นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 297

ซูฉิงกำขอบดาดฟ้าไว้แน่น สมองหยุกทำงานไปพักหนึ่ง

"ฮ่อหยุนเฉิง นายห้ามเป็นอะไรไปนะ!" ซูฉิงพึมพำกับตัวเอง

ขณะที่เธอกำลังโทรหาหลินเหยียนเฟิงเพื่อให้เขาส่งคนออกตามหาฮ่อหยุนเฉิง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคุ้นเคย เป็นเสียงทุ้มน่าดึงดูดดังมาจากด้านหลัง "ซูฉิง"

ฮ่อหยุนเฉิง?

เมื่อเธอหันกลับไปก็เห็นฮ่อหยุนเฉิงที่นั่งอยู่บนรถเข็น

"ฮ่อหยุนเฉิง นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว!" ซูฉิงรีบวิ่งเข้าไปหาเขา

เธอนั่งก่องจะฟุบลงบนตักของฮ่อหยุนเฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงเหยียดมือออกไปลูบผมของซูฉิง ก่อนเสียงทุ้มน่าดึงดูดก็ดังขึ้น "ยัยบ๊อง คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันหรือไง?"

ซูฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อทำให้อารมณ์ของเธอคงที่ และทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ตอนเธอขึ้นมาบนดาดฟ้า เห็นได้ชัดว่าฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้อยู่

เพียงไม่กี่นาที เขาที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็โผล่มา ทั้งๆรอบข้างก็ไม่มีใครอื่นเลย!

ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้พิการขาทั้งสองข้างเหรอ?

เขาทำได้ยังไง?

เมื่อคิดอย่างนั้น ในหัวซูฉิงก็ยิ่งมีแต่ความสงสัย

ถ้าเธอเดาไม่ผิด ฮ่อหยุนเฉิงต้องเสแสร้งแน่!

ซูฉิงยืนขึ้นและเดินตรงไปที่ดาดฟ้า

"ซูฉิง เธอจะทำอะไรน่ะ?" น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงประหม่าเล็กน้อย "ตรงนั้นอันตราย รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!"

"แหวนที่นายให้เหมือนมันจะร่วงไปตอนไหนไม่รู้น่ะสิ ฉันจะไปหาแป๊บนึง" ซูฉิงพูดจบก็ปีนขึ้นไปบนดาดฟ้า

จากนั้นเธอก็แสร้งเป็นสะดุดก่อนจะร้องออกมาเสียงดัง "อ๊ะ ช่วยด้วย!!"

"ซูฉิง ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ที่นี่แล้ว!" เมื่อเห็นซูฉิงตกอยู่ในอันตราย ท่าทีของฮ่อหยุนเฉิงก็นิ่งค้างและยืนขึ้นราวกับเป็นปฏิกิริยาตอบสนอง ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอไว้แน่น

เขาเสแสร้งจริงๆ ด้วย!

ซูฉิงจ้องไปที่ชายตรงหน้าอย่างโมโห สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ "ฮ่อหยุนเฉิง นายมันบ้า กล้าดียังไงมาหลอกฉัน!!"

"ฉัน..." เมื่อกี้ฮ่อหยุนเฉิงรีบร้อนเพราะกังวลถึงความปลอดภัยของซูฉิงจนลืมไปว่าเขาแสร้งทำเป็นพิการอยู่

ซูฉิงโกรธมาก "ฮ่อหยุนเฉิง นายบ้าไปแล้วหรือเปล่า?"

เธอโกรธมาก ทำไมถึงโกหกเธอแบบนี้?

"ฮ่อหยุนเฉิง นายอยากให้ฉันหมั้นกับนายเพราะความรู้สึกผิด? สนุกมากใช่ไหมที่หลอกกัน?" ใบหน้าอันสวยงามของซูฉิงถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมน สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดการถูกหลอก

"ซูฉิง ฟังฉันอธิบายก่อน..." ฮ่อหยุนเฉิงรู้ว่าเขาผิด จึงอยากอธิบาย

แต่ซูฉิงกลับขัดจังหวะ "ฮ่อหยุนเฉิง นายทำให้ฉันผิดหวังมากนะ!"

พูดจบซูฉิงก็หันหลังจากไป

ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ดวงตาที่เรียวเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน มองไปยังทิศทางที่ซูฉิงจากไป อารมณ์ในสายตาของเขาผันผวน

กลับมาถึงห้อง ซูฉิงก็หันไปมองทางเดินด้านหลังเธอ และพบว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

ความโกรธในหัวใจเธอนิ่งเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า หมอนั่นไม่คิดจะตามเธอมาหรือไง!

ไม่คิดจะอธิบายสักหน่อยเลย?

ใบหน้าซูฉิงเย็นชาก่อนจะหันกลับไปเปิดประตูห้อง จึงได้เห็นฮ่อเฉียนที่ยืนอยู่ด้านใน

เธอตกตะลึง "ฮ่อเฉียน? เธอมาทำอะไรที่นี่?"