นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 294

"ถ้าตอนนั้นนายไม่ลงมาช่วยฉัน นายก็คงไม่บาดเจ็บ แล้วก็ไม่..." ซูฉิงมองมาที่เขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจและรู้สึกผิดต่อเขา

ยังไม่ทันพูดจบ ฮ่อหยุนเฉิงก็ก้มศีรษะลงกดจูบที่หางตาและจูบซับน้ำตาที่เปล่งประกายบนใบหน้า

เสียงดึงดูดของเขาดังขึ้นข้างใบหูซูฉิง "ซูฉิง ฉันยินดีที่จะช่วยเธอเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด ยังไงฉันก็ต้องปกป้องเธออยู่แล้ว"

หัวใจของซูฉิงเต้นแรงในก่อนจะโผเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ทั้งยังโอบแขนรอบเอวของเขา

เวลานี้ เธอแค่อยากจะเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่แนบอิงอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ชอบและดูดซับความอบอุ่นจากเขา

ซูฉิงเม้มริมฝีปาก "ฮ่อหยุนเฉิง เรารีบหมั้นกันเถอะ"

ผู้ชายคนนี้ทำเพื่อเธอมามากแล้ว และเธอไม่อยากจะรั้งรออีก

"ไม่ต้องรีบ พ่อบ้านหลี่กำลังหาผู้เชี่ยวชาญด้านฮวงจุ้ยมาดูมงคลที่ใกล้ที่สุด" ฮ่อหยุนเฉิงเลิกคิ้วและพูดด้วยเสียงต่ำ

เรื่องงานหมั้นต้องค่อยเป็นค่อยไป เขาต้องการให้งานหมั้นที่หรูหรายิ่งใหญ่ที่สุดกับเธอ

ถ้าคุณปู่ได้เห็นก็คงดี

ฮ่อหยุนเฉิงมองออกไปนอกหน้าต่าง คุณปู่อยู่ในอาการโคม่ามานานแล้ว เมื่อไหร่เขาจะตื่นสักที?

"นายกำลังคิดถึงคุณปู่ใช่ไหม?"

เพียงซูฉิงมองก็รู้ความคิดของฮ่อหยุนเฉิง ก่อนจะรีบพูดขึ้น "ทำไมเราไม่ไปหาคุณปู่ล่ะ"

"เอาสิ" ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าเห็นด้วย

ซูฉิงประคองเขาขึ้นรถเข็น ก่อนทั้งสองคนก็เข็นรถไปทางห้องของท่านผู้เฒ่าฮ่อ

เห็นเพียงท่านผู้เฒ่าฮ่อยังคงนอนอยู่บนเตียงแบบไร้ชีวิตชีวา ร่างกายเต็มไปด้วยท่อที่เชื่อมต่อกับเครื่องมือทางการแพทย์ต่างๆ ตรงด้านข้าง และเครื่องตรวจจับหัวใจที่เต้นอย่างอ่อนๆ

ตัวเลขไม่ค่อยดีเท่าไรนัก

ซูฉิงมองฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ข้างๆ อย่างกังวลก่อนจะยกมือกุมฝ่ามือใหญ่

"ไม่ต้องห่วงนะ ฉันเชื่อว่าพระเจ้าต้องอวยพรท่านและต้องดีขึ้นแน่"

"เดี๋ยวรอคุณปู่ฟื้นตัวสักระดับหนึ่ง ฉันจะฝังเข็มให้กับคุณปู่ทันที ถึงตอนนั้นคุณปู่ต้องตื่นขึ้นอย่างแน่นอน"

เธอพูดออกมาอย่างมั่นใจ

ซูฉิงมีความมั่นใจว่าจะสามารถรักษานายท่านผู้เฒ่าฮ่อได้

"ฉันเชื่อเธอ" ริมฝีปากบางของฮ่อหยุนเฉิงยกขึ้นเล็กน้อย...

ฮ่อหยุนจับมือของท่านผู้เฒ่าฮ่อ ก้มศีรษะมองด้วยดวงตาที่สดใส และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "คุณปู่ ผมมีข่าวดีจะบอก ผมกับซูฉิงจะหมั้นกันแล้วนะครับ"

เสียงของเขาส่งออกไป แต่ท่านผู้เฒ่าฮ่อยังคงนอนอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงหรี่ลงเล็กน้อย ตอนนี้คุณปู่อยู่ในอาการโคม่า จะไปได้ยินเขาพูดได้ยังไง

แต่ในขณะนั้น ซูฉิงก็คว้าแขนของเขาด้วยความประหลาดใจ "หยุนเฉิง ดูสิ นิ้วของคุณปู่ขยับ"

ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงตกลงไปอยู่ที่มือของท่านผู้เฒ่าฮ่อและเขาก็เห็นมือของท่านผู้เฒ่าฮ่อขยับ

ดวงตาของเขาเป็นประกายทันที

ซูฉิงรีบกดกริ่งที่ด้านข้าง เรียกพยาบาลและหมอหนีเพื่อมาตรวจร่างกายของท่านผู้เฒ่าฮ่อ

หลังจากที่หมอหนีตรวจเสร็จ น้ำเสียงของเขาก็เบาลงเล็กน้อย "คุณฮ่อครับ ตอนนี้สภาพร่างกายของท่านผู้เฒ่าฮ่อดีขึ้นแล้ว เดิมทีท่านอยู่ในอาการโคม่าลึก ทั้งยังเคยอาการหนักก่อนหน้านี้ จริงๆ แล้วเราคิดว่าจะไม่มีหวังแล้วล่ะครับ"

หมอหนีหยุดชะงักก่อนจะพูดต่อ "โชคดีที่มีคุณซู เมื่อกี้เราตรวจร่างกายของท่านผู้เฒ่าฮ่อแล้ว ทุกส่วนของร่างกายเขากำลังค่อยๆ ฟื้นตัวครับ"

ฮ่อหยุนเฉิงได้ยินอย่างนั้นก็โล่งอก

ซูฉิงจับมือใหญ่ของฮ่อหยุนเฉิงพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "หยุนเฉิง ไม่ต้องห่วงนะ อาการของคุณปู่ฮ่อดีขึ้นมาก อีกไม่กี่วันฉันก็จะได้ฝังเข็มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ถึงตอนนั้นเขาต้องฟื้นแน่"

"อืม" ฮ่อหยุนเฉิงตอบเบาๆ

ฮ่อหยุนเฉิงเห็นความมั่นใจที่ออกมาจากดวงตาของซูฉิง แสดงว่าเธอต้องแน่ใจอย่างแน่นอนว่าเธอจะสามารถรักษาคุณปู่ได้ถึงพูดออกมา

เขามองไปที่หมอหนีอีกครั้ง "งั้นต่อไปหวังว่าหมอหนีจะมาคอยดูอาการของคุณปู่นะครับ"

"ไม่มีปัญหาครับ" หมอหนีตอบตกลงทันที

ซูฉิงจับมือฮ่อหยุนเฉิง "ไม่ต้องห่วงนะ เรากลับห้องกันก่อนเถอะ"

เธอรู้ดีว่าที่เมื่อกี้เขาบอกท่าผู้เฒ่าถึงเรื่องที่กำลังจะหมั้น ท่านผู้เฒ่าที่อยู่ในอาการโคม่าได้ยินก็ตอบสนองอย่างตื่นเต้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี

กลับมาที่ห้องของฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงก็กำลังผ่านก็คิดจะกลับห้องตัวเอง

แต่ทว่ากลับถูกฮ่อหยุนเฉิงดึงเอาไว้

"มีอะไรหรือเปล่า?" ซูฉิงหันมองอย่างสงสัย

"อยู่กับฉันนะ" ฮ่อหยุนเฉิงยกยิ้มริมฝีปากบางเล็กน้อยก่อนจะดึงซูฉิงเข้าห้องเขา

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่เร่าร้อนของฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตกลง

ซูฉิงนั่งข้างหัวเตียง หยิบยาของฉียวี่ชูออกมา และเตรียมที่จะเปลี่ยนยาสำหรับฝ่าเท้าของเธอ

เธอต้องรีบหายให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะรักษาท่านผู้เฒ่าฮ่อได้

อีกทั้วเธอยังต้องเตรียมครีมลบรอยแผลเป็นให้ฮ่อหยุนเฉิงด้วย

เธอจะไม่ยอมให้มีรอยแผลเป็นบนร่างกายของเขา

ชูฉิงถือครีม ก้มศีรษะลงและเริ่มทายา แต่เส้นผมที่ทัดหูไว้ก็ตกลงมาบดบังการมองเห็น ทัดหูหลายต่อหลายครั้งก็ยังคงร่วงอยู่อย่างนั้น

เธอเงยหน้าขึ้นมองหากิ๊บ ทว่ากลับไม่รู้ว่าเมื่อไรฮ่อหยุนเฉิงที่นั่งข้างเธอก็หยิบครีมจากมือเธอไป ดวงตาสีเข้มก็ฉายถึงความอ่อนโยน

"เมื่อกี้เธอช่วยฉันทายา คราวนี้ฉันช่วยเธอเอง"

ไม่รอให้ซูฉิงปฏิเสธ ฮ่อหยุนเฉิงก็หยิบคอตตอนบัดและทาฝ่าเท้าของเธอ

เดิมทีพอยาโดนฝ่าเท้าก็จะรู้สึกแสบ เต่ไม่รู้ทำไมตอนที่ฮ่อหยุนเฉิงทำให้ เธอถึงรู้สึกจักจี้

และก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บแสบ รู้สึกแค่จักจี้ จักจี้มาถึงหัวใจ

ซูฉิงเหยียดเท้าออกและเห็นว่าเท้าของเธอเล็กมากในฝ่ามือใหญ่ของฮ่อหยุนเฉิง เขาจับและทายาให้เธออย่างระมัดระวัง

ไม่นานเท้าข้างหนึ่งก็เสร็จ ฮ่อหยุนเฉิงจับเท้าอีกข้างของเธออีกครั้ง ใบหน้านั้นที่เย็นชาต่อหน้าคนอื่นเสมอ แต่จริงจังและอ่อนโยนต่อเธอมาก

เขาดูแลเธออย่างจริงจัง ท่าทางที่อ่อนโยนราวกับว่าเขากลัวที่จะเผลอทำเธอเจ็บ

อุณหภูมิฝ่ามือของฮ่อหยุนเฉิงนั้นสูงมาก ซูฉิงรู้สึกว่าเท้าของเธอร้อนทว่ากลับไม่อยากผละออก

เธอรู้สึกเพียงว่าใบหน้าของเธอเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ หน้าผากร้อนระอุจนเหงื่อซึม

หลังจากที่ฮ่อหยุนเฉิงทายาเสร็จ ซูฉิงก็รีบหดเท้าของเธอ

บรรยากาศรอบๆ คลุมเครือเกินไป

ฮ่อหยุนเฉิงวางของที่อยู่ในมือก่อนจะเชยตามองใบหน้าที่แดงก่ำของซูฉิง

"เธอร้อนเหรอ?"

เขากระตุกริมฝีปากบางก่อนจะมองเธอด้วยดวงตาลึกซึ้ง

ซูฉิงรีบส่ายหัว "เปล่า แค่รู้สึกว่าห้องนี้อากาศไม่ค่อยถ่ายเทนิดหน่อย"

เธอเบือนหน้าหนีไม่มองเขา

ซูฉิงพิงพนักพิงด้านหลัง หลับตาแสร้งทำเป็นพักผ่อน

แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงกลิ่นมิ้นต์จางๆ ของลมหายใจ

ซูฉิงลืมตาขึ้น จากนั้นเธอก็เห็นใบหน้าฮ่อหยุนเฉิงที่ใกล้เธอมาก

เธอจ้องไปที่นัยน์ตาของอีกคน "ทำไมนายถึงเข้ามาอยู่ใกล้ฉันล่ะ?"

ซูฉิงยกมือขึ้นดันเขาออกโดยไม่รู้ตัว ทว่าฮ่อหยุนเฉิงกลับคว้าข้อมือของเธอทันที

"เราเป็นคู่หมั้นกันแล้วนะ เธอยังจะบอกว่าทำไมฉันถึงเข้าใกล้เธอเหรอ?"

ซูฉิง: ???

ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พิการไปแล้วเหรอ?

ทำไมถึงยังคิดอะไรแบบนี้!

ซูฉิงคิดว่าเขาไม่ได้มีไข้ แต่เป็นเธอที่มีไข้แน่!