นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 387

"ถ้าเป็นยังงั้นก็ดีสิ งั้นช่วงเวลานี้ก็คงต้องรบกวนอาจารย์ฉีซะแล้วล่ะ" เมื่อยวี๋น่าได้รับรู้อาการบาดเจ็บบริเวณขาที่เริ่มดีขึ้นของอู๋เทียนเหอ เธอก็ลอบถอนหายใจและเผยรอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

หลินหนานแอบมองอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกของยวี๋น่าอย่างชัดเจน เขาไม่ยอมปรากฏตัวออกไปเพราะกลัวว่าจะรบกวนและทำให้บทสนทนาของผู้เป็นเพื่อนทั้งสองหยุดลง

ถ้าหญิงสาวสองคนเห็นการปรากฏตัวของเขา ต่างฝ่ายคงจะอึดอัดไม่น้อย

ซูฉิงพอจะเดาความรู้สึกของเพื่อนสาวตรงหน้าออก เธอพอจะคาดเดาได้ว่ายวี๋น่ายังไม่ลืมอู๋เทียนเหอ เพราะก่อนที่เธอจะกลับไปเมือง H เธอยังแวะไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมเยือนอู๋เทียนเหอที่นอนพักฟื้นอยู่ "อีกไม่กี่วันอาจารย์ฉีก็จะกลับไปภูเขาฉางไป๋แล้ว และเธอก็กลับมาที่นี่พอดี งั้นพรุ่งนี้เธอไปเยี่ยมอู๋เทียนเหอที่โรงพยาบาลพร้อมกับฉันไหม?"

"โอเค ฉันไป"

ยวี๋น่ารีบตอบรับคำชวนอย่างว่องไว

หลินหนานที่แอบฟังบทสนทนาของสองสาวอยู่อย่างเงียบๆ เขาปิดเปลือกตาคมครู่นึงและพยายามรวบรวมสติ เขาเดินออกมาจากมุมห้องพร้อมจานเค้กหนึ่งก้อนในมือ สีหน้าท่าทางของเขานิ่งงันราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

โรงพยาบาล

ตลอดการเดินทางยวี๋น่าเอาแต่คิดถึงแต่อู๋เทียนเหอ แต่พอยิ่งใกล้ถึงโรงพยาบาลเธอกลับทำตัวไม่ถูกและรู้สึกหายใจไม่คล่องคอซะอย่างนั้น

ซูฉิงสังเกตเห็นถึงความตื่นเต้นของเพื่อนสาวข้างกาย เธอบีบมือของยวี๋น่าเพื่อปลอบโยนอีกฝ่าย เมื่อถึงห้องพักผู้ป่วยทั้งสองก็ผลักประตูเข้าไปข้างในห้องทันที เสียงประตูเปิดทำให้อู๋เทียนเหอที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงคนป่วยหันมามองทันที

ในตอนที่เขามองเห็นยวี๋น่า เขากลับชะงักงันและพูดอะไรไม่ออก

"เทียนเหอ ยวี๋น่าบอกกับฉันว่าอยากมาเยี่ยมนาย เธอเพิ่งกลับมาจากเมือง H ฉันเลยพาเธอมาเยี่ยมนาย"

ซูฉิงจัดแจงนำช่อดอกไม้สดและผลไม้วางไว้บนโต๊ะหัวเตียงผู้ป่วย เธอหันกลับมามองเพื่อนสาวที่ยังคงมีอาการตื่นเต้นไม่หาย ยวี๋น่ายังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง นิ้วมือสิบนิ้วบีบเข้าหากันแน่นด้วยความทำตัวไม่ถูก "งั้นพวกเธอค่อยๆคุยกันนะ ฉันขอไปคุยโทรศัทท์แปปนึง"

เมื่อซูฉิงปลีกตัวออกมา ยวี๋น่าจึงรวบรวมความกล้าและช้อนสายตาขึ้นมามองอู๋เทียนเหอ ดวงตาดกลมโตรู้สึกร้อนผะผ่าวแต่กลับไม่มีหยดน้ำตาไหลออกมาให้เห็นสักหยด

ยวี๋น่าคิดถึงผู้ชายตรงหน้าเป็นอย่างมาก แต่เธอไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยพูดสิ่งใดออกมาดี

เธอตัดสินใจส่งรอยยิ้มหวานเล็กๆให้คนตรงหน้าพลางพูดขึ้น "เทียนเหอ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฉันได้ยินซูฉิงบอกว่าขาของคุณใกล้จะหายเป็นปกติแล้ว"

อู๋เทียนเหอกัดเม้มริมฝีปากแน่น ร่างบางที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่เขากลับไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยทักทาย เขาต้องสะกดกลั้นความรู้สึกทุกอย่างไว้และพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

"ใช่แล้ว อาจารย์ฉีเก่งมากๆ ตอนนี้บาดแผลบนขาของฉันดีขึ้นแยอะมากๆ เขาบอกว่าถ้าฉันได้พักฟื้นและอาการดีขึ้น ฉันก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"

"เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ"

อู๋เทียนเหอพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น แท้จริงแล้วในใจของเขานั้นมีความประหม่าอยู่ไม่น้อย แต่เขาจะไม่มีทางแสดงมันออกมาให้อีกฝ่ายได้เห็น

ยวี๋น่าพยักหน้ารัวพลางส่งยิ้มหวานกลับ "โอเค"

บทสทนาของทั้งสองจบลงเพียงเท่านี้ ในห้องพักผู้ป่วยกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้งหนึ่ง

ทั้งสองคนต่างรู้ดีว่ามีเรื่องราวมากมายที่อยากจะเอื้อนเอ่ยถามอีกฝ่าย แต่จนท้ายที่สุดกลับไม่มีคำถามใดถูกถามขึ้นมา

……

ถังรั่วอิงมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับการจัดงานแต่งงาน ครั้งที่แล้วที่เธอไปลองชุดแต่งงานและถูกสายเม้าท์ถ่ายรูปส่งไปยังสำนักข่าว ในตอนนั้นเธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เพราะทุกคนล้วนรับรู้แล้วว่าเธอกำลังจะแต่งงานและจะต้องได้ตำแหน่งนายหญิงของบ้านตระกูลฮ่อในไม่ช้า

"อืม โอเค วันหยุดนี้ฉันจะไปดูสถานที่จัดงาน ไว้เจอกันนะ"

เมื่อถังรั่วอิงวางสายจากการติดต่อกับผู้ดำเนินการจัดงานแต่งงานก็มีสายอีกสายโทรเข้ามาทันที

เมื่อหญิงสาวเห็นเบอร์ที่ขึ้นโชว์ ใบหน้าหวานก็เริ่มแสดงความกังวลออกมา

คนคนนั้นก็คือ หลี่เฉิงหยาง

"ฮัลโหลค่ะพี่…"

"อย่ามาเรียกฉันว่าพี่!"เสียงปลายสายจากหลี่เฉิงหยางแสดงความโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด นี่เป็นการโทรหาถังรั่วอิงเป็นรอบที่สี่ในสามสี่วันที่ผ่านมาแล้ว "ถังรั่วอิง ฉันขอถามเธออีกครั้ง สรุปแล้วเธอได้แบบแผนสวนสนุกมาหรือยัง? ฉันไม่มีเวลาเล่นกับเธอนานขนาดนั้นหรอกนะ"

"พี่คะ ตอนนี้ฮ่อหยุนเฉิงเชื่อใจฉันมากๆแล้ว ถ้าพี่ให้เวลาฉันอีกหน่อย ฉันมั่นใจว่าอีกไม่นานจะต้องได้แบบแผนสวนสนุกมาแน่"

ถังรั่วอิงไม่อยากรีบร้อนส่งแบบแผนสวนสนุกที่เธอมีอยู่ให้อีกฝ่าย เอกสารฉบับนี้และฮ่อหยุนเฉิงถือเป็นไพ่หลักที่เธอคอยใช้ต่อรองกับหลี่เฉิงหยาง

และเธอก็คิดแบบนี้มาโดยตลอด

ชายปลายสายส่งเสียงหัวเราะชอบใจกลับมา"ดี เธอต้องการเวลาอีกใช่ไหม？ ได้ ฉันให้เธอ ฉันรอเธออยู่นะ อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ"

เมื่อสายโทรศัพท์ถูกวางไปถังรั่วอิงกลับรู้สึกไม่ค่อยสบายอกสบายใจเท่าไหร่ แต่เธอก็พยายามควบคุมอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติโดยเร็วที่สุด

วันอาทิตย์ ณ ร้านอัญมณีชื่อดัง

ถังรั่วอิงเดินทางมายังร้านอัญมณีชื่อดังแห่งหนึ่ง และได้สั่งทำแหวนแต่งงานตามที่ตนอยากได้ เมื่อเธอได้นัดแนะเวลารับของเป็นที่เรียบร้อย เธอก็เดินออกจากร้านไปทันที เมื่อเดินลงมาถึงบันไดชั้นล่างสุดก็พบบุคคลปริศนาที่พุ่งตัวเข้ามาล็อกร่างเธอไว้และปิดปากไม่ให้เธอส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ

"อุ๊บ! อ๊ะ!"

ถังรั่วอิงอยากจะร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับดังไม่มากพอ เธอถูกชายชุดดำคนนึงฉุดกระชากลากถูไปยังมุมลับตาคนที่เงียบสนิท ชายคนนั้นเปิดประตูรถสีดำคันหรูและยัดร่างของถังรั่วอิงเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว

"อยากจะเจอเธอสักครั้ง มันไม่ง่ายเลยจริงๆ"

ถังรั่วอิงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยังไม่ทันทีเธอจะพยุงตัวลุกขึ้นเธอก็ได้ยินเสียงนิ่งขรึมที่คุ้นเคยของหลี่เฉิงหยาง

เธอเบิกตากว้างและหันกลับไปมองตามที่มาของเสียงและจึงพบกันร่างของหลี่เฉิงหยางที่นั่งอยู่ข้างเธอ

"พี่…"

เมื่อถังรั่วอิงได้เห็นชายหนุ่มคนดังกล่าว เลือดในกายของเธอก็วิ่งพลุกพล่านด้วยความกลัว สมองสั่งให้เธอหาทางหนีแต่ยังไม่ได้คิดจะทำอะไร เธอกลับถูกมือใหญ่ของฝ่ายชายคว้าหมับและกระชากเข้าไปใกล้ด้วยความรุนแรง แต่เธอก็ยังพยายามฝืนส่งยิ้มหวานไปให้หลี่เฉิงหยาง

หลี่เฉิงหยางเอ่ยปากพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น และใช้นิ้วชี้กดลงบนหัวเข่าของถังรั่วอิงจนเธอเจ็บปวดร้าว "ถังรั่วอิง ฉันให้เวลาเธอนานแล้วนะ ของที่ฉันอยากได้เธอยังหามันไม่เจออีกเหรอ？"

ประโยคสุดท้ายที่ชายหนุ่มข้างกายกล่าวเต็มไปด้วยความน่ากลัวจนถังรั่วอิงต้องพยายามดันตัวออกห่าง "ฮ่อหยุนเฉิงเข้มงวดมาก ปกติเขาจะไม่ยอมให้ฉันเข้าไปในห้องหนังสือเลย พี่ช่วยให้เวลาฉันอีกสักหน่อยนะ"

"เลิกพูดจาไร้สาระสักที!"

น้ำเสียงของหลี่เฉิงหยางเปลี่ยนเป็นเกรี้ยดกราดขึ้นมาอีกครั้ง มือหนาคว้าหมับเข้ากับใบหน้าของถังรั่วอิง แววตาคมกริบจ้องมองเธออย่างต้องการข่มขู่

"ฉันจะบอกเธอให้รู้ไว้นะ ความอดทนของฉันมันมีขีดจำกัด ถ้าเธอยังไม่ยอมเอาแบบแผนสวนสนุกนั่นมาให้ฉันล่ะก็ ฉันจะนำเรื่องตลบตะแลงที่เธอสร้างขึ้นมาไปบอกกับฮ่อหยุนเฉิง"

"เธออย่าหวังว่าเธอจะหนีพ้นจากเอื้อมมือฉันได้!"

หลี่เฉิงหยางกัดฟันแน่นเมื่อพูดจบ มือหนาเริ่มคลายออกจากใบหน้าของถังรั่วอิง

ถังรั่วอิงมีอาการตื่นตระหนกอย่างชัดเจน ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงจัดจากการถูกบีบอย่างแรง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมครามด้วยความกลัว

ถ้าฮ่อหยุนเฉิงรู้ว่าเธอไม่ใช่ถังถัง เธอเป็นแค่คนที่เข้ามาสวมบทบาทเป็นถังถังเท่านั้น สิ่งที่วาดหวังไว้ทั้งหมดคงต้องพังทลายหายไปอย่างแน่นอน

ไม่ได้ เธอจะยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด!

ถังรั่วอิงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าสะพาย มือน้อยๆเริ่มสั่นไหวด้วยความกลัว เธอค่อยๆเลื่อนเปิดไฟล์แกลลอรี่รูปภาพ ค้นหารูปแบบแผนสวนสนุกที่แอบถ่ายมาและกดส่งมันให้กับหลี่เฉิงหยางทันที

"พี่คะ นี่คือรูปภาพแบบแผนสวนสนุกที่ฉันค้นเจอจากห้องหนังสือของฮ่อหยุนเฉิง ฉันส่งรูปทั้งหมดให้พี่แล้ว"