นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 96

“อยากให้ล็อกห้องก่อน ?” คุณเหนือถาม เขามองเรือนร่างของฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“กะ ก็ถ้าจะทำแบบนั้นก็ต้องล็อกห้องก่อนสิคะ”

คำตอบของฉันทำให้คุณเหนือยิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจ เขารีบลุกขึ้นไปล็อกประตูห้องทันที จากนั้นก็กลับมาคร่อมบนตัวของฉันเหมือนเดิม

“ฉันไม่มีถุงยาง”

“ไม่มีหรือตั้งใจไม่ใส่กันแน่ค่ะ” ฉันถามอย่างรู้ทัน คนอย่างคุณเหนือถ้าเขาคิดจะป้องกันจริงๆ มีหรอจะพูดว่าไม่มีถุงยางอนามัย

“แล้วเธอคิดว่ายังไง ?” เมื่อถามจบใบหน้าคมคายก็ก้มลงมาซุกไซร้ลงบนซอกคอของฉัน พร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่ทำหน้าที่ปลดเม็ดกระดุมเสื้อนักศึกษาที่ฉันสวมใส่ออกทีละเม็ดๆ

“เจ้าเล่ห์จังเลยนะคะ อื้อ อ๊า~” ฉันกัดริมฝีปากแน่นเมื่อริมฝีปากหนาขบเม้มลากขึ้นมาบริเวณใบหู มันทำให้ขนทั้งตัวเล็กซู่ขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเสียววูบวาบไปทั้งตัว

เสื้อนักศึกษาที่ถูกปลดกระดุมออกจนหมดทุกเม็ดแล้วก็ถูกคุณเหนือแหวกแยกออกจากกัน คุณเหนือเอี่ยวมือมาทางแผ่นหลังของฉันเพื่อปลดตะขอบาร์เซียร์ จากนั้นเขาก็เลื่อนใบหน้าลงมาบริเวณเนินหน้าอก

ฉันได้แต่นอนบิดเร้าร่างกายอย่างเสียวซ่านจากการปรนเปรอของคนด้านบน ไม่ว่าจะมีอะไรกันมาแล้วกี่ครั้งแต่ทุกครั้งฉันก็ยังรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

“อ๊ะ อ๊า~” ฉันแอ่นตัวขึ้นเล็กน้อยอย่างกับว่าลิ้นของคุณเหนือสามารถทำให้ตัวของฉันลอยขึ้นมาได้

ลิ้นสากตวัดเลียหยอกล้อกับเม็ดไตบนเนินหน้าอกอยู่นาน พร้อมทั้งมือที่คอยขยำจนหน้าอกของฉันมีรอยแดงเถือก แต่มันกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลย

สักพักคุณเหนือก็หยัดตัวขึ้น เขาลุกขึ้นยืนปลดตะขอเข็มขัดราคาแพงออกสายตาคมกริบยังคงเอาแต่จ้องมองเรือนร่างของฉันอย่างไม่ละสายตา

ฉันถกกระโปรงขึ้นแล้วดึงกางเกงซับในพร้อมทั้งเพนตี้ตัวจิ๋วลงเพื่อไม่ให้เสียเวลา เพราะตอนนี้เป็นเวลางาน ที่นี่คือบริษัท ไม่ใช่ที่บ้าน

“เร็วๆ นะคะ เดี๋ยวพี่รุ้งจะสงสัยว่าเราทำอะไรกัน”

“ฉันแคร์ ?” คุณเหนือถามพร้อมกับแทรกตัวมาอยู่ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้างของฉัน สายตาของเขาบ่งบอกว่าไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิด

เรียวขาของฉันถูกจับให้อ้าออกจากกันกว้างๆ จากนั้นแก่นกายขนาดใหญ่ก็ค่อยๆ สอดใส่เข้ามา ความเจ็บและเสียงซ่านมันเกิดขึ้นมาในเวลาเดียวกัน ทำให้ฉันเผลอฝังรอยเล็บลงบนขาของคุณเหนือโดยไม่รู้ตัว แต่เขาก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร

“อ๊า~” คุณเหนือเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับครางออกมาเสียงกระเส่าเมื่อแก่นกายใหญ่ถูกดันเข้ามาในร่องแคบทั้งลำแล้ว

ปัก ปัก ปัก~ เสียงเนื้อกระทบกันเริ่มดังเป็นจังหวะจากการอัดกระแทกเอวสอบของคนด้านบน ความเสียวซ่านมันทำให้ร่างกายของฉันแทบจะแตกออกเป็นเสียงๆ

“อ๊า อ๊า อ๊าง~” ฉันหยุดครางออกมาเพราะถูกอัดกระแทกจนร่างกายกระเพื่อมสั่นไหวอย่างรุนแรง เมื่อรู้ตัวว่าหลุดเสียงครางออกมาก็รีบยกมือมาปิดปาก

คุณเหนือเหมือนกำลังแกล้งฉันอยู่ เขาใช้นิ้วบดขยี้ติ่งเกสรเบาๆ พร้อมทั้งอัดกระแทก ทำแบบนั้นฉันยิ่งรู้สึกทรมานเอามากๆ

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือด คุณเหนือเห็นแบบนั้นเขาจึงโน้มใบหน้าลงมาประกบปากจูบอย่างเร่าร้อน

“อ๊ะ บะ เบากว่านี้ได้มั้ยคะ ดะ เดี๋ยว อ๊าง เดี๋ยวมีคนได้ยิน” ฉันรีบบอกเมื่อริมฝีปากเราผละออกจากกัน

“ซี๊ด ได้สิ”

คำว่าได้สิของคุณเหนือมันไม่ใช่การเบาแรงลง เขากลับเร่งอัดกระแทกจนฉันต้องกัดริมฝีปากตัวเองแน่นอีกครั้งเพื่ออดกลั้นเสียงเอาไว้

คุณเหนือหยัดตัวขึ้นตรง เขาเร่งอัดกระแทกเอวสอบอย่างป่าเถื่อน โซฟาตัวที่ใชเนอนร่วมรักกันอยู่มันเคลื่อนไปมาจากแรงอัดกระแทกของคุณเหนือ

ร่างกายของฉันเริ่มกระเพื่อมสั่นไหวรุนแรงขึ้นเป็นเท่าตัว จากนั้นไม่นานคุณเหนือก็เร่งจังหวะกระแทกเร็วขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ร่างหนาจะเกร็งกระตุก

( พี่รินไม่ต้องพูดอะไรกับหนูก็ได้แค่ฟังหนูพูดก็พอ )

เสียงของนาลินเป็นน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ

(…….)

( หนูอยากจะขอโทษ หนูรู้ว่าตอนนี้คำขอโทษจากปากของหนูไม่มีความหมายอะไร แต่หนูอยากให้พี่รินรู้เอาไว้ว่าหนูสำนึกผิดจริงๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้หนูก็จะไม่ทำแบบนั้น )

( ในชีวิตของหนูมีแค่พี่รินคนเดียว หนูไม่เหลือใครอีกแล้ว หนูรู้ว่าพี่รินโกรธหรือตอนนี้คงจะเกลียดหนูไปแล้ว หนูจะรอวันนั้นนะคะ วันที่พี่รินให้อภัยหนู วันที่คำว่าพี่น้องของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม )

( ตอนนี้หนูกำลังจะไปต่างประเทศ หมอซันจะมารับหนูไปอยู่ด้วย หนูเพิ่งตกลงคบกับเขา พี่รินไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะคะ หมอซันเขาเป็นคนดี เขารับปากว่าจะดูแลหนู )

( หนูรักพี่รินนะคะ )

สิ้นสุดคำพูดของนาลินทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด ไม่มีคำใดที่หลุดออกมาจากปากของฉัน

( หนูรบกวนเวลาของพี่รินมากแล้ว งะ งั้นหนูวางสายแล้วนะคะ )

( ฉันขอให้โชคดีก็แล้วกัน ถ้าวันหนึ่งฉันไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เธอทำ เราอาจจะได้กลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม….)

เป็นฉันที่พูดขึ้นมา จากนั้นก็กดตัดสาย

เมื่อวางสายแล้วฉันก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับวันเวลา สักวันหนึ่งถ้าฉันลืมเรื่องทั้งหมดที่นาลินทำได้ฉันก็พร้อมจะให้อภัย เพราะเธอคือสิ่งเดียวในชีวิตที่ฉันรักมากที่สุด แต่ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่จะถึงวันนั้น