นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 178

ดวงตาที่ลึกล้ำของฮ่อหยุนเฉิงเปล่งประกายด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะสายตาจะตกไปอยู่ที่ชายวัยกลางคนที่อยู่ด้านหลังซูฉิง

ถ้าเขาเดาไม่ผิด ผู้ชายที่ดูเหมือนไม่เด่นคนนี้คงจะเป็นอาจารย์ฉี

ฮ่อหยุนเฉิงก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยความเคารพ "ขอบคุณนะครับอาจารย์ฉี"

ฉียวี่ชูพ่นลมอย่างเย็นชา "ถ้าอยากจะขอบคุณก็ขอบคุณซูฉิงเถอะ"

ฮ่อหยุนเฉิงที่ห่างเหินมาตลอดก็กระตุกมุมปากอย่างทำตัวไม่ถูก

นิสัยของหมออัจฉริยะดูแปลกๆ ไปหน่อย

ไม่อย่างนั้นฉียวี่ชูที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมคงไม่ซ่อนตัวอยู่ในโลกที่เยือกเย็นนี้โดยไม่มีเหตุผลหรอก

พอนึกได้อย่างนั้น ฮ่อหยุนเฉิงก็เข้าใจได้ ใจเขาเอาแต่กังวลเรื่อวอาการของท่านผู้เฒ่าฮ่อ "ซูฉิง ยังไม่สายเกินไป เรารีบออกเดินทางกันเถอะ"

ซูฉิงพยักหน้าเบาๆ "ไปกันเถอะ!"

เธอเองก็อยากรีบกลับไปรักษาท่านผู้เฒ่าฮ่อที่เมือง A ให้เร็วที่สุด

ฮ่อหยุนเฉิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกำลังจะโทรหาหลินเหยียนเฟิง ทันใดนั้นถังรั่วอิงก็วิ่งมาจากด้านข้างของเขาก่อนจะคว้าแขนเขาไว้และพูดเสียงเบา "พี่เฉิง"

ผมของเธอยุ่งเหยิง สวมรองเท้าแตะผ้าฝ้าย ดูเขินอายเล็กน้อย

"ถังถัง เธอเป็นอะไรน่ะ?" ฮ่อหยุนเฉิงตะลึง ก่อนริมฝีปากบางจะกระตุก

ถังรั่วอิงเหลือบมองซูฉิงอย่างระมัดระวังและมือเล็กๆ จับแขนฮ่อหยุนเฉิงแน่นขึ้น "ฉันตื่นมาไม่เห็นพี่เลยไปตามหาทุกที่เลย ที่แท้ก็มาอยู่นี่นี่เอง"

ฮ่อหยุนเฉิงฉวยโอกาสตอนเธอหลับออกมา ตอนนี้เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่สบายใจของเธอ เขาตบไหล่ของเธอด้วยมือใหญ่ "ถังถัง ซูฉิงเจออาจารย์ฉีแล้วและตอนนี้เราต้องรีบกลับไปที่เมือง A ทันที ร่างกายเธอยังไม่หายดี พักที่นี่ไปสองสามวันก่อน แล้วฉันจะให้หลินเหยียนเฟิงมารับ"

"ไม่เอานะพี่เฉิง ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ฉันจะกลับไปพร้อมพี่" ถังถังส่ายหัวอย่างแรง

เธอจะปล่อยให้ฮ่อหยุนเฉิงไปกับซูฉิงได้ไง เธอจะไม่ปล่อยโอกาสให้ซูฉิงได้เข้าใกล้ฮ่อหยุนเฉิงหรอก!

"แต่ร่างกายของเธอ..." ฮ่อหยุนเฉิงลังเล

ถังรั่วอิงมองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้าและพูดอย่างน่าสงสารว่า "ฉันสบายดี ฉันไม่อยากถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง ฉันกลัว..."

เมื่อเห็นท่าทีเสแสร้งและอ่อนแอของถังรั่วอิง ใบหน้าซูฉิงก็นิ่งมากขึ้นก็จะพูดเร่งอย่างไม่สบอารมณ์ "ฮ่อหยุนเฉิง สรุปนายจะไปไหม!"

"ไปสิ" ท่าทีของฮ่อหยุนเฉิงหยุดนิ่ง

คนกลุ่มนี้ใช้เครื่องบินส่วนตัวของฮ่อหยุนเฉิงและบินไปทางเมือง A

"ฮ่อหยุนเฉิง เครื่องบินของคุณลำนี้โอเคใช่ไหม?" ยวี๋น่านั่งที่นั่งข้างซูฉิงมองไปรอบๆ อย่างกังวล "คงจะไม่เกิดอุบัติเหตุอีกใช่ไหม?"

ก่อนหน้านี้ที่ซูฉิงจะเครื่องบินตกจนสถานการณ์อันตราย ยวี๋น่าก็ตกใจแทบหัวใจวาย

ตอนนี้มานั่งบนเครื่องบินส่วนตัวของฮ่อหยุนเฉิง แม้แต่ยวี๋น่าเองก็เกือบจะกลัวความสูง

ฮ่อหยุนเฉิงนั่งที่ที่นั่งด้านหน้าของซูฉิงและยวี๋น่า เขาหันหลังมาก่อนที่ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาจะมองไปยังใบหน้าของชูฉิง

สายตาสองคู่สบกันก่อนซูฉิงจะหลับตาลง

ใบหน้าหล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงนิ่งขรึมและพูดอย่างขุ่นเคือง "ทำไมเหรอครับ คุณยวี๋คิดว่าผมเป็นคนทำอะไรผิดพลาดซ้ำสองงั้นเหรอครับ?"

หลินเหยียนเฟิงกล่าวเสริม "คุณยวี๋ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมให้คนตรวจสอบแล้ว เครื่องบินลำนี้ปลอดภัยมากและไม่มีทางมีปัญหาครับ"

"ถ้างั้นก็ดีค่ะ" ยวี๋น่ายักไหล่

"พี่เฉิง จะไม่มีปัญหาจริงๆ ใช่ไหม?" ถังรั่วอิงที่นั่งข้างฮ่อหยุนเฉิงและเกาะติดเขาตลอดทางราวกับขนมหนิวผีถัง

"อืม ไม่มี" ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงเรียบ

ถังรั่วอิงเหลือบมองชายที่อยู่ข้างๆ ก่อนจะเอนหัวซบไหล่อีกคน "พี่เฉิง พี่รู้ไหมว่าตอนที่ฉันตกจากหน้าผา ตั้งแต่นั้นมาฉันก็กลัวที่สูงๆ แล้วก็กลัวเครื่องบินด้วย"

จู่ๆ หัวใจของฮ่อหยุนเฉิงก็เต้นแรง