหลังของฉัน แล้วจับซิบรูดขึ้นให้

ริมฝีปากหนากดทับลงมาบนไหล่มนต์ของฉันเบาๆ เขาทำตัวแปลกอีกแล้ว…

“วันนี้เธอสวยมากเลยนะรู้มั้ย หื้ม”

“ขะ ขอบคุณค่ะ”

วงแขนแกร่งโอบกอดเอวบางของฉันเอาไว้แล้วลูบขึ้นลงบริเวณหน้าท้อง ในขณะที่มือของคุณเหนือค่อยๆ เลื่อนลงกำลังจะถึงจุดอ่อนไหวกลางลำตัว ฉันก็รีบผละตัวออกห่างจากเขาซะก่อน

“ดะ เดี๋ยวจะไปงานสายเอานะคะ”

คุณเหนือกระตุกยิ้มมุมปาก เขาจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้นแล้วพูด “หวังว่าคืนนี้เธอจะทำให้ฉันพอใจ”

“…ค่ะ”

ไม่ว่าคุณเหนือจะทำดีกับฉันมากขนาดไหน แต่สิ่งที่เขาต้องการก็แค่ตัวของฉันเท่านั้น ไม่ใช่หัวใจ…