นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 159

ซูฉิงหยุดอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไรอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อประตูเปิดออก ก็พบว่าเป็นแม่หวางที่ปรากฏขึ้นในสายตาของซูฉิง

"คุณหนูซู?" แม่หวางไม่คิดว่าจะมีใครอยู่บ้านในเวลานี้ จึงรู้สึกประหลาดใจ

ซูฉิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย และในขณะเดียวกันเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "แม่หวาง คุณเองเหรอคะ"

เธอลืมไปได้อย่างไรว่าแม่หวางจะมาทำความสะอาดทุกบ่าย

"คุณหนูซู นี่คุณ?" เมื่อมองดูกระเป๋าเดินทางในมือของซูฉิง แม่หวางก็ถามด้วยความประหลาดใจ

ซูฉิงกล่าวเบา ๆ "ฉันกำลังจะไปแล้วคะ รบกวนฝากบอกฮ่อหยุนเฉิงด้วยนะคะ"

มีความโกลาหลมากมายเกี่ยวกับซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิง และแม่หวางก็ได้ยินมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แต่อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกเสมอว่านายน้อยของเธอไม่ใช่คนประเภทจิตใจไม่มั่นคง

โดยปกติแม่หวางยังเห็นความอ่อนโยนของฮ่อหยุนเฉิงที่มีต่อซูฉิง

หลังจากทำงานในบ้านของฮ่อหยุนเฉิงมาหลายปี เธอไม่เคยเห็นใครที่ฮ่อหยุนเฉิงห่วงใยใครมากนัก

และซูฉิงคือคนแรก

แต่ก็ คิดไม่ถึงว่าซูฉิงจะย้ายออกไปเร็วขนาดนี้

แม่หวางตกตะลึงและพูดขึ้นว่า "คุณหนูซู ไม่รอให้นายน้อยฮ่อกลับมาก่อนเหรอคะ? เกิดอะไรขึ้น คุณสองคนลองคุยกันดีๆก่อนไหม แล้วทำไมต้องย้ายออกไปด้วยละคะ?"

ซูฉิงส่ายหัวและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆเฉินจุนเหยียนก็ปรากฏตัวที่ประตู

"ซูฉิง เรียบร้อยหรือยัง?" เฉินจุนเหยียนก้าวไปทางซูฉิงและถาม

"อืม" ซูฉิงพยักหน้าเบา ๆ

เฉินจุนเหยียนหยิบกระเป๋าเดินทางจากซูฉิง ดวงตาของเขาเป็นประกายเบา ๆ " ทุกอย่างครบเรียบร้อยนะ?ไม่มีอะไรตกหล่อนใช่ไหม?"

"ไม่มมีแล้ว" เสียงของซูฉิงดูเฉยเมยมาก

เฉินจุนเหยียนยกริมฝีปากขึ้นและยิ้มอย่างอ่อนโยน "งั้นเราไปกันเถอะ"

แม่หวางมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ

ความสัมพันธ์ระหว่างคุณหนูซูกับผู้ชายคนนี้...คืออะไรกัน?

ท่ามกลางสายตาที่ดูประหลาดใจของแม่หวาง ซูฉิงหยุดเดิน จู่ๆเธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วยื่นให้แม่หวาง "อ๋อจริงด้วย นี่คือกุญแจของที่นี่ โปรดช่วยฉันคืนมันให้ฮ่อหยุนเฉิงด้วยนะคะ "

"คุณหนูซู ทำไมคุณไม่ให้นายน้อยฮ่อด้วยตัวเองล่ะคะ?" แม่หวางยังคงพยายามยื้อซูฉิง

"ไม่จำเป็นหรอกคะ" ซูฉิงตอบ จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและเดินตามเฉินจุนเหยียนลงไปข้างล่าง

"ซูฉิง ขึ้นรถเถอะ" เฉินจุนเหยียนวางกระเป๋าเดินทางของซูฉิงไว้ในท้ายรถแล้วเปิดประตูรถให้ซูฉิงอย่างสุภาพ

"ขอบคุณ" ซูฉิงมองกลับมาที่เขา เม้มริมฝีปากของเธอ และนั่งลงในที่นั่งข้างคนขับ

อารมณ์ดูลึกซึ้งจนอธิบายไม่ได้

"ซูฉิง ไม่ต้องคิดมาก กลับไปพักผ่อนดีกว่า" เฉินจุนเหยียนเอื้อมมือไปรัดเข็มขัดนิรภัยให้ซูฉิงแล้วจึงพูดขึ้น

"เฉินจุนเหยียน ฉันไม่เป็นไร ให้ฉันอยู่เงียบๆสักพักนะ" ซูฉิงเอนกายลงบนที่นั่งอย่างเหนื่อยๆ และหลับตาลง

เฉินจุนเหยียนไม่พูดอะไรต่อ กลับรถไปรอบๆ และขับออกไป

ฮ่อหยุนเฉิงขับรถกลับจากโรงพยาบาล และเมื่อเขากำลังจะเข้าประตูไป ทันใดนั้นเขาก็เห็นรถที่คุ้นเคยขับออกมาจากประตูหมู่บ้านมา

นั่นคือรถของเฉินจุนเหยียนไม่ใช้หรือ?

เขามาทำอะไรที่เมืองใหม่สุ่ยเยว่?

คิ้วของฮ่อหยุนเฉิงกระตุกสองครั้ง

และรีบมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว แล้วเขาก็เห็นใบหน้าที่สวยงาม

นั่นก็คือซูฉิง

รถสองคันขับผ่านไปและฮ่อหยุนเฉิงก็เหยียบเบรกทันที

รถที่อยู่ข้างหลังเขาบีบแตรเสียงดัง ฮ่อหยุนเฉิงจึงหันหลังกลับเพื่อมองดูชัดๆ แต่รถของเฉินจุนเหยียนก็ไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไป

ซูฉิง เธอคบกับเฉินจุนเหยียนอย่างนั้นหรือ? !

ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงเย็นชา และเมื่อเขากลับถึงบ้าน แม่หวางก็กำลังทำความสะอาดห้องนั่งเล่นอยู่

เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงกลับมา แม่หวางก็รีบทักทายเขา "คุณฮ่อ กลับมาแล้วหรือคะ?"