นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 173

คำพูดของถังรั่วอิง ทำให้แม้แต่ยวี๋น่าก็รู้สึกมีเหตุผลอย่างบอกไม่ถูก

แต่ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงกลับนิ่ง "เราตามกันกันต่อ"

เขาไม่สามารถรีรอไม่ได้เพราะซูฉิงรอไม่ได้

เสียเวลาไปเพียงหนึ่งนาที ซูฉิงก็จะอันตรายเพิ่มไปอีกหนึ่งนาที!

ดังนั้นแม้ว่าฮ่อหยุนเฉิงจะล้ามากแค่ไหน แต่เมื่อเขาคิดว่าซูฉิงยังมีชีวิตอยู่และยังไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง เขาก็ไม่อยากหยุดแม่สักเสี้ยววินาที

"เอางี้ เราแบ่งเป็นสี่กลุ่มและออกไปค้นหาสี่ทิศ" ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

พื้นที่ของป่าเขาแห่งนี้ไม่เล็กและเขาต้องแน่ใจว่าจะไม่พลาดทุกตารางนิ้ว

"พี่เฉิง ฉันจะไปกับพี่ด้วย" ถังรั่วอิงดึงฮ่อหยุนเฉิงเอาไว้เหมือนกับขนมหนิวผีถังที่เกาะติดแน่น

เธอหวังในใจว่าเธอจะไม่มีวันเจอซูฉิงตลอดไป

แม้ว่าซูฉิงจะไม่ถูกหิมะทับจนตาย แต่นานขนาดนี้เธอก็ต้องอดตาย

ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าเบาๆ "ถ้งถัง ที่นี่อันตรายมาก เธอต้องตามฉันมาอย่างระวังนะ"

ถังรั่วอิงรู้สึกอบอุ่นในใจ ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก และแสดงรอยยิ้มที่เธอคิดว่ามีเสน่ห์ที่สุด "พี่เฉิง พี่ดีกับฉันมากเลย"

ทั้งสี่กลุ่มออกค้นหาซูฉิงกันละคนทิศทาง ฮ่อหยุนเฉิงพาพวกยวี๋น่าไปค้นหาบนถนนที่คิดว่าซูฉิงน่าจะไปมากที่สุด

มีหลินเหยียนเฟิงและคนอื่นๆ เพิ่มเข้ามา พวกเขาก็ค้นหาอย่างละเอียดมากขึ้น

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง

ยังคงไม่มีเสียงจากซูฉิง

"พี่เฉิง ฉันกลัวจัง" ถังรั่วอิงเชยตามองก่อนจะมองไปรอบๆ มีแต่ความมืดมิดจนอดสั่นไม่ได้ก่อนจะเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง "จะมีสัตว์ร้ายไหม?"

หัวใจของฮ่อหยุนเฉิงกระตุกไปครู่หนึ่ง

สัตว์ร้าย...

เขาไม่นึกมาก่อนเลยว่าซูฉิงอาจเจอเข้ากับสัตว์ร้าย

ถ้าเจอเข้ากับสัตว์ร้าย...

สีหน้าที่ดูไม่ดีอยู่แล้วของฮ่อหยุนเฉิงยิ่งดูไม่ดีหนักกว่าเดิม

ชุดสูทสีดำเกือบจะกลมกลืนไปกับค่ำคืน

"พวกคุณไม่ต้องห่วง ที่นี่ไม่มีสัตว์ร้ายครับ" ชาวบ้านท้องถิ่นคนหนึ่งที่มาพร้อมกับหลินเหยียนเฟิงเพื่อค้นหากล่าวอย่างรวดเร็ว "มีเพียงสัตว์ตัวเล็กๆ ที่ไม่เป็นอันตรายต่อผู้คนครับ"

ฮ่อหยุนเฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"แต่ตอนนี้มืดมากแล้ว ประสิทธิภาพในการค้นหานั้นไม่สูง ทำไมเราไม่กลับไปที่หมู่บ้านก่อนแล้วค่อยกลับมาพรุ่งนี้เช้าล่ะครับ" ชาวบ้านถามอย่างไม่มั่นใจ

"พี่ชายคนนี้พูดถูกนะ" ถังรั่วอิงรีบเห็นด้วย "มันมืดมาก มองอะไรไม่เห็นอะไรเลย จะไปหาได้ยังไงกัน คืนนี้พักผ่อนให้เพียงพอ เติมพลัง และพรุ่งนี้มาหาน่าจะดีขึ้นนะคะ"

"ค้นหาต่อไป อย่าหยุด!" ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงนิ่งลงและใช้น้ำเสียงที่คนต่อต้านไม่ได้

ในตอนนี้ ในหัวใจมีเพียงความเชื่อที่จะสนับสนุนเขา เขาต้องเจอซูฉิง ต้องหาเธอให้เจอเร็วที่สุด!

ฮ่อหยุนเฉิงพูด คนอื่นๆ ต่างพากันเงียบไป

ไม่ว่าถัวรั่วอิงจะไม่ยอมแค่ไหนก็ทำได้เพียงเดินตามฮ่อหยุนเฉิงไปด้านหน้าเท่านั้น

หนึ่งคืน ไม่มีอะไรเลย

ท้องฟ้าค่อยๆ เผยให้เห็นแสงสว่าง และดวงอาทิตย์ที่หายไปนานในที่สุดก็โผล่ออกมา

"สว่างแล้ว!" หลินเหยียนเฟิงตะโกนอย่างตื่นเต้น

"เยี่ยมมาก พระอาทิตย์ออกมาแล้ว น้ำแข็งคงจะละลาย โอกาสที่เราจะเจอซูฉิงก็มีมากขึ้น" ยวี๋น่าเองก็เผยรอยยิ้มออกมา

ทว่าสีหน้าของฮ่อหยุนเฉิงยังคงนิ่งขรึม

แม้ว่าอากาศจะปลอดโปร่งแล้ว แต่อุณหภูมิก็ยังต่ำมาก

น้ำแข็งหิมะกว่าจะละลายก็ใช้เวลาหลายวัน ซูฉิงไม่ได้พกอาหารมามากนัก ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถรองรับได้นาน