นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 414

โรงพยาบาลเหรินหมิน

เฉินจุนเหยียนนอนหมดแรงอยู่บนเตียง แผลเปิดว่าเจ็บแล้ว ทว่าใจกลับเจ็บยิ่งกว่า

เป็นเวลานานที่เขาคิดว่าซูฉิงกับฮ่อหยุนเฉิงมีปัญหากันและเลิกกันไปแล้วจริงๆ

อีกทั้งฮ่อหยุนเฉิงก็จะหมั้นกับถังรั่วอิงด้วย แม่ฮ่อหยุนเฉิงจะทำไม่ดี ทำให้ซูฉิงเสียใจ แต่ในใจเฉินจุนเหยียนกลับดีใจเล็กน้อย

เพราะเขาได้มีโอกาสตามจีบซูฉิงอีกครั้ง

แต่ในพิธีหมั้นวันนี้ เฉินจุนเหยียนถึงได้รู้ว่าทุกอย่างเป็นความปรารถนาของเขาเอง

การเลิกรากับระหว่างซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงนั้นเป็นเพียงข้อตกลงของพวกเขา

ทั้งสองคนร่วมมือกันอย่างราบรื่นจนเปิดเผยแผนการของถังรั่วอิงต่อหน้าสาธารณชน

คำสารภาพรักของฮ่อหยุนเฉิงต่อซูฉิงต่อหน้าสาธารณชนนั้นและการจูบลงหน้าผากของซูฉิงทำร้ายหัวใจของเฉินจุนเหยียนอย่างหนัก

เขาไม่มีโอกาสอีกแล้ว

เสียงหวานและรอยยิ้มของซูฉิงยังคงฉายอยู่ในหัวเขาไม่หยุด ใจเฉินจุนเหยียนรู้สึกเจ็บแปลบ

ในภวังค์เขาราวกับได้ยินเสียงของซูฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงขับรถไปส่งซูฉิงที่โรงพยาบาล

"รอฉันที่นี่นะ ฉันขึ้นไปหาเฉินจุนเหยียนเดี๋ยวเดียวก็กลับแล้ว" ซูฉิงลงจากรถแล้วหันไปหาฮ่อหยุนเฉิง

"ฉันจะไปกับเธอด้วย" ฮ่อหยุนเฉิงจับซูฉิงเอาไว้

ฮ่อหยุนเฉิงรู้ความคิดของเฉินจุนเหยียนที่มีต่อซูฉิงเป็นอย่างดี และเขาไม่ต้องการให้โอกาสพวกเขาอยู่กันตามลำพัง

เมื่อเห็นท่าทางระมัดระวังของฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงก็ถอนหายใจอยู่ในใจ "งั้นก็ได้"

ก่อนที่ทั้งสองจะมาถึงห้องก็ไปหาหมอ

ซูฉิงถาม "หมอคะ เฉินจุนเหยียนเขาเป็นไงบ้างคะ? ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?"

หมอตอบอย่างสุภาพว่า "คุณซูครับ เขาไม่เป็นอะไรร้ายแรงครับ เพียงแต่แผลเก่าเขาเปิดอีกแล้ว ต้องพักผ่อนให้มากขึ้นนะครับ"

"ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณคุณหมอนะคะ" ซูฉิงถอนหายใจและขอบคุณหมอ

เธอเคาะประตูห้องผู้ป่วย

"เข้ามา" เสียงทุ้มของเฉินจุนเหยียนดังขึ้น

ซูฉิงเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับฮ่อหยุนเฉิงที่เดินตามหลัง

หลังจากเห็นซูฉิงแล้ว เฉินจุนเหยียนก็อดยิ้มไม่ได้

แต่ในวินาทีถัดมา พอเขาได้เห็นฮ่อหยุนเฉิงที่ตามหลังมา รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งค้างขึ้นในทันใด

ซูฉิงเดินไปที่เตียงและมองลงไปที่เฉินจุนเหยียนเล็กน้อย "เฉินจุนเหยียน นายไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"ไม่เป็นไร ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ" ดวงตาของเฉินจุนเหยียนหรี่ลงเล็กน้อย

"ในเมื่อมันไม่มีอะไรแล้ว งั้นเราก็กลับได้แล้ว" ฮ่อหยุนเฉิงที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดอย่างเย็นชาในทันที

ซูฉิงล่ะพูดไม่ออก จะมีใครที่ไหนที่เข้ามาเยี่ยมคนป่วยได้ยังไม่ถึงนาทีเดียวกัน

"นายออกไปรอฉันก่อน ฉันมีเรื่องจะพูดกับเฉินจุนเหยียนหน่อยน่ะ" ซูฉิงพูดไปด้วยและดันฮ่อหยุนเฉิงออกจากห้องไปด้วย

"ซูฉิง มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ?" เมื่อเห็นว่าซูฉิงไล่ฮ่อหยุนเฉิงออกจากห้อง ดวงตาเฉินจุนเหยียนก็สว่างไสวขึ้น

ซูฉิงพยักหน้า "ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงต้องไปทำงานที่สตูดิโ แถมยังทำตัวเองจนเป็นแบบนี้อีก?"

"ฉันไม่อยากทำความคืบหน้าของภาพยนตร์เรื่องใหม่ล่าช้าน่ะ" เฉินจุนเหยียนกล่าวเบาๆ

"แต่ตอนนี้นายได้รับบาดเจ็บ ไม่ได้เป็นการทำให้ล่าช้าหรือไง?" ซูฉิงขมวดคิ้วมองลงไปที่เฉินจุนเหยียนบนเตียง ช่วยดูแลร่างกายตัวเองหน่อยไม่ได้หรือไง?

"ขอโทษนะ ไม่คิดว่าจะได้รับบาดเจ็บน่ะ" เฉินจุนเหยียนกล่าวขอโทษ

เขาแค่รู้สึกทรมานและอยากหาอะไรทำ