นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 26

จู่ๆ ฉากที่ฮั่วหยุนเฉิงจูบเธอในห้องน้ำก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธออีกแล้ว ซูฉิงพยายามขยับไปด้านข้าง แต่ฮั่วหยุนเฉิงก็ยังตามเธอไปด้านข้าง ทั้งสองคนก็ยังคงอยู่ใกล้กันมากอย่างนั้น

ช่างเถอะๆ ก็แค่คนเมาทั่วๆ ไปเท่านั้น

เธอกัดฟันแน่น และพยุงฮ่อหยุนเฉิงไปที่บันได

ไม่ง่ายเลยกว่าจะเดินมาถึงชั้นสอง ขณะที่ซูฉิงกำลังจะถอนหายใจ เธอก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดเสียงแหลม "พวกเธอกำลังทำอะไรกันน่ะ!"

ซูฉิงเงยหน้าขึ้นไปมอง จึงเห็นว่าเป็นฮ่อเฉียน

ซูฉิงขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบาย จึงประคองฮ่อหยุนเฉิงผ่านหน้าฮ่อเฉียนไป เดินตรงไปที่ห้องของฮ่อหยุนเฉิง

"ซูฉิง หยุดนะ!" ฮ่อเฉียนเดินเข้ามา

เธอตื่นขึ้นมากลางดึก และได้ยินเสียงในห้องนั่งเล่น ฮ่อเฉียนจึงลุกขึ้นมาดู ใครจะไปรู้ว่าทันทีที่เธอเดินออกมา เธอก็เห็นซูฉิง และฮ่อหยุนเฉิงเดินกอดกันขึ้นชั้นบนมา

เมื่อมองดูดีๆ ก็ดูเหมือนว่าฮ่อหยุนเฉิงจะเมาเสียด้วย

ฮ่อเฉียนรู้สึกกังวล เธอมาที่ตระกูลฮ่อตั้งแต่อายุ 7 ขวบ เธอไม่เคยเห็นฮ่อหยุนเฉิงเมาเลย

แต่ตอนนี้ฮ่อหยุนเฉิงเมามากอย่างเห็นได้ชัด

แถมยังถูกซูฉิงประคองมาอีก

ต้องเป็นแผนของซูฉิงแน่ๆ เพื่ออ่อยฮ่อหยุนเฉิง!

เธอดึงซูฉิงไว้ "ดึกดื่นขนาดนี้เธอมอมเหล้าพี่ชายฉันทำไม? เธอฉวยโอกาสนี้อ่อยพี่ฉันใช่ไหม?"

ซูฉิงมองไปที่ฮ่อเฉียนที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างเฉยเมย "ฉันเป็นคู่หมั้นของลูกพี่ลูกเธอ เขาเป็นของฉัน ฉันต้องมอมเหล้าเขาเพื่ออ่อยเขาเหรอ?"

"แก!" ฮ่อเฉียนพูดไม่ออก ได้แต่ยืนกัดริมฝีปากอยู่ด้านหลังซูฉิง "พี่ฉันไม่ต้องการให้เธอประคอง"

"โอเค งั้นเธอมาประคองนะ" ซูฉิงผลักฮ่อหยุนเฉิงไปหาฮ่อเฉียน ก็ดีเหมือนกัน เธอรู้สึกดีมาก

"พี่คะ ไม่เป็นไรใช่ไหม?" ฮ่อเฉียนรีบพยุงฮ่อหยุนเฉิงไว้ แววตาเขินอายปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

ซูฉิงตกตะลึง

สายตาแบบนี้ เธอรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร

เธอเคยเห็นมันในดวงตาของสวีหว่านเอ๋อร์ และเซี่ยซิงซิง

ฮ่อเฉียนก็ชอบฮ่อหยุนเฉิง?

แต่ฮ่อเฉียนเป็นลูกพี่ลูกน้องของฮ่อหยุนเฉิงไม่ใช่หรือ?

พวกเขามีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดนะ!

เมื่อเห็นฮ่อเฉียนพยุงฮ่อหยุนเฉิงกลับห้องอย่างระมัดระวัง ซูฉิงก็ส่ายหัว และหันหลังเดินกลับห้องของเธอ

ฮ่อเฉียนพยุงฮ่อหยุนเฉิงไปที่เตียง และช่วยถอดรองเท้าให้เขา "พี่คะ พี่เป็นอะไร ทำไมดื่มเยอะขนาดนี้?"

ฮ่อหยุนเฉิงลืมตาขึ้น และพูดด้วยเสียงอู้อี้ "เธอไม่ใช่ถังถัง"

"อะไรนะ? พี่พูดว่าอะไรคะ?" ฮ่อเฉียนได้ยินไม่ชัด จึงถามขึ้น

แต่ฮ่อหยุนเฉิงกลับหลับตาลง และผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

ฮ่อเฉียนนั่งอยู่บนหัวเตียงจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาของชายตรงหน้าเธออย่างว่างเปล่า

ฮ่อหยุนเฉิงที่กำลังหลับสนิทอยู่ในขณะนั้น มีใบหน้าที่อ่อนโยนกว่าปกติ ความเข้มงวดที่มีน้อยลดน้อยลง มีความไร้เดียงสามากขึ้น แต่ก็ยังหล่อเหลา ทำให้หัวใจของคนอื่นเต้นแรงอยู่

แต่หัวใจของฮ่อเฉียนกลับเจ็บปวดเล็กน้อย

"ทำไมพี่ไม่เคยมองมาที่ฉันเลย? ฉันไม่อยากให้พี่เห็นฉันเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้อง" ดวงตาของฮ่อเฉัยนเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เธอชอบฮ่อหยุนเฉิง ตอนเธอมีรักครั้งแรกเมื่ออายุสิบสี่ เธอก็ตกหลุมรักเขาแล้ว

แต่ฮ่อหยุนเฉิงเห็นเธอเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องของเขาเท่านั้น ไม่เคยสนใจเธอเลย

เธอไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องของฮ่อหยุนเฉิงจริงๆ เสียหน่อย! เธอเป็นเพียงลูกบุญธรรมเท่านั้น

สายตาที่เต็มไปด้วยความหวั่นไหว ความหลงใหล และความชื่นชม ฮ่อเฉัยนค่อยๆ เอนตัวลงไปจูบชายที่เธอแอบรักมานานหลายปี

.......

เมื่อซูฉิงกลับมาที่ห้องของเธอ เธอก็เห็นว่ามีกระดุมเพชรมาอยู่ในมือของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เธอจำได้ว่าเป็นกระดุมที่แขนเสื้อสูทของฮ่อหยุนเฉิง

ต้องเป็นตอนที่ยื้อกันไปมาเมื่อกี้แน่ๆ เธอคงไม่ระวังไปดึงมันหลุดติดมือมาด้วย

ซูฉิงคิดได้อย่างนั้นก็หันหลังกลับและเดินไปที่ห้องของฮ่อหยุนเฉิง ตั้งใจจะเอามันไปคืนมันให้เขา

เธอไม่อยากถูกกล่าวหาว่าเป็นขโมยอีก