นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 85

ตอนนี้คุณเหนือคงพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ไม่เจอหน้าฉันอีก ต่างกับฉันที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คุณเหนือคนเดิมกลับมา

“รินจะไม่ไปไหนหรอกค่ะ” คุณเหนือพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อีกครั้งเมื่อได้ฟังคำตอบที่หนักแน่นของฉัน

“ออกไปจากห้องทำงานของฉัน!!”

“ไม่รินไม่ไป”

“เธอไม่ไป ?” คุณเหนือไม่รอให้ฉันตอบ พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน “ถ้าอย่างนั้นฉันไปเอง”

“ปะ ไปไหนคะ” ฉันรีบเดินมาดักหน้าประตูห้องไว้ ไม่ยอมให้คุณเหนือเปิดประตูออกไปได้

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ของคุณเหนือดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายแถมยังเปิดลำโพงให้ฉันฟัง

( ไหนคุณเหนือบอกว่าจะมาหาหนูไงคะ นี่คิดจะเบี้ยวนัดอีกแล้วใช่มั้ย เป็นแบบนี้บ่อยๆ มันน่าน้อยใจนะคะ )

ปลายสายเป็นผู้หญิง เธอยั่วยวนคุณเหนือเสียงหวาน ฉันที่ได้ยินก็ถึงกับใจสั่น ทำอะไรไม่ถูก รู้เหตุผลแล้วว่าทำไมเขาถึงเปิดลำโพงให้ฉันได้ฟังด้วย เพราะปลายสายเป็นผู้หญิงนี่เอง

( ฉันกำลังจะไป )

หมับ! ฉันพุ่งปรี่ไปคว้าแย่งโทรศัพท์มาจากมือของคุณเหนือ แล้วพูดกับปลายสาย

( เลิกยุ่งกับผู้ชายของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยให้เขาไปหาเธอแน่!! )

พูดจบฉันก็กดตัดสายพร้อมกับกำโทรศัพท์แน่น ส่วนคุณเหนือตอนนี้เขากำลังมองฉันอย่างเย็นชา

“เธอไม่ควรมายุ่งกับชีวิตของฉันอีก” คุณเหนือเอามือเอื้อมมาหวังจะหยิบโทรศัพท์ไป แต่ฉันไม่ยอมให้เขาได้มันคืนไปง่ายๆ

“รินรู้นะคะว่าคุณเหนือยังรักรินอยู่”

“อย่าหลงตัวเองไม่หน่อยเลย” คุณเหนือตอบกลับทันควัน

“ถ้าเราได้รักใครสักคนแล้วมันก็ยากที่จะลืมไม่ใช่หรอคะ”

“คำนั้นคงใช้ไม่ได้สำหรับผู้หญิงอย่างเธอ ไล่ฉันเองไม่ใช่หรือไง” สายตาคมกริบมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะจ้องเขม็งมาบนใบหน้าของฉัน

“เธอบอกให้ฉันลืมเธอเองไม่ใช่หรือไง แล้วตอนนี้จะมาเรียกร้องทำซากอะไร !!” คุณเหนือตะคอกใส่หน้าฉันเสียงดัง ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือกแล้วค่อยๆ ถอยหนี เพราะกลัวสายตาอำมหิตคู่นั้น

นี่ใช่มั้ยหรือผลกรรมที่ฉันตัดสินใจทำอะไรโง่ๆ ลงไป ฉันไม่สามารถสั่งตัวเองให้ตัดใจจากผู้ชายตรงหน้าได้จริงๆ ฉันไม่สามารถทำแบบนั้นได้…

ฉันค่อยๆ ยกมือขึ้นมาวางลงบนเม็ดกระดุมเสื้อของตัวเอง แล้วปลดมัยออกทีละเม็ดๆ ทุกการกระทำของฉันอยู่ในสายตาของคุณเหนือทั้งหมด เขาจ้องมองฉันอยู่อย่างนั้น

“คิดจะทำอะไร ?” คุณเหนือเอ่ยถามเสียงเย็นขณะที่ฉันกำลังปลดเม็ดกระดุมเสื้อนักศึกษา

“ทำให้คุณเหนือไม่ต้องออกไปหาผู้หญิงคนอื่นไงคะ” มันเจ็บปวดมากที่คิดว่าเขาจะไปหาใคร ฉันไม่มีทางให้คุณเหนือออกไปแน่

เมื่อปลดกระดุมทุกเม็ดแล้ว ฉันก็ถอดเสื้อนักศึกษาออกจากตัวปล่อยให้มันหล่นลงพื้น จากนั้นก็จัดการกับกระโปรงนักศึกษาของตัวเองต่อ

“คิดว่าแก้ผ้าต่อหน้าฉันแบบนี้แล้วจะหยุดฉันได้หรือไง”

ฉันไม่ตอบโต้อะไร ค่อยๆ ถอดกระโปรงลงมากองกับเสื้อที่อยู่บนพื้น ในตอนนี้ฉันสวมใส่เพียงแค่ชุดชั้นในก็เท่านั้น

จากที่ในตอนแรกคุณเหนือมองการกระทำของฉันอยู่ แต่ตอนนี้เขากลับเบือนหน้าหนี

ฉันไม่เคยมีความกล้ามากขนาดนี้ ด้วยเป็นคนที่ขี้อายเอามากๆ แต่ครั้งนี้ฉันกลับยอมแก้ผ้าต่อหน้าคุณเหนือโดยไม่รู้สึกอายเลยแม้แต่นิดเดียว

“หายโกรธรินได้แล้วนะคะ” ฉันพูดเสียงหวานพร้อมกับเดินนวยนาดเข้าไปหาคุณเหนือ แต่ทว่าเขารีบถอยหนีไม่ยอมให้ฉันเข้าใกล้

“ฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันไม่ชอบผู้หญิงทรยศ” คุณเหนือย้ำคำนี้อีกครั้ง คำว่าทรยศ

“ที่รินทำแบบนั้นก็เพราะว่าเข้าใจผิด คุณเหนือก็รู้เหตุผลดีนี่คะ”

“หึ!! ทางเลือกมีให้เธอตั้งมากมาย แต่เธอเลือกไปอยู่กับมัน วันนั้นฉันถูกยิงเธอยังไม่สนใจ”

“….รินขอโทษ”

“ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปจากห้องทำงานของฉันซะ ไสหัวเธอออกไปให้พ้นจากบริษัทของฉัน” คุณเหนือบอกเสียงแข็ง แต่เขาก็ยังไม่ยอมหันมามองฉันอยู่ดี

“รินบอกแล้วไงว่าไม่ไป”

“หรือจะให้ฉันเอายามมาลากตัวเธอออกไป”

“ตะ ต้องทำกันขนาดนั้นเลยหรอคะ”

“มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ” ครั้งนี้คุณเหนือหันหน้ามามอง เขาขบกามแน่น “เธอควรไปแก้ผ้าน่อหน้าไอ้ติณไม่ใช่ฉัน”

“รินจะไม่กลับไปหาเขาอีก รินจะอยู่กับคุณเหนือ”

พูดจบฉันก็พุ่งเข้าไปสวมกอดคุณเหนือแน่น แล้วใช้มือลูบไล้ไปตามแผงอก พร้อมกับพยายามซุกไซร้ซอกคอของคุณเหนือ โดยที่เขาก็ไม่ได้สมยอม ทั้งปัดมือฉันแล้วผลักฉันออก ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ยอมปล่อย

“รินขอโทษ อย่าเป็นแบบนี้เลยนะคะ” ฉันพูดอยู่ตรงซอกคอของคุณเหนือ พยายามใช้ริมฝีปากดูดเม้ม แต่เขาก็เอาแต่เอนตัวหนี

ฉันใช้จังหวะนี้เอามือเลื่อนลงมาลูบแก่นกายใหญ่ ถึงได้รู้ว่ามันแข็งตัวเต็มที่กำลังดันเป๋ากางเกงจนคับแน่นแทบจะทะลักออกมา

“ถ้าคุณเหนือต้องการก็ทำเลยสิคะ จะห้ามความต้องการไว้ทำไม”

พรึบ!! ร่างของฉันถูกผลักออกอย่างแรงจนล้มกระแทกกับพื้นจังๆ ด้วยฝีมือของคุณเหนือ ฉันเจ็บจนแทบลุกไม่ขึ้น ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา

สายตาที่มันไร้ความรู้สึก สายตาที่ห่างเหินคู่นั้นทำให้ฉันเจ็บปวด…

“ใส่เสื้อผ้า!!”

“…จะไม่ยกโทษให้รินจริงๆ หรอคะ จะให้ทุกอย่างมันจบลงแบบนี้ใช่มั้ย” ฉันถามออกไปอย่างคนที่กำลังสิ้นหวัง มันน่าอายนะที่ทำถึงขนาดนี้แล้วถูกมองว่าไร้ค่า ขอโทษไปตั้งไม่รู้กี่ครั้งแต่คุณเหนือก็ยังเอาแต่ไล่ ฉันเองก็ท้องเป็นเหมือนกัน

แต่ฉันไม่ยอมถอยแน่!!

“เธอเลือกให้มันเป็นแบบนี้เองไม่ใช่หรือไงวาริน” พูดจบคุณเหนือก็เดินไปที่ประตู

“จะไปหาผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ยคะ”

“มันเรื่องของฉัน”

“ถ้าคุณเหนือออกไป ริน รินจะแก้ผ้าแบบนี้แล้วเดินออกไปส่วนกลางของบริษัท” ส่วนกลางบริษัทเป็นที่ที่พนักงานพลุกพล่านมากที่สุด

ฉันไม่ได้คิดจะทำแบบนั้น แค่ไม่อยากให้คุณเหนือออกไปจากห้องฉันถึงอ้างมันออกมา

“สมองเธอคิดได้แต่เรื่องโง่ๆ หรือไงว่าริน!!” คุณเหนือหันหน้ากลับมาตวาดถามฉันเสียงแข็ง

เขาเดินมาหยิบชุดนักศึกษาของฉัน รู้มั้ยว่าคุณเหนือทำอะไร เขาเหวี่ยงชุดนักศึกษาใส่หน้าฉัน แล้วก็ตวาดอีกครั้ง

“อยากจะทำอะไรก็ทำ !!”

ปัง!! เสียงประตูห้องถูกเปิดออกไปแล้วปิดกระแทกอย่างแรง ฉันที่ไม่สามารถอดกลั้นได้แล้วจึงร้องไห้ออกมาหนักๆ ให้กับความเย็นชาและคำพูดของคุณเหนือ