นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 286

ซูฉิงรออยู่ครู่หนึ่ง และมองดูเวลา เกือบจะเที่ยงแล้ว แต่ยวี๋น่าก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหว

ในใจเธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย ซูฉิงจึงโทรหายวี๋น่า แต่เธอปิดเครื่อง

ยวี๋น่าเป็นคนมีวินัยในตนเองมาตลอด ในเมื่อนัดมาเจอเธอในตอนเช้า ไม่น่าจะติดต่อไม่ได้อย่างนี้

หรือว่า... เกิดอะไรขึ้นกับธอ?

ซูฉิงรีบขับรถไปที่โรงแรมที่ยวี๋น่าอยู่ เคาะประตูอยู่นานก็ไม่มีการตอบรับ

ซูฉิงขมวดคิ้ว รู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เธอเรียกผู้จัดการมา และขอให้คนมาเปิดประตู แต่ไม่มีใครอยู่ข้างใน ยวี๋น่าไม่อยู่ที่นั่น

เมื่อตรวจสอบกล้องวงจรปิดแล้ว หลังจากที่ยวี๋น่าออกไปเมื่อคืนนี้ เธอก็ยังไม่กลับมาอีกเลย

กล้องวงจรปิดเห็นสถานที่สุดท้ายที่ยวี๋น่าไปคือซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้โรงแรม

เธอเดินเข้าไปในจุดบอดของกล้องวงจรปิด และจากนั้นก็ไม่เห็นเธออีกเลย

เป็นการบอกซูฉิงทันทีว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับยวี๋น่า !

เธอกำลังจะให้แอนโธนี่ช่วยค้นหาที่อยู่ของยวี๋น่า แต่ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

ซูฉิงหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาดู คือยวี๋น่าที่โทรมา!

ซูฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่ายวี๋น่าจะสบายดี

เธอรีบกดรับ แล้วถาม "ยวี๋น่า เธอไปอยู่ที่ไหนมา?"

แต่ทว่าเสียงที่ลอดผ่านสายโทรศัพท์มามันไม่ใช่เสียงของยวี๋น่า

ได้ยินเป็นเสียงผู้หญิงที่แหบต่ำ กัดฟันและตะโกนเรียกชื่อเธอ "ซู! ฉิง!!"

เสียงนี้...คุ้นเคยมาก

อู๋ชิงหร่าน!

กลับกลายเป็นว่าเป็นอู๋ชิงหร่านที่หายตัวไปนานแล้ว!

หัวใจของซูฉิงกระตุกวูบทันที

โทรศัพท์มือถือของยวี่๋น่า อยู่ในมือของอู๋ชิงหร่าน...

นั่นก็แสดงว่ายวี๋น่าถูกอู่ชิงหร่านลักพาตัว!

และวินาทีต่อมา เสียงทุ้มต่ำของอู๋ชิงหร่านก็ดังขึ้นทางโทรศัพท์ "ยวี๋น่าอยู่ในกำมือของฉัน!"

"อู๋ชิงหร่าน แกคิดจะทำอะไร?" ซูฉิงถาม

ดวงตาของเธอหรี่ลง ขนตายาวของเธอสั่นเล็กน้อย แววตาของเธอหม่นลงเล็กน้อย เธอพูดอย่างเคร่งขรึม "แกอย่าทำอะไรบ้าๆนะ!"

"ซูฉิงถ้าแกอยากช่วยยวี๋น่าก็มาที่ยอดเขาชิงเฉิงในเขตชานเมืองสิ ถ้าฉันไม่เห็นแกก่อนพระอาทิตย์ตกดิน แกก็จะไม่ได้เจอเธออีก!"

"จำไว้ว่าแกต้องมาคนเดียว ถ้าให้คนอื่นรู้ ยวี๋จะต้องตาย!"

อู๋ชิงหร่านพูดจบจึงวางโทรศัพท์อย่างรวดเร็วโดยไม่ให้โอกาสซูฉิงได้ถามคำถามเลย

อู๋ชิงหร่านบ้าไปแล้ว!

ซูฉิงรู้สึกหงุดหงิดอยู่ครู่หนึ่ง ทำไมเธอถึงประมาทขนาดนี้ ปล่อยให้อู๋ชิงหร่านลักพาตัวยวี๋น่าไปได้!

เธอก้มลงมองเวลา เธอตามหายวี๋น่าตลอดช่วงบ่าย ตอนนี้ก็สี่โมงเย็นแล้ว และระยะทางไปภูเขาชิงเฉิงก็ไกลมาก ดังนั้นเธอจึงต้องรีบไปที่นั่นทันที!

ซูฉิงตัดสินใจในใจอยู่ครู่หนึ่ง เฉินห้าวตงและคนอื่นๆ ถูกตำรวจกวาดล้างไปแล้ว ตอนนี้อู๋ชิงหร่านไม่น่าจะมีคนคอยช่วยอยู่

มิฉะนั้นจากนิสัยของอู๋ชิงหรานแล้ว น่าจะโจมตีเธอโดยตรงแทนที่จะลักพาตัวยวี๋น่า

ยิ่งไปกว่านั้นอู๋ชิงหร่านยังกล่าวอย่างชัดเจนในโทรศัพท์แล้วว่าให้เธอไปแค่คนเดียว มิฉะนั้นยวี๋น่าจะต้องตาย

ซูฉิงกังวลว่าอู๋ชิงหร่านจะบ้าจนทำร้ายยวี๋น่าจริงๆ หลังจากคิดชั่งน้ำหนักไม่กี่วินาที เธอก็ขับรถไปที่ภูเขาชิงเฉิงโดยไม่บอกใคร

เธอขับรถด้วยความเร็ว ในที่สุดซูฉิงก็มาถึงเชิงเขาชิงเฉิงในเขตชานเมืองก่อนหกโมงเย็น

ยังมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงก่อนพระอาทิตย์ตก ซูฉิงรู้สึกประหม่ามาก เธอจะต้องรีบขึ้นเขาไปก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน!