นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 21

หนิงเยียนกลับมาถึงจวนอ๋องก็พลบค่ำพอดี เวยอ๋องยืนรอนางหน้าเรือน เนื่องจากเขาทราบข่าวร้ายในวัดนางชี ว่าหลานของอวี้ฮองเฮาโดนข่มเหง อีกทั้งชายาหนานอ๋องเป็นบ้าแก้ผ้าต่อหน้าฝูงชนในอาราม เหตุใดนางจึงมาค่ำเยี่ยงนัก

"เจ้ากลับมาเเล้ว" เวยอ๋องมองนางมารร้ายกลับมาอย่างปลอดภัย สองคนนั้นจะเป็นอันใดก็ช่างเถอะ ขอเพียงนางมารร้ายของเขาปลอดภัยก็พอ

หนิงเยียนตั้งใจจะอาบน้ำนอนอย่างสบายใจ วันนี้ได้ช่วยเสิ่นฮูหยินทำให้นางอิ่มเอมหัวใจยิ่งนัก แต่พอเจอหน้าเจ้าอ๋องสารเลว ทำให้อารมณ์เบิกบานใจปีติด้วยบุญกุศล พลันหายไปในชั่วพริบตาเดียว

ใบหน้างามมองเขาด้วยความไม่พอใจ เวยอ๋องรับรู้ได้ ใจนางจะเเข็งประดุจน้ำแข็งพันปีเชียวรึ ที่จะไม่ใจอ่อนคุยกันดี ๆ กับเขารึไร

"จ้าวเชียนข้าเหนื่อย เจ้าออกไปเถอะ" นางพูดดีด้วยเเล้วนะ มิอยากมีเรื่อง วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน

"เจ้าอาบน้ำแล้ว มารับสำรับเย็นกับข้าดีรึไม่" นี่เขายังหน้าหนาอีกรึ

ฟังภาษามนุษย์ไม่ออกเลยรึไง

"ได้ถ้าเจ้าไม่ออกไป ข้าไปเอง"

"ข้าไปเอง" เวยอ๋องเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของนาง เขาคิดว่านางคงจะเหนื่อยจริง ๆ จึงถอยออกมาจากเรือนแล้วมุ่งหน้าไปเรือนหลัก

หลังจากที่นางอาบน้ำเสร็จแล้วกำลังจะนอนมีคนเปิดประตูเข้ามาที่เรือนของนาง พบว่าเป็นเจ้าคนถ่อยคนเดิม สายตาของนางเหลือบมองถาดน้ำแกง

"เจ้าฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึ" ใบหน้าคนงามแดงก่ำ

เวยอ๋องได้ยินจากแม่นมหยงว่า ในระหว่างทางนางช่วยเหลือเสิ่นฮูหยินคลอดบุตรชายจนปลอดภัย ทำให้เขาได้มองนางในมุมใหม่อีกครั้ง อย่างน้อยนางก็เป็นคนมีน้ำใจ

"ข้านำน้ำแกงรังนกมาให้เจ้า" น้ำเสียงเวยอ๋องอ่อนลงมาก ในยามนี้บรรยากาศเริ่มหนาวแล้วอีกทั้งเขากลัวนางจะไม่สบายด้วยเลยให้น้ำแกงรังนกแก่เพื่อจะได้บำรุงร่างกาย

หนิงเยียนยิ้มหวาน รอยยิ้มนี้ทำให้เวยอ๋องตาค้าง เขาเพิ่งสังเกตว่ารอยยิ้มของนางที่ยิ้มออกมาเเล้วมีเสน่ห์มาก รอยบุ๋มที่แก้มทั้งสองข้างทำให้ดูน่ารักราวกับบุปผาในเหมันต์ฤดู

น้ำแกงรังนกชามนั้นราดมาบนใบหน้าของเวยอ๋อง น้ำแกงอุ่นทำให้ใบหน้าเเสบร้อน

"หนิงเยียน!!!" เรียกชื่อแซ่ออกมาเต็ม เเสดงว่าบันดาลโทสะ ใบหน้านางมารร้ายยังคงยิ้มระรื่น เวยอ๋องแผ่กระจายไอสังหารออกมารอบห้อง

หนิงเยียนมองเจ้าคนสารเลว มันจะทำอันใดนาง

"โกรธข้ารึ ตบสิ ตบสิ" นิ้วเรียวงามจิ้มที่แก้มของนางอย่างท้าทายรอให้เขาตบ เหตุใดจึงไม่ทำเล่า

ชั่วพริบตาเดียวร่างามก็พลันมากระทบอกหนาใหญ่ของเวยออ๋อง มือหนาใหญ่เชิดปลายคางคนงามขึ้นมา ประโลมจูบอย่างเร่าร้อน

หญิงสาวกระทืบปลายเท้าเขาอย่างแล้ว ได้จังหวะผลักเขาออก แล้วตบหน้าไปหนึ่งฉาก

เวยอ๋องเจ็บทั้งเท้า ทั้งหน้า เมื่อวันก่อนเจ็บที่ลิ้น นางช่างเป็นอสรพิษร้ายเเรงเสียจริง

"เจ้า..."

"ออกไปเลยนะ ข้าเกลียดเจ้า เกลียด" หรือว่าที่นางเกลียดเขา เพราะนางรักบุรุษหน้าอ่อนผู้นั้น

"เจ้าเกลียดข้า เพราะอะไร ข้าทำดีกับเจ้าเเล้ว"