นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 247

"ฮ่อหยุนเฉิง นายไม่เป็นไรใช่ไหม?" มองรอยฟกช้ำขนาดใหญ่บนมือของฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงก็ถามอย่างเป็นห่วง

ทันใดนั้น อารมณ์ที่อธิบายไม่ได้ก็ผุดขึ้นในใจเธอ

เขาปกป้องเธอจนเจ็บตัวอีกแล้ว...

ฮ่อหยุนเฉิงมองท่าทางกังวลของผู้หญิงตรงหน้า ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย ทั้งดวงตาก็มีรอยยิ้ม "เจ็บเพื่อเธอมันก็คุ้มนะ"

คำพูดของเขาทำให้ใบหูของซูฉิงแดง

ผู้ชายคนนี้นี่หยอกไม่รู้เวล่ำเวลาจริงๆ

เมื่อมองดวงตาลึกของเขา เธอก็หันหน้าหนีและลุกขึ้นยืน "ฉันจะหาชุดปฐมพยาบาลมาทำแผลให้"

หลังจากหากล่องยาที่ท้ายรถ ซูฉิงก็ถือกล่องกลับไปหาฮ่อหยุนเฉิง ก่อนจะหยิบไอโอดีนและผ้าก๊อซออกมา

"ยื่นมือมา" เสียงของซูฉิงอ่อนลงมากโดยไม่รู้ตัว

ฮ่อหยุนเฉิงวางมือเบาๆ บนฝ่ามืออันอ่อนนุ่มของซูฉิง

ซูฉิงมองไปที่บาดแผลที่น่าตกใจบนมือของเขาก่อนจะขมวดคิ้ว

"คราวหน้าถ้าเรื่องไหนที่ไม่แน่ใจก็ไม่ต้องทำนะ"

ขณะที่ซูฉิงพูด เธอก็ค่อยๆ เช็ดแผลของเขาด้วยสำลีชุบไอโอดีนเพื่อฆ่าเชื้อ

การเคลื่อนไหวของเธอนั้นอ่อนโยนมาก แถมยังเป็นความอ่อนโยนที่ตัวเองไม่ทันรู้ด้วยซ้ำ

ฮ่อหยุนเฉิงพิงเบาะนั่งข้างหลังเขา เท้าคางด้วยมืออีกข้าง ก่อนจะจ้องมองไปที่การเคลื่อนไหวของผู้หญิงตรงหน้าเขาด้วยดวงตาลึกล้ำ

เมื่อมองใบหน้าเล็กๆ ของเธอที่จริงจังกับการทำแผล โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือเธอเป็นห่วงเขา ริมฝีปากสีแดงของเธอเม้มลงเล็กน้อย จนทำหัวใจของเขาเต้นแรงมากขึ้นไปอีก

หลังจากฆ่าเชื้อเสร็จ ซูฉิงก็พันผ้าก๊อซก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก "เสร็จแล้ว แต่ฉันแนะนำให้ไปโรงพยาบาลหน่อยนะ จะได้ไม่เป็นบาดทะยักหรืออะไรทำนองนั้น ไม่งั้นมันจะลำบากมาก"

ขณะที่เธอพูดก็เงยหน้าขึ้นมองฮ่อหยุนเฉิง แต่ทว่ากลับไม่อยากปะทะกับนัยน์ตาสีดำของเขา

ดวงตาของเขาราวกับมีพลังเวทย์มนตร์ที่ดึงดูดเธอ

มือของซูฉิงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะจ้องมองเขาอย่างเหม่อลอย

รูปลักษณ์อันตระการตาของเธอช่างน่ารักจนบอกไม่ถูกเลยว่ามันน่ารักมากแค่ไหน

ลูกกระเดือกของฮ่อหยุนเฉิงขยับขึ้นลงก่อนเขาจะคว้าตัวซูฉิงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

เขาก้มหน้าลงจุมพิตริมฝีปากสีชมพูของเธอ...

เมื่อมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาแสนคุ้นเคยที่ค่อยๆ ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา...จนกระทั่งตอนกำลังจะสัมผัส ซูฉิงก็ได้สติขึ้นมา

"นายทำอะไรน่ะ!" ซูฉิงผลักฮ่อหยุนเฉิงออกไป

เธอเอื้อมมือไปจับผมที่ยุ่งข้างใบหูของเธอก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "นายบาดเจ็บขนาดนี้ยังจะคิดเรื่องแบบนี้อีก..."

ฮ่อหยุนเฉิงกระตุกริมฝีปาก "ไม่ใช่เพราะคนข้างๆ เป็นเธอหรือไงล่ะ"

ทันทีที่สิ้นเสียง ฮ่อหยุนเฉิงก็ลุกขึ้นคร่อมซูฉิงอีกครั้ง

ซูฉิงรีบเอื้อมมือออกไปดันหน้าอกอีกคน "ยังจะอีกนะ!"

"หือ?" ฮ่อหยุนเฉิงเลิกคิ้วและเหลือบมองซูฉิงพร้อมรอยยิ้มมุมปาก

จากนั้นก็ดึงเข็มขัดนิรภัยข้างๆ มาใส่ให้อีกคนก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ "เธอคิดอะไรน่ะ ฉันแค่ตะคาดเข็มขัดนิรภัยให้เองนะ"

ซูฉิง "..."

เมื่อกี้ผู้หญิงตรงหน้าทำท่าขู่ ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้หยอกล้อเธออีก

เขานั่งลงที่นั่งคนขับก่อนจะสตาร์ทรถ แต่เขากลับไม่ได้ขับไปทางโรงพยาบาล

"ไม่ไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ มีเธอที่เป็นหมอก็พอ" ฮ่อหยุนเฉิงหันศีรษะไปมองซูฉิง

ขับรถกลับบ้าน ทั้งสองก็เงียบตลอดทาง

กลับมาถึงวิลล่า ซูฉิงที่กำลังจะกลับไปที่ห้องของเธอเพื่อพักผ่อน กลับไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงอ่อนนุ่มของฮ่อหยุนเฉิงจากด้านหลัง "ซูฉิง..."