นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 415

"ใช่ค่ะ" หลิวเสี่ยวหนิงพยักหน้า ก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย

จริงๆ แล้วเธอกำลังเตรียมตัวเข้านอน กลับได้รับสายจากผู้จัดการว่าเฉินจุนเหยียนได้รับบาดเจ็บระหว่างการถ่ายทำตอนกลางคืน พรุ่งนี้อาจไปสตูดิโอไม่ได้ ให้เธอเปลี่ยนไปเข้าฉากกับคนอื่นก่อน

หลิวเสี่ยวหนิงกังวลขึ้นทันที "ผู้อาวุโสเฉินเขาไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?"

เสียงของผู้จัดการดังจากปลายสาย "ฉันเองก็ไม่รู้ แต่คงไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง?"

"โอเค ฉันเข้าใจแล้วค่ะ"

หลิวเสี่ยวหนิงวางสาย ในใจก็เป็นห่วงเฉินจุนเหยียนมาก

ดึกขนาดนี้แล้วทำไมเขาถึงยังไปที่กองถ่าย แถมยังได้รับบาดเจ็บจนไปโรงพยาบาลอีก?

ใบหน้าหล่อเหลาของเฉินจุนเหยียนเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง หลิวเสี่ยวหนิงที่ทนไม่ไหวจึงไปที่โรงพยาบาลเพราะอยากไปเยี่ยมเฉินจุนเหยียน

ตอนที่เดินไปถึงทางเดิน ก็เจอเข้ากับซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิง

"รีบไปเยี่ยมเขาเถอะ เราจะกลับกันแล้วล่ะ" ซูฉิงยิ้มก่อนจะลากฮ่อหยุนเฉิงออกไป

เธอเหลือบมองฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ด้านข้าง "นายคิดว่าหลิวเสี่ยวหนิงกับเฉินจุนเหยียนเหมาะกันไหม?"

"หือ?" ฮ่อหยุนเฉิงกระตุกริมฝีปาก

ซูฉิงพูดอย่างครุ่นคิด "ดูเหมือนว่าหลิวเสี่ยวหนิงจะเป็นห่วงเฉินจุนเหยียนมากนะ"

"แล้วทำไมล่ะ?" ฮ่อหยุนเฉิงถาม

ซูฉิงตอบ "นายคิดสิ ตอนนี้ก็ดึกขนาดนี้แล้ว หลิวเสี่ยวหนิงยังมาเยี่ยมเฉินจุนเหยียนอีก ไม่ได้หมายความว่าเธอสนใจเฉินจุนเหยียนมากงั้นเหรอ?"

"จริงเหรอ?" ฮ่อหยุนเฉิงถามกลับอย่างไม่พอใจ "แล้วเธอมาเยี่ยมเฉินจุนเหยียนทั้งที่ดึกมากขนาดนี้ ไม่ได้เป็นการบอกว่าเธอก็ห่วงเฉินจุนเหยียนหรือไง?"

ซูฉิง: ...

ผู้ชายใจแคบคนนี้นี่ คุยกันดีๆ ไม่ได้ใช่ไหม?

"ฉันจะไปเหมือนได้ไง? ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นเจ้านายเฉินจุนเหยียนนะ ฉันแค่ห่วงใยพนักงาน ไม่เหมือนกับที่หลิวเสี่ยวหนิงเป็นห่วงหรอก" ซูฉิงพูดอย่างโกรธเคือง

ฮ่อหยุนเฉิงยิ้มและพูดเสียงเบา "หยอกเล่นน่า ยังไงใจเธอห็เป็นห่วงฉันได้แค่คนเดียวเท่านั้น"

ซูฉิงขดมุมปาก ชายคนนี้ไม่ใช่แค่ใจแคบ แต่ยังเป็นเจ้าข้าวเข้าของอีกด้วย

แต่ว่าหลิวเสี่ยวหนิงผู้หญิงคนนี้ เธอก็ค่อนข้างชอบอยู่นะ

หน้าตาสวย ขยัน อดทน ตั้งใจเรียนรู้อีกต่างหาก

ถ้าคบกับเฉินจุนเหยียนได้จริงๆ ทั้งสองคนคงเข้ากันได้ดีมาก

หลิวเสี่ยวหนิงเคาะประตูห้อง "ผู้อาวุโสเฉินคะ พี่พักอยู่หรือเปล่าคะ? ฉันเข้าไปได้ไหมคะ?"

"เข้ามาได้ครับ" เสียงทุ้มของเฉินจุนเหยียนดังขึ้น

หลิวเสี่ยวหนิงเปิดประตูเข้าไป

เห็นเฉินจุนเหยียนนอนอยู่บนเตียงด้วยอารมณ์หดหู่ สีหน้าก็ดูไม่ดีด้วย

หัวใจของหลิวเสี่ยวหนิงก็วูบขึ้น "ผู้อาวุโสเฉิน พี่ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?"

เฉินจุนเหยียนส่ายหัว "ฉันไม่เป็นไร เธอมาได้ยังไงน่ะ?"

หลิวเสี่ยวหนิงเม้มริมฝีปาก ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล "ผู้อาวุโสเฉิน ฉันได้ยินมาว่าได้รับบาดเจ็บ ฉันเลยมาเยี่ยมน่ะค่ะ"

"โอ้ ไม่มีอะไรหรอก แค่บาดเจ็บนิดหน่อยน่ะ" เฉินจุนเหยียนยิ้ม "เธอมาคนเดียวเหรอ?"

"ใช่แล้วค่ะ" หลิวเสี่ยวหนิงพยักหน้า

"ดึกมากขนาดนี้แล้ว ผู้หญิงออกมาคนเดียวไม่ปลอดภัยนะ" เฉินจุนเหยียนพูดด้วยความกังวล

หลิวเสี่ยวหนิงยกยิ้ม "ไม่มีอะไรไม่ปลอดภัยหรอกค่ะ ผู้อาวุโสเฉิน เห็นว่าไม่เป็นอะไรแล้วฉันก็โล่งใจ"

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดอีกครั้ง "จริงสิ เมื่อกี้ฉันเห็นพี่ซูฉิงด้วยค่ะ เธอกับประธานฮ่อก็มาเยี่ยมพี่เหรอคะ?"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวเสี่ยวหนิง ดวงตาของเฉินจุนเหยียนก็หรี่ลงเล็กน้อย

ภาพของฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงที่อยู่ด้วยกันนั้นยังฉายอยู่ในหัวเขาไม่หยุดเลย