นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 251

"นายต้องไปประชุมไม่ใช่เหรอ?" ซูฉิงมองไปที่ชายที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เธอทีละก้าวด้วยความสงสัย

ฮ่อหยุนเฉิงมองเธอด้วยแววตาแวววาว และพูดด้วยเสียงต่ำ "ฉันคิดถึงเธอ"

ซูฉิง:  …

เมื่อเห็นท่าทางของเขาซูฉิงก็ไม่ได้พูดอะไร เธอขึ้นรถของเขาไปเงียบๆ

"เธออยากไปกินข้าวที่ไหน?" ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองไปทางซูฉิงและสตาร์ทรถ

"ได้หมด" ซูฉิงก้มลงมองโทรศัพท์

"งั้นไปกินหม้อไฟกันเถอะ" ฮ่อหยุนเฉิงตัดสินใจทันที

เมื่อเห็นว่าซูฉิงไม่ได้ปฏิเสธ เขาก็เริ่มเปิดการนำทางทันที

ในขณะนี้ซูฉิงก็พูดขึ้น "ฉันต้องไปทำงานต่างจังหวัดสองสามวันนะ"

"ทำงานต่างจังหวัด?" ฮ่อหยุนเฉิงจับพวงมาลัยแน่น และดวงตาที่เย็นชาก็หรี่ลง

หลายวันมานี้ซูฉิงถ่ายงานตลอด และยังจะไปทำงานต่างจังหวัดอีกงั้นเหรอ?

ไปกับใคร?

ไปกับเฉินจุนเหยียน?

"อืม" ซูชิงพยักหน้าเบา ๆ เงยหน้าขึ้น และอธิบาย "กองต้องไปถ่ายฉากล่าสัตว์ จำเป็นต้องไปถ่ายที่ เมือง C ที่นั่นมีสถานที่ถ่ายทำอยู่ และจะใช้เวลาประมาณสองสามวัน"

"ฉันจะไปกับเธอ" ฮ่อหยุนเฉิงพูดอย่างไม่คิด

"ไม่ต้องหรอก" ซูฉิงปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

เธอไม่อยากให้ฮ่อหยุนเฉิงตามเธอไปทุกที่ ไม่อย่างนั้นคนทั้งกองจะเอาไปพูดได้

ใบหน้าหล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงทรุดลง จากนั้นริมฝีปากบางๆ ของเขาก็เบะลงเล็กน้อย และเขาก็พูดช้าๆ ว่า "ตามใจเธอแล้วกัน"

ซูฉิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เธอทำไมรู้สึกว่าเขายอมเธอง่ายมาก เหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้น?

วันต่อมา

ผู้คนมากกว่า 100 ชีวิตเดินทางมาโดยรถบัสกองมาถึงที่พื้นที่ล่าสัตว์ในเมือง C แล้ว

ผู้กำกับได้ให้คนจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว เหลือแค่นักแสดงหลักมาถึงก็เริ่มทำการถ่ายทำได้เลย

ซูฉิงมองไปรอบๆ เป็นพื้นที่สีเขียวชอุ่ม และด้านบนศีรษะของเธอเป็นต้นไม้สูงและหนาแน่น มีแสงแดดลอดผ่านเข้ามาเล็กน้อย

อากาศที่นี่อบอุ่น และเป็นสถานที่ที่สบายมาก

มาถ่ายที่นี่ก็ดีเหมือนกัน

อู่กังยี่เดินเข้ามาบอกซูฉิง และคนอื่นๆ ถึงบทที่จะถ่ายทำ "เดี๋ยวพวกคุณนักแสดงนำทั้งหมดจะต้องขี่ม้าออกไปล่าสัตว์นะครับ พวกคุณไม่ต้องกังวล ม้าเหล่านี้ที่เราเลือกมาล้วนแต่เป็นม้าแก่ที่อ่อนโยนทั้งนั้น มันไม่วิ่งหนีแน่นอน แค่เดินก็พอแล้ว"

หลังจากที่ทุกอย่างพร้อม นักแสดงทุกคนก็มาเข้าฉาก

ด้วยรูปร่างที่สวยงามของซูฉิงเธอปีนขึ้นไปบนหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว

นักแสดงคนอื่นๆ ก็พร้อมแล้วเช่นกัน

"ผู้กำกับอู่ ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ" ผู้ช่วยผู้กำกับตะโกนบอกอู่กังยี่ที่อยู่ไม่ไกลผ่านไมโครโฟน

อู่กังยี่ก็ตะโกนเริ่มทำการถ่ายทำ "เริ่ม"

ฉากนี้เป็นฉากที่ซูฉิงควบม้า

แต่ทันทีที่ม้าของเธอเริ่มวิ่ง ซูฉิงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ!

ม้าตัวนี้ดูเหมือนจะตกใจอะไรบางอย่าง มันไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเธอเลยสักนิด!

ซูฉิงจับบังเหียนในมือของเธอแน่น และตะโกนเสียงดัง "ม้าของฉันมันตกใจมาก!"

ตอนที่เธออยู่ต่างประเทศ ซูฉิงเคยเรียนขี่ม้า ดังนั้นเธอจึงไม่มีปัญหาในการควบคุมม้าเลย

แต่ตอนนี้ม้าตัวนี้ดูเหมือนจะบ้าไปแล้ว ไม่ว่าซูฉิงจะทำอย่างไร มันก็เหมือนจะไม่หยุด

มันต่อสู้อย่างหนัก และบ้าคลั่ง ราวกับว่ามันจะต้องการจะโยนซูฉิงลงไป

ซูฉิงทำได้เพียงจับสายบังเหียนด้วยมือทั้งสองข้างอย่างแน่นหนาเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองตกลงไป

ถ้าตกลงไป ไม่ตายก็พิการแน่ๆ

"เกิดอะไรขึ้น? ม้าตัวนี้จะตกใจได้ยังไง!"

"ใครจะไปรู้ล่ะ ก่อนหน้านี้เราตรวจสอบแล้วนะ จะมีปัญหาได้ยังไง!"

"คุณซูนี่ก็เกินไป จะทำอะไรก็มีปัญหาไปหมดเลย"

พนักงานต่างก็กำลังพูดคุยกันจากที่ไกลๆ และมีเสียงคนร้องอุทานขึ้นอย่างตกใจ กลัวว่าจะถูกม้าที่บ้าคลั่งนั้นเตะเข้า

ซูฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ สงบสติอารมณ์ และสังเกตไปรอบๆ ตัวเพื่อดูว่ามีวิธีใดที่จะหยุดม้าได้หรือไม่

ทันใดนั้น ขาหน้าของม้าก็ยกขึ้นสูงมาก และเธอก็เอนไปข้างหลัง

ถ้าตกลงไปนี่น่าจะคอหักได้เลย

ซูฉิงขมวดคิ้ว จับบังเหียนด้วยมือทั้งสองข้างแน่น

ทันใดนั้นเสียงแหบต่ำก็ดังเข้ามาในหูของซูฉิง "ซูฉิงอดทนไว้ก่อนนะ!"

เสียงนี้ช่างคุ้นเคย...

คือเสียงฮ่อหยุนเฉิง!

ซูฉิงตกตะลึง ทำไมจู่ๆ เขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่นี่?

ในเวลานี้ ฮ่อหยุนเฉิงราวกับเทพเจ้าที่ลงมาจากฟากฟ้า ทันทีที่เขาเห็นม้าของซูฉิงคลั่ง เขาก็ไปหาเฉินจุนเหยียน หยิบคันธนูและลูกธนูที่อยู่บนหลังเขาออกมา

ฮ่อหยุนเฉิงหยิบคันธนูและลูกธนูเล็งไปที่ม้าที่กำลังคลั่ง แล้วยิงลูกศรไปที่เส้นเลือดใหญ่ที่คอของมัน

ม้าชะงักในทันที และร่างใหญ่ของมันก็ล้มลงบนพื้น

"อ๊ายยยย--"

ซูฉิงก็ล้มลงพื้นทันที

ซูฉิงหลับตาแน่น ความเจ็บปวดที่เธอคาดไว้กลับไม่เกิดขึ้น แต่กลับตกไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นและคุ้นเคย

"ไม่ต้องกลัว ปลอดภัยแล้ว"

เสียงที่เย็นเยียบราวกับลำธารบนภูเขาดังก้องในหูของเธอ ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความสงบ

ซูฉิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น และแน่นอนว่าสิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอคือใบหน้าที่หล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิง

"ฮ่อหยุนเฉิง นายจริงๆ ด้วย!"

เขาช่วยชีวิตเธออีกแล้ว!

ซูฉิงรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ แขนของเธอโอบรอบคอเขาโดยไม่รู้ตัว และฝังศีรษะของเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

"ซูฉิงไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรแล้ว" ฮ่อหยุนเฉิงกอดซูฉิงแน่น และพูดด้วยเสียงต่ำข้างหูของเธอ "มีฉันอยู่ไม่ต้องกลัวนะ"

เสียงที่คุ้นเคยดังก้องอยู่ในหูของซูฉิง

คำเหล่านี้คุ้นเคยมาก

เคยได้ยินตอนที่เมื่อเธอติดอยู่ในลิฟต์ด้วยความกลัวความมืด ตอนที่โกดังระเบิด ตอนที่เครื่องบินตก ตอนที่เจอกับสิ่งอันตรายในทะเล...

ฮ่อหยุนเฉิงก็บอกกับเธอว่า "ซูฉิงไม่ต้องกลัวนะฉันอยู่ที่นี่"

แม้ว่าจะเป็นเพียงประโยคสั้นๆ แต่กลับมีน้ำหนักหลายพันปอนด์ ซึ่งทำให้ซูฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

"ฮ่อหยุนเฉิง ขอบคุณนะ" ซูฉิงเงยหน้าขึ้น สบตาลึกของฮ่อหยุนเฉิง และพูดอย่างจริงจัง

ฮ่อหยุนเฉิงหยักยิ้มที่ริมฝีปากและมองลงไปที่เธออย่างลึกซึ้ง "เธอคือผู้หญิงที่ฉันรัก ฉันต้องปกป้องเธออยู่แล้ว"

เมื่อได้ยินเสียงที่มีเสน่ห์นี้ หัวใจของซูฉิงก็เริ่มเต้นเร็วขึ้น

ฉากอันตรายที่เกิดขึ้นนี้ ฮ่อหยุนเฉิงสามารถแก้ไขมันได้อย่างง่ายดายภายในไม่ถึงสามนาที

เฉินจุนเหยียนยืนอยู่ข้างๆ มองฮ่อหยุนเฉิงกอดซูฉิงไว้แน่น ดวงตาของเขาหม่นแสงลง

เขากำลังจะเข้าไปช่วยซูฉิง แต่เขาก็มักจะมาช้าไปก้าวหนึ่งเสมอ

ในบรรดาผู้คนทั้งหมดในที่เกิดเหตุ มีเพียงฮ่อหยุนเฉิงเท่านั้นที่ได้สติก่อน และจึงหยิบธนูและลูกธนูออกมา

ทันใดนั้นผู้กำกับและผู้ช่วยผู้กำกับก็รีบวิ่งเข้ามา โดยเฉพาะอย่างยิ่งอู่กังยี่ที่มองไปที่ฮ่อหยุนเฉิงที่มีใบหน้าเคร่งขรึม และซูฉิงที่กำลังหวาดกลัวด้วยใบหน้าที่หม่นหมอง และพูดขึ้น "เอ่อ... ประธานฮ่อ คุณซู ผมไม่รู้ว่าทำไมม้าถึงได้ตกใจอย่างนั้น ก็เห็นได้ชัดว่านี่เป็นม้าแก่..."

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว มันก็เป็นปัญหาของคุณ!" ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองอู่กังยี่อย่างเย็นชา ดวงตาของเขาแหลมคมและเย็นชา

ถ้าเขาช้าไปแค่ก้าวเดียวซูฉิงก็คงจะไม่รอด!