นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 32

เวยอ๋องพาหนิงเยียนกลับเข้ามาในกระโจม หญิงสาวนอนด้านบน ส่วนเขานอนอีกเตียงหลังหนึ่ง เพราะช่วงนี้นางมาอาเจียนใส่เขาบ่อยครั้ง ชายหนุ่มสั่งให้ไป๋หลานดูแล หนิงเยียนให้ดี ส่วนตัวเขามุ่งหน้าไปกระโจมท่านปู่

ไท่ชางหวงในยามนี้มิหลับมินอน นั่งจิบสุรา ได้ข่าวว่าหลานสะใภ้คนดีโดนสุนัขจิ้งจอกรุม แต่เคราะห์ดีนางรอด

"ท่านปู่" เวยอ๋องสาวเท้าเข้ามาในกระโจมท่านปู่ของเขา

"นั่งเถอะ"

"ท่านปู่ หนิงเยียนโดนสุนัขจิ้งจอกรุมทำร้าย เกรงว่าต้องมีผู้อยู่เบื้องหลัง" เวยอ๋องหมุนเเหวนหยกที่นิ้วโป้ง ไท่ชางหวงสมองครุ่นคิด

"ข้าสงสัยนาง ต้องเป็นนางที่สั่งให้หนานอ๋องทำแน่นอน แม้นางจะอยู่ในตำหนัก แต่ทว่า นางสั่งหนานอ๋องได้"

"หลานคิดว่าเป็นหนานอ๋อง เพราพหยวนเหมยเข้าไปหาหลานในกระโจมพยายามจะทำมิดีกับหลาน"

"ต้องใช่แน่ ๆ สารเลวนัก บิดาของเจ้า ถ้าไปบอกปากเปล่าเขามิเชื่อหรอก ต้องหาหลักฐาน นังอสรพิษนี่ มักเล่นคลื่นใต้น้ำจริง ๆ ข้าว่า นางต้องมีแผนร้ายแน่นอน กะจะเอาชีวิตหนิงเยียน เพราะหนิงเยียนเป็นเทวดา นางรักษาได้ทุกโรค ต่อไปเจ้าดูแลนางอย่าให้คาดสายตาเเล้วกัน"

เวยอ๋องกลัวเหมือนกัน กลัวคนจะมาทำร้ายนาง วันนี้เมื่อตอนที่เขาเห็นสุนัขจิ้งจอก กำลังจะกระโจนเข้าหานาง ดขาไม่รอช้าที่จะหยิบธนูขึ้นมาสังหารมัน ถ้านางได้ เขาคงอยู่มิได้

เขายอมรับเเล้วว่า เขารักนางสุดหัวใจจริง ๆ ต่อไปเขาจะปกป้องดูแลนางให้ดีที่สุด

เวยอ๋องเดินกลับมาที่กระโจมมองนางมารร้ายหลับอย่างสบาย ชายหนุ่มจุมพิตที่กลีบปากงามอย่างช้า ๆ เพียงไม่นานก็ถอนจูบออก จากนั้นไปอีกเตียง

เสียงตบหน้าดังขึ้นฉากใหญ่ หยวนเหมยถึงกับล้มลงพื้น นางมิคิดว่าหนานอ๋องจะทำร้ายนาง เพราะนางหลอกล่อเวยอ๋องมิสำเร็จ

"เเค่นี้ เจ้าก็ทำมิได้ แล้วต่อไปยามที่เป็นฮองเฮาจะปกครองวังหลังได้อย่างไร นังหนิงเยียนมันรอดไปได้ ท่านแม่อุตส่าห์วางแผนให้มันตาย จะได้ไม่มีใครรักษาโรคระบาดที่จะเกิดขึ้นนี้ได้ เพื่อข้าที่จะเตรียมหมอเทวดามารักษา เพื่อที่จะได้ความดี ความชอบ อีกทั้งตำแหน่งรัชทายาทจะได้มิหลุดมือไป"

"ท่านพี่ อย่าได้โกรธข้าเลยเจ้าค่ะ" หยวนเหมยกอดขาหนานอ๋องไว้ นางหวาดกลัวเขาเหลือเกิน

หนานอ๋องคว้ามร่างงามขึ้นมาประโลมเลียอย่างเล่าร้อนม่านมุ้งถึงกับสั่นไหว...

ยามเช้าวันถัดมาหนิงเยียนพลันลืมตาขึ้น มองไปโดยรอบ พบเสี่ยวอ้ายเดินถือถาดสำริดทองคำเข้ามาให้เจ้านายล้างหน้า

"บ่าวดีใจมากเจ้าค่ะ เมื่อบ่าวมาถึงกระโจม คุณหนูเสิ่นรายงานท่านอ๋อง ว่าพระชายาตกอยู่ในอันตราย ท่านอ๋องรีบไปช่วยพระชายาทันทีเจ้าค่ะ"

อย่างน้อยเจ้าคนถ่อยก็ห่วงนาง แต่นางก็มิชอบเขาอยู่ดี

"คุณหนูเสิ่นล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง"

"บ่าวเดินไปส่งนางที่กระโจม นางทั้งร้องไห้เป็นห่วงท่าน"

"อือประเดี๋ยวไปหานางกัน"

"แย่แล้ว พระชายา ท่านอ๋องสั่งให้ท่านไปที่กระโจมฝ่าบาท ตอนนี้ฝ่าบาทผื่นขึ้นเต็มตัว" ข้ารับใช้เข้ามารายงาน

"ท่านอ๋องขอรับ ทหารเกิดอาการคันไปตามเนื้อตัว ตอนนี้พวกเขานอนดิ้นทุรนทุราย" ทหารเข้ามารายงาน หนิงเยียนไม่รอช้าการรักษาคนนั้นสำคัญยิ่งนัก

นางเดินตามทหารเหล่านั้นไป พบว่าเหล่าทหารกล้านอนดิ้นเพราะอาการคัน ใบหน้าพวกเขาเป็นสีแดง ทหารนับสิบคนร้องด้วยความเจ็บปวด หนิงเยียนสั่งเสี่ยวอ้ายไปตามเสิ่นฮัวมา ส่วนเวยอ๋องมองชายามารร้ายช่วยเหล่าทหารอย่างไม่ถือตัว

หนิงเยียนจึงสั่งให้เวยอ๋องจัดตั้งอีกกระโจมขึ้นมา เพื่อนางจะได้รักษาคนป่วยได้ ยามนี้นางสงบศึกกับเขาเสียก่อน

หนิงเยียนนั่งในกระโจม ทหารแต่ละนายเดินเข้ามาหานาง ในระหว่านางนั่งที่เก้าอี้ไม้จันทร์หอม ให้ทหารยื่นแขนมาหานาง ให้ทหารหันหน้าไปทางอื่น จากนั้นกล่องยาก็พลันปรากฏขึ้นพร้อมเข็มฉีดยา เพียงไม่นานนางก็ฉีดยาให้เขา คนแล้วคนเล่า

"เอาล่ะ อาการพวกเจ้าไม่นานคง ไปรับยาต้มกับสาวใช้ด้านนอกเถอะ"

"ขอบพระคุณพระชายา"

หนิงเยียนรักษาโรคผื่นพิษให้ทหารอย่างไม่กลัวว่าตนเองนั้นจะโดนเชื้อไปด้วย

"พระชายาเจ้าคะ โปรดช่วยชายาหนานอ๋องด้วย นางเป็นผื่นทั่วตัวเจ้าค่ะ" ข้ารับใช้ของชายาหนานอ๋องพลันเข้ามารายงาน

เสิ่นฮัวที่จัดเทียบยาในกระโจมได้ยินเข้า ทำไมไม่ให้นางติดโรคตายไปเลยเล่า

"ประเดี๋ยวข้าตามไปรักษานาง" หนิงเยียนบอกข้ารับใช้ชายาหนานอ๋อง

"พี่หญิง ท่านจะไปรักษานางทำไม เมื่อวานตอนข้าเข้ามาตามท่านอ๋องไปช่วยท่าน ชายาหนานอ๋องกอดท่านอ๋องข้าเห็นกับตา"