นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 36

ยามบ่ายหยิงเยียนนอนพักผ่อนเพราะเมื่อคืนนางโดนทำร้ายจนหมดเรี่ยวแรงไปมาก หญิงสาวเปิดกล่องยาพบว่าแก้ช้ำใน นางกลืนเม็ดยาเเล้วตามด้วยน้ำเปล่าเข้าไป

ทีอย่างนี้โผล่มาดีนัก กล่องยาสารเลว เพียงไม่นานกล่องยาก็หายไป

"พระชายา ท่านอ๋องให้บ่าวนำชุดมามอบให้ท่านเพื่อสวมใส่ ไปงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตแคว้นหนานเจ้าค่ะ" ข้ารับใช้จากเรือนหลักส่งมา เสี่ยวอ้ายรีบรับไว้ นางไม่ไปงานบ้าบอนั่นหรอก

ผู้ใดอยากจะไปก็ไปเลย

เวยอ๋องแต่งกายด้วยชุดสีเหลืองอ่อนลายวิหคเหินฟ้าถักทอด้วยดิ้นทองอย่างดี ศีรษะสวมด้วยกวานหยกชั้นดีของแคว้นต้าโจว

"ไป๋หลาน ชายารักของข้ามารึยัง" เวยอ๋องถามข้ารับใช้คนสนิท อีกประเดี๋ยวจะงานเลี้ยงตอนรับคณะทูตแล้ว

ไป๋หลานพลันรู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก

"พระชายายังไม่แต่งกายเลยขอรับ"

"ว่าอย่างไรนะ"

นางกล้าไม่ไปงานต้อนรับคณะทูตอย่างนั้นรึ เวยอ๋องสะบัดเเขนเสื้อตรงดิ่งไปที่เรือนของหนิงเยียน

เจ้าของเรือนในยามนี้ กินขนมดอกกุ้ยอย่างอร่อย อีกทั้งน้ำชารสเลิศ นางไม่ไปร่วมงานเสียอย่างเจ้าอ๋องคนโฉดจะทำอันใดนางได้

เสี่ยวอ้ายเกลี้ยกล่อมเจ้านาย ให้ไปร่วมงานจนหัวแทบจะแตกออกอยู่แล้ว เหตุใดเจ้านายถึงพูดยากเยี่ยงนี้เล่า

"มีความสุขเสียจริงนะ" เวยอ๋องย่างกายเข้ามา ส่งสัญญาณให้เสี่ยวอ้ายออกไป

"นี่เจ้าจะทำอะไร" หนิงเยียนหยุดกินขนมดอกกุ้ยทันที

"แต่งตัวให้เจ้าไง"

"ข้าไม่ไป"

"ข้าจะจับเจ้าแก้ผ้าเดี๋ยวนี้ล่ะ ถ้าเจ้าไม่ไป" เวยอ๋องเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธจัด

หนิงเยียนเห็นสีหน้าของเขา ทำให้นางนึกกลัว จึงเดินเข้าไปในฉากกั้นห้องน้ำ ไม่นานเดินออกมา เวยอ๋องมองชุดสีเหลืองอ่อาลายหงส์ถักทอด้วยดิ้นทอง แน่นอนเขาสั่งตัดชุดคู่เพราะยามไปในงานผู้คนจะได้รู้ว่านางคือชายาของเขา

การต้อนรับคณะทูตแคว้นหนานทำให้เวยอ๋องมีลางสังหรณ์ใจที่ไม่ดี เกี่ยวกับบุรุษแซ่เซียว

เวยอ๋องเรียกเสี่ยวอ้ายเข้ามาทำผมให้นาง กระนั้นชายหนุ่มจึงไปรอนางที่หน้าจวน หนิงเยียนทำทรงผมเมฆเหินปักด้วยปิ่นมุกน้ำทะเลลึกในแดนใต้ นางเดินอย่างมิพอใจขึ้นรถม้า

เวยอ๋องมองนางมารร้ายอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะเขยิบไปนั่งข้างนาง

"นี่ ที่นั่งมีตั้งเยอะ" หนิงเยียนชักสีหน้าไม่พอใจ

"ข้าอยากนั่งข้างเจ้า"

"อย่านั่งข้างข้า ข้าเหม็นหน้าเจ้า รู้รึไม่" นางหันหน้าไปทางม่านหน้าต่าง เวยอ๋องกลับมานั่งที่เดิม

อุทยานหลวงของวังหลวงในยามนี้ เต็มไปด้วยเหล่าขุนนาง ชายาอ๋องและองค์หญิงองค์ชายไม่น้อย ฝ่าบาททรงประทับอยู่แท่นประทับสูงสุด ด้านขวาลงมาคือพระสนมหยางกุ้ยเฟย ส่วนอวี้ฮองเฮา ฝ่าบาทยังกริ้วพระนางอยู่จึงกักบริเวณนางไว้ มิให้เข้าร่วมงานใด ๆ

หนิงเยียนนั่งกินผิงเกาหมดไปหลายลูกเเล้ว เสียงฝีเท้าคนกลุ่มใหญ่เดินมาทางนี้

"คณะทูตแคว้นหนานเดินทางมาเเล้วพ่ะย่ะค่ะ" เสียงขันทีประกาศขึ้นมา หนิงเยียนมองคณะทูตกลุ่มนั้น นางรู้สึกคุ้นหน้าบุรุษที่เดินนำหน้าขบวนเหลือเกิน

"กระหม่อมรัชทายาทเซียวหยางหรือองค์ชายใหญ่แห่งแคว้นหนาน ถวายพระพรฝ่าบาทแคว้นต้าโจว" หนิงเยียนอึ้งงัน เวยอ๋องคิดไว้เเล้ว บุรุษแซ่หยางต้องมิธรรมดา

"ไม่ต้องมากพิธี "

"เรียกข้าเซียวหยางเถอะ ขออภัยที่โป้ปดพระชายา"

"ข้าเองก็หลอกท่าน ขออภัยด้วย ข้าเป็นหญิงที่มีสามีอยู่เเล้ว"

หนิงเยียเอ่ยอย่างรู้สึกผิด เซียวหยางมองไปที่ลำคอแดง นัยน์ของเขาฉายแววโกรธขึ้นมาทันที แต่พอนางสบตนกับเขา แววตาเขาปรับมาเป็นแววตาที่อ่อนโยน

ในใจสาปแช่งเวยอ๋องที่ทำกับสตรีบอบบางได้ถึงเพียงนี้

"ชายาเวยอ๋อง ขอบคุณท่านมาก ที่ไปรักษาพระมารดาของข้า"

"ไม่เป็นไร ข้าเป็นหมอ ต้องช่วยคนอยู่เเล้ว" หนิงเยียนต้องทำความดี เผื่อบุญกุศลจะส่งผลให้นางกลับโลกเดิมให้เร็วที่สุด

"ข้าได้ยินว่าเจ้าอยากหย่ากับเขา ข้าช่วยเจ้าได้นะ"

หย่ากับเวยอ๋องเป็นเรื่องของนาง นางไม่ต้องการยืมมือผู้อื่นเกี่ยวข้อง

"ชายารักของข้าเอ่ยตอนไหน ว่าอยากหย่ากับข้า รัชทายาทเซียวหยาง" เวยอ๋องเดินมาพร้อมโอบไหล่นางมารร้าย เพียงแค่เขาไปคุยกับท่านปู่ หนิงเยียนก็คุยกับบุรุษอื่นเเล้ว มันน่าเจ็บใจนัก

มือหนาจิกเข้าไปในไหล่ของนางหนิงเยียนเจ็บจนพูดมิออก

"ท่าน"

"ชายารัก เจ้าจงจำสถานะของตัวเองให้ดี อีกสามวันข้างหน้าพวกเราจะไปแคว้นหนานด้วย เรื่องนี้ท่านปู่ อนุญาตให้ข้าไปกับเจ้าด้วย"

เซียวหยางไม่คิดว่าเวยอ๋องจะได้ไปด้วย

"ขอตัวก่อรัชทายาทเซียวหยาง" เวยอ๋องโอบกอดคนงามเดินจากไป เซียวหยางมองตามด้วยความเจ็บปวด เขาน่าจะเจอนางให้เร็วกว่านี้