นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 87

พอคุณเหนือสั่งงานลูกน้องเสร็จเขาก็เดินไปที่ห้องทำงาน ห้องทำงานของคุณเหนือจะอยู่ใกล้ๆ กับห้องรับแขก ฉันจึงรีบเดินตามถึงแม้ว่าตอนนี้จะกลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตนในสายตาของเขาแล้วก็ตาม

#ภายในห้องทำงาน

คุณเหนือนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่เปิดเอกสารบนโต๊ะ ให้เขาไล่ฉันมันยังดีกว่าเงียบไปแบบนี้

“เมื่อคืนคุณเหนือนอนที่ไหนหรอคะ”พอเห็นว่าคุณเหนือเงียบฉันก็ถามต่ออีก “หิวมั้ยคะ รินไปทำข้าวต้มมาให้เอามั้ย”

ฉันกำชายเสื้อตัวเองแน่น การพูดอะไรออกไปแล้วไม่ได้รับคำตอบกลับมันช่างจุกแน่นอกดีจริงๆ

“คุณเหนือบอกว่าจะไม่อยู่สามวัน จะไปไหนหรอคะ”

“……” คำตอบที่ได้กลับมาคือความเงียบสงัด ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลยจริงๆ

ฉันถามอะไรไปตั้งหลายอย่างแต่คุณเหนือไม่ตอบเลย ความเงียบของเขากำลังทำให้ฉันจะร้องไห้

“…พูดกับรินหน่อยได้มั้ยคะ” ฉันบอกออกไปอย่างอ้อนวอน ทั้งน้ำเสียงและแววตา

“อย่าเงียบไปแบบนี้สิคะ รินไม่ชอบเลย” น้ำเสียงของฉันมันเริ่มสั่นเครือเพราะคุณเหนือไม่ยอมพูดอะไรจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้น ดะ เดี๋ยวรินไปทำข้าวต้มมาให้ดีกว่านะคะ”

“ไม่ต้อง!!”

ในที่สุดคุณเหนือก็ยอมปริปากพูดออกมา ถึงแม้จะเป็นคำตอบที่ดูจะรำคาญฉันเอามากๆ แต่พอได้ฟังมันก็ทำให้ฉันดีใจที่เขายอมพูดสักที

“ไม่อยากกินข้าวต้มแล้วอยากกินอะไรคะ รินจะทำให้”

“อะไรที่เธอทำ ฉันไม่กิน!!” พูดจบคุณเหนือก็ก้มหน้าลงอ่านเอกสารต่อ

ส่วนฉันน่ะหรอ มันจุกจนพูดไม่ออกเลยแหละ

ฉันเดินมานั่งลงบนโซฟาภายในห้องทำงานของคุณเหนือ จากนั้นก็เงียบ สายตามองใบหน้าคมคายของคุณเหนือที่กำลังตั้งใจอ่านเอกสารอยู่

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้หรือเปล่า ไม่รู้ว่าจะทำให้ระหว่างฉันกับคุณเหนือกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ถึงจะบอกตัวเองให้สู้ก็เถอะ มันก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป คุณเหนือยังคงทำงาน ส่วนฉันก็นั่งดูเงียบๆ

“บอกรินได้มั้ยคะที่บอกว่าจะไม่อยู่บ้าน คุณเหนือจะไปไหน” ฉันถามย้ำอีกครั้งเพราะอยากรู้จริงๆ คำถามของฉันทำให้คุณเหนือละสายตาออกจากเอกสารบนโต๊ะขึ้นมามองใบหน้าของฉันแทน

“ธุระ” เขาตอบสั้นๆ

“ที่ไหนหรอคะ”

“ทำไมฉันต้องบอกเธอ ?”

“ระ รินขอไปด้วยได้มั้ย” ฉันกลัว กลัวว่าคุณเหนือจะไปหาผู้หญิงคนอื่น ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะตามเขาไปทุกที่

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่บ้านของฉัน ?”

“ก็หัวใจของรินอยู่ที่นี่หนิคะ จะให้รินไปไหนได้” ฉันมองหน้าคุณเหนือในขณะที่พูดคำหวานออกไป แต่สายตาของคุณเหนือไม่ได้ดีใจที่ได้ฟังเลยสักนิด กลับกันเขาหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ

“ตลกดี”

ก๊อกๆ ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามา เป็นลูกน้องของคุณเหนือที่กำลังเดินเข้ามา

คุณเหนือสั่งงานลูกน้องของเขาหลายอย่าง แล้วบอกว่าตัวเขานั้นจะต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวัด พอสั่งงานลูกน้องเสร็จคุณเหนือก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน ฉันจึงรีบตามเขาไป

ในขณะที่ฉันกำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามคุณเหนืออยู่นั้น จู่ๆ เขาก็หยุดเดินกระทันหัน ทำให้ฉันที่เดินตามไปติดๆ ชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างจังๆ

คุณเหนือหมุนตัวหันมาจ้องหน้าฉันเขม็ง แล้วถามเสียงเย็น “ตามฉันทำไม”

“…รินขอไปด้วยนะคะ”

“ไม่ได้!! เธอควรกลับไปที่ของเธอ บ้านฉันไม่ใช่สวนสาธารณะที่ใครจะเข้าออกก็ได้”

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อถูกปฏิเสธ แต่ก็ไม่ยอมแพ้หรอกยังไงก็จะไปด้วยให้ได้

คุณเหนือหันหลังให้ฉันแล้วเดินไปต่อ แน่นอนว่าฉันยังคงทำมึนเดินตามเขาอยู่จนมาถึงที่รถ เมื่อเห็นว่าคุณเหนือใช้กุญแจปลดล็อกรถแล้ว ฉันก็รีบวิ่งไปเปิดประตูแล้วแทรกตัวเข้ามานั่งด้านในทันที