นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 81

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังลังเลว่าจะไปหานาลินดีหรือเปล่า ทำให้ฉันหลุดออกจากวังวนความคิดของตัวเองแล้วก้มมองที่เบอร์โทรศัพท์ เป็นเบอร์ของพราวที่โทรเข้ามา ฉันจึงรีบกดรับ

( ยัยริน แกหายไปไหนมาแล้วทำไมต้องปิดเครื่อง แล้วตอนนี้แกอยู่ที่ไหนรีบบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ )

พอรับสายพราวก็ยิงคำถามกับฉันยาวเหยียด จนไม่รู้ว่าจะตอบข้อไหนก่อนดี

( ฉันแค่อยากพักใจน่ะ ตอนนี้โอเคขึ้นมากแล้วขอโทษด้วยนะที่หายไปแบบนั้น )

( แกรู้มั้ยว่าคุณเหนือมาตามหาแกที่บ้านของฉันด้วยนะ แต่แปลกเมื่อสามวันก่อนฉันบังเอิญเจอเขาที่xx พอถามว่าเจอแกหรือยังเพราะฉันติดต่อไม่ได้ เขาก็เงียบแล้วรีบเดินหนีไปเลย )

คำพูดของพราวมันทำให้ลมหายใจของฉันขาดหายไปบางช่วง ตอนนี้คุณเหนือตัดฉันออกไปแล้วจริงๆ อย่างที่ฉันตัดเขา

( ฉันจบกับคุณเหนือแล้วพราว เราจบกันแล้ว )

( ริน แกตัดสินใจดีแล้วใช่มั้ย )

( นาลินส่งข้อความมาบอกฉัน เธอบอกว่าอยากเจอฉันแกว่าฉันควรจะไปเจอดีมั้ยพราว )

( ทำไมถึงอยากเจอล่ะ ที่ทำกับแกมันยังไม่พอใจอีกหรือไง ไม่คิดเลยว่านาลินจะร้ายกับแกขนาดนั้น )

( ฉันก็ไม่คิดเหมือนกัน )

( แล้วนี่แกจะทำยังไง จะตัดพี่ตัดน้องกับนาลินไปเลยใช่มั้ย แต่ก็นะ เฮ้อ! ถ้าเป็นฉันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นก็คงจะรู้สึกเจ็บเอามากๆ แล้วก็ทำแบบแก )

( นาลินบอกว่าถ้าฉันอยากรู้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นให้ไปหาเธอที่คอนโด )

( หื้อ ทำไมถึงบอกแกแบบนั้นล่ะ หรือมันมีอะไรอีก )

( ฉันเองก็ไม่รู้ แกว่าฉันควรจะไปเจอนาลินดีมั้ยพราว )

( ถ้าแบบนี้ก็คิดยากนะ ฉันคงสั่งให้แกไปหรือไม่ไป ไม่ได้หรอก มันขึ้นอยู่กับแกแล้วแหละ )

ฉันเงียบ ก่อนจะกดวางสาย

นั่นสินะ จะไปหรือไม่ฉันเป็นคนตัดสินใจเอง แล้วฉันล่ะอยากจะลบเรื่องคืนนั้นออกไปจริงๆ หรือจะไปหานาลินให้เธอพูดตอกย้ำอีกครั้ง

ฉันไม่ควรไปใช่มั้ย….

ทั้งที่ในใจปฏิเสธแต่รู้ตัวอีกทีตอนนี่ฉันก็มายืนอยู่ที่หน้าห้องแล้ว ห้องนี้เป็นคอนโดที่คุณเหนือซื้อให้ ซึ่งตอนนี้นาลินเธออยู่ด้านในนั้น

ฉันยืนทำใจอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะกดออดหน้าห้อง ไม่นานนักนาลินก็มาเปิดประตูให้

“หนูคิดว่าพี่รินจะไม่มาแล้วซะอีก เข้ามาสิคะ”

ฉันเข้าไปภายในห้อง เดินมานั่งที่โซฟาโดยไม่มองหน้าผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องสาวแท้ๆ ของตัวเอง

ทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอมันทำให้ฉันเจ็บปวด

“มีอะไรก็รีบพูดมาสิ” ฉันถามเพราะนาลินเธอเอาแต่เงียบ

“…หนูขอโทษ” นี่คือคำแรกที่นาลินพูดหลังจากที่เงียบไปพักใหญ่

“…….” ฉันเงียบถึงแม้จะได้ยินคำขอโทษนั้นจากปากของนาลิน ในเมื่อเรื่องนั้นมันเกิดขึ้นแล้ว ถ้าจะขอโทษทำไมถึงไม่ขอโทษตอนนั้น จะมาบอกตอนนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา

“ระ เรื่องคืนนั้นมันไม่ได้มีอะไร หนูเอง หนูเป็นคนเข้าไปในห้องของคุณเหนือ”

“ใช่มันไม่ได้มีอะไรก็แค่เกือบจะมี ถ้าฉันไม่เข้าไปขัดจังหวะ” ฉันบอก ตอนนี้มันเผลอกำมือตัวเองแน่น

“ไม่ค่ะ คุณเหนือเขาไม่สนใจหนู เขาไม่ได้ทำแบบนั้นในตอนแรก แต่เป็นเพราะหนูใช้น้ำหอมและแป้งที่พี่รินใช้กลับเข้าไปหาคุณเหนือในห้องอีกครั้ง”

“……” ฉันเงียบเพื่อรอฟังว่านาลินจะพูดอะไรต่อ

“คุณเหนือคิดว่าหนูเป็นพี่ริน ไม่ใช่ทำแบบนั้นเพราะเป็นหนู”

“เรื่องคืนนั้นหนูจงใจ หนูจงใจทำให้พี่รินขึ้นมาเจอ เพราะหนูรู้ว่าถ้าหนูหายไปนานๆ พี่รินต้องตามหาแน่ๆ ใช่ค่ะ มันเป็นตามแผนหนูทุกอย่าง”

“….เธอทำแบบนั้นทำไมนาลิน”

“หนูรักคุณเหนือ หนูเคยบอกพี่รินว่าคุณเหนือคือรักแรกของหนู ถึงแม้ว่าเขาไม่เคยรักหนูเลยก็ตาม หนูทำแบบนั้นเพราะคิดว่าถ้าพี่รินกับคุณเหนือมีปัญหากัน คุณเหนือต้องรับผิดชอบหนู หนูรู้ว่าหนูมันเห็นแก่ตัว”

“ตอนนี้หนูรู้แล้วว่าสิ่งที่ทำมันผิดมากขนาดไหน ความเห็นแก่ตัวของหนูมันทำร้ายพี่ริน คุณเหนือไม่เคยสนใจหนูเลย มันเป็นความคิดโง่ๆ ของหนูเอง พี่รินให้อภัยหนูได้มั้ย…”

“……” ฉันเงียบ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปตบหน้านาลินจนสุดแรง

เพี๊ยะ!!

“เธอเคยรักฉัน เคยเห็นว่าฉันเป็นพี่สาวของเธอบ้างหรือเปล่า ทำไมถึงต้องคิดทำร้ายฉันขนาดนี้”

“พะ พี่ริน อึก~ ที่พี่รินหายไปหนูได้คิดทบทวนกับตัวเองในหลายๆ อย่าง หนูรู้แล้วว่าคนที่รักหนูมากที่สุดคือพี่ริน พี่รินพยายามทำให้หนูได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่เหมือนคนปกติอีกครั้ง แต่หนู อึก~ เป็นหนูที่ทำร้ายคนที่รักหนูมากที่สุด”

หัวใจดวงน้อยมันเต้นเป็นจังหวะที่เจ็บปวดอีกครั้งเมื่อได้ยินคำสารภาพของนาลิน ที่ผ่านมาฉันไม่ได้คิดแบบนี้ ฉันไม่เคยคิดว่านาลินจะจงใจทำถึงขนาดนั้น

เธอมาสารภาพในตอนนี้แล้วฉันควรจะทำยังไง ในใจมันรู้สึกผิดมากที่เลือกไม่รับฟังอะไรตั้งแต่แรก แต่มันยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าที่ฉันเลือกหนีไปกับคุณติณ แถมตอนนี้คุณเหนือก็คงจะเกลียดฉันไปแล้ว

“พะ พี่ริน อึก~”

“ฉันไม่อยากจะเสียน้องสาวที่รักมากๆ ไปเพราะเรื่องผู้ชาย แต่ฉันไม่สามารถทำเหมือนว่าเธอไม่เคยทำร้ายฉันได้จริงๆ”

พูดจบฉันก็หันหลังให้นาลินแล้วเดินออกมาจากห้อง เสียงของนาลินเรียกชื่อฉัน เธอร้องไห้สะอื้นออกมาดังมากๆ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจอีกแล้ว เพราะครั้งหนึ่งเธอก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกฉันเหมือนกัน

ฉันไม่ได้ใจร้าย แต่ฉันเคยถูกทำร้ายมาก่อนต่างหาก

ฉันนั่งรถมาหาพราวที่บ้าน วันนี้เป็นวันหยุดเธอไม่ได้ไปฝึกงาน พอเห็นพราวฉันก็พุ่งปรี่เข้าไปกอดเธอพร้อมกับร้องไห้ออกมา

ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง มันเสียใจที่เลือกไม่เชื่อใจคุณเหนือแล้วหนีเขาไปแบบนั้น

“ริน แกเป็นอะไรร้องไห้ทำไม หรือว่านาลินพูดอะไรทำร้ายจิตใจแกอีก”

“ไม่ อึก~”

“แล้วทำไมแกถึงร้องไห้แบบนี้ริน”

“นาลินบอกฉันว่าเรื่องคืนนั้น อึก~ เธอตั้งใจทำให้ฉันเข้าใจคุณเหนือผิด ที่คุณเหนือบอกมันคือความจริงทุกอย่าง แต่ฉันเลือกเชื่อนาลิน อึก~”

พราวถอนหายใจออกมาเบาๆ “ทำไมนาลินถึงได้ทำร้ายแกขนาดนี้นะ ฉันถึงบอกให้แกตัดสินใจดีๆ ไงริน รู้แบบนี้แล้วจะเอายังไงต่อ”

“อึก~ ฉันไม่รู้ ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง”

“ถ้าเป็นฉันนะ ฉันคงทำตามหัวใจตัวเอง ทุกอย่างมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็แค่ไปปรับความเข้าใจกันซะ ส่วนนาลิน ถ้าฉันมีน้องสาวร้ายกาจแบบนั้น ถึงแม้จะมาคิดได้ตอนนี้ฉันก็ตัดหางปล่อยวัด พี่น้องไม่ควรทำร้ายกันมากขนาดนี้หรอก”

“ฉะ ฉันหนีคุณเหนือมาอยู่กับศัตรูของเขา อึก~ ตอนนี้คุณเหนือคงเกลียดฉันไปแล้ว”

“ศัตรูงั้นหรอ แล้วทำไมแกถึงคิดทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นริน” พราวผละกอดออก เธอมองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่เคยรู้เรื่องที่คุณเหนือมีศัตรู

“ฉันไม่รู้ อึก~ ไม่รู้ว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้”

“แล้วตอนนี้แกรู้สึกยังไง รักคุณเหนืออยู่หรือเปล่า ?”

“รักสิ ฉันรักเขามาก อึก~”

“ถ้าอย่างนั้นแกก็หยุดร้องไห้แล้วรีบไปหาคุณเหนือซะ ร้องไห้กับฉันแบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกนะริน”