นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 372

ช่วงนี้พ่อยวี๋และแม่ยวี๋ยิ่งมองหลินหนานก็ยิ่งชอบมากขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มผู้มีความกระตือรือร้นและรู้กาลเทศะ ทั้งยังไม่ให้ลูกสาวของพวกเขาลำบากอีกด้วย เพราะงั้นท่าทีของพ่อยวี๋จึงผ่อนคลายลงไปมาก และบ่อยครั้งก็ยังให้หลินหนานเล่นหมากรุกกับเขาด้วย

ในเวลานั้นเองพวกเขาก็ค่อยๆ ผ่อนคลายท่าทีลังเลใจที่มีต่อยวี๋น่า แต่ในใจก็ยังไม่อยากห่างลูกสาว

"ทำไมถึงไปเร็วจังล่ะลูก" แม่ยวี๋ถามด้วยความเป็นห่วง

ในที่สุดลูกสาวก็กลับมา เธอยังใช้เวลาอยู่ด้วยกันยังไม่พอเลย

"ก็งานยุ่งนี่คะ~"

ยวี๋น่าทำท่าอ้อนแม่ตัวเอง

พ่อยวี๋วางตะเกียบลงและปลอบแม่ยวี๋ "เด็กๆ เขาโตกันหมดแล้ว ก็ต้องมีงานต้องทำน่ะสิ อีกทั้งเสี่ยวหลินก็เป็นถึงเลยนะ งานคงเยอะมากแน่ เอาล่ะๆ"

"ใช่แล้วครับคุณน้า ผมกับพี่น่าจะกลับมาหาพวกท่านอีกนะครับ"

แม่ยวี๋พยักหน้า และโล่งใจไปมาก พ่อยวี๋ครุ่นคิดและพูดกับยวี๋น่า "น่าน่า ดูเสี่ยวหลินเขากลับมากับลูกตั้งหลายวัน อยู่บ้านกับพวกเราตลอด พวกเธอหนุ่มสาวไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นกันเลย เอาแบบนี้ดีมั้ย เสี่ยวหลินเองก็มาที่นี่ครั้งแรก พวกเธอค่อยไปอีกสักสองสามวันนะ เดี๋ยวทานอาหารเสร็จ เธอก็พาเสี่ยวหลินไปพวกจุดชมวิวรอบๆ เมือง H ของเรา อย่าให้คนอื่นคิดว่าบ้านเราไม่มีอะไรล่ะ ฮ่าๆๆ"

หลินหนานโบกมืออย่างเร่งรีบ ก่อนจะพ่นคำหวานออกมาเป็นชุด

"จะเป็นไปได้ไงล่ะครับคุณอา ผมน่ะหวังจะได้เล่นหมากรุกกับคุณอาอีกเพื่อเป็นประสบการณ์เลยนะครับ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าผมได้อยู่กับพี่น่าทุกวัน ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ"

เมื่อเห็นสาตาพ่อแม่ตัวเอง ยวี๋น่าก็ยิ้มเช่นกัน แต่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เธอแค่อยากจะกลับไปหาอู๋เทียนเหอ

หลังจากทานอาหาร หลินหนานและยวี๋น่าก็ถูกแม่ยวี๋ "ไล่" โดยบอกให้ยวี๋น่าพาหลินหนานไปชมจุดชมวิวรอบๆ

เมือง H มีความเจริญรุ่งเรืองพอๆ กับเมือง A และทัศนียภาพก็น่ารื่นรมย์มากด้วย

หลังจากที่ทั้งสองคนออกมาจากบ้านตระกูลยวี๋ ยวี๋น่าก็ขาดความสนใจ แต่หลินหนานกลับคอยตามเธออยู่ข้างหลัง ก่อนจะมองวิวรอบๆ และพูดกับยวี๋น่าอย่างมีความสุขว่า "พี่น่า ผมยังไม่ได้ดูวิวเมือง H อย่างละเอียดเลย ดีกว่าเมือง A มากจริงๆ นะเนี่ย ผมว่าอากาศสดชื่นกว่าเยอะเลย..."

ไม่นานทั้งสองก็เดินไปที่สวนเขตชานเมืองซึ่งเต็มไปด้วยความเขียวขจี และยังมรคุณลุงคุณป้าที่ชอบออกกำลังกายตอนเช้าก็กำลังออกกำลังกายด้วย

หลินหนานพูดต่อ ยวี๋น่าที่ฟังราวกับบเครื่องจักร ฟังจนอารมณ์เสียไปหมด

"เอาล่ะ"

เธอต้องขัดจังหวะคำพูดของหลินหนาน ก่อนจะหันกลับมามองอีกคนอย่างช่วยไม่ได้ ด้วยใบหน้าที่ไร้รอยยิ้ม

"ถ้านายชอบก็เดินไปคนเดียวก่อน ถ้าหาทางกลับไม่ได้ค่อยโทรหาฉันแล้วกัน ตอนนี้ฉันอารมณ์เสีย อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ...ขอโทษนะ"

ยวี๋น่าก้มหน้าก้มตาเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ และนั่งบนหินปลอมก่อนจะมองไปไกลๆ ดูท่าทางซีดเซียวหมดหนทาง

เมื่อเห็นยวี๋น่าเป็นแบนั้น หลินหนานก็รู้สึกเสียใจ แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยุดพูดและเดินไปเนินเขาที่อยู่ไม่ไกล

ในสายตาของคุณอาและคุณน้า เขาคือแฟนของยวี๋น่า แต่มีเพียงทั้งคู่เท่านั้นที่รู้ว่าความสัมพันธ์นั้น...ไม่นับ

ช่างเถอะ ไปปีนเขากันดีกว่า

เขาย่ำเท้าขวาบนภูเขาและเดินขึ้นทีละน้อยพลางเม้มริมฝีปากแน่น