นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 84

ฉันนั่งสงบสติอารมณ์ในรถของน้ำมนต์นานพอสมควรกว่าจะหยุดร้องไห้ได้

“ทีนี้จะบอกฉันได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนี้” น้ำมนต์ถามขึ้นเมื่อสิ้นเสียงสะอื้นของฉัน

“ฉันไม่ดีเอง ฉันทรยศคุณเหนือ”

“ทรยศอะไรกัน ?” น้ำมนต์เธอขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อฉันบอกไปแบบนั้น

“เรื่องคืนนั้น ภาพที่ฉันเห็นมันไม่อาจจะทำใจได้ ฉันเลยตัดสินใจแบบโง่ๆ ด้วยการไปอยู่กับศัตรูของเขา” ฉันบอกปนเสียงสะอื้น “แต่ฉันเพิ่งมารู้จากปากของนาลินว่าคืนนั้นเธอตั้งใจทำให้ฉันกับคุณเหนือเข้าใจผิดกัน”

“ศัตรูของเฮีย ?” พอบอกแบบนั้นน้ำมนต์ก็ยิ่งสงสัยมากกว่าเดิม นี่เธอไม่รู้เรื่องที่คุณเหนือมีศัตรูอย่างนั้นหรอ

“เธอหมายถึงใครอย่างนั้นหรอริน” น้ำมนต์ถามอีกครั้ง

“คุณติณ เขากับคุณเหนือ….”

“…พะ พี่ติณหรอ” จู่ๆ น้ำมนต์ก็ทำตาโตขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อของคุณติณ จากนั้นเธอก็ถามต่อ “เธออยู่กับพี่ติณอย่างนั้นหรอ”

“ไม่หรอก ฉันขอเขาย้ายมาอยู่ที่คอนโด ไม่ได้อยู่ที่บ้านของเขา”

“…….” ตอนนี้น้ำมนต์เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่สักอย่าง เธอเงียบไปไม่ได้ถามอะไรต่อ

ส่วนฉันเองก็เงียบ ในหัวเริ่มคิดฟุ้งซ่านถึงคุณเหนืออีกครั้ง แต่คิดได้ไม่นานน้ำมนต์เธอก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“เธอกับพี่ติณไม่ได้….” น้ำมนต์กระอึกกระอักเหมือนไม่กล้าที่จะถาม แต่ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะถามว่าอะไรจึงชิงตอบก่อน

“ฉันกับคุณติณไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน เขาช่วยให้ฉันหนีออกมาจากชีวิตของคุณเหนือเพราะความแค้น”

“เธอรู้ใช่มั้ยว่าบ้านของพี่ติณอยู่ที่ไหน”

“อื้อ รู้สิ”

“…เธอพาฉันไปที่บ้านของพี่ติณได้มั้ย ฉะ ฉัน ฉันอยากเจอเขา”

“ได้สิ” ถึงมันจะรู้สึกสงสัยในใจ แต่ฉันก็ตอบตกลงที่จะพาน้ำมนต์เธอไปอยู่ดี แม้จะไม่รู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงอยากเจอคุณติณก็ตาม

น้ำมนต์เธอคลี่ยิ้มจางๆ ให้กับฉัน จากนั้นก็ขับรถไปโดยมีฉันบอกทาง

ขับรถมาได้ประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่บ้านของคุณติณ เมื่อรถมาจอดสนิทที่โรงจอดรถน้ำมนต์เธอก็รีบเปิดประตูลงไป ฉันจึงรีบตามลงไปด้วย

“เธอจะเข้าไปหาเขาใช่มั้ย ฉันจะรอที่รถ” ฉันไม่อยากเจอหน้าของคุณติณเพราะกลัวว่าจะถูกเขาถามว่าวันนี้หายไปไหนมา ถ้าเขารู้ว่าฉันไปหาคุณเหนือที่บ้านจะเกิดอะไรขึ้น

“เธอพาฉันเข้าไปได้มั้ย”

ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเพราะเห็นสายตาอ้อนวอนคู่นั้นของน้ำมนต์ “อื้อ ก็ได้”

ฉันเดินนำน้ำมนต์ไปทางตัวบ้าน เมื่อเดินเข้าไปในบ้านก็จะมีทางแยกขึ้นบันได กับแยกไปอีกทางเป็นห้องรับแขกและห้องนั่งเล่น ฉันก็เพิ่งเคยเข้ามาด้านในตัวบ้านของคุณติณเป็นครั้งแรกเหมือนกัน

“เธอหายไปไหนมา แล้วทำไมถึงมาที่บ้านของฉัน” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยท้วงขึ้นมา ทั้งฉันและน้ำมนต์หยุดเดินแล้วต่างหันมองทางต้นเสียงพร้อมๆ กัน

เป็นคุณติณที่ท้วงขึ้น แต่เมื่อคุณติณใช้สายตามองน้ำมนต์ที่ยืนอยู่ข้างๆ กับฉัน แววตาของเขามันก็เปลี่ยนไปเป็นดุดันทันที

“พี่ติณ ในที่สุดหนูก็ได้เจอพี่สักที ^_^” น้ำมนต์เธอฉีกยิ้มกว้างแล้วเดินไปหาคุณติณ แต่เขากลับถอยหนีไม่ยอมให้เธอเข้าไปใกล้