นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 73

คุณเหนือลุกขึ้น เขาสบทคำหยาบออกมาเบาๆ แต่ฉันที่อยู่ข้างๆ ได้ยิน นั่นมันทำให้ฉันยิ่งรู้สึกกลัว ยิ่งตอนนี้สถานะของฉันกับคุณเหนือคือคนรัก ฉันยิ่งทำให้ฉันกลัวว่าเขาจะโกรธเอามากๆ

ฉันลุกขึ้นตามคุณเหนือแล้วรีบเดินไปหาพราวกับพี่เพชร ขืนให้พี่เพชรเดินมาหยุดตรงหน้าคุณเหนือเขาทั้งคู่คงได้มีปากเสียงกันแน่ๆ ต้องรีบไปบอกพี่เพชรว่าคุณเหนือคือแฟนของฉัน

“ริน คือฉันไม่รู้ว่าแกจะมากับคุณเหนือ”พราวหน้าเสียรีบบอกเมื่อฉันเดินมาหยุดตรงหน้า

“พี่คิดว่าจะมีแค่เราซะอีก” พี่เพชรบอกอย่างผิดหวัง

“พี่เพชรคะ ตอนนี้คุณเหนือคือแฟนของริน รินอยากจะขอร้อง พี่เพชรอย่าพูดคือทำอะไรที่ทำให้เขาโมโหได้มั้ยคะ” ฉันรีบพูดเพราะเดี๋ยวจะไม่ทันการ

ทั้งพี่เพชรและพราวพอได้ยินเรื่องที่ฉันบอกไปทั้งคู่ก็เหมือนตกใจกันพอสมควร

“กะ แกไปคบกับคุณเหนือตั้งแต่เมื่อไหร่ริน ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“เดี๋ยวเรื่องนั้นฉันจะเล่าให้แกฟัง” ฉันหันมองพี่เพชรอีกครั้ง ในตอนนี้สีหน้าของพี่เพชรกำลังเศร้าหมอง

“ทำให้น้องสาวคนนี้ได้มั้ยคะพี่เพชร”

“อืม! พี่รับปากว่าจะไม่พูดหรือทำอะไรที่ทำให้ผู้ชายที่รินรักโกรธ” พี่เพชรเดินหนีไปหลังจากที่พูดจบ

“ฉันสงสารพี่ชายของฉันจริงๆ แกรู้มั้ยว่าพี่เพชรแอบรักแกมาตั้งนานแล้ว” พราวบอก

มันก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้เลยซะทีเดียวหรอก แต่ฉันไม่ต้องการจะให้คำว่าพี่น้องของเรามันเปลี่ยนไปไง ฉันรู้สึกกับพี่เพชรได้แค่นั้นจริงๆ

“ฉันแค่บอกให้แกรู้ อย่าคิดมากล่ะ ยังไงคุณเหนือก็คือคนที่ใช่ของแก ฉันเข้าใจคนที่ใช่ไม่ต้องพยายามอะไรเลยมันก็ใช่”

“ขอบคุณแกนะที่ไม่โกรธฉัน”

“เพิ่งบอกไปว่าอย่าคิดมาก! ฉันจะโกรธแกทำไม ถ้าแกคบกับพี่เพชรแล้วไปแอบเป็นชู้กับคุณเหนือสิฉันถึงจะโกรธ แต่นี่แกก็ชัดเจนของแกอยู่แล้ว”

“แกช่วยพูดกับพี่เพชรให้ด้วยนะ ฉันไม่อยากเสียพี่ชายดีๆ ไป”

“โอ้ย! รายนั้นน่ะไม่ต้องห่วงหรอก ถึงปากจะบอกว่าชอบแกแต่เรื่องผู้หญิงก็ใช่ย่อยซะที่ไหน”

“อื้อ ขอบคุณนะ ^_^” ฉันจับมือพราว “มา! เดี๋ยวฉันพาไปทำความรู้จักกับน้ำมนต์ เพื่อนของฉัน”

พูดจบฉันก็พาพราวมาแนะนำให้น้ำมนต์รู้จัก

“น้ำมนต์นี่พราวเพื่อนของฉัน พราวนี่น้ำมนต์”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะพราว เธอสวยมากเลย ^_^”

“เธอเองก็สวยมาก ผิวขาวมากน่าอิจฉาจัง”

ฉันมองคุณเหนือ ตอนนี้เขาทำหน้างอนตุบป่องอยู่ เห็นแบบนี้แล้วอยากจะหยิกแก้มจริงๆ

“พราวเดี๋ยวฉันพาไปดูห้องดีกว่า ปล่อยให้แฟนเขาจู๋จี๋กัน ^_^”

“โอเคๆ ^_^”

น้ำมนต์กับพราวพยักหน้าอย่างรู้กัน จากนั้นก็พากันเดินไปทางห้องพัก

พอน้ำมนต์กับพราวเดินไปฉันก็เดินมากอดแขนคุณเหนือแล้วบอกเสียงอ้อน

“รินบอกพี่เพชรแล้วนะคะว่าคุณเหนือเป็นแฟนของริน ^_^” คำพูดของฉันทำให้คุณเหนือชำเรืองตามอง แต่เขาก็ยังทำเหมือนงอนๆ อยู่

“อืม”

“ไม่โกรธสิคะ รินไม่รู้จริงๆ ว่าพี่เพชรจะมาด้วย”

“เวลาเห็นหน้ามัน ทำให้ฉันหงุดหงิดฉิบ!!”

ฉันยกมือขึ้นประคองหน้าของคุณเหนือ “ถ้าอย่างนั้นก็มองแค่หน้ารินสิคะ”

“ไม่อยากมองแค่หน้า” ใบหน้าคมคายก้มลงมาใกล้ๆ จนปลายจมูกของเราชดกัน “อยากมองอย่างอื่นด้วย”

“ระ รินว่าเราไปเตรียมของไว้ทำกินตอนเย็นกันดีกว่านะคะ” ฉันผละตัวออกห่างจากคุณเหนือเพราะรู้สึกเขินอายจนหน้าแดง แต่กลับถูกคุณเหนือเอามือมาโอบเอวไว้แน่นแทน

“จะเตรียมเองทำไม ที่นี่มีแม่บ้าน”

“งะ งั้นเราเข้าไปในบ้านกันดีกว่ามั้ยคะ ทุกคนคงรอ”

“คิดว่าฉันจะปล้ำเธอตรงนี้หรือไงหื้ม” คุณเหนือเอาหน้ามาใกล้ฉันอีกแล้ว เขาคงไม่รู้ว่าการทำแบบนี้มันทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของฉันเต้นแรงขนาดไหน

“คืนนี้เธอไม่รอดแน่ๆ วาริน”

พูดจบคุณเหนือก็ค่อยๆ คลายมือออก แล้วเปลี่ยนมาเป็นจับมือฉันพาเดินมาทางตัวบ้านแทน

ตอนนี้แม่บ้านกำลังเตรียมของอยู่ที่หน้าหาด สำหรับจัดปาร์ตี้เล็กๆ ในค่ำคืนนี้ ส่วนพราวกับน้ำมนต์ทั้งคู่สนิทกันเร็วมากๆ เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ ก็นอนด้วยกันซะแล้ว

ที่ห้องชั้นล่างของบ้านมีแค่พี่เพชรที่นอนเพราะชั้นบนห้องเต็มแล้ว

หลายครั้งที่คุณเหนือจ้องพี่เพชรตาเขม็ง แต่ดีหน่อยที่พี่เพชรทำเมิน มันทำให้ฉันอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

“เฮียหนูคุยกับพ่อแล้วนะ พ่อคงจะรำคาญที่หนูพูดกรอกหูทุกวัน ดูท่าคงเริ่มจะเห็นใจแล้วด้วย พ่อบอกว่าเดี๋ยวพ่อจะจัดการให้” น้ำมนต์เธอพูดไปยิ้มไป นี่คือเรื่องหมั้น และฉันก็ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น

ในขณะที่น้ำมนต์พูดแทนที่คุณเหนือจะสนใจ แต่เปล่าเลยเขาเดินมาสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง แถมยังกดจูบลงบนต้นคอของฉันอีกต่างหาก และการกระทำนี้ทุกคนก็ได้เห็น ฉันล่ะอายจนหน้าแดงไปหมดแล้ว

“เฮียเบาๆ หน่อยค่ะ หนูเหม็นความรัก” น้ำมนต์เธอรีบเอ่ยปากแซว พราวก็ยิ้มกริ่ม มีแค่พี่เพชรที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ทำเป็นไม่สนใจ

“อ้าวนาลิน มาด้วยหรอ” พราวเอ่ยปากพูดชื่อนาลินฉันก็เลยดันตัวคุณเหนือออกแล้วหันมองเห็นว่านาลินกำลังเดินลงมาจากชั้นสอง

“ลิน นี่น้ำมนต์เพื่อนพี่” ฉันแนะนำ แล้วพูดกับน้ำมนต์ต่อ “นี่นาลินน้องสาวของฉันน่ะ”

“สวยทั้งพี่ทั้งน้องเลยจริงๆ ^_^” น้ำมนต์ชมฉันกับนาลิน แต่นาลินไม่ได้ยิ้มหรืออะไร เธอคงเพิ่งตื่นนอนเลยมึนๆ

“พี่รินหนูหิว” นาลินบอก

“อื้อ งั้นเราไปหน้าหาดกันเลยดีกว่า” ฉันออกความคิดเห็นทุกคนก็พยักหน้า

สถานที่ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยรวมทั้งอาหารและแอลกอฮอล์

“หนูดื่มได้มั้ยคะพี่ริน”

“ไม่ได้! เธอเพิ่งหายป่วยนะนาลิน” ฉันบอกน้องสาวเสียงดุ เธอจึงทำหน้ามุ่ยใส่

คุณเหนือดึงให้ฉันนั่งลงข้างๆ กับตัวเอง ซึ่งนาลินเธอก็นั่งข้างๆ กับฉัน

เราทุกคนกินอาหารและพูดคุยกัน จะมีก็แต่คุณเหนือกับพี่เพชรที่ไม่พูดอะไรด้วยกันเลย นาลินก็เหมือนกันเธอค่อนค้างเงียบ

เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าหลังจากที่กินข้าวเสร็จทุกคนก็ดื่มกันต่อ มีแค่ฉันกับนาลินที่ไม่ดื่ม น้ำมนต์กับพราวทั้งคู่ก็ดื่มไม่เก่งแต่เป็นเพราะนานๆ หลังจะได้มาพักผ่อนในที่แบบนี้จึงขอดื่มสักหน่อย

“อย่าดื่มจนเมามากนะคะ” ฉันบอกคุณเหนือ

“อยากเมาให้เธอดูแล” นี่คือคำตอบของคุณเหนือที่ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลยจริงๆ

“รินเธอเชื่อมั้ยว่าฉันไม่เคยเห็นเฮียเป็นแบบนี้กับใครเลย เชื่อแล้วแหละว่าเฮียหลงเธอมากจริงๆ” น้ำมนต์พูดพร้อมกับยกแล้วขึ้นส่ายไปมาท่าทางคงจะเริ่มเมาแล้ว

คำพูดของน้ำมนต์ทำให้ฉันที่ได้ฟังถึงกับต้องก้มหน้าลงเพราะเขินอาย

“พรุ่งนี้ย่างเนื้อมั้ย ฉันจะสั่งให้แม่บ้านไปซื้อเนื้อเตรียมไว้”

“ดีค่ะเฮียหนูชอบ^_^” น้ำมนต์พูดขึ้น ตอนไม่เมาเธอก็พูดเก่งอยู่แล้ว พอเมาแล้วยิ่งพูดเก่งขึ้นเป็นเท่าตัวเลย

“ถามเมีย ไม่ใช่เธอเงียบปากไป”

“คือริน….”

“รินแพ้เนื้อ ไม่รู้หรือไง” เสียงของพี่เพชรพูดแทรกขึ้นมา

ใช่ค่ะ ฉันแพ้เนื้อ ถ้ากินผื่นก็จะขึ้นเต็มตัว ปากจะชาลิ้นไม่รู้รสชาติเลยแหละ แต่ฉันก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับคุณเหนือ

“เธอแพ้ ?” คุณเหนือหันมาถามฉัน

“ค่ะ”

“ทำไมไม่บอกฉัน ?”

“คือรินก็ลืมเพราะปกติเราก็ไม่ได้กินเนื้อกัน เลยไม่ได้บอก….”

คุณเหนือพ่นหายใจออกมาแรงๆ เขาเงียบไปเลย แถมยังยกเหล้าติดกันหลายแก้วด้วย

“พี่พูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ?” พี่เพชรถามฉัน

“ไม่หรอกค่ะ” ฉันบอกแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ที่เห็นคุณเหนือทำท่าเหมือนโกรธฉันอีกแบบนี้

“ถ้าไม่รู้ก็ควรรู้ไว้ ไม่ใช่ไปโกรธที่รินไม่บอก” พี่เพชรละสายตาจากฉันแล้วพูดบอกคุณเหนือ แต่คุณเหนือก็ไม่ได้ตอบกลับอะไร แล้วก็ยังดื่มหนักขึ้น

ตอนนี้มีแค่น้ำมนต์กับพราวที่ดูจะมีความสุขที่สุด ส่วนฉันรู้สึกว่าบรรยากาศมันเริ่มกร่อยแล้วแหละ

ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง คุณเหนือดื่มหนักจนหน้าของเขามันแดงกล่ำ เขาเมาแล้ว เมามากด้วย

“พอค่ะ รินไม่ให้ดื่มแล้ว” ฉันหยิบแก้วออกจากมือของคุณเหนือ

“เอาแก้วมา!!” คุณเหนือบอกเสียงแข็ง

“รินบอกว่าไม่ให้ดื่มไงคะ”

“ฉันบอกให้เอาแล้วมา!!” ร่างของคุณเหนือโอนเอนไปมา แทบจะหงายหลังอยู่แล้วยังจะดื่มต่ออีก ดื้อจริงๆ เลย

“ไม่ค่ะ” พูดจบฉันก็เอาเหล้าในแก้วเททิ้งแล้วลุกขึ้นยืน “ไปค่ะ รินจะพาไปนอน คุณเหนือดื่มต่อไม่ไหวแล้วนะคะ เมามากแล้ว”

“แล้วไง”

“มาค่ะรินจะพาไปที่ห้อง”

ฉันประคองคุณเหนือขึ้น แล้วพาเขามาที่ห้องอย่างทุลักทุเล ด้วยความที่ตัวฉันก็เล็กๆ มันจึงเป็นเรื่องที่ยากมากๆ กว่าจะพาคุณเหนือมาถึงห้องได้

#ภายในห้อง

“ทำไมไม่บอกฉันว่าเธอแพ้เนื้อ ทำไมต้องให้ฉันรู้เป็นคนสุดท้าย” คุณเหนือพูดออกมาอย่างตัดพ้อเมื่อฉันวางตัวเขาลงบนเตียง

“เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องเก็บมาคิดเลยนี่คะ”

“อะไรที่เกี่ยวกับเธอสำหรับฉันมันสำคัญหมด”

หมับ!! ร่างของฉันถูกคุณเหนือคว้ามือมาโอบ ทำให้ล้มฟุบลงบนแผงอกของเขา

“อื้อคุณเหนือ เมาก็นอนไปเลยค่ะ”

“ฉันไหว…” คุณเหนือพูดเสียงยาน แรงจะเดินเองยังลำบาก มาบอกว่าไหวไม่ดูตัวเองเลยจริงๆ

“เดี๋ยวรินขึ้นมาหานะคะ รินไปบอกคนอื่นให้เลิกกินก่อน”

“ห้ามแอบไปยุ่งกับมัน”

“รู้แล้วค่ะ ปล่อยรินได้แล้ว”

คุณเหนือยอมปล่อยมือออกแต่โดยดี เวลาเมานี่พูดง่ายจัง

ฉันเดินมาปิดไฟในห้องให้ จากนั้นก็เดินลงมาหาทุกคนที่ริมหาด

“น้ำมนต์ พราว พอแล้วเธอสองคนเมามากแล้วไหนบอกว่าแค่จิบๆ ไง” ฉันถึงกับกุมขมับเมื่อเดินมาแล้วเห็นว่าเพื่อนทั้งสองคนกำลังนั่งเล่นทรายกัน

“พี่เพชรทำไมไม่ห้ามเลยล่ะคะ”

“ห้ามแล้วฟังที่ไหน เมาแล้วปัญญาอ่อนทั้งคู่”

“แล้วนี่พี่เพชรจะเลิกดื่มเมื่อไหร่คะ”

“คงอีกสักพัก” พี่เพชรถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วพูดต่อ “พี่ทำให้รินลำบากใจอยู่ใช่มั้ย ?”

“ไม่หรอกค่ะ คุณเหนือเขาเป็นคนชอบคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้อยู่แล้ว”

“ทะเลาะกันหรือเปล่า”

“ตอนนี้ดีขึ้นแล้วค่ะ หลับไปแล้ว พี่เพชรไม่ต้องคิดมากนะ”

ฉันเดินไปหาพราวกับน้ำมนต์แล้วหยิบแก้วเหล้วออกห่างจากเธอสองคน ก่อนจะประคองให้ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ดีๆ

“พี่รินหนูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

“อื้อๆ” ฉันกำลังประคองพราวอยู่จึงพยักหน้าตอบนาลิน จากนั้นนาลินก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปเข้าห้องน้ำในตัวบ้าน

“พาไปนอนดีมั้ย สภาพนี้คงดื่มต่อไม่ไหว” พี่เพชรถาม

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ ให้ดื่มต่อคงได้นอนเฝ้าหาดยันเช้าแน่ๆ”

ฉันกับพี่เพชรช่วยกันประคองพาพราวกับน้ำมนต์เข้าบ้าน โดยที่ฉันประคองน้ำมนต์ ส่วนพี่เพชรก็อุ้มพราว กว่าจะพาเธอมาในห้องได้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคุณเหนือเลย ทุลักทุเลพอๆ กัน

“งั้นเดี๋ยวรินไปบอกนาลินก่อนนะคะว่าไม่ต้องลงไปข้างล่างแล้ว ส่วนพี่เพชรก็รีบๆ นอนนะคะ อย่าดื่มหนักมาก”

พี่เพชรพยักหน้าตอบ จากนั้นก็ลงไปที่หาดดื่มต่อ ส่วนฉันก็เข้ามาที่ห้อง

จำได้ว่านาลินบอกจะมาเข้าห้องน้ำ แต่ทำไมในห้องถึงไม่มีเธออยู่ เธอไปเข้าห้องน้ำที่ไหนกันนะ

“คงจะเข้าที่ชั้นล่าง” ฉันพูดกับตัวเองแล้วเดินออกมาจากห้องของตัวเองเพื่อจะมาดูว่าคุณเหนือหลับไปหรือยัง

แกร็ก! ฉันจับลูกบิดประตูเปิดเข้ามาในห้องของคุณเหนือ แต่แล้วหัวใจดวงน้อยมันก็กระตุกวูบเมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นมา

“คุณเหนือคะ ยะ อย่าค่ะ”

จำได้ว่าเสียงนั้นคือเสียงของน้องสาวของฉัน ละ แล้วทำไมถึงมีเสียงของนาลินอยู่ในห้องคุณเหนือ

ฉันสะตั้นไปครู่ใหญ่ หัวใจดวงน้อยเริ่มค่อยๆ บีบรีดเป็นจังหวะที่เจ็บปวด ภาวนาขอให้ไม่มีอะไรแบบที่คิด ฉันได้แต่ภาวนาในใจแบบนั้น

ยืนขาแข็งทื่อครู่ใหญ่ หูทันอื้อไปหมด ด้วยความที่ภายในห้องมืดสนิทมองไม่เห็นอะไร ฉันจึงค่อยๆ คลำมือหาสวิตช์ไฟ เมื่อเจอแล้วก็รีบเปิดไฟในห้องในสว่างทันที

สายตาของฉันมองไปยังเตียงที่คุณเหนือนอน ก่อนที่หยดน้ำตามันจะค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มเมื่อเห็นว่าตอนนี้นาลินกำลังนอนอยู่ใต้ร่างของคุณเหนือ

ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าของทั้งคู่จะอยู่บนตัวครบ ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากฉันมาช้ากว่านี้อะไรจะเกิดขึ้น

ฉันค่อยๆ ทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างเจ็บปวด….