นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 247

"ฮ่อหยุนเฉิง นายไม่เป็นไรใช่ไหม?" มองรอยฟกช้ำขนาดใหญ่บนมือของฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงก็ถามอย่างเป็นห่วง

ทันใดนั้น อารมณ์ที่อธิบายไม่ได้ก็ผุดขึ้นในใจเธอ

เขาปกป้องเธอจนเจ็บตัวอีกแล้ว...

ฮ่อหยุนเฉิงมองท่าทางกังวลของผู้หญิงตรงหน้า ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย ทั้งดวงตาก็มีรอยยิ้ม "เจ็บเพื่อเธอมันก็คุ้มนะ"

คำพูดของเขาทำให้ใบหูของซูฉิงแดง

ผู้ชายคนนี้นี่หยอกไม่รู้เวล่ำเวลาจริงๆ

เมื่อมองดวงตาลึกของเขา เธอก็หันหน้าหนีและลุกขึ้นยืน "ฉันจะหาชุดปฐมพยาบาลมาทำแผลให้"

หลังจากหากล่องยาที่ท้ายรถ ซูฉิงก็ถือกล่องกลับไปหาฮ่อหยุนเฉิง ก่อนจะหยิบไอโอดีนและผ้าก๊อซออกมา

"ยื่นมือมา" เสียงของซูฉิงอ่อนลงมากโดยไม่รู้ตัว

ฮ่อหยุนเฉิงวางมือเบาๆ บนฝ่ามืออันอ่อนนุ่มของซูฉิง

ซูฉิงมองไปที่บาดแผลที่น่าตกใจบนมือของเขาก่อนจะขมวดคิ้ว

"คราวหน้าถ้าเรื่องไหนที่ไม่แน่ใจก็ไม่ต้องทำนะ"

ขณะที่ซูฉิงพูด เธอก็ค่อยๆ เช็ดแผลของเขาด้วยสำลีชุบไอโอดีนเพื่อฆ่าเชื้อ

การเคลื่อนไหวของเธอนั้นอ่อนโยนมาก แถมยังเป็นความอ่อนโยนที่ตัวเองไม่ทันรู้ด้วยซ้ำ

ฮ่อหยุนเฉิงพิงเบาะนั่งข้างหลังเขา เท้าคางด้วยมืออีกข้าง ก่อนจะจ้องมองไปที่การเคลื่อนไหวของผู้หญิงตรงหน้าเขาด้วยดวงตาลึกล้ำ

เมื่อมองใบหน้าเล็กๆ ของเธอที่จริงจังกับการทำแผล โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือเธอเป็นห่วงเขา ริมฝีปากสีแดงของเธอเม้มลงเล็กน้อย จนทำหัวใจของเขาเต้นแรงมากขึ้นไปอีก

หลังจากฆ่าเชื้อเสร็จ ซูฉิงก็พันผ้าก๊อซก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก "เสร็จแล้ว แต่ฉันแนะนำให้ไปโรงพยาบาลหน่อยนะ จะได้ไม่เป็นบาดทะยักหรืออะไรทำนองนั้น ไม่งั้นมันจะลำบากมาก"

ขณะที่เธอพูดก็เงยหน้าขึ้นมองฮ่อหยุนเฉิง แต่ทว่ากลับไม่อยากปะทะกับนัยน์ตาสีดำของเขา

ดวงตาของเขาราวกับมีพลังเวทย์มนตร์ที่ดึงดูดเธอ

มือของซูฉิงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะจ้องมองเขาอย่างเหม่อลอย

รูปลักษณ์อันตระการตาของเธอช่างน่ารักจนบอกไม่ถูกเลยว่ามันน่ารักมากแค่ไหน

ลูกกระเดือกของฮ่อหยุนเฉิงขยับขึ้นลงก่อนเขาจะคว้าตัวซูฉิงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

เขาก้มหน้าลงจุมพิตริมฝีปากสีชมพูของเธอ...

เมื่อมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาแสนคุ้นเคยที่ค่อยๆ ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา...จนกระทั่งตอนกำลังจะสัมผัส ซูฉิงก็ได้สติขึ้นมา

"นายทำอะไรน่ะ!" ซูฉิงผลักฮ่อหยุนเฉิงออกไป

เธอเอื้อมมือไปจับผมที่ยุ่งข้างใบหูของเธอก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "นายบาดเจ็บขนาดนี้ยังจะคิดเรื่องแบบนี้อีก..."

ฮ่อหยุนเฉิงกระตุกริมฝีปาก "ไม่ใช่เพราะคนข้างๆ เป็นเธอหรือไงล่ะ"

ทันทีที่สิ้นเสียง ฮ่อหยุนเฉิงก็ลุกขึ้นคร่อมซูฉิงอีกครั้ง

ซูฉิงรีบเอื้อมมือออกไปดันหน้าอกอีกคน "ยังจะอีกนะ!"

"หือ?" ฮ่อหยุนเฉิงเลิกคิ้วและเหลือบมองซูฉิงพร้อมรอยยิ้มมุมปาก

จากนั้นก็ดึงเข็มขัดนิรภัยข้างๆ มาใส่ให้อีกคนก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ "เธอคิดอะไรน่ะ ฉันแค่ตะคาดเข็มขัดนิรภัยให้เองนะ"

ซูฉิง "..."

เมื่อกี้ผู้หญิงตรงหน้าทำท่าขู่ ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้หยอกล้อเธออีก

เขานั่งลงที่นั่งคนขับก่อนจะสตาร์ทรถ แต่เขากลับไม่ได้ขับไปทางโรงพยาบาล

"ไม่ไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ มีเธอที่เป็นหมอก็พอ" ฮ่อหยุนเฉิงหันศีรษะไปมองซูฉิง

ขับรถกลับบ้าน ทั้งสองก็เงียบตลอดทาง

กลับมาถึงวิลล่า ซูฉิงที่กำลังจะกลับไปที่ห้องของเธอเพื่อพักผ่อน กลับไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงอ่อนนุ่มของฮ่อหยุนเฉิงจากด้านหลัง "ซูฉิง..."

เธอชะงักฝีเท้าและหันกลับไป ซูฉิงก็เห็นฮ่อหยุนเฉิงนั่งหน้าซีดอยู่บนโซฟา

"นายเป็นอะไรน่ะ?" หัวใจของซูฉิงทรุดฮวบลงทันทีก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง

เธอรีบเดินเข้าไปอังมือที่หน้าผากของเขา

ไม่ร้อนไม่มีไข้นี่นา

ซูฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก และทันทีที่เธอก้มศีรษะลง เธอก็เห็นฮ่อหยุนเฉิงเลิกคิ้วมองมาที่เธอ ก่อนจะยกยิ้ม "ฉันหิวน่ะ"

"งั้นฉันไปทำบะหมี่ให้" ซูฉิงคิดอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยปาก

เธอหันเดินไปที่ห้องครัวเพราะกังวลว่าเขาจะหิวมาก ก่อนจะทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบเร็วมาก และใช้เวลาต้มเพียงเจ็ดถึงแปดนาทีเท่านั้น

ขณะนั้นเองกลิ่นของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็อบอวลไปทั่วทั้งห้องนั่งเล่น

ซูฉิงที่กำลังจะหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปออกมา ทันใดนั้นเสียงทุ้มของฮ่อหยุนเฉิงก็ดังขึ้นข้างใบหูของเธอ "หอมจัง"

ฮ่อหยุนเฉิงกอดเอวของเธอจากด้านหลัง ก่อนจะวางคางบนไหล่เรียวของเธอ

"หลีกหน่อย" เมื่อเผชิญหน้ากับฮ่อหยุนเฉิงที่บาดเจ็บ ซูฉิงก็ดันเขาออกอย่างลังเล "ฉันจะยกออกไปให้นายกินเนี่ย"

"ฉันจะกินตอนนี้" ร่างสูงตระหง่านยืนพิงกับเตา แต่ดวงตาลึกของเขาจ้องไปยังซูฉิง

ดวงตาที่แผดเผาของเขาทำให้ซูฉิงสงสัยว่าเขาอยากจะกินบะหมี่หรือ...เธอกันแน่

ใบหน้าของซูฉิงร้อนอบ่างช่วยไม่ได้ นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย?

สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะไล่ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในใจออกไป แล้วยื่นตะเกียบในมือให้ฮ่อหยุนเฉิง "เอาไป ระวังร้อนด้วย"

"แต่มือฉันบาดเจ็บจนจับตะเกียบไม่ได้นะ เธอป้อนฉันได้ไหม?" ฮ่อหยุนเฉิงกระตุกริมฝีปากแสร้งทำเป็นอ่อนแอ

เพราะถึงยังไงเขาก็บาดเจ็บเพราะช่วยเธอ แถมมือเขาก็จับตะเกียบไม่ได้จริงๆ

ถ้าเธอปฏิเสธเธอคงดูเนรคุณเกินไปใช่ไหม?

เมื่อนึกอย่างนั้น ซูฉิงก็เม้มปาก "ก็ได้"

เธอยกชามบะหมี่ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหยิบตะเกียบ เธอเป่าเบาๆ จนบะหมี่เย็น เธอจึงยื่นให้ฮ่อหยุนเฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงเองก็อ้าปากกินอย่างให้ความร่วมมืออย่างมาก

หลังจากผ่านไป ชามบะหมี่ก็ถึงก้นถ้วย

"กินเสร็จแล้วก็ไปพักผ่อนเถอะ"

ซูฉิงวางชามลง ทั้งยังมีอาการอ่อนเพลีย

หลังจากวุ่นวายมาทั้งวัน วันนี้เธอจึงเหนื่อยมาก และตอนนี้เธอเพียงแค่อยากรีบพักผ่อนเท่านั้น

แต่ในวินาทีถัดมา แรงมหาศาลก็ส่งมาที่เอวและตัวซูฉิงก็ตกลงไปในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงเหยียดมือใหญ่ของเขาออกมา ก่อนจะดันกายซูฉิงติดโต๊ะครัวและกักขังไว้ในอ้อมแขนของเขา

"นายจะทำอะไรน่ะ?" ซูฉิงขมวดคิ้วและมองดวงตาที่ลุกไหม้ของผู้ชายตรงหน้า

"รู้แล้วยังจะถามอีกนะ" ฮ่อหยุนเฉิงก้มศีรษะกระซิบข้างหูเธอ

ลมหายใจอุ่นๆ ที่เขาหายใจออกทำให้ผิวหนังของเธอตื่นตัวจนกลายเป็นสีชมพูเล็กน้อย

กลิ่นมินต์ที่แผ่กระจายจากกายเขา จนทำหัวใจเธอเต้นเร็วขึ้น

ยังไม่ทันเชยตามอง ฮ่อหยุนเฉิงก็ประกบจูบลงมา

คราวนี้ฮ่อหยุนเฉิงจูบอย่างอ่อนโยนและค่อยๆ ทดสอบความอดทนเธอ

ซูฉิงสะดุ้งเล็กน้อย เท้าของเธอลื่น เธอจึงเอื้อมมือออกไปโอบรอบเอวเขาโดยไม่รู้ตัว

การกระทำดูเหมือนจะเป็นแรงกระตุ้นฮ่อหยุนเฉิง ความอ่อนโยนของเขาถูกแทนที่ด้วยการกระทำที่ร้อนแรงและกระตือรือร้นทันที

เขาเหยียดฝ่ามือใหญ่ไปหนุนเอวเรียวบางของเธอก่อนจะยกเธอขึ้นนั้งบนโต๊ะครัว

ฮ่อหยุนเฉิงใช้ร่างสูงตระหง่านของเขากักตัวซูฉิงและล็อคด้านหลังศีรษะเพื่อป้องกันไม่ให้เธอดิ้น

จูบที่ท่วมท้นของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนซูฉิงรู้สึกหายใจไม่ทัน...