นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 238

ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของซูฉิง

ประกบกันอย่างพอดี ฮ่อหยุนเฉิงหายใจติดขัดอย่างห้ามไม่อยู่

ริมฝีปากของเธอช่างนุ่มนวล อ่อนหวาน แม้จะยังร้อนอยู่ แต่ก็ยังคงเหมือนกับในความทรงจำ

ความรู้สึกที่คุ้นเคยและงดงามนั้นทำให้หัวใจของฮ่อหยุนเฉิงเต้นแรง

เขาอยากจูบเธอแบบนี้ไปจนชั่วฟ้าดินสลาย

แต่ว่า ไม่ได้

ตอนนี้เธอยังป่วยอยู่

เรื่อเร่งด่วนในตอนนี้คือต้องป้อนยาพวกนี้ให้ซูฉิงกลืนลงไป ให้อาการแพ้เธอดีขึ้น แบบนี้ไข้ถึงจะลดเร็ว

ฮ่อหยุนเฉิงระงับอากการสั่นของหัวใจ หายใจเข้าลึก ๆ เปิดปากเล็กของเธอด้วยลิ้น ป้อนยาทั้งหมดเข้าไปในปากของเธอ แล้วปิดดปากเล็กๆ ของเธอด้วยริมฝีปากเพื่อป้องกันไม่ให้เธอพ่นยาออกมา

"อื้ออื้อ..." ซูฉิงรู้สึกทรมานเล็กน้อย แต่ดิ้นไม่หลุดจึงกลืนยาลงไปโดยไม่รู้ตัว

เห็นซูฉิงกินยาลงไป ใจของฮ่อหยุนเฉิงก็ผ่อนคลายลง วิธีนี้ไม่เลวเลยจริงๆ

ฮั่วหยุนเฉิงทำเช่นเดียวกัน ด้วยนัยน์ตาที่ลึกซึ้งของเขา ป้อนซูฉิงทีละคำจนเธอกินยาเข้าไปทั้งหมด

"ขมมาก..." ซูฉิงถูกป้อนให้กินยาทั้งแก้ว จึงละเมอเลียริมฝีปากอย่าง

การกระทำเช่นนั้นล่อตาล่อใจฮ่อหยุนเฉิงอย่างมาก

ดวงตาลุ่มลึกก็เปลี่ยนเป็นลุกโชนขึ้นมา

เมื่อจ้องมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า ในหัวของฮั่วหยุนเฉิงก็เต็มไปด้วยฉากที่เขาป้อนยาให้เธอเมื่อครู่

ริมฝีปากที่น่าดึงดูดนั่นทำให้เขาลืมไม่ลง

ต่อให้เธอจะดูอัปลักษณ์จากอาการแพ้ เธอก็ยังมีแรงดึงดูดต่อเขาไม่สิ้นสุด

เพราะว่า เขารักเธอ

เขารักเธอ ไม่ใช่เพราะเธองดงามจนน่าตะลึง แต่เพราะถูกเสน่ห์จากเอกลักษณ์ของเธอดึงดูด

ความฉลาดของเธอ ความมั่นใจ ความสงบเยือกเย็น ทุกๆ สิ่งทำให้หัวใจของฮ่อหยุนเฉิงเต้นแรง

ความรู้สึกแบบนี้ ฮ่อหยุนเฉิงไม่เคยมีมาก่อน

ชีวิตนี้ เขาเลือกเธอ

เขาจะทำให้เห็น ทำให้ซูฉิงรักเขาอีกครั้งและตอบรับคำขอแต่งงานของเขา

รักถนอมเธอ ดูแลเธอ จูงมือเธออยู่กับลูกหลานตราบสิ้นลมหายใจ

ฮั่วหยุนเฉิงจับมือของซูฉิงขึ้นมาวางมันลงบนริมฝีปากบางเซ็กซี่ของเขาแล้วถูเบาๆ นัยน์ตาของเขาปรากฏความอ่อนโยนที่ไม่เคยมีให้คนอื่นมาก่อน

"ซูฉิง เธอจะต้องไม่เป็นอะไร" ฮ่อหยุนเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

"อืม..." ซูฉิงพิงอยู่ในอ้อมอกของฮ่อหยุนเฉิง ครางในลำคอ

จิตใต้สำนึกของเธอรู้สึกว่าริมฝีปากของฮ่อหยุนเฉิงเย็นสบาย จึงถูไถแก้มของเธอบนริมฝีปากของเขา

ความรู้สึกเย็นสดชื่นราวกับน้ำพุที่ใสสะอาด ทำให้เธออยากใกล้เข้าไปอีก

เขาพลิกสถานะจากแขกมาเป็นเจ้าบ้าน สองมือประคองแก้มซูฉิงแล้วจูบลงไปที่ริมฝีปากน่าหลงใหลนั่น

วันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าแจ่มใส

แสงแดดนอกหน้าต่างส่องผ่านกระจกแยงตาของซูฉิง

ซูฉิงขยี้ตา แล้วค่อยเปิดเปลือกตาขึ้น

สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอคือใบหน้าที่หล่อเหลาจนทั้งคนและเทพต่างโกรธเคืองของฮ่อหยุนเฉิง

"ซูฉิง เธอตื่นแล้ว?"

ฮ่อหยุนเฉิงนั่งอยู่ที่หัวเตียง ในใจกังวลเกี่ยวกับอาการไม่สบายของซูฉิงจึงอดหลับอดนอนทั้งคืน เวลานี้เห็นว่าในที่สุดซูฉิงก็ฟื้นขึ้นมา น้ำเสียงแฝงไปด้วยความยินดีอยู่หลายส่วน

"ฮ่อหยุนเฉิง? นายมาอยู่ห้องฉันได้ยังไง?" ซูฉิงถามตามจิตใต้สำนึก

นัยน์ตาลึกซ฿งของฮ่อหยุนเฉิงมองมาที่เธอ พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ "เมื่อวานนี้เธอมีการแพ้จนไข้ขึ้น ฉันไม่วางใจ เลยอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่"