นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 312

หลังจากที่ฮ่อหยุนเฉิงพูดเรื่องนี้ เขาก็กำลังจะเดินออกไป

"ฉันไม่ทำเคมีบำบัด"

ถังรั่วอิ่งไออย่างรุนแรง และพูดด้วยความยากลำบาก "เคมีบำบัดจะทำให้ผมร่วงและทำให้ขี้เหร่ ฉันไม่ต้องการ... พี่เฉิงพี่กำลังจะหมั้นกับซูฉิงไม่ใช่เหรอ? ฉันอยากเห็นพวกพี่อยู่ด้วยกันอย่างสวยงาม ฉันไม่อยากเป็นเรื่องที่ไม่มงคลในงานแต่งงานของพี่"

"ฉันอยากเห็นพวกพี่มีความสุข"

ฮ่อหยุนเฉิงหันกลับมา และเห็นถังรั่วอิ่งไออย่างรุนแรง มีเลือดไหลออกมาจากปลายนิ้วเรียวยาวของเธอทีละน้อย ผิวของเธอที่ซีดอยู่แล้วก็ขาวซีดขึ้นจนะเกือบจะกลายเป็นโปร่งใส

ท่าทางของเธอดูไม่เหมือนเรื่องที่แต่งขึ้นเลย...

ขณะที่นึกถึงคำพูดของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็เดินกลับไปที่เตียง "ในเมื่อเธอเลือกที่จะไม่รับเคมีบำบัด ก็ไม่เป็นไร เธอมาร่วมงานหมั้นของฉันกับซูฉิงได้ พักผ่อนเยอะๆ"

"ถ้าอย่างนั้น… พี่เฉิง ฉันขอกอดพี่หน่อยได้ไหม?"

ถังรั่วอิ่งเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่มีเสน่ห์ของฮ่อหยุนเฉิง และเธอพูดอย่างระมัดระวัง "ฉันรู้ว่าเพราะว่าเมื่อก่อนฉันชอบพี่ และชอบสร้างปัญหาให้พี่มากมาย แต่ตอนนี้ฉันกำลังจะตาย ถือซะว่าฉันเป็นการบอกลาพี่ครั้งสุดท้ายนะคะ"

ขณะที่ถังรั่วอิ่งพูดสิ่งเหล่านี้ ดวงตาของเธอก็เหลือบมองไปทางประตู

เธอเห็นร่างหนึ่งปรากฏอยู่ที่นั่น ถ้าเธอดูไม่ผิด คนๆ นั้นคือซูฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย นัยตาของเขามีความสับสน

โดยไม่รอให้เขาพูด ถังรั่วอิ่งก็ทึกทักว่าเขาเห็นด้วย จากนั้นก็เอื้อมมือของเธอออกไปโอบรอบเอวของเขาไว้ และพิงศีรษะของเธอไว้กับตัวเขา

คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความีรัก "พี่เฉิง ฉันหวังจริงๆ ว่าพี่จะยกโทษให้ฉัน"

"พวกเธอกำลังทำอะไรกัน?"

ทันใดนั้น เสียงของซูฉิงก็ดังขึ้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เธอถามทั้งสองคนที่กำลังกอดกันอยู่ตรงหน้าเธอ

สีหน้าเธอบูดบึ้งเต็มไปด้วยความโกรธที่ถูกหักหลัง

ถังรั่วอิ่งปล่อยฮ่อหยุนเฉิงด้วยใบหน้ากระวนกระวาย ราวกับว่าพวกเขาทำอะไรบางอย่างที่ผิดต่อซูฉิง

เธอคิดถึงตอนที่ซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงทะเลาะกันหนักมากก่อนหน้านี้ แม้ว่าครั้งนั้นเธอจะไม่สามารถจับได้คาหนังคาเขา แต่เธอก็เห็นการทะเลาะกันของทั้งสองคนด้วยตาของเธอเอง

เธอต้องการจะทำให้ความโกรธก่อนหน้านี้ของพวกเขาเผาผลาญมากยิ่งขึ้น

ถังรั่วอิ่งกำผ้านวมไว้แน่น แล้วมองซูฉิงอย่างระมัดระวัง "ซูฉิงอย่าโทษพี่เฉิงเลย มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันอยากกอดพี่เฉิงเอง ตอนนี้ฉันป่วย เขาแค่อยากจะปลอบฉัน …"

"ป่วยแล้วต้องใช้การกอดเพื่อปลอบเหรอ?"

ซูฉิงจ้องไปที่ฮ่อหยุนเฉิงอย่างโกรธเคือง "ดี ดีจริงๆ ถ้านายมีฉันคนเดียวทั้งใจไม่ได้ งั้นฉันก็ไม่ต้องการมันหรอก ฮ่อหยุนเฉิงเรื่องงานหมั้นของเรา ฉันว่ายกเลิกดีกว่า!"

ซูฉิงพูดและเดินออกไปอย่างโกรธเคือง

ฮ่อหยุนเฉิงรีบเดินไปดึงเธอไว้ "เธอไม่เชื่อใจฉันเลยเหรอ?"

น้ำเสียงของเขาแย่มาก เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธมากที่เธอสงสัยเขาแบบนี้

"ฮ่อหยุนเฉิง ฉันเห็นนายกอดผู้หญิงอีกคนในอ้อมกอดที่ไม่ใช่ฉัน แล้วนายยังจะถามฉันแบบนี้อีก น่าตลกจริงๆ!"

ซูฉิงผลักฮ่อหยุนเฉิงออกไปด้วยความโมโห "งั้นนายก็ไปคบกับถังถังของนายสิ!"

"พี่เฉิง อย่าโกรธซูฉิงเลย มันเป็นความผิดของฉันเอง คนที่กำลังจะตายอย่างฉันยังทำให้พวกพี่ต้องทะเลาะกันอีก ฉันมันคนบาป…"

ถังรั่วอิ่งรีบลุกจากเตียงมาคว้ามือของซูฉิงไว้ "ซูฉิงไม่ต้องกังวลนะ ฉันไม่สามารถแข่งกับเธอได้หรอก หมอบอกว่าฉันเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารขั้นรุนแรง ฉันเหลือเวลาเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น ฉันกำลังจะตาย ฉันคืนพี่เฉิงให้เธอ"

"หมายความว่าอย่างไรคืนให้ฉัน?" ซูฉิงแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา และสะบัดมือของเธอออก "เธอหมายความว่าฉันกำลังรับของของที่เธอไม่ต้องการงั้นเหรอ?"

"อ๊าย--"

คิดไม่ถึงว่าทันทีที่เธอสะบัด ถังรั่วอิ่งก็ล้มลงกับพื้นทันที เธอไอออกมาอย่างรุนแรง เลือดสีแดงไหลลงบนพื้น

"ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันแค่ไม่อยากให้พี่เฉิงต้องลำบาก ฉันไม่อยากให้พวกเธอทะเลาะกันเพราะฉัน..."