นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 89

ยังจะถามอีกหรือไง เขาคิดว่าคำพูดที่ตัวเองพ่นออกมานั้นมันน่าฟังนักหรือยังไง ฉันแทบจะร้องไห้ทุกครั้งจริงๆ

“ค่ะ รินรับไม่ได้ ทนฟังไม่ได้”

“ทำไมไม่ยั่วต่อล่ะ ทำต่อสิฉันอยากจะรู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอจะกล้าสักแค่ไหน”

“มะ ไม่ค่ะ”

“ทำไม” ใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ๆ แล้วถามต่อ “กลัว ? หรือเพิ่งคิดได้ว่าได้กับไอ้ติณไปแล้วไม่ควรมาอ่อยผัวเก่าอย่างฉัน”

คุณเหนือพูดแบบนี้อีกแล้ว เขาฝังใจเรื่องที่ฉันทำฉันเข้าใจ แต่ฉันไม่ชอบถ้าเขาจะคิดว่าฉันกับคุณติณมีอะไรกัน เพราะคุณเหนือน่าจะรู้ดีว่าฉันไม่ทำแบบนั้นแน่

“รินเคยคิดว่าคุณเหนือรู้จักรินดีที่สุด แต่ตอนนี้ไม่เลย”

“เธอไปอยู่กับมันขนาดนั้น จะให้ฉันคิดยังไง”

“รินไม่ใช่เมียเก่าของคุณเหนือที่ชื่อลดา ที่จะยอมให้เขาทำเรื่องแบบนั้น”

“ไม่ใช่แต่ก็ไม่ต่าง สุดท้ายเธอก็เลือกไปกับมัน” คุณเหนือค่อยๆ ลุกขึ้นไปต่างตัวของฉัน

ไม่ว่าฉันจะพูดยังไง ในหัวของคุณเหนือก็ยังคิดว่าฉันตกเป็นของคุณติณแล้วอยู่ดี

คุณเหนือเดินออกไปจากห้องนอนของฉัน บอกตามตรงว่าฉันท้อเอามากๆ มองไม่ออกถึงอนาคตว่าความรักของเราทั้งคู่มันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

ฉันอาจจะยังเต็มที่ไม่พอ ง้อได้ไม่มากพอ แต่พอได้ฟังคำพูดร้ายๆ แต่ละคำที่คุณเหนือพ่นมามันทำให้ฉันหมดหวังจริงๆ

เหมือนสิ่งที่ตัวเองทำอยู่มันไร้ค่า ไม่มีความหมาย หรือฉันควรจะปล่อยคุณเหนือไป เราต่างกันต่างเริ่มต้นชีวิตใหม่ แบบนั้นใช่มั้ย

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับหยดน้ำตาที่มันกำลังไหลลงมาอาบแก้ม มันคงจะผิดที่ฉัน ความอดทนของฉันมันมีน้อยเกินไป

ฉันรัก ไม่อยากปล่อยให้คุณเหนือไป แต่เขาไม่ได้อยากอยู่กับฉันสักนิด การที่ฉันเอาแต่ตาม การที่ฉันทำแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้เขารังเกียจฉันมากขึ้น

สิ่งที่ตัดสินใจผลาดไปฉันไม่อาจจะชดใช้ได้ และไม่ควรได้รับโอกาศ ฉันรู้แล้ว….

ฉันดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่เป็นเวลานาน พอคิดว่าจะตัดใจยอมปล่อยคุณเหนือไปมันก็เจ็บเอามากๆ

ผ่านไปหลายชั่วโมง กว่าฉันจะหยุดร้องไห้ได้ตาทั้งสองข้างมันก็บวมเปล่งไปแล้ว

ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็น ฉันสวมเสื้อผ้าชุดเดิมกำลังคิดลังเลอยู่ว่าจะกลับไปที่กรุงเทพ หรือจะอยู่ต่อดี เพราะอยู่ต่อไปมันก็ไร้ค่า

หรือว่าฉันควรไปหาร้านนั่งดื่มดี เผื่อจะทำให้ตัวเองคลายเศร้าได้บ้าง

ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากห้องของโรงแรม ไม่รู้ว่าคุณเหนือพักอยู่ห้องไหน ตอนนี้อะไรที่เกี่ยวกับเขาฉันไม่เคยรู้ ฉันเดินลงมาชั้นล่างของโรงแรมเพื่อมาเรียกแท็กซี่ ไม่นานก็มีแท็กซี่มาจอดรับ

“ไปไหนครับ”

“แถวนี้มีร้านเหล้าที่อยู่ใกล้ๆ มั้ยคะ”

“มีครับ ห่างจากโรงแรมสองกิโล”

“ค่ะ ไปที่นั่น”

แท็กซี่ขับรถพาฉันไปที่ร้านเหล้า จริงๆ ฉันดื่มเหล้าไปเป็นด้วยซ้ำแต่ฉันอยากจะมาดื่ม ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่เหมือนกัน

#ร้านเหล้า

“รับอะไรดีคะ” พนักงานเสริฟเดินมาถามฉัน

“เอาเบียร์ขวดนึงค่ะ”

“ได้ค่ะ” พอรับออร์เดอร์เสร็จเธอก็รีบเดินไป

ฉันมองไปรอบๆ ร้าน คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ คงเป็นเพราะว่าที่นี่คือต่างจังหวัดด้วยคนเลยไม่พลุกพล่าน บรรยากาศร้านนี้ก็ค่อนข้างดี จัดแต่งร้านสวย เพลงก็เปิดเสียงไม่ดังจนหนวกหู

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเลื่อนดูอะไรไปเรื่อยๆ เพราะไม่มีอะไรทำ พยายามทำให้สมองของตัวเองไม่ว่างเพราะไม่อยากจะคิดถึงคนใจร้ายอย่างคุณเหนืออีก

ไม่นานพนักงานของร้านก็เอาเบียร์มาเสริฟพร้อมกับเทลงในแก้วให้ด้วย ให้หลังจากที่พนักงานเสริฟเดินไปฉันก็ยกเบียร์ขึ้นดื่ม มันโอเคนะรสชาติไม่ขม พอกลืนลงคอง่ายมากกว่าเหล้า

ฉันนั่งดื่มอยู่คนเดียวหมดไปสามแก้วมันก็เริ่มรู้สึกมึนหัวแล้ว น่าเบื่อจังที่ตัวเองเมาเร็วขนาดนี้ อยากจะดื่มได้มากกว่านี้ ยังไม่อยากกลับโรงแรมเลย

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ในมือของฉันดังขึ้น พอก้มดูเบอร์ก็เห็นว่าเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของคุณเหนือ ทำให้ฉันแปลกใจเป็นอย่างมาก คุณเหนือเขาบล็อกฉันไปแล้วนี่ แล้วทำไมเบอร์ของเขาถึงโทรมาได้

ในขณะที่ฉันกำลังคิดสงสัยและลังเลว่าจะรับสายดีหรือเปล่า สายของคุณเหนือก็ตัดไป เพียงไม่กี่วินาทีให้หลังเบอร์คุณเหนือก็โทรเข้ามาอีกครั้ง และครั้งนี้ฉันยอมกดรับสาย

( ฮัลโหลค่ะ )

( อยู่ที่ไหน ทำไมมีเสียงเพลง )

( คุณเหนือมีอะไรหรือเปล่าคะ )

ฉันไม่ได้บอกไปทันทีว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่เป็นฝ่ายเลือกถามว่าที่โทรมาเขามีธุระอะไรหรือเปล่า

( ฉันถามว่าอยู่ที่ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้วาริน )

( ไม่ต้องการรินแล้วจะสนใจทำไมล่ะคะวารินอยู่ที่ไหน )

( เธอดื่มใช่มั้ย อยู่ร้านเหล้าใช่มั้ย )

( ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ ทำเหมือนว่ารินไม่มีตัวตน )

( วาริน เธอกำลังทำให้ฉันหงุดหงิด อยู่ที่ไหนรีบบอกมาเดี๋ยวนี้ )

“เบียร์หมดแล้วรับเพิ่มอีกขวดมั้ยคะ” พนักงานเสริฟเดินมาถามพอดี ฉันจึงกดตัดสายโทรศัพท์ของคุณเหนือทิ้ง แล้วพยักหน้าตอบพนักงาน

ไม่คิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้วแหละว่าคุณเหนือโทรมาเพราะเป็นห่วง ถึงแม้ว่าลึกๆ แล้วมันจะดีใจมากๆ ที่คุณเหนือโทรมาก็เถอะ

ผ่านไปยี่สิบนาทีได้ ฉันค่อยๆ จิบเอา เพราะถ้ายกดื่มเลยคงจะเมาจนกลับไม่ไหวแน่ๆ

พรึบ!! จู่ๆ ก็มีมือมากระชากแขนของฉันอย่างแรง ทำให้เบียร์หก เพราะฉันกำลังจะยกเบียร์ขึ้นดื่ม

“กลับ!!” เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเลย ทำให้รู้ได้เลยว่าใครที่เป็นคนมากระชากฉันแบบนี้

“ตามรินมาทำไมคะ” ฉันถามคุณเหนือที่กำลังมองใบหน้าของฉันอย่างไม่สบอารมณ์

คุณเหนือพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ จากนั้นก็หยิบเงินแบงค์พันออกมาจากกระเป๋า วางกระแทกลงบนโต๊ะเสียงดัง แล้วเขาก็ลากฉันออกมาจากร้านโดยมีสายตาของทุกคนจ้องมอง

“คุณเหนือจะมาสนใจรินทำไม ไม่รักแล้วจะมาตามรินทำไม”

“หุบปากแล้วกลับมากับฉัน”

“ไม่! รินยังไม่อยากกลับ”

ฉันพยายามสะบัดมือออกแต่คุณเหนือไม่ยอมปล่อย เขาลากฉันมาที่รถ จับตัวของฉันยัดเข้ามาด้านในแล้วรีบขับรถออกไป

จู่ๆ ก็ตามมาเจอ แถมยังมาลากตัวฉันกลับ สรุปจะเอายังไงกันแน่ ไหนไม่สนใจไง

#โรงแรม ภายในห้อง

คุณเหนือเหวี่ยงตัวฉันอัดกระแทกลงบนโซฟาอย่างแรง จากนั้นเขาก็ทำหน้ายักษ์ใส่

“คิดยังไงถึงไปที่แบบนั้นคนเดียว”

“รินโตแล้วนะ จะไปไหนมันผิดด้วยหรอคะ” ฉันพยายามคุมสติของตัวเองให้ปกติ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมึนหัวมากๆ

“ผิดที่เธอไม่บอกฉัน!!”

“ทำไมต้องบอกด้วย คุณเหนืออยากรู้หรอคะ เดี๋ยวพอรินบอกคุณเหนือก็มาพูดร้ายๆ ใส่กันอีก”

“รู้มั้ยว้าเธอมันน่ารำคาญมากขนาดไหนวาริน!!”

“ถ้ารำคาญมากแล้วจะมายุ่งทำไมล่ะคะ ถ้ารำคาญมากจะไปตามรินกลับมาจากร้านเหล้าทำไม”

“……” คุณเหนือไม่ได้ตอบอะไร เขายังคงมองหน้าฉันอย่างหงุดหงิด

“ได้! รินกลับก็ได้ ไม่อยู่รกหูรกตาคุณเหนืออีกแล้ว รินจะไม่โผล่หน้ามาให้คุณเหนือรำคาญใจอีก”

ฉันลุกขึ้นแต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนก็ถูกฝ่ามือใหญ่ของคุณเหนือคว้ามากระชากแขนอย่างแรงจนร่างของฉันเซ

“ฉันไม่ให้ไป!!”