นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 57

เมื่อได้ยินคำที่คุณเหนือพูดสิ่งที่ฉันทำคือแกะมือเขาออกจากเอวแล้วเดินหนีทันที โดยไม่ฟังว่าคุณเหนือจะตะโกนเรียกตามหลัง

ฉันรู้ว่าสถานะของตัวเองคือของเล่น แต่คำพูดแบบนั้นเขาก็ไม่ควรจะเที่ยวไปบอกคนอื่น คำว่าของเล่นแก่เบื่อแค่พูดกับฉันยังเจ็บ นี่เขาบอกให้คนอื่นได้รู้มันยิ่งตอกย้ำให้ฉันเจ็บปวด

ฉันเดินหนีคุณเหนือออกมาหน้างาน ไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะไปไหน ฉันแค่ไม่อยากยืนอยู่ตรงนั้นเพราะความอับอาย

“ริน รินรอพี่ก่อน” ฉันหยุดเดินเพราะได้ยินเสียงของพี่เพชร จึงหันไปมองเป็นพี่เพชรที่วิ่งมา “รินจะไปไหน”

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รินแค่ไม่อยากอยู่ในงาน”

จบคำพูดของฉันคุณเหนือก็เดินตามหลังพี่เพชรมาติดๆ เขาจ้องหน้าฉันตาเขม็ง

“เป็นอะไรหรือเปล่า ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนมั้ย”

“ไม่เป็นไรค่ะ รินไม่อยากมำให้พี่เพชรเดือดร้อนเพราะริน”

“เดือดร้อนอะไรกัน พี่เต็มใจนะริน”

“กลับเข้าไปในงาน!!”

สิ้นสุดคำถามของพี่เพชรเสียงของคุณเหนือก็ดังขึ้น ทำให้พี่เพชรหันไปมอง ทั้งคู่จ้องหน้ากันเขม็งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“วาริน!! ฉันสั่งให้เธอกลับเข้าไปในงาน”

ฉันก็ยืนนิ่งไม่ยอมเดินเข้าไปในงานตามคำสั่งของคุณเหนือ ส่วนพี่เพชรก็หันมามองฉันอีกครั้งแล้วพูด “พี่เข้างานก่อนนะ ถ้ารินไม่สบายใจบอกพี่ได้ตลอดเวลา พี่จะพาไปหาของอร่อยกิน ^_^”

คำพูดของพี่เพชรทำให้ฉันยิ้มได้ เขาไม่อยากยุ่งแต่ก็ยังเป็นห่วง

“ขอบคุณนะคะ ^_^”

สิ้นสุดคำพูดของฉันพี่เพชรก็เดินกลับเข้าไปในงาน ส่วนคุณเหนือก็พุ่งมาหาฉันทันที

“เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวให้ฉันหงุดหงิดสักที!!”

“……”

“เธอไม่มีสิทธิ์เดินออกมาจากงานโดยที่ฉันไม่ได้อนุญาต” คุณเหนือคว้ามือมากระชากแขนฉันอย่างแรงพร้อมกับตวาดบอกเสียงดัง

“ปล่อยนะคะ” ฉันพยายามแกะมือหยาออกเพราะคุณเหนือออกแรงบีบแขนของฉันแรงเอามากๆ

“รินรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ แล้วจะให้รินปั้นหน้ายืนอยู่ตรงนั้นทั้งๆ ที่คุณเหนือพูดไม่ให้เกียรติกันแบบนั้นหรอคะ”

“แล้วเธอไม่ได้เป็นแบบที่ฉันพูด ?”

“……” คำถามของผู้ชายตรงหน้าทำเอาฉันจุกไปทั่วอก เพราะฉันเป็นแบบที่เขาพูดไงมันถึงได้รู้สึกอับอายมากขนาดนี้

“ทำเหมือนโกรธที่ฉันพูด ที่ความจริงแล้วเธอนัดกับไอ้เวรนั่นออกมาเจอกันข้างนอกสินะ”

“คุณเหนือ!!” เขาดูถูกฉันอีกแล้ว คิดได้ยังไงว่าฉันนัดกับพี่เพชร ที่ฉันเดินออกมาก็เป็นเพราะเขานั่นแหละทำไมต้องว่าคนอื่น

“ทำไม!! พอฉันพูดความจริงเข้าหน่อยก็ทำเป็นโหโมกลบเกลื่อนหรือไง”

“ไม่ว่ารินจะพูดยังไงก็ไม่ถูกใจคุณเหนือ ถ้าอย่างนั้นคุณเหนือก็อย่ามายุ่งกับรินสิคะ”

“ให้ต่างคนต่างอยู่ ? แล้วเงินที่เธอเอาของฉันไปล่ะวาริน ลืมข้อตกลงแล้วหรือไง!!”

“รินไม่ได้ลืม รินทำตามข้อตกลงทุกอย่าง รินแค่อยากให้เราต่างคนต่างอยู่ เวลาคุณเหนือต้องการจะมีอะไรกับรินก็แค่บอก ที่ต้องการจากรินคือร่างกายไม่ใช่หรอคะ”

“เธอต้องการแบบนั้น ?” คุณเหนือกดเสียงต่ำถาม สีหน้าและแววตาของเขามันเริ่มหน้ากลัวจนฉันต้องหลบสายตาตอบ “ชะ ใช่ค่ะ”

“ผู้หญิงที่ชื่อลดาล่ะคะ” พอฉันถามแบบนี้ออกไปคุณเหนือก็ก้มหน้าลง เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วบอก “ลดาไม่ใช่คนพิเศษของฉันอีกแล้ว ผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่อดีต”

“……” ฉันเชื่อได้หรือเปล่าคำพูดจากปากของเขาในตอนนี้

“ตอนนี้ผู้หญิงที่ฉันหวงมีแค่เธอ”

เขาพูดให้ฉันหวั่นไหวกี่ครั้งแล้ว แต่สุดท้ายคำพูดของเขาก็ทำร้ายความรู้สึกของฉันอยู่ดี

“หวงริน ทำไมถึงหวงหรอคะ” ฉันพยายามอ่านความรู้สึกจากแววตาคู่นั้นของคุณเหนือ แต่ก็ไม่สามารถเดาอะไรได้เลย “ก่อนหน้านี้คุณเหนือยังพูดว่ารินเป็นแค่ของเล่น…อื้อ~”

คุณเหนือจูบลงมาบนริมฝีปากของฉันอีกครั้ง เขาบดขยี้จูบเบาๆ แล้วค่อยๆ ถอนจูบออก

“ฉันไม่ชอบที่เห็นเธอคุยกับไอ้เวรนั่น…”

“คุณเหนือกำลังจะบอกว่าเป็นเพราะเห็นรินคุยกับพี่เพชรถึงได้พูดทำร้ายความรู้สึกกันแบบนั้นหรอคะ”

“…อื้ม”

“หวงนางบำเรออย่างรินเนี่ยน่ะคะ ?”

“หยุดเรียกตัวเองว่านางบำเรอ เธอไม่ใช่”

“จะไม่ใช่ได้ยังไงคะ”

คุณเหนือพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ จู่ๆ เขาก็ไม่กล้าที่จะสบสายตากับฉัน “…ต่อไปนี้เธอคือคนสำคัญของฉัน”

“คะ…คนสำคัญอย่างนั้นหรอคะ”

หูฉันฝาดไปหรือเปล่า เมื่อกี้คุณเหนือพูดคำว่าคนสำคัญออกมาอย่างนั้นใช่มั้ย