นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 82

คำพูดของพราวมันทำให้ฉันคิด ฉันอยากไปหาเขา แต่ในตอนนี้ฉันสามารถทำแบบนั้นได้อย่างนั้นหรอ ในใจมันนึกกลัวขึ้นมา กลัวว่าถ้าคุณเหนือเจอหน้าฉันแล้วเขาจะด่าจะไล่ เหมือนที่ฉันเคยทำกับเขา

แล้วอีกอย่างในตอนนี้ฉันเลือกอยู่กับคุณติณแล้ว จะหนีผู้ชายคนนั้นได้ยังไง

“แต่ฉันหนีเขาไปอยู่กับศัตรู ฉันนี่มันแย่จริงๆ อึก~”

“ริน แกเอาแต่โทษตัวเองกับเรื่องที่ตัดสินใจพลาดไปแล้วมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ”

“อึก~”

“ตอนนี้น่ะ แกควรไปหาคุณเหนือ หยุดร้องไห้สักที”

“ฉันไม่กล้า….”

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้ทุกอย่างมันจบแค่นี้ แกกับเขาก็ต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิม”

“…….”

ทุกอย่างมันมืดมนไปหมด ฉันควรจะทำยังไงดี ถ้าฉันไปหาคุณเหนือแล้วคุณติณรู้เข้า เขาจะทำอะไรคุณเหนือหรือเปล่า ฉันไม่อยากให้คุณเหนือต้องเจ็บตัวอีก แต่ก็อยากจะไปหาเขา อยากไปปรับความเข้าใจ

ฉันมันโง่ที่เลือกแบบนั้น ถ้าฉันบอกกับคุณเหนือว่าเรื่องมนคืนนั้นฉันรู้ความจริงหมดแล้วและพร้อมจะกลับมาเป็นคนรักของเขาเหมือนเดิม คุณเหนือจะช่วยฉันให้หลุดพ้นจากคุณติณได้ใช่มั้ย…

ในตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านของคุณเหนือ เพราะติดต่อเขาไม่ได้ จึงไม่รู้ว่าคุณเหนือไปทำงานหรือเปล่า ฉันจึงเลือกจะมาหาเขาที่บ้าน เพราะยังไงเขาก็ต้องกลับมาที่บ้านอยู่แล้ว ฉันมั่นใจแบบนั้น

“คุณริน” ลูกน้องของคุณเหนือที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูบ้านทักฉันขึ้น

“คุณเหนืออยู่มั้ยคะ”

“นายออกไปธุระครับ เดี๋ยวผมโทรบอกนายให้นะครับว่าคุณมาหา” ลูกน้องของคุณเหนือคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะถ้ารู้คงจะดักหน้าไว้ แล้วไล่ให้ฉันกลับ

“…ไม่ต้องโทรบอกหรอกค่ะ รินขอเข้าไปรอคุณเหนือในบ้านได้มั้ยคะ”

“ได้สิครับ เชิญคุณรินเข้าไปรอนายได้เลยครับ”

ฉันค่อยๆ ก้าวขาเข้ามา แล้วเดินไปยังประตูบ้าน ซึ่งก็ไกลพอสมควร

ฉันถือวิสาสะเข้ามารอคุณเหนือในห้องนอนของเขา เพราะไม่ได้ล็อกห้องไว้ฉันจึงเข้ามาได้ง่ายๆ

ผ่านไปเกือบสามชั่วโมงที่ฉันนั่งรอ ใจมันหวิวๆ และกลัว มันคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าถ้าคุณเหนือเจอฉันอยู่ในห้องของเขาจะเป็นยังไง

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันก้มดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของคุณติณที่โทรเข้ามา แน่นอนว่าฉันรีบกดปิดเสียงไว้เและไม่รับสายเขา

แกร็ก~ เสียงประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามา พอได้ยินแบบนั้นฉันจึงรีบหันมองที่ประตูทันที

“…คุณเหนือ” พอเห็นว่าคุณเหนือเดินเข้ามาในห้อง ฉันก็รีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหาเขา

คุณเหนือพอเห็นฉันเขาก็หยุดยืนที่หน้าห้อง เขาเงียบและเอาแต่มองหน้าฉัน หัวใจดวงน้อยมันกระตุกวูบเมื่อเห็นว่าสายตาคู่นั้นมันว่างเปล่า

“…รินขอคุย”

“เธอไม่ควรมาที่บ้านของฉันอีก” ยังไม่ทันจะพูดจบคุณเหนือก็พูดขัดขึ้นมาสะก่อน

ใบหน้าของฉันมันชาหนึบเมื่อได้ยินแบบนั้น ฉันพยายามหายใจเข้าออกลึกๆ แล้วพูดต่อ “เรื่องคืนนั้น นาลินสารภาพหมดแล้ว รินขอโทษที่ไม่เชื่อ…”

“กลับไปหาผู้ชายของเธอซะ!!” คุณเหนือบอก เขาเดินเข้ามาในห้องแล้วจับแขนของฉัน จากนั้นก็ดึงให้ฉันออกไปจากห้อง ฉันควานมือจับขอบประตูเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

ฉันอยากจะพูด อยากจะคุย แต่คุณเหนือกลับเย็นชาเอามากๆ

“ไม่ รินไม่กลับ รินรู้แล้วว่าคุณเหนือไม่ได้ทรยศริน รินขอโทษที่คิดแบบนั้น”

คุณเหนือมองหน้าฉันอยู่นานโดยที่ไม่พูดอะไร เขาค่อยๆ ปล่อยมือออก แล้วพูด “เรื่องที่เธอเข้าใจผิดฉันไม่เคยโกรธ”

ฉันคลี่ยิ้มออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มลงพร้อมกับหัวใจที่เจ็บปวด

“แต่! เธอเลือกจะไปหาไอ้ติณ แล้วจะกลับมาหาฉันอีกทำไม ถ้าจะเดินไปข้างหน้าก็ไม่ต้องหันหลังกลับมา เพราะฉันไม่คิดจะใช้ผู้หญิงคนเดียวกันกับมัน!!”