นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 248

ในขณะที่ฮ่อหยุนเฉิงกำลังจะไปไกลกว่านั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของซูฉิงก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

และทันใดนั้นที่ซูฉิงก็พลันได้สติ

พระเจ้า นี่เธอเป็นอะไรน่ะ เมื่อกี้เธอไม่ขัดขืนเลยนี่...

ซูฉิงผลักฮ่อหยุนเฉิงออกไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวก่อนจะอ้าปากหายใจและหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมา

เมื่อก้มมองลงไป ก็เป็นเฉินจุนเหยียนที่โทรเข้ามา

ซูฉิงตั้งสติก่อนจะกดรับ

"ซูฉิง อาการเธอเป็นยังไงบ้าง" เสียงกังวลของเฉินจุนเหยียนดังมา

"ฉันไม่เป็นไร" ซูฉิงตอบเสียงเบา

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ" เฉินจุนเหยียนพยักหน้าและพูดอย่างลังเล "จริงสิ หยิ่นห้าวหนานถามพนักงานประกอบฉากแล้ว ที่น็อคมันคลายนั้นเป็นอุบัติเหตุ"

"อุบัติเหตุเนี่ยนะ?" ซูฉิงถามกลับ

"เขาพูดอย่างนั้นน่ะ" เฉินจุนเหยียนขมวดคิ้ว

"เข้าใจแล้ว" ซูฉิงไม่พูดอะไรอีก

หลังจากวางสาย ซูฉิงก็หรี่ตาที่สวยงามของเธอลงเล็กน้อย

อุบัติเหตุเนี่ยนะ?

เป็นไปได้ยังไงกัน?

ซูฉิงรู้ดีว่าว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่อุบัติเหตุ

แต่ทว่าตอนนี้เธอจะแหวกหญ้าให้งูตื่นไม่ได้

ในเมื่อเฉินจุนเหยียนพูดอย่างนั้น เธอก็จะไหลไปตามน้ำก่อน เพื่อให้คนที่บงการอยู่ไม่ระวังตัวและเผยช่องโหว่ออกมา

ขณะที่ซูฉิงกำลังคิด ตรงหน้าก็เริ่มสัมผัสได้ถึงไอเย็นยะเยือก

"เฉินจุนเหยียนโทรหาเธอทำไม?" ใบหน้าหล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงฉายแววอารมณ์เสียอย่างมาก

ที่ฮ่อหยุนเฉิงไม่สบายใจ ซูฉิงก็มองออก

เมื่อนึกถึงที่เมื่อกี้ทั้งสองกำลังจะมีเรื่องกัน ซูฉิงก็กลืนน้ำลาย และรู้สึกว่าลมหายใจเขายังคงอยู่ที่ริมฝีปากของเขา "ไม่มีอะไร ฉันกลับห้องก่อน"

เธอกระโดดลงจากโต๊ะ ก่อนจะจัดเสื้อผ้าที่ไม่รู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงแกะออกจากกันไปตั้งแต่เมื่อไร ก่อนจะรีบกลับห้องตัวเองไป

เมื่อเห็นซูฉิงหนีไป ฮ่อหยุนเฉิงก็ยืนอยู่ที่เดิม มือใหญ่ลูบไล้ริมฝีปากเบา ๆ และดวงตาลึกก็พลันวูบไหว

แม้ว่าซูฉิงจะไม่อยู่ในครัวแล้ว แต่ราวกับยังมีความปรารถนาที่คลุมเครือเมื่อกี้ของพวกเขา

ฮ่อหยุนเฉิงเชื่อว่าอีกไม่นานซูฉิงต้องตกลงกลับมาอยู่กับเขาแน่

วันรุ่งขึ้นเป็นวันที่แดดจ้า ท้องฟ้าแจ่มใส ทั้งยังเป็นสีฟ้าสุดลูกหูลูกตา

ซูฉิงจะไปเข้ากองตามปกติ แต่กลับถูกฮ่อหยุนเฉิงหยุดไว้

"ทำไมเหรอ?" ซูฉิงมองเขาอย่างสงสัย

"วันนี้ฉันจะไปกองกับเธอด้วย" ฮ่อหยุนเฉิงดึงเธอเข้าไปในรถโดยไม่ถามความเห็น

"นายไม่ทำงานเหรอ?" ซูฉิงที่นั่งในรถถามเขาอย่างแปลกใจ

ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวเพียงสั้นๆ "หยุด"

เจ้านายลาหยุดให้ตัวเอง?

ซูฉิงขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ถามอะไรอีก

เมื่อถึงกองถ่าย ซูฉิงก็ไม่สนใจฮ่อหยุนเฉิง เพราะต้องรีบแต่งหน้า

ปัญหาของละครโบราณคือต้องใช้เวลาในการแต่งหน้านาน แต่งหน้าแต่งตัว แต่ละชิ้นมีความซับซ้อนและยุ่งยากมาก

ซูฉิงอ่านสคริปต์ในมือในห้องแต่งตัวและพยายามคิดหาวิธีแสดงให้ดี

แม้ว่าจะเป็นนักแสดงรับเชิญ แต่ซูฉิงก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด

ในขณะนั้นเองประตูห้องแต่งตัวก็ถูกเคาะ

"เข้ามาได้ค่ะ" พนักงานรีบเดินไปเปิดประตู

ผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้าเธอ ซูฉิงเห็นเฉินจุนเหยียนเดินเข้ามาพร้อมกับหยิ่นห้าวหนานผู้ช่วยของเขา ตามด้วยชายวัยกลางคน

ซูฉิงขมวดคิ้วและมองเฉินจุนเหยียน "มีอะไรหรือเปล่า?"

"คนนี้คือพนักงานที่ดูแลอุปกรณ์ประกอบฉากในวันนั้น" เฉินจุนเหยียนชี้ไปที่คนที่พามาก่อนจะอธิบายให้ซูฉิงฟัง

"คุณซู ผมมาเพื่อขอโทษครับ" พนักงานประกอบฉากเดินมาโค้งคำนับให้ซูฉิงอย่างจริงใจ "ถ้าไม่ใช่เพราะความประมาทของผมคุณคงจะไม่ได้รับบาดเจ็บ จนเกือบเป็นเรื่องใหญ่ ต้องขอโทษด้วยนะครับ!"

ซูฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย

ถ้าเธอจำไม่ผิด คนประกอบฉากคนนี้เป็นเด็กใหม่

เพราะงั้น...เขาเป็นคนทำ?

แต่ว่าเธอไม่รู้จักคนๆ นี้เลย และไม่มีความคับข้องใจหรือเป็นปฏิปักษ์อะไรกัน ทำไมเขาถึงต้องทำร้ายเธอด้วย?

สงสัยคงมีคนอยู่เบื้องหลังคอยสั่งการ

ในเมื่อคอนนี้เขายืนยันว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เธอก็จะเก็บไว้ไปคิดบัญชีทีหลังและเพื่อล่อคนบงการออกมา

เมื่อนึกอย่างนั้น ซูฉิงก็วางสคริปต์ในมือของเธอแล้วยิ้ม "ในเมื่อไม่ได้ตั้งใจ ฉันก็ไม่คาดคั้น แต่วันหลังต้องระวังหน่อย อย่าพลาดอีก"

เมื่อเห็นว่าซูฉิงให้อภัยตัวเองอย่างง่ายดาย พนักงานประกอบฉากก็ประหลาดใจ

เขาเหลือบมองเฉินจุนเหยียนที่อยู่ข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจ "ถ้าอย่างนั้นขอบคุณคุณซูมากนะครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ"

"อืม" ซูฉิงพยักหน้าเบาๆ และพนักงานคนนั้นก็ออกไป

แต่เฉินจุนเหยียนยังคงยืนอยู่กับหยิ่นห้าวหนาน

"พวกนายยังมีอะไรอีกงั้นเหรอ?" ซูฉิงไม่ได้หันมอง เพียงถามผ่านกระจก

"ฉันอยากคุยกับเธอเกี่ยวกับบทบาทที่เรากำลังจะเล่นน่ะ" เฉินจุนเหยียนพูดพลางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างซูฉิง

ซูฉิงอ่านบทแล้วและรู้ว่าอีกเดี๋ยวพวกเขามีฉากจูบ

ฉากที่ซูฉิงและเฉินจุนเหยียนกำลังจะถ่ายทำในวันนี้คือจักรพรรดิที่เล่นโดยเฉินจุนเหยียนแสดงความรักต่อหลิงเฟยที่เล่นโดยซูฉิงในป่าของวัง

แต่หลิงเฟยมีคนรักอยู่แล้วและไม่ได้ชอบจักรพรรดิอยู่แล้ว เธอจึงปฏิเสธเขา

จักรพรรดิโกรธจึงโกรธและจูบหลิงเฟยอย่างดุดัน

"หลิงเฟย เจ้าคือผู้หญิงของข้า ใจเจ้าก็ต้องมีแค่ข้า ข้าขอห้ามไม่ให้เจ้านึกถึงชายอื่น!"

เฉินจุนเหยียนที่มีอำนาจเหนือกว่ามาก และมีร่องรอยของความคับข้องใจบนใบหน้า เขายื่นมือออกมาถึงซูฉิงเข้าไปในอ้อมแขนโดยไม่สนใจที่เธอดิ้นรนและกักขังเธอเอาไว้

ท่าทางแบบนี้ เธอตั้งใจที่จะเอาชนะจักรพรรดิแต่หลิงเฟยเด็กผู้หญิงที่อ่อนแอที่เล่นโดยซูชิง ความแข็งแกร่งของเธอจึงด้อยกว่าเขาโดยธรรมชาติ

ซูฉิงพยายามแต่ก็ไม่เป็นผล เฉินจุนเหยียนก้มศีรษะและกดจูบเธออย่างแรง

ทั้งสองจูบกันอย่างลึกซึ้งและเข้มข้น

ฮ่อหยุนเฉิงซึ่งอยู่ไม่ไกลเห็นฉากนั้นใบหน้าก็พลันตึงเครียด ร้อนรุ่มด้วยความโกรธ แผ่ความเย็นยะเยือกออกมาอย่างน่ากลัว

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเฉินจุนเหยียนและซูฉิงไม่ได้จูบกันจริงๆ เป็นเพียงมุมกล้องแต่ถึงอย่างนั้นเขาที่เห็นซูฉิงอยู่ในอ้อมแขนอีกคน และทั้งสองก็อยู่ใกล้กันมาก ใจเขาก็รู้สึกอึดอัด

"คัท!"

เมื่อเห็นว่าได้แล้ว อู่กังยี่ก็ตะโกนเสียงดัง "ดีมาก ถ่ายได้ดีมาก ทุกคนเตรียมตัวสำหรับฉากต่อไปได้เลยนะครับ"

ซูฉิงออกจากฉากทันทีและแยกตัวจากเฉินจุนเหยียน

"ซูฉิง...

"เฉินจุนเหยียนที่อยากจะพูดอะไรกับซูฉิงสักหน่อย แต่ฮ่อหยุนเฉิงก็เข้ามาดึงซูฉิงไป

"มีอะไรหรือเปล่า?" ทั้งสองคนมาที่ด้านหนึ่ง และซูฉิงก็ถามเสียงเรียบ

ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงมืดมนมองลงมาที่ซูฉิงก่อนจะขมวดคิ้วและยกมือขึ้น

"ปวดมือ"

ลมหายใจเย็นเฉียบกระทบใบหน้าจนซูฉิงเม้มปาก "มือนายไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"เป่าให้ฉันหน่อยสิ" ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย ทั้งดวงตายังแสดงความเย็นเฉียบ

เมื่อนึกคิดถึงฉากที่เธอและเฉินจุนเหยียนถ่ายเมื่อกี้ ใจฮ่อหยุนเฉิงก็เกิดรู้สึกอิจฉา

ซูฉิงที่รู้ดีว่าทำไมเขาถึงโกรธ และกำลังเปิดปาก ฮ่อหยุนเฉิงก็เอื้อมมือออกไปจับเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน

เขาก้มศีรษะลงและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาข้างใบหูของเธอ "ซูฉิง เธอเป็นของฉัน! มีเพียงฉันเท่านั้นที่จูบเธอได้!"