นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 34

พบว่านางมารร้ายยืนขึ้นท่ามกลางกลีบบุปผาปกคลุมร่างกาย

"ช่วยด้วย หนอนไต่ที่ตัวข้า" นางไม่กล้าจับมันออกจากตัว เวยอ๋องไม่อาจละสายตาออกจากเรือนร่างที่งดงามได้จริง ๆ ทรวงอกคู่งาม ที่มีหนอนสีเขียวไต่อยู่ตรงหัวนมทั้งสองข้าง

หนิงเยียนไม่เคยกลัวอะไรเยี่ยงนี้มาก่อนเลย เจ้าค่อยถ่อยเหตุใดยังยืนนิ่งอยู่เล่า

"เร็วสิ ช่วยข้าเร็วเข้า" หนิงเยียนในยามนี้ นางไม่รู้จักความอาย นางรู้เพียงว่า หงาดกลัวเจ้าหนอนเขียว

"ได้" เวยอ๋องกลืนน้ำลายลงคอ สาวเท้าเข้าไปหานางอย่างช้า ๆ สายตาจับจ้องที่ทรวงคู่งาม ที่เจ้าหนอนมันไต่กระดื๊บอยู่

หนิงเยียนมองเจ้าคนถ่อย เหตุใดชักช้าอยู่ได้

"เอามันออกสิ"

เวยอ๋องนึกอิจฉาหนอนตัวนี้เสียจริง สุดท้ายเเล้วเวยอ๋องก็กั้นใจ จับหนอนตัวนั้นอกจากอกคู่งามจนสำเร็จ

หนิงเยียนถอนหายใจอย่างค่อยยังชั่ว มืองามปิดบังทรวงอกไว้ แต่ไม่ทันเเล้ว เวยอ๋องเห็นวิวภูเขาทั้งสองลูกอย่างชัดเจนทุกตารางนิ้ว ชายหนุ่มพลันหน้าแดงถึงรูหู

"เจ้าคนบ้า" หนิงเยียนด่าทอเวยอ๋อง แต่ทว่านางมองลงไปที่หว่างขา เห็นหนอนสีเขียวไต่ที่ตรงนั้นสามตัว

"เอาออกไปให้ข้าที" หนิงเยียนสติหลุดไปหมดเเล้ว

เวยอ๋องพยายาบควบคุมสติไว้ แล้วก้มลงตรงส่วนนั้นของนาง เจ้าหนอนสารเลว ไต่กระดื๊บอย่างเนิบช้า เวยอ๋องกำลังจะจับตัวหนอนออกจากส่วนนั้น

แต่ทว่าหยดเลือดตกลงบนพื้น

"เร็วสิ"

หนิงเยียนตะคอกใส่เขา ชายกนุ่มเงยหน้ามองนาง

หนิงเยียนตกใจเห็นเลือดกำเดาเขาออกมา

"อย่าเร่งข้า" เวยอ๋องกำลังใช้สมาธิ เอาหนอนออกจากส่วนนั้นของนาง

ในที่สุดหนอนสามตัว ก็ออกจากตรงนั้น หนิงเยียนเป็นลมเข่าอ่อนลงกับพื้น เวยอ๋องรีบเช็ดจมูก แล้วหาผ้ามาคลุมให้นาง อุ้มนางมารร้ายไปที่เตียง

"เยียนเอ๋อร์" นางตกใจจนเป็นลมไปแล้ว ชายหนุ่มมองร่างงาม ในตอนนี้ นางสลบไปแล้ว

กลีบปากงามจึงโดนเขาครอบครองอย่างเนิ่นนาน จากนั้นไล่ลงมาหาภูเขาวิวงามทั้งสองลูก โลมเลียราวกับคนบ้า ผ้าห่มหนาถูกคลุมบนตัวเขา เวยอ๋องนึกอิจฉาหนอนสามตัวนั้น ที่ได้ไต่ด้านล่างอย่างสำราญใจ จากนั้นความคิดชั่วร้ายได้เกิดขึ้นในใจเขา

ผ้าห่มตรงช่วงล่างรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างขยับไปขยับมา เพียงครึ่งชั่วยามเวยอ๋องก็โผล่ออกมาจากผ้าห่มด้วยความสำราญใจ

ในตอนเช้าหนิงเยียนตื่นขึ้นมาพบว่า นางมีเพียงผ้าผืนเดียวห่อตัว เมื่อคืนนางจำได้ว่า

หนอนตัวเขียวจับที่ตัวนาง เจ้าอ๋องชั่วมาช่วยนางไว้ จากนั้นนางก็เป็นลม เรื่องทั้งหมดต้องโทษเสี่ยวอ้าย ที่โรยบุปผาแล้วยังสรรหาหนอนมาด้วย

เสี่ยวอ้ายเดินเข้ามา

"เสี่ยวอ้าย วันนี้เจ้าไม่ได้มารับใช้ข้า เจ้ามีความผิด เมื่อวานบุปผาที่เจ้าโปรยในอ่างไม้ มีหนอน ทำให้ข้าตกใจเกือบตายรู้รึไม่"

หนิงเยียนคาดโทษสาวใช้อย่างหนัก

"บ่าวสมควรตายเจ้าค่ะ" เสี่ยวอ้ายโขกศีรษะให้เจ้านาย

"วันนี้ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า เจ้าไปที่เรือนเจ้าเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมารับใช้ข้า" เพราะเสี่ยวอ้ายทำให้นางอับอาย ต่อหน้าเจ้าอ๋องเถื่อน

เวยอ๋องในเรือนหลักฟังไป๋หลาน เล่าความวันนี้พระชายาตื่นมาโทษเสี่ยวอ้ายทำให้นางขายหน้า จึงไล่เสี่ยวอ้ายไปเรือนนอนไม่ต้องมารับใช้นางหนึ่งวัน

"เจ้านำเงินไปให้เสี่ยวอ้ายเเล้วกัน วันนี้ถือว่าเสี่ยวอ้ายได้พักผ่อน" เวยอ๋องเอ่ยอย่างอารมณ์ดี เมื่อคืนเขาได้เห็นอะไรที่มันชัดเจนมากกว่าทุกวัน ต้องขอบคุณเสี่ยวอ้าย