นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 297

ซูฉิงกำขอบดาดฟ้าไว้แน่น สมองหยุกทำงานไปพักหนึ่ง

"ฮ่อหยุนเฉิง นายห้ามเป็นอะไรไปนะ!" ซูฉิงพึมพำกับตัวเอง

ขณะที่เธอกำลังโทรหาหลินเหยียนเฟิงเพื่อให้เขาส่งคนออกตามหาฮ่อหยุนเฉิง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคุ้นเคย เป็นเสียงทุ้มน่าดึงดูดดังมาจากด้านหลัง "ซูฉิง"

ฮ่อหยุนเฉิง?

เมื่อเธอหันกลับไปก็เห็นฮ่อหยุนเฉิงที่นั่งอยู่บนรถเข็น

"ฮ่อหยุนเฉิง นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว!" ซูฉิงรีบวิ่งเข้าไปหาเขา

เธอนั่งก่องจะฟุบลงบนตักของฮ่อหยุนเฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงเหยียดมือออกไปลูบผมของซูฉิง ก่อนเสียงทุ้มน่าดึงดูดก็ดังขึ้น "ยัยบ๊อง คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันหรือไง?"

ซูฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อทำให้อารมณ์ของเธอคงที่ และทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ตอนเธอขึ้นมาบนดาดฟ้า เห็นได้ชัดว่าฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้อยู่

เพียงไม่กี่นาที เขาที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็โผล่มา ทั้งๆรอบข้างก็ไม่มีใครอื่นเลย!

ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้พิการขาทั้งสองข้างเหรอ?

เขาทำได้ยังไง?

เมื่อคิดอย่างนั้น ในหัวซูฉิงก็ยิ่งมีแต่ความสงสัย

ถ้าเธอเดาไม่ผิด ฮ่อหยุนเฉิงต้องเสแสร้งแน่!

ซูฉิงยืนขึ้นและเดินตรงไปที่ดาดฟ้า

"ซูฉิง เธอจะทำอะไรน่ะ?" น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงประหม่าเล็กน้อย "ตรงนั้นอันตราย รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!"

"แหวนที่นายให้เหมือนมันจะร่วงไปตอนไหนไม่รู้น่ะสิ ฉันจะไปหาแป๊บนึง" ซูฉิงพูดจบก็ปีนขึ้นไปบนดาดฟ้า

จากนั้นเธอก็แสร้งเป็นสะดุดก่อนจะร้องออกมาเสียงดัง "อ๊ะ ช่วยด้วย!!"

"ซูฉิง ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ที่นี่แล้ว!" เมื่อเห็นซูฉิงตกอยู่ในอันตราย ท่าทีของฮ่อหยุนเฉิงก็นิ่งค้างและยืนขึ้นราวกับเป็นปฏิกิริยาตอบสนอง ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอไว้แน่น

เขาเสแสร้งจริงๆ ด้วย!

ซูฉิงจ้องไปที่ชายตรงหน้าอย่างโมโห สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ "ฮ่อหยุนเฉิง นายมันบ้า กล้าดียังไงมาหลอกฉัน!!"

"ฉัน..." เมื่อกี้ฮ่อหยุนเฉิงรีบร้อนเพราะกังวลถึงความปลอดภัยของซูฉิงจนลืมไปว่าเขาแสร้งทำเป็นพิการอยู่

ซูฉิงโกรธมาก "ฮ่อหยุนเฉิง นายบ้าไปแล้วหรือเปล่า?"

เธอโกรธมาก ทำไมถึงโกหกเธอแบบนี้?

"ฮ่อหยุนเฉิง นายอยากให้ฉันหมั้นกับนายเพราะความรู้สึกผิด? สนุกมากใช่ไหมที่หลอกกัน?" ใบหน้าอันสวยงามของซูฉิงถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมน สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดการถูกหลอก

"ซูฉิง ฟังฉันอธิบายก่อน..." ฮ่อหยุนเฉิงรู้ว่าเขาผิด จึงอยากอธิบาย

แต่ซูฉิงกลับขัดจังหวะ "ฮ่อหยุนเฉิง นายทำให้ฉันผิดหวังมากนะ!"

พูดจบซูฉิงก็หันหลังจากไป

ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ดวงตาที่เรียวเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน มองไปยังทิศทางที่ซูฉิงจากไป อารมณ์ในสายตาของเขาผันผวน

กลับมาถึงห้อง ซูฉิงก็หันไปมองทางเดินด้านหลังเธอ และพบว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

ความโกรธในหัวใจเธอนิ่งเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า หมอนั่นไม่คิดจะตามเธอมาหรือไง!

ไม่คิดจะอธิบายสักหน่อยเลย?

ใบหน้าซูฉิงเย็นชาก่อนจะหันกลับไปเปิดประตูห้อง จึงได้เห็นฮ่อเฉียนที่ยืนอยู่ด้านใน

เธอตกตะลึง "ฮ่อเฉียน? เธอมาทำอะไรที่นี่?"

เมื่อเห็นซูฉิงถาม ฮ่อเฉียนก็เดินกลับไปอย่างโกรธเคือง "ฉันอยู่ห้องพี่ฉันแล้สมีปัญหาอะไร? เธอต่างหาก ดึกขนาดนี้มาทำอะไรที่ห้องพี่ฉัน?"

ตอนนั้นเองที่ซูฉิงตระหนักได้ว่าเธอเข้าผิดห้องเพราะความโกรธเมื่อกี้

แต่เธอไม่คิดทำให้ฮ่อเฉียนได้ใจไปหรอก

ซูฉิงเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเย็นชาว่า "ฉันเป็นคู่หมั้นของฮ่อหยุนเฉิง ฉันมาห้องเขาแล้วมันทำไม? ต้องให้คนนอกมาอย่างเธอมาสนใจหรือไง?"

"คู่หมั้น? เธอไม่ได้ยกเลิกการหมั้นไปแล้วเหรอ?" ฮ่อเฉียนตกตะลึง

ซูฉิงยิ้ม "เรากำลังจะหมั้นกันอีกครั้ง ทำไมเธอถึงไม่รู้ล่ะ?"

ฮ่อเฉียนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เป็นไปไม่ได้ ทำไมฉันถึงไม่ได้ยินข่าวอะไรเลย!"

ซูฉิงเลิกคิ้ว ขณะที่กำลังเอ่ยปาก เธอก็ได้ยินเสียงของฮ่อหยุนเฉิงจากด้านหลัง "เธอไม่จำเป็นต้องรู้"

เธอมองขึ้นไปทางประตูห้องก่อนจะเห็นฮ่อหยุนเฉิงเดินเข้ามาด้วยก้าวที่มั่นคง

"พี่คะ คุณปู่ยังคงอยู่ในอาการโคม่าก็เพราะผู้หญิงคนนี้นะคะ พี่ยังจะหมั้นกับหล่อนอีกเหรอ!" ฮ่อเฉียนชี้ไปที่ซูฉิงอย่างไม่พอใจมาก

"ฮ่อเฉียน ดึกขนาดนี้ได้เวลาที่เธอต้องกลับไปแล้ว" น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงมีแต่ความไม่สบอารมณ์

"พี่คะ ฉัน..."

ฮ่อเฉียนคิดอยากจะพูด แต่กลับถูกน้ำเสียงเย็นชาของฮ่อหยุนเฉิงขัดจังหวะ "อย่ามาหาฉันตอนกลางคืนอีก"

"เข้าใจแล้วค่ะ" เมื่อรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกจากฮ่อหยุนเฉิง ฮ่อเฉียนก็ก้มหน้าลงและพูดอย่างไม่เต็มใจ ตอนเดินจากไปก็ไม่ลืมจ้องมองซูฉิงทิ้งท้ายไว้ด้วย

เมื่อเห็นฮ่อเฉียนจากไป ฮ่อหยุนเฉิงก็ขายาวๆ มาตรงหน้าซูฉิงก่อนจะกระแอมและพูดว่า "ซูฉิง ฉันรู้ว่าเธอโกรธ แต่เธอลองคิดดูนะ ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ เธอก็ยังไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง เราต้องรออีกนานแค่ไหนถึงจะได้อยู่ด้วยกันล่ะ?"

"นั่นคือเหตุผลที่นายโกหกฉันเหรอ?" ซูฉิงถามอย่างเย็นชา

ฮ่อหยุนเฉิงเฉมองออกไปด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะกระแอมอีกครั้ง "ที่จริงฉันอยากจะบอกเธอ แต่ฉันก็อยากรู้ว่าเธอจะทำยังไงหลังจากที่รู้ ก็เลย..."

ใบหน้าของซูฉิงนิ่งลงและไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็หันหลังเดินกลับเข้าห้องตัวเอง

ฮ่อเฉียนออกจากโรงพยาบาล พอถึงบ้านเธอก็พูดกับแม่ฮ่ออย่างโกรธเคือง "คุณน้าคะ ยัยซูฉิงนั่นอ่อนพี่อีกแล้วค่ะ! เธอเกลี้ยกล่อมจนพี่จะหมั้นกับเธออีกครั้งค่ะ!"

"อะไรนะ?" แม่ฮ่อตกใจ

"คุณน้าคะ เราจะมัวรีรอไม่ได้แล้วนะคะ!" ดวงตาของฮ่อเฉียนเป็นประกาย ในใจเต็มไปด้วยความริษาซูฉิง

ขืนยังรอต่อไปแล้วซูฉิงได้หมั้นกับฮ่อหยุนเฉิงจริง ต่อไปก็ต้องแต่งงานกันน่ะสิ

ถึงตอนนั้นบ้านตระกูลฮ่อก็จะไม่มีที่สำหรับเธอ

พอนึกถึงท่าทีห่วงใยของฮ่อหยุนเฉิงที่มีต่อซูฉิง ในใจฮ่อเฉียนก็โหมกระหน่ำไปด้วยความริษยา

ฮ่อหยุนเฉิงเป็นของเธอ!

ซูฉิง ยัยไร้ยางอายนี่ ถือดียังไงถึงได้รับความรักจากฮ่อหยุนเฉิงไป!

พอนึกอย่างนั้น ฮ่อเฉียนก็พูดยุยง "ถ้าให้ผู้หญิงอย่างซูฉิงเข้าบ้านตระกูลฮ่อจริง ให้เธอเป็นคุณนายบ้านตระกูลฮ่อ คุณน้าคะ ต่อไปเราต้องลำบากแน่ค่ะ!"

"เฉียนเฉียน ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้ยัยจิ้งจอกซูฉิงนั่นแต่งเข้ามาได้แน่!" แม่ฮ่อที่ได้ยินอย่างนั้นก็มีใบหน้าเย็นชา

ฮ่อเฉียนพิงแม่ฮ่อก่อนจะลดเสียงของเธอลง "คุณน้าคะ ฉันคิดว่าเรารับข้อเสนอของคุณอาหลินได้ ถึงยังไงก่อนหน้านี้ก็ไม่มีคนรู้ ขนาดพี่ยังไม่รู้เลย"

แม่ฮ่อคิดครู่หนึ่ง "เอาสิ เอาอย่างที่เธอว่าแล้วกัน"

ใบหน้าของฮ่อเฉียนดีขึ้นทันที "คราวนี้ต้องไล่ยัยซูฉิงคนหน้าไม่อายออกไปได้แน่!"

แม่ฮ่อพยักหน้าก่อนจะหันมองฮ่อเฉียน "เฉียนเฉียน เธอช่วยฉันติดต่อหลินเจียต้งทีนะ"

"ได้ค่ะคุณน้า!" ฮ่อเฉียนตกลงทันที

ก่อนหน้านี้ เซี่ยซิงซิง อู๋ชิงหร่านและสวีหว่านเอ๋อร์ต่างก็เป็นผู้หญิงไร้ประโยชน์ ลงมือโจมตีซูฉิงไปตั้งหลายครั้งกลับทำอะไรหล่อนไม่ได้

ตอนนี้ ฮ่อเฉียนจะลงมือเอง ต้องจบในครั้งเดียวให้ได้!

ซูฉิง เธอรอก่อนเถอะ!!