นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 89

ยังจะถามอีกหรือไง เขาคิดว่าคำพูดที่ตัวเองพ่นออกมานั้นมันน่าฟังนักหรือยังไง ฉันแทบจะร้องไห้ทุกครั้งจริงๆ

“ค่ะ รินรับไม่ได้ ทนฟังไม่ได้”

“ทำไมไม่ยั่วต่อล่ะ ทำต่อสิฉันอยากจะรู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอจะกล้าสักแค่ไหน”

“มะ ไม่ค่ะ”

“ทำไม” ใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ๆ แล้วถามต่อ “กลัว ? หรือเพิ่งคิดได้ว่าได้กับไอ้ติณไปแล้วไม่ควรมาอ่อยผัวเก่าอย่างฉัน”

คุณเหนือพูดแบบนี้อีกแล้ว เขาฝังใจเรื่องที่ฉันทำฉันเข้าใจ แต่ฉันไม่ชอบถ้าเขาจะคิดว่าฉันกับคุณติณมีอะไรกัน เพราะคุณเหนือน่าจะรู้ดีว่าฉันไม่ทำแบบนั้นแน่

“รินเคยคิดว่าคุณเหนือรู้จักรินดีที่สุด แต่ตอนนี้ไม่เลย”

“เธอไปอยู่กับมันขนาดนั้น จะให้ฉันคิดยังไง”

“รินไม่ใช่เมียเก่าของคุณเหนือที่ชื่อลดา ที่จะยอมให้เขาทำเรื่องแบบนั้น”

“ไม่ใช่แต่ก็ไม่ต่าง สุดท้ายเธอก็เลือกไปกับมัน” คุณเหนือค่อยๆ ลุกขึ้นไปต่างตัวของฉัน

ไม่ว่าฉันจะพูดยังไง ในหัวของคุณเหนือก็ยังคิดว่าฉันตกเป็นของคุณติณแล้วอยู่ดี

คุณเหนือเดินออกไปจากห้องนอนของฉัน บอกตามตรงว่าฉันท้อเอามากๆ มองไม่ออกถึงอนาคตว่าความรักของเราทั้งคู่มันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

ฉันอาจจะยังเต็มที่ไม่พอ ง้อได้ไม่มากพอ แต่พอได้ฟังคำพูดร้ายๆ แต่ละคำที่คุณเหนือพ่นมามันทำให้ฉันหมดหวังจริงๆ

เหมือนสิ่งที่ตัวเองทำอยู่มันไร้ค่า ไม่มีความหมาย หรือฉันควรจะปล่อยคุณเหนือไป เราต่างกันต่างเริ่มต้นชีวิตใหม่ แบบนั้นใช่มั้ย

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับหยดน้ำตาที่มันกำลังไหลลงมาอาบแก้ม มันคงจะผิดที่ฉัน ความอดทนของฉันมันมีน้อยเกินไป

ฉันรัก ไม่อยากปล่อยให้คุณเหนือไป แต่เขาไม่ได้อยากอยู่กับฉันสักนิด การที่ฉันเอาแต่ตาม การที่ฉันทำแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้เขารังเกียจฉันมากขึ้น

สิ่งที่ตัดสินใจผลาดไปฉันไม่อาจจะชดใช้ได้ และไม่ควรได้รับโอกาศ ฉันรู้แล้ว….

ฉันดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่เป็นเวลานาน พอคิดว่าจะตัดใจยอมปล่อยคุณเหนือไปมันก็เจ็บเอามากๆ

ผ่านไปหลายชั่วโมง กว่าฉันจะหยุดร้องไห้ได้ตาทั้งสองข้างมันก็บวมเปล่งไปแล้ว

ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็น ฉันสวมเสื้อผ้าชุดเดิมกำลังคิดลังเลอยู่ว่าจะกลับไปที่กรุงเทพ หรือจะอยู่ต่อดี เพราะอยู่ต่อไปมันก็ไร้ค่า

หรือว่าฉันควรไปหาร้านนั่งดื่มดี เผื่อจะทำให้ตัวเองคลายเศร้าได้บ้าง

ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากห้องของโรงแรม ไม่รู้ว่าคุณเหนือพักอยู่ห้องไหน ตอนนี้อะไรที่เกี่ยวกับเขาฉันไม่เคยรู้ ฉันเดินลงมาชั้นล่างของโรงแรมเพื่อมาเรียกแท็กซี่ ไม่นานก็มีแท็กซี่มาจอดรับ

“ไปไหนครับ”

“แถวนี้มีร้านเหล้าที่อยู่ใกล้ๆ มั้ยคะ”

“มีครับ ห่างจากโรงแรมสองกิโล”

“ค่ะ ไปที่นั่น”

แท็กซี่ขับรถพาฉันไปที่ร้านเหล้า จริงๆ ฉันดื่มเหล้าไปเป็นด้วยซ้ำแต่ฉันอยากจะมาดื่ม ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่เหมือนกัน

#ร้านเหล้า

“รับอะไรดีคะ” พนักงานเสริฟเดินมาถามฉัน

“เอาเบียร์ขวดนึงค่ะ”

“ได้ค่ะ” พอรับออร์เดอร์เสร็จเธอก็รีบเดินไป

ฉันมองไปรอบๆ ร้าน คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ คงเป็นเพราะว่าที่นี่คือต่างจังหวัดด้วยคนเลยไม่พลุกพล่าน บรรยากาศร้านนี้ก็ค่อนข้างดี จัดแต่งร้านสวย เพลงก็เปิดเสียงไม่ดังจนหนวกหู

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเลื่อนดูอะไรไปเรื่อยๆ เพราะไม่มีอะไรทำ พยายามทำให้สมองของตัวเองไม่ว่างเพราะไม่อยากจะคิดถึงคนใจร้ายอย่างคุณเหนืออีก

ไม่นานพนักงานของร้านก็เอาเบียร์มาเสริฟพร้อมกับเทลงในแก้วให้ด้วย ให้หลังจากที่พนักงานเสริฟเดินไปฉันก็ยกเบียร์ขึ้นดื่ม มันโอเคนะรสชาติไม่ขม พอกลืนลงคอง่ายมากกว่าเหล้า

ฉันนั่งดื่มอยู่คนเดียวหมดไปสามแก้วมันก็เริ่มรู้สึกมึนหัวแล้ว น่าเบื่อจังที่ตัวเองเมาเร็วขนาดนี้ อยากจะดื่มได้มากกว่านี้ ยังไม่อยากกลับโรงแรมเลย