นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 303

"กรี๊ด!!!"

ฮ่อเฉียนและแม่ฮ่อรีบย่อตัวลงไปที่มุมห้องและกรีดร้อง

นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย?

หรือว่าจะเป็นผี?!

"พ่อ...ขอโทษนะพ่อ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ...อย่าเข้ามาหาฉันนะ ฉันเป็นแม่ของหยุนเฉิงนะ อย่าเอาตัวฉันไปเลยนะ..." แม่ฮ่อตกใจกลัวจนโยนไฟฉายทิ้งไปนานแล้ว ทั้งยังหลับตาแน่น ไม่กล้ามองท่านผู้เฒ่าฮ่อที่จู่ๆ ก็ลุกขึ้นนั่ง

ฮ่อเฉียนเองก็สั่นสะท้านด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอซีด เหงื่อเย็นเยียบหยดจากหน้าผากของเธอ "คุณปู่ คุณ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณปู่นะคะ ถ้าจะโทษก็ไปหายัยซูฉิงนั่นเลยนะคะ เป็นเพราะหล่อนนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นเราคงไม่มาถึงจุดนี้"

"เธอสองคนเป็นคนวางยาพิษจนฉันตายแล้วใส่ร้ายป้ายสีซูฉิง ตอนนี้ยังจะมาขโมยร่างของฉันและวางแผนจะทำลายใช่ไหม?" ท่านผู้เฒ่าฮ่อซึ่งนั่งอยู่บนเตียงเหล็กถามอย่างแผ่วเบา

แม่ฮ่อและฮ่อเฉียนมองหน้ากัน และพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า

"เราเองก็...ถูกบังคับ คุณปู่ เราไม่ได้ตั้งใจจะวางยาพิษคุณปู่นะคะ" ฮ่อเฉียนกัดริมฝีปากล่าง หากไม่ใช่เพราะไม่มีเวลา เธอกลัวว่าวันรุ่งขึ้นพี่จะหาคนมาผ่าชันศูตร ไม่งั้นเธอคงไม่ใจร้อนทำเรื่องโง่ๆ อย่างขโมยศพในเวลานี้หรอก

"ถูกบังคับ?" ท่านผู้เฒ่าฮ่อแสยะยิ้มและกล่าวว่า "หนึ่งคนก็เป็นแม่ฮ่อหยุนเฉิง อีกคนก็เป็นลูกพี่ลูกน้อง ใครจะกล้าบังคับกัน? ฮ่อเฉียน เธอพูดได้น่าฟังดีนี่!"

"?" ฮ่อเฉียนตกตะลึง และนึกขึ้นได้ว่าคุณปู่ไม่เคยเรียกชื่อเธอ และไม่เคนเรียกชื่อเต็มฮ่อหยุนเฉิงด้วย

มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว...

ทันใดนั้นฮ่อเฉียนก็นึกบางอย่างขึ้นได้

ผิดปกติ!

โลกนี้ไม่มีผีอยู่แล้วด้วยซ้ำ!

และยิ่งเป็นไปไม่ได้ยิ่งกว่าว่าคนตายจะฟื้นคืนชีวิต!

เพราะฉะนั้น...

ฮ่อเฉียนโกรธมากจนลืมความกลัวไปจนหมดก่อนจะยืนขึ้นและชี้ไปที่ "ท่านผู้เฒ่าฮ่อ" และถามอย่างเฉียบขาดว่า "คุณไม่ใช่ปู่ คุณไปใครกันแน่?"

"เฉียนเฉียน เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?" แม่ฮ่อลงไปนั่งยองๆ อยู่บนพื้น ฟังคำถามของเธอก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ฮ่อเฉียนหันกลับไปประคองอีกคนให้ลุกขึ้น "คุณน้าไม่ต้องกลัวนะคะ คนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่คุณปู่ เป็นนแค่คนที่แกล้งทำเป็นผีค่ะ!"

"อะไรนะ?" คุณแม่ฮ่อตกใจจนสมองขาวโพลน

ฮ่อเฉียนขดมุมปากก่อนจะมอง "ท่านผู้เฒ่าฮ่อ" บนเตียงเหล็ก "ทำไม? รู้แล้วยังจะแสร้งทำต่อไปอีกนะ คิดว่าเป็นใคร? ถึงมาแกล้งทำเป็นผี คิดจะทำอะไรกันแน่!"

"ฮ่า ไม่คิดว่าจะรู้เร็วขนาดนี้นะ" เสียงชราและอ้างว้างของ "ท่านผู้เฒ่าฮ่อ" อ่อนลงจนเปลี่ยนเป็นเสียงผู้หญิงที่มีเสน่ห์

และเป็นเสียงที่คุ้นหูมาก

ในหัวฮ่อเฉียนฉายใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งที่ตามหลอกหลอนแม้แต่ในฝัน!

ซู! ฉิง!

เห็น "ท่านผู้เฒ่าฮ่อ" กระโดดลงจากเตียงเหล็กอย่างยืดหยุ่น พลางเลิกผ้าขาวขึ้น ยกมือขึ้นแตะคางเพื่อลอกผิวหนังออก ใต้ผิวหนังนั้นคือใบหน้าของซูฉิง

เป็นเธอนี่เอง!

ดวงตาของฮ่อเฉียนเต็มไปด้วยความชั่วร้าย "ซูฉิง เป็นเธอจริงด้วยสินะ!"

"ซูฉิง?" แม่ฮ่อเบิกตากว้าง "เธอถูกตำรวจจับตัวไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"

เธอให้คนคุมตัวซูฉิงไปขังวันนี้แล้วนี่ พวกเขายังบอกเธออยู่เลยว่าทุบตีซูฉิงแล้วนี่

แล้วจะมาปรากฏตัวที่นี่ได้ยังไง...

แม่ฮ่อและฮ่อเฉียนคิดถึงความเป็นไปได้พร้อมกัน ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความกลัวราวกับช็อคอย่างรุนแรง!

ฟึ่บ!

เดิมทีห้องเก็บศพที่มืดก็สว่างขึ้น

แสงแยงตาทำให้ฮ่อเฉียนและแม่ฮ่อหรี่ตาลงก่อนจะเห็นประตูห้องเก็บศพเปิดออก และฮ่อหยุนเฉิงก็ปรากฏตัวขึ้นพลางเข็นท่านผู้เฒ่าฮ่อที่นั่งบนรถเข็นมา

ท่านผู้เฒ่ายังไม่ตาย!

ฮ่อเฉียนและแม่ฮ่อมองหน้ากันและต่างฝ่ายต่างเห็นความตื่นตระหนกในดวงตาของกันและกัน

ทั้งสองรีบเดินไปแสร้งทำเป็นสะอื้นไห้ด้วยความยินดี

"พ่อคะ"

"คุณปู่คะ!"

ทั้งสองคนพูดพร้อมกันว่า "เรารู้ว่าไม่มีทางเกิดอะไรกับคุณแน่ เราไม่เชื่อเลยว่าดูถึงที่นี่ และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงด้วย"

ท่านผู้เฒ่าพ่นลมก่อนจะสะบัดมือที่ทั้งสองวางลงบนขาของเขา

"พวกเธอทั้งสองไม่ต้องมาเสแสร้งต่อหน้าคนแก่อย่างฉัน เมื่อกี้ฉันได้ยินหมดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะซูฉิงใช้วิธีให้ฉันแกล้งทำเป็นตาย ฉันล่ะไม่คิดจริงๆ เลยว่าจะเป็นนพวกเธอที่คอยวางยาพิษและทำร้ายฉัน!"

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและความเสียใจ

แม่ฮ่อและฮ่อเฉียน ไม่ว่าปกติเขาจะไม่ชอบยังไงแต่พวกหล่อนก็ยังเป็นคนในครอบครัวของเขา

เขาถามตัวเองว่าเขาไม่เคยทำอะไรสองคนนี้มาก่อน แต่ทำไมสองคนนี้กลับตอบแทนเขาด้วยความอาฆาตพยาบาทแบบนี้กัน!

"คุณปู่ ไม่ใช่นะคะ เป็นเพราะซูฉิงต่างหาก..." ฮ่อเฉียนต้องการจะอธิบาย แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าคำอธิบายของเธอนั้นช่างเบาบาง

และแม่ฮ่อก็ล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง

คิดยังไง พวกหล่อนก็คิดไม่ถึงว่าซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงจะสร้างกับดักและจับพวกเขาแบบนี้!

จบแล้ว มันจบแล้ว!!

สิ่งที่พวกหล่อนทำเมื่อกี้เป็นการบอกแล้วว่าเธอและฮ่อเฉียนเป็นฆาตกร

ซูฉิงเห็นว่าฮ่อเฉียนยังคงแถ ก็เดินไปอย่างสงบและมองดูทั้งสองคนด้วยความรังเกียจ

"ฮ่อเฉียน เธอบอกว่ามันเป็นความผิดของฉันทั้งหมดงั้นสินะ? งั้นขอถามหน่อยว่าฉันเป็นคนบังคับเธอวางยาคุณปู่งั้นเหรอ? เป็นฉันที่บังคับให้เธอและคุณน้ามาขโมยศพคุณปู่ใช่ไหม"

"ถ้าไม่ใช่เพราะความเห็นแก่ตัวพวกเธอ แล้วจะพาตัวเองมาถึงจุดน้ำด้ยังไง?" ซูฉิงถามอย่างเย็นชา

"ฉัน..." ฮ่อเฉียนกัดริมฝีปากที่ไร้สี เธอพูดอะไรไม่ออกจริงๆ

"แม่ พวกคุณทำผมผิดหวังมากจริงๆ" ใบหน้าหล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงตึงเครียดและปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็ง

"ขอโทษนะลูก แม่ผิดไปแล้ว ลูกอย่าแจ้งความเลยนะ แม่ ไม่อยากติดคุก ชีวิตแม่กับน้องลูกพังแน่! แม่ฮ่อรีบวิ่งเข้าไปกอดต้นขาของฮ่อหยุนเฉิงแน่นก่อนจะร้องไห้

"ในเมื่อรู้แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ แล้วทำไมถึงทำแบบนี้ตั้งแต่แรก?" ฮ่อหยุนเฉิงดันแม่ฮ่อออกพร้อมด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เขาเบือนหน้าหนี ไม่ว่าแม่ฮ่อจะบีบคั้นหัวใจมากแค่ไหน แต่เขาก็พูดอย่างเฉยเมยและสงบนิ่ง "จากนี้ไป คุณปู่จะเป็นญาติเพียงคนเดียวของผม ไม่มีคนอื่นอีก"

"หยุนเฉิง..." แม่ฮ่อทรุดตัวลงกับพื้น ใบหน้าซีดเผือด เธอรู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงเอาจริง

เขาต้องการตัดสัมพันธ์แม่-ลูกจริงๆ!

ฮ่อเฉียนที่ฟังอยู่ก็ยิ่งไม่กล้าพูดอะไร

พี่ทำกับแม่แท้ๆ ของตัวเองแบบนี้ เธอที่เป็นน้องแบบไร้ความสัมพันธ์ทางสายเลือดจะมีจุดจบเลวร้ายยิ่งกว่าแน่!

"พาพวกเขาไป!" ดวงตาเคร่งขรึมของฮ่อหยุนเฉิงเต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาไม่ต้องการที่จะพูดอะไรอีก ก่อนจะโบกมือและกลุ่มผู้บอดี้การ์ดจากด้านออกก็เข้ามาลากพวกหล่อนออกไป

ซูฉิงมองฮ่อหยุนเฉิงอย่างกังวล เปิดริมฝีปากสีแดง และสุดท้ายก็ไม่พูดอะไร ก่อนจะตามเขาที่เข็นท่านผู้เฒ่าออกไปจากตรงนี้

ห้องเก็บศพกลับสู่ความหนาวเย็น

ในมุมมืดของทางเดิน ดวงตาที่สดใสคู่หนึ่งกะพริบ ถังรั่วอิงที่มองเห็นทุกสิ่งก็รู้สึกเสียวสันหลังด้วยความกลัว