นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 158

"เขาเป็นใครกันเหรอครับ?" ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงหรี่ลงในขณะที่เขาถาม

หมอหนีเหลือบมองที่จอ ECG ของท่านผู้เฒ่าฮ่อแล้วกล่าวว่า "อาจารย์ฉีเคยเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียงทั้งในและต่างประเทศ เขาเชี่ยวชาญด้านการแพทย์และรักษาผู้ป่วยระยะสุดท้ายจำนวนมาก แต่เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว เกิดเรื่องบางอย่างขึ้น และเขาก็หายตัวไป"

"หายตัวไป?" การแสดงออกของฮ่อหยุนเฉิงหยุดนิ่ง น้ำเสียงของเขาค่อนข้างตื่นตระหนก "ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนสามารถหาเขาได้ไหม?"

หมอหนีส่ายหัวอย่างเสียใจ "ฉันไม่รู้ หรือพูดได้ว่า ไม่น่าจะมีใครรู้เลยด้วยซ้ำ"

หัวใจของฮ่อหยุนเฉิงจมลงเมื่อเขาเห็นความหวังที่มีเพียงเล็กน้อยนี้

ริมฝีปากบางๆของเขาถูกกดเป็นเส้นแน่น และหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็ถามอีกครั้งว่า "เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว เกิดอะไรขึ้นเหรอคับ?"

หมอหนีถอนหายใจเบา ๆ "ฉันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันแค่ฟังครูสอนพิเศษของฉันเลล่าว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 20 ปีที่แล้วโจมตีเขาอย่างแรง

ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้น อาจารย์ฉีก็หายตัวไป ในช่วงนี้ หลายๆคนก็ยังตามหาเขาอยู่ แต่ก็ไม่เป็นพบ

ผ่านมาหลายปีแล้ว และไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหน หรือไม่รู้แม้แต่ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ "

หลังจากฟังคำพูดของหมอหนีแล้ว ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงก็เย็นชาและคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันอีกครั้ง

เมื่อมองลงไปที่ท่านผู้เฒ่าฮ่อที่หมดสติอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ข้อนิ้วของฮ่อหยุนเฉิงก็รัดแน่นขึ้น

แม้ว่าอาจารย์ฉีจะอยู่ที่สุดขอบโลก เขาก็ต้องหาเขาให้พบโดยเร็วที่สุด!

คุณปู่รอไม่ได้แล้ว เขาทนเห็นคุณปู่หมดสติแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

ความรู้สึกที่ไร้อำนาจนี้ทำให้รู้สึกไม่สบายใจจริงๆ

ฮ่อหยุนเฉิงกำลังจะโทรหาหลินเหยียนเฟิงและขอให้เขาส่งคนไปหาอาจารย์ฉี ทันใดนั้นประตูของวอร์ดเปิดขึ้น

พ่อบ้านหลี่เดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง "นายน้อยท่านผู้เฒ่าฮ่อเป็นอย่างไรบ้างครับ?"

ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงหรี่ลง และเขาตอบเบา ๆ ว่า "ยังเหมือนเดิมครับ ยังอยู่ในอาการโคม่า"

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ซีดเซียวของฮ่อหยุนเฉิง พ่อบ้านหลี่ก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย และเดินไปปลอบเขา "นายน้อย คุณไม่ต้องกังวลมากเกินไปนะครับ ท่านผู้เฒ่าฮ่อ จะต้องตื่นขึ้นมาในไม่ช้าอย่างแน่นอนครับ"

"ครับ" ฮ่อหยุนเฉิงตอบเบาๆ

พ่อบ้านหลี่พูดอีกครั้ง "นายน้อยคุณอยู่กับท่านผู้เฒ่าฮ่อมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว แม้แต่ร่างกายจะแข็งแรงแต่มันก็จะก็ทนไม่ไหวเอานะครับ กลับไปพักผ่อนเถอะครับ ฉันจะดูแลท่านผู้เฒ่าฮ่อเองครับ"

ฮ่อหยุนเฉิงส่ายหัว "ผมอยากอยู่กับคุณปู่ครับ"

พ่อบ้านหลี่ตบไหล่ของเขา "นายน้อยฉันเข้าใจว่าคุณรู้สึกอย่างไร แต่ถ้าคุณเหนื่อยและป่วยไปอีกคนจะทำอย่างไรล่ะครับ ฉันคิดว่าคุณปู่ของคุณคงไม่ต้องการแบบนั้น เขาคงอยากให้คุณสนใจร่างกายของตัวเองตอนนี้ เชื่อฟังลุงหลี่นะครับกลับบ้านไปพักก่อนนะครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันจะโทรหาคุณทันที"

ฮ่อหยุนเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ถ้าอย่างนั้นผมจะรบกวนลุงหลี่ด้วยนะครับ"

พ่อบ้านหลี่อยู่กับท่านผู้เฒ่าฮ่อมาหลายสิบปีแล้ว และเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับท่านผู้เฒ่าฮ่อมาก เขาอยู่เคียงข้างท่านมาหลายทศวรรษแล้ว ดังนั้นกับลุงหลี่ที่จะดูแลท่านผู้เฒ่าฮ่อ ฮ่อหยุนเฉิงจึงคงรู้สึกโล่งใจ

ฮ่อหยุนเฉิงเตือนผู้คุ้มกันที่ประตูอีกสองสามคำก่อนจะหันหลังและเดินลงบันไดไป

……

ขณะนี้ในที่นั่งบนรถของเฉินจุนเหยียน ซูฉิงมองออกไปนอกหน้าต่างและนั่งอยู่อย่างเป็นระเบียบ

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และเก็นสายตาของเธอ เธอก้มศีรษะลงและมองแหวนบนมือของเธอ

มันคือแหวนที่ฮ่อหยุนเฉิงมอบให้เธอในวันที่ขอเธอแต่งงาน

จู่ ๆ ความรู้สึกก็ไหลเข้ามาอย่างท่วมท้น

ฮ่อหยุนเฉิงรับมีดแทนเธอ เขายอมสละชีวิตและยอมตายเพื่อช่วยเธอ และเขาก็ขอเธอแต่งงาน...

ในเมื่อเขาไม่รักเธอ ทำไมต้องทำเพื่อเธอมากมายขนาดนี้?

เป็นเพราะเธอดูเหมือนถังถังอย่างนั้นจริงๆเหรอ?

ซูฉิงไล่ความคิดที่วนเวียนในหัวใจของเธอออกไป

ในขณะนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออาการป่วยของท่านผู้เฒ่าฮ่อ