นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 88

คุณเหนือเดินมาใกล้ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาจับที่ขาอีกข้างของฉันที่มันไม่เจ็บ จากนั้นก็ออกแรงดึง เขาทำแบบนั้นจริงๆ ทำให้ตัวฉันลากไปกับที่นอน ขาพาดลงมาที่ขอบเตียง

“คนบ้า!! บอกว่าเจ็บไง” ฉันบอกอีกครั้ง แต่คุณเหนือยังทำเป็นหูทวนลมไม่โต้ตอบอะไร เขานั่งคุกเข่าลงตรงหน้า จากนั้นก็ใช้มือนวดคลึงเท้าข้างที่เจ็บให้

“อ่ะ โอ้ย” ฉันสะดุ้งโหย่งเมื่อถูกนวดคลึงบริเวณที่ปวด จึงร้องออกมา มือกำผ้าปูที่นอนแน่น

ทำเป็นขรึมใส่ ทั้งที่ความจริงแล้วก็เป็นห่วงใช่มั้ยล่ะ ไม่อย่างนั้นจะมาสนใจนวดเท้าให้ฉันแบบนี้ทำไม

“อ๊ะ จะ เจ็บค่ะ เบาๆ สิคะ”

สังเกตเห็นว่าขณะที่กำลังนวดอยู่คุณก็ขบกามแน่นไปด้วย เขาเป็นอะไรกัน หรือเป็นเพราะเสียงของฉันที่ทำให้เขาต้องอดกลั้น

ฉันอมยิ้มเมื่อคิดได้แบบนั้น จึงลองส่งเสียงดูอีกครั้ง และมันก็ใช่จริงๆ ด้วย ลมหายใจของคุณเหนือมันเริ่มเป็นจังหวะที่ถี่และรุนแรงขึ้น

“อื้อ โอ้ย~ อ๊ะ” ฉันครางออกมาถ้าใครได้ฟังก็คงไม่คิดว่ากำลังนวดเท้าอยู่หรอก คงคิดไปเป็นอื่น

“เจ็บจังเลยค่ะคุณเหนือ อื้อ~” ฉันพยายามเต็มที่ทั้งที่ความจริงเวลาเจ็บคงไม่ทำเสียงกระเส่าขนาดนี้

“ซี๊ดดด~” ฉันซี๊ดปากแล้วเชิดหน้าขึ้น นี่ฉันข่มความอายของตัวเองไว้แล้วนะ พยายามด้านที่สุดแล้ว ปกติฉันไม่กล้าขนาดนี้หรอก

“เวลาเจ็บร้องแบบนี้หรือไง ?” คุณเหนือเงยหน้าขึ้นมาถาม

“กะ ก็ใช่ไงคะ”

“น่ารำคาญหูชะมัด”

“……”

“เธอคงหายดีแล้ว”

“ไม่นะคะ ยังเจ็บอยู่เลย”

พอฉันตอบคุณเหนือก็ปล่อยมือออกจากเท้า แล้วลุกขึ้นยืน ฉันจึงรีบถามเขา

“จะไปไหนคะ”

“ห้อง”

“คะ…คุณเหนือไม่นอนกับรินหรอคะ”

“ฉันชอบนอนคนเดียวมากกว่า”

“ปกติคุณเหนือชอบนอนกับรินนี่คะ” ฉันอาจจะพูดเข้าข้างตัวเองมากไปหน่อย แต่เขาเป็นแบบนั้นจริงๆ

“ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวจนชินแล้ว เธอไม่ได้สำคัญกับชีวิตของฉันมากขนาดนั้น”

จุก มันจุกอีกแล้วกับคำพูดแทงใจดำของคุณเหนือ เขาคิดก่อนพูดบ้างหรือเปล่า เคยคิดบ้างมั้ยว่าฉันจะรู้สึกยังไง

“ถ้าเธอเรื่องมากนักฉันจะส่งตัวกลับ”

ฉันกำลังจะอ้าปากพูดต่อ พอได้ยินคำขู่ของคุณเหนือก็เลยเลือกที่จะปิดปากเงียบแทน พอฉันเงียบคุณเหนือก็เดินออกไปจากห้อง

เขาไม่ยอมนอนกับฉันจริงๆ ด้วย รังเกียจกันมากขนาดนั้นเลยหรือไง

เฮ้อ….

เสียงหายใจของฉันถูกพ่นออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียง เท้ามันยังปวดอยู่แต่ไม่เท่าตอนแรก มันดีขึ้นก็เพราะคุณเหนือช่วยนวดให้ แต่ตอนนี้ฉันก็ต้องอยู่นิ่งๆ เดินตามคุณเหนือไปไม่ได้เดี๋ยวข้อเท้าจะอักเสบ มันน่าหงุดหงิดจัง

#ช่วงค่ำๆ

ฉันเพิ่งตื่นนอน พอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกได้ว่าข้อเท้าที่เคยปวดมันดีขึ้นมาก ลองลุกขึ้นยืนดูมันปวดแค่นิดหน่อยแต่ตอนนี้สามารถเดินไปไหนมาไหนได้แล้ว

แกร็ก! เสียงเปิดประตูห้องเข้ามา พอได้ยินเสียงเปิดประตูห้องสิ่งที่ฉันทำคือกระโดดขึ้นเตียงแล้วนอนนิ่งๆ ทำแสร้งเป็นว่าข้อเท้ายังเจ็บอยู่

“คุณเหนือมีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามเสียงงัวเงียคล้ายน้ำเสียงของคนที่เพิ่งตื่นนอน

“ฉันสั่งอาหารมาให้ ออกไปกิน”

“เป็นห่วงรินหรอคะ”

“ฉันไม่ได้ห่วง แค่ไม่อยากเห็นคนอดตาย” ถึงมันจะเป็นคำพูดร้ายๆ แน่ก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาได้

“แต่รินยังเจ็บเท้าอยู่ คุณเหนืออุ้มรินไปที่โต๊ะอาหารหน่อยได้มั้ยคะ”

“เรื่องมาก”

คุณเหนือพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แต่เขาก็ยอมเดินมาอุ้มฉันขึ้นจากเตียงพาเดินออกจากห้องนอนไปที่โต๊ะอาหาร

ฉันทำได้แค่แอบยิ้มอยู่ในวงแขนแกร่ง ไม่กล้าให้คุณเหนือเห็นเพราะกลัวจะถูกจับได้เรื่องแกล้งเจ็บเท้า ทั้งที่ความจริงหายเจ็บแล้ว

คุณเหนือวางฉันลงบนเก้าอี้ เขาจัดการเปิดกล่องอาหารให้ ทำให้ฉันคิดเรื่องวันเก่าๆ ที่คุณเหนือทำอาหารให้กิน เขาสั่งให้ฉันนั่งรอห้ามไปไหน ห้ามไปช่วย เขามักจะเอาใจฉันตลอด

ความรู้สึกในตอนนั้นมันมีความสุข มันดีมากจริงๆ

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ เพราะกำลังจะร้องไห้ออกมาเมื่อคิดถึงเรื่องราวพวกนั้น ก่อนจะถามคุณเหนือ

“ไม่กินด้วยกันหรอคะ”

“ฉันไม่หิว” คุณเหนือเดินไปที่ประตูห้อง ฉันจึงรีบค้านไว้ “จะไปไหนคะ”

“กลับห้อง”

“แต่ แต่รินยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะคะ”

“แล้วยังไง ?”

“คุณเหนือช่วยอยู่รอรินกินข้าวเสร็จแล้วพารินไปอาบน้ำก่อนได้มั้ยคะ”

“เรื่องมาก!!” คุณเหนือบอกเสียงแข็ง เขาแสดงสีหน้าออกมาบ่งบอกว่ากำลังหงุดหงินเอามากๆ ก่อนที่จะเดินไปนั่งรอฉันกินข้าวที่โซฟา

ฉันฉีกยิ้มกว้างเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน พอเข้าห้องน้ำฉันจะทำให้คุณเหนืออดใจไม่ไหว

ว่าแต่ฉันต้องทำยังไงกันล่ะ วิธีอ่อยผู้ชายมันก็ไม่ใช่ทางถนัดสักเท่าไหร่

ฉันกินข้าวพร้อมกับเปิดเข้ากูเกิ้ลเพื่อศึกษาวิธีการยั่วยวนเพศตรงข้าม ซึ่งมันก็มีอยู่หลากหลายวิธีมาก ฉันอ่านแล้วก็จำวิธีพวกนั้น

หลังจากกินข้าวเสร็จคุณเหนือก็อุ้มฉันกลับมาที่ห้องนอน

“ไม่ต้องออกไปหรอกค่ะ รินถอดเสื้อผ้าแค่แป๊บเดียว” ฉันบอกเพราะเห็นว่าคุณเหนือรีบจะออกไปจากห้องเมื่อวางฉันลงบนเตียงแล้ว

คำพูดของฉันทำให้คุณเหนือหยุดนิ่ง สายตาคู่นั้นกำลังมองฉันที่ถอดเสื้อผ้าออกอย่างช้าๆ

อ่า! น่าอายจัง เมื่อไหร่คุณเหนือถึงจะยอมใจอ่อนให้ ฉันต้องใช้วิธีแบบไหนกันถ้าวิธีนี้ไม่ได้ผล

เสื้อผ้าของฉันถูกถอดออกไปจากตัวทีละชิ้นๆ โดยมีคุณเหนือที่ยืนมองอยู่ตาไม่กระพริบ จนกระทั่งเสื้อผ้าได้ถูกถอดออกไปหมดทุกชิ้น ในตอนนี้เหลือเพียงร่างกายที่เปลือยเปล่า

“มะ มาอุ้มรินไปห้องน้ำสิคะ รินถอดเสื้อผ้าเสร็จแล้ว”

คุณเหนือเดินมาใกล้ๆ ฉัน แต่แทนที่เขาจะอุ้มฉันขึ้น กลับใช้มือกดให้ฉันนอนราบไปกับที่นอนแทน

คุณเหนือยืนอยู่ตรงหน้า เขาใช้สายตามองเรืินร่างของฉันอย่างพิจารณา ก่อนที่จะพูดขึ้น

“ต้องลงทุนแก้ผ้ายั่วฉันขนาดนี้เลยหรือไง ?”

“ปะ เปล่านะคะ รินไม่ได้ยั่ว” ฉันเบือนหน้าหนีเมื่อถูกรู้ทันแผนการของตัวเอง

“ของที่ฉันเคยใช้มาหลายครั้งแล้ว มันก็ไม่ต่างอะไรกับของเก่า”

หัวใจดวงน้อยเต้นเป็นจังหวะที่เจ็บปวดเมื่อได้ฟังคำพูดที่ไม่ปราณีของคุณเหนือ

“….หมายถึงรินอย่างนั้นหรอคะ”

ฉันค่อยๆ ดึงผ้าห่มมาปิดคลุมเรือนร่างของตัวเอง ในเมื่อเขาไม่อยากได้ฉันก็จะไม่ทำแบบนี้อีก

“อะ ออกไปเถอะค่ะ เดี๋ยวรินลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำเอง”

พรึบ!! สิ้นสุดคำพูดของฉันผ้าห่มผืนใหญ่ก็ถูกคุณเหนือกระชากออกอย่างแรง ก่อนที่เขาจะขึ้นมาคร่อมบนตัวของฉัน

ฝ่ามือใหญ่จับปลายคางของฉันให้มองตัวเองแล้วพูด

“ฉันพูดแค่นี้เธอก็รับไม่ได้แล้วหรือไง”