นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 121

ตอนที่เธออายุได้ 12 ปี ซูฉิงป่วยด้วยโรคร้ายแรงและอาจตายได้ หลังจากที่อาการป่วยของเธอหาย เรื่องราวต่างๆ ก่อนหน้านั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้เลย

คุณปู่บอกเธอว่าพ่อแม่เธอเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเด็ก

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ซูฉิงจึงแทบไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อแม่ของเธอเลย

เมื่อใดก็ตามที่เธอต้องการระลึกถึงเหตุการณ์ในวัยเด็ก ซูฉิงจะมีอาการปวดหัวรุนแรง เพราะอย่างนั้นเลยมีหลายครั้งที่ซูฉิงเผลอไปคิด

แต่ทำไมในตอนนี้ ฉากครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกที่กำลังไปที่สวนสนุกผุดขึ้นมาในหัว?

ราวกับจริงมาก

สองขาของซูฉิงจึงอดไม่ได้ที่จะเดินไปทางสวนสนุก

เมื่อยืนอยู่ตรงประตู ชูฉิงจ้องเข้าไปในสวนสนุก พยายามนึกบางสิ่งอย่างหนัก ภาพที่เลือนลางแวบเข้ามาในหัว และเธอก็เริ่มปวดหัวอีกครั้ง

ซูฉิงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย?

แม้แต่หน้าตาของพ่อแม่ก็จำไม่ได้เลยสักนิด

ฟ้าเริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ

แสงไฟนีออนเปลี่ยนสี ฉายแสงสีสันสดใสบนถนน

กลางวันท้องฟ้าแจ่มใส แต่ขณะนี้ ฝนกลับกำลังตกปรอยๆ

ลมเย็นพัดผ่านจนซูฉิงอดสั่นสะท้านไม่ได้

ทันใดนั้นก็มีร่มสีดำขนาดใหญ่เหนือหัวของเธอปกป้องจากลมและฝน

ซูฉิงหันกลับไปด้วยความประหลาดใจ สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอคือร่างสูงที่คุ้นเคย

"ฮ่อหยุนเฉิง ทำไมถึงเป็นนายล่ะ?" ซูฉิงมองไปที่ชายตรงหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ ความรู้สึกสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูกเติบโตในหัวใจของเธอ

ภายใต้แสงสลัว ชุดสูทสีเทาควันบุหรี่ของฮ่หยุนเฉิงแสดงให้เห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขาอย่างชัดเจน

ดวงตาลึกราวกับทะเลกว้างใหญ่ จับจ้องไปที่ใบหน้าของซูฉิง

ริมฝีปากบางเซ็กซี่โค้งเล็กน้อย และเสียงที่ไพเราะเขาก็ดังขึ้นข้างใบหูซูฉิง "ก็เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะทดสอบโชคชะตาของเรา ตอนนี้เรามาเจอกันแล้ว ก็แสดงว่าพิสูจน์ที่เราถูกลิขิตกันไว้ได้เล้วใช่ไหม?"

หัวใจของซูฉิงกระตุกไปครึ่งจังหวะ

ในเมืองใหญ่แห่งนี้ เธอกับฮ่อหยุนเฉิงได้มาพบกันอีกครั้ง

ระหว่างเธอและเขามีโชคชะตาลิขิตเอาไว้จริงงั้นเหรอ?

ฮ่อหยุนเฉิงถอดเสื้อสูทออกออกมาสวมบนร่างกายของซูฉิงอย่างระมัดระวัง ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย "ทำไมถึงมายืนบ๊องอยู่ตรงทางเข้าสวนสนุกคนเดียว?"

เสื้อสูทของอีกคนยังคงรักษาอุณหภูมิร่างกายของเขาซึ่งทำให้หัวใจของซูฉิงอบอุ่น "ฉันกำลังนึกถึงพ่อแม่น่ะ"

"พ่อแม่ของเธอ? ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่เมือง C เหรอ?" ฮ่อหยุนเฉิงถามเสียงเรียบ

ซูฉิงมาจากชนบทในเมือง C ดังนั้นพ่อแม่ของเธอก็น่าจะอยู่ที่ชนบทใช่ไหม?

ดวงตาของซูฉิงหรี่ลง และพูดด้วยเสียงค่อนข้างเศร้า "พวกเขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วล่ะ"

"ขอโทษนะ" ฮ่อหยุนเฉิงขอโทษอย่างรวดเร็ว มองซูฉิงอย่างเป็นห่วง

"อันที่จริงฉันก็ไม่รู้ว่าหน้าตาพ่อแม่เป็นยังไง ได้ยินจากคุณปู่บอกว่าพวกเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุตอนที่ฉันยังเด็กมาก" ซูฉิงถอนหายใจอย่างแผ่วเบา

"พ่อของฉันก็ตายตอนฉันอายุสิบห้าปี" ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวด้วยความรู้สึกเดียวกัน

ซูฉิงพยักหน้า "ฉันคิดถึงพวกเขามาก"