นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 87

พอคุณเหนือสั่งงานลูกน้องเสร็จเขาก็เดินไปที่ห้องทำงาน ห้องทำงานของคุณเหนือจะอยู่ใกล้ๆ กับห้องรับแขก ฉันจึงรีบเดินตามถึงแม้ว่าตอนนี้จะกลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตนในสายตาของเขาแล้วก็ตาม

#ภายในห้องทำงาน

คุณเหนือนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่เปิดเอกสารบนโต๊ะ ให้เขาไล่ฉันมันยังดีกว่าเงียบไปแบบนี้

“เมื่อคืนคุณเหนือนอนที่ไหนหรอคะ”พอเห็นว่าคุณเหนือเงียบฉันก็ถามต่ออีก “หิวมั้ยคะ รินไปทำข้าวต้มมาให้เอามั้ย”

ฉันกำชายเสื้อตัวเองแน่น การพูดอะไรออกไปแล้วไม่ได้รับคำตอบกลับมันช่างจุกแน่นอกดีจริงๆ

“คุณเหนือบอกว่าจะไม่อยู่สามวัน จะไปไหนหรอคะ”

“……” คำตอบที่ได้กลับมาคือความเงียบสงัด ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลยจริงๆ

ฉันถามอะไรไปตั้งหลายอย่างแต่คุณเหนือไม่ตอบเลย ความเงียบของเขากำลังทำให้ฉันจะร้องไห้

“…พูดกับรินหน่อยได้มั้ยคะ” ฉันบอกออกไปอย่างอ้อนวอน ทั้งน้ำเสียงและแววตา

“อย่าเงียบไปแบบนี้สิคะ รินไม่ชอบเลย” น้ำเสียงของฉันมันเริ่มสั่นเครือเพราะคุณเหนือไม่ยอมพูดอะไรจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้น ดะ เดี๋ยวรินไปทำข้าวต้มมาให้ดีกว่านะคะ”

“ไม่ต้อง!!”

ในที่สุดคุณเหนือก็ยอมปริปากพูดออกมา ถึงแม้จะเป็นคำตอบที่ดูจะรำคาญฉันเอามากๆ แต่พอได้ฟังมันก็ทำให้ฉันดีใจที่เขายอมพูดสักที

“ไม่อยากกินข้าวต้มแล้วอยากกินอะไรคะ รินจะทำให้”

“อะไรที่เธอทำ ฉันไม่กิน!!” พูดจบคุณเหนือก็ก้มหน้าลงอ่านเอกสารต่อ

ส่วนฉันน่ะหรอ มันจุกจนพูดไม่ออกเลยแหละ

ฉันเดินมานั่งลงบนโซฟาภายในห้องทำงานของคุณเหนือ จากนั้นก็เงียบ สายตามองใบหน้าคมคายของคุณเหนือที่กำลังตั้งใจอ่านเอกสารอยู่

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้หรือเปล่า ไม่รู้ว่าจะทำให้ระหว่างฉันกับคุณเหนือกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ถึงจะบอกตัวเองให้สู้ก็เถอะ มันก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป คุณเหนือยังคงทำงาน ส่วนฉันก็นั่งดูเงียบๆ

“บอกรินได้มั้ยคะที่บอกว่าจะไม่อยู่บ้าน คุณเหนือจะไปไหน” ฉันถามย้ำอีกครั้งเพราะอยากรู้จริงๆ คำถามของฉันทำให้คุณเหนือละสายตาออกจากเอกสารบนโต๊ะขึ้นมามองใบหน้าของฉันแทน

“ธุระ” เขาตอบสั้นๆ

“ที่ไหนหรอคะ”

“ทำไมฉันต้องบอกเธอ ?”

“ระ รินขอไปด้วยได้มั้ย” ฉันกลัว กลัวว่าคุณเหนือจะไปหาผู้หญิงคนอื่น ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะตามเขาไปทุกที่

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่บ้านของฉัน ?”

“ก็หัวใจของรินอยู่ที่นี่หนิคะ จะให้รินไปไหนได้” ฉันมองหน้าคุณเหนือในขณะที่พูดคำหวานออกไป แต่สายตาของคุณเหนือไม่ได้ดีใจที่ได้ฟังเลยสักนิด กลับกันเขาหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ

“ตลกดี”

ก๊อกๆ ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามา เป็นลูกน้องของคุณเหนือที่กำลังเดินเข้ามา

คุณเหนือสั่งงานลูกน้องของเขาหลายอย่าง แล้วบอกว่าตัวเขานั้นจะต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวัด พอสั่งงานลูกน้องเสร็จคุณเหนือก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน ฉันจึงรีบตามเขาไป

ในขณะที่ฉันกำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามคุณเหนืออยู่นั้น จู่ๆ เขาก็หยุดเดินกระทันหัน ทำให้ฉันที่เดินตามไปติดๆ ชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างจังๆ

คุณเหนือหมุนตัวหันมาจ้องหน้าฉันเขม็ง แล้วถามเสียงเย็น “ตามฉันทำไม”

“…รินขอไปด้วยนะคะ”

“ไม่ได้!! เธอควรกลับไปที่ของเธอ บ้านฉันไม่ใช่สวนสาธารณะที่ใครจะเข้าออกก็ได้”

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อถูกปฏิเสธ แต่ก็ไม่ยอมแพ้หรอกยังไงก็จะไปด้วยให้ได้

คุณเหนือหันหลังให้ฉันแล้วเดินไปต่อ แน่นอนว่าฉันยังคงทำมึนเดินตามเขาอยู่จนมาถึงที่รถ เมื่อเห็นว่าคุณเหนือใช้กุญแจปลดล็อกรถแล้ว ฉันก็รีบวิ่งไปเปิดประตูแล้วแทรกตัวเข้ามานั่งด้านในทันที

“ลงจากรถฉัน!!” คุณเหนือยืนออกคำสั่งข้างๆ กับเบาะที่ฉันนั่ง เพราะฉันปิดประตูรถไม่ทันเขาเดินมาก่อน

“รินสัญญานะคะว่าจะอยู่เงียบๆ ไม่กวนใจคุณเหนือ” ฉันบอกพร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัยไปด้วย

คุณเหนือพ่นลมหายใจออกมา เขาปิดประตูรถทางฝั่งที่ฉันนั่งแรงๆ แต่ฉันกลับคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ อย่างน้อยเขาก็ยอมให้ไปด้วย

คุณเหนือขึ้นมาบนรถทางฝั่งขนขับ ก่อนจะขับรถออกไปจากบ้านด้วยความเร็ว และฉันก็เพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาสักชุด จะบอกคุณเหนือให้วนรถพากลับไปเอาเสื้อผ้าก็ไม่กล้า เพราะกลัวจะถูกปล่อยทิ้งไว้ที่บ้าน

บรรยากาศบนรถเงียบสงัด เห็นคุณเหนือเอาแต่เงียบฉันเองก็ไม่กล้าพูดอะไร ความรู้สึกของคนที่ทำผิดมันเป็นแบบนี้เองสินะ แค่อ้าปากจะพูดก็กลัวจะทำให้อีกคนไม่พอใจ

หลายชั่วโมงผ่านไป กับการนั่งรถมาที่ต่างจังหวัด มาถึงประมาณหกโมงเย็นได้ คุณเหนือขับรถมาจอดที่โรงแรม เป็นโรงแรมขนาดใหญ่ เขาคงมาทำธุระที่นี่

เมื่อจอดรถแล้วคุณเหนือก็เดินเข้าไปในโรงแรมโดยไม่ได้รอฉันแต่อย่างใด ฉันจึงต้องรีบสับขาเดินตามให้ทัน และด้วยความที่รีบบวกกับรองเท้าที่ใส่เป็นส้นสูงทำให้ฉันซุ่มซ่ามเดินขัดขาตัวเองล้มกระแทกลงพื้น

“โอ้ย~” ฉันร้องอุทานออกมาเสียงหลง ทำให้คุณเหนือหยุดเดินแล้วหมุนตัวกลับมามอง

ไม่ใช่แค่คุณเหนือหรอก ตรงนี้มีคนพลุกพล่าน ทุกคนที่อยู่บริเวณนี้หันมามองฉันกันหมด

“ลุกขึ้น” คุณเหนือออกคำสั่งเสียงแข็ง ฉันก็พยายามจะลุกขึ้นอย่างที่คุณเหนือสั่ง แต่ทว่ามันกลับเจ็บที่ข้อเท้าจนไม่สามารถยืนขึ้นด้วยตัวเองได้

“รินเจ็บเท้าค่ะ โอ้ย~” ฉันบอกพร้อมทั้งพยายามจะลุกยืน แต่ก็ไม่เป็นผล

คุณเหนือก้าวเท้าเดินมาใกล้ๆ สายตาของเขาที่มองหน้าฉันตอนนี้มันเย็นชาเอามากๆ ไม่มีความเป็นห่วงเลยสักนิด

“อย่าแสดง คิดว่าฉันรู้ไม่ทันแล้วจะอุ้มเธอขึ้นมาหรือไง”

คุณเหนือคิดว่าฉันแสดงละครแกล้งเจ็บเท้าอย่างนั้นหรอ คิดได้ยังไง คนเยอะขนาดนี้ผู้หญิงที่ขี้อายแบบฉันจะกล้าทำได้ยังไงกัน

“ปะ เปล่านะคะ รินไม่ได้แสดงอะไรทั้งนั้น รินเจ็บเท้าจริงๆ”

“ถ้าไม่มีปัญญาลุกขึ้นเองก็นั่งอยู่ตรงนี้”

นี่คือคำพูดของผู้ชายที่เคยบอกว่ารักฉันมาก เขาบอกอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะเดินไปไม่หันกลับมามองฉันเลย

น้ำตามันตกในไปแล้วตอนนี้ ไม่ว่าคุณเหนือจะพูดอะไร มันก็เป็นเพราะฉันเอง ฉันทำให้เขาเป็นแบบนี้…

“ลุกขึ้นไหวมั้ยครับ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งถามขึ้นมา เขานั่งลงตรงหน้าฉัน เขายังดูเด็กและเหมือนจะเป็นรุ่นน้องฉันด้วย

“เดี๋ยวผมช่วยประคองไปนั่งดีกว่านะครับ”

“เอ่อ มะ ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันรีบปฏิเสธ มันคงจะดูไม่ดีหากให้ผู้ชายที่ไม่รู้จักมาแตะเนื้อต้องตัว

“แล้วจะลุกเองไหวหรือไง ไม่ต้องสนใจผู้ชายคนนั้นหรอกครับ เดินไปนู้นแล้ว”

ฉันค่อยๆ เม้มปากแน่นเมื่อได้ฟังคำพูดของผู้ชายคนนี้ ในใจของฉันหวังว่าคุณเหนือจะเดินกลับมา แต่พอมองดูเขาก็เดินไปไกลมากแล้ว

“มาครับผมช่วย”

วงแขนแกร่งของผู้ชายแปลกหน้าโอบมาที่เอวของฉันเพื่อประคองให้ยืนขึ้น ทำให้ใบหน้าของฉันกับเขามันอยู่ใกล้กันมากๆ ฉันจึงรีบเอาหน้าออกห่าง

“โอ้ย~” พอลุกขึ้นยืนฉัยก็เผลอทิ้งน้ำหนักลงเท้าที่เจ็บทำให้เกือบจะก้มอีกครั้ง แต่กลับรู้สึกว่ามีอีกมือมาช่วยประคอง

“เอามือของมึงออกไป” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นมาใกล้ๆ กับฉัน ไม่ต้องหันมองก็รู้ได้ทันทีว่าเป็น “….คุณเหนือ”

ฉันคิดว่าเขาจะไม่สนใจแล้วซะอีก ทำไมถึงเดินกลับมาล่ะ ทั้งที่พูดแบบไม่มีเยื่อใยขนาดนั้น

สายตาของคุณเหนือจ้องเขม็งมาที่มือของผู้ชายแปลกหน้าที่หวังดีมาช่วยพยุงฉันขึ้น

ตึกตัก! ตึกตัก! หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวเพราะรับรู้ได้ว่าตอนนี้ท่าทางของคุณเหนือมันแสดงออกว่ากำลังหวงฉันอยู่

“แล้วทำไมไม่ช่วยเธอตั้งแต่แรกล่ะครับ เห็นอยู่ว่าเธอเจ็บเท้า”

คุณเหนือไม่ได้ตอบอะไร เขาผลักผู้ชายคนนั้นออกอย่างแรง จากนั้นก็อุ้มฉันขึ้นแล้วพาเดินออกไปจากตรงนี้ทันที

ฉันได้แต่เงียบอยู่ในวงแบนแกร่งของคุณเหนือพร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่เต้นรัว

เมื่อเดินมาจนถึงห้อง คุณเหนือก็ใช้คีย์การ์ดสแกนแล้วเอาเท้ายันประตูห้องให้เปิดออก เขาเดินผ่านห้องโถงมายังห้องนอน แล้วโยนร่างของฉันลงบนเตียง

ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ โยนจริงๆ ทำให้เท้าที่เจ็บอยู่มันเจ็บมากกว่าเดิม อุตส่าห์ดีใจที่คุณเหนือห่วง แต่พอเจอแบบนี้ฉันไม่กล้าคิดว่าเขาหวงฉันแล้วแหละ

“รินบอกแล้วไงคะว่าเจ็บเท้า ทำไมต้องรุนแรงด้วยมันเจ็บนะ” ฉันต่อว่าคุณเหนือออกไปด้วยความน้อยใจ