นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 423

ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงสำหรับเที่ยวบินของแม่ยวี๋น่า และเนื่องจากเวลาที่ค่อนข้างกระชั้นชิด ดังนั้นเมื่อแม่หลินหนานเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย ยวี๋น่าจึงเตรียมตัวเดินออกไปจากห้องด้วยความเร่งรีบ

"คุณป้าคะ แม่ของฉันกำลังจะมาแล้ว ฉันต้องไปสนามบินรอรับแม่ที่สนามบิน ฉันขอฝากหลินหนานไว้กับคุณป้าสักครู่" ยวี๋น่าเหลือบมองแม่หลินหนานแล้วจึงรีบเดินจากไป

ก่อนที่แม่หลินหนานจะได้ตอบได้ ยวี๋น่าก็หายตัวออกไปเสียแล้ว

"อยู่ดีๆก็จากไปแบบนี้เลยเหรอ ช่างไร้มารยาทซะจริงๆ!" แม่หลินหนานเอ่ยปากบ่น เดิมทีเธอก็ไม่ชอบพอยวี๋น่าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เธอยิ่งไม่พอใจอีกฝ่ายขึ้นไปอีก

เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าลูกชายของเธอมีทั้งหน้าตาที่ดูดี ภูมิหลังทางครอบครัวที่เพรียบพร้อม มิหนำซ้ำยังมีดาราดังและมีผู้หญิงอีกกี่คนต่อกี่คนที่อยากจะแต่งงานกับหลินหนาน แต่ทำไมหลินหนานถึงหลงรักผู้หญิงไม่มีอะไรดีคนนี้ได้ลง

ไม่ต้องพูดถึงว่าหญิงสาวคนนั้นมีอายุมากกว่าหลินหนานกี่ปี แต่เธอยังเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ลูกชายนอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยแบบนี้

หลังจากที่ยวี๋น่าจากไป แม่หลินก็ไม่พอใจและบ่นเกี่ยวกับยวี๋น่าอยู่ชุดใหญ่

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของหลินหนานอยู่ แม่หลินคงไม่อยากเจอยวี๋น่าอีกต่อไปเลย

เธอนั่งที่ขอบเตียงและมองไปที่เครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจซึ่งยังเต้นอยู่อย่างคงที่

เธอมองไปที่หลินหนานอีกครั้ง พบคราบซุปที่เปลื้อนอยู่ข้างหมอน เธอจึงเอื้อมมือไปสัมผัสเพื่อเช็ดมันออก

"ยังเหนียวอยู่อีกเหรอ?"

เมื่อแม่หลินหนานเห็นกล่องเก็บอุณหภูมิความร้อนที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เธอก็พอจะเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

"ยัยผู้หญิงคนนี้! เอาแต่พูดไม่หยุดว่าห่างจากหลินหนานไม่ได้ จะต้องคอยดูแลอยู่อย่างนู้นอย่างนี้ แต่พอเอาเข้าจริงแค่จะเปลี่ยนปลอกหมอนให้ยังไม่คิดจะทำหรือยังไง?!

"ความพยายามที่อยากจะดูแลมันก็แค่คำที่พ่นออกมาเพียงแค่ลมปากก็เท่านั้น!" แม่ของหลินหนานคิดดูถูกยวี๋น่าเป็นการใหญ่

ยวี๋น่ารู้สึกผิดจริงๆ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากเปลี่ยนปลอกหมอนให้หลินหนาน แต่เป็นเพราะว่าเธอกังวลเกี่ยวกับอาการของหลินหนานจนไม่ได้สนใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้

……

สนามบิน

ยวี๋น่ารอแม่ของเธอที่อยู่ที่ทางออกสนามบิน

"แม่ ทางนี่!" ยวี๋น่าดีใจมากเมื่อเห็นแม่ของตน เธอรีบโบกมือให้แม่อย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นลูกสาวของตน หญิงชราก็มีประหลาดใจไม่น้อย แม่ยวี๋เดินเข้ามาหายวี๋น่าอย่างรวดเร็วและพูดด้วยความเป็นห่วงว่า "นาน่า ทำไมหน้าแกดูซีดจัง แล้ว น้ำหนักลดหรือยังไงทำไมดูผอมขนาดนี้?"

"อยู่ที่โรงพยาบาลคงไม่ได้พักผ่อนเท่าที่ควร และมีเหตุผลหลักที่สำคัญอีกประการหนึ่งก็คือหนูไม่ได้แต่งหน้า ดังนั้นหน้าหนูดูซีดจึงถือเป็นเรื่องธรรมชาติ" ยวี๋น่ายักไหล่ของเธอด้วยท่าทางที่แสร้งทำเป็นว่าสบายๆ

"ตอนนี้แกไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ แกต้องดูแลตัวเองด้วย ไม่ใช่ว่าต้องให้หลินหนานดูแลแกเพียงคนเดียวครอบครัวของเขาก็ต้องช่วยดูแลแกด้วย ตอนนี้แกเป็นหญิงมีครรภ์ ฉะนั้นแกควรต้องดูแลตัวเองให้มากๆ" แม่ยวี๋บอกกับลูกสาวตนเองด้วยความรักใคร่

ยวี๋น่าดันแผ่นหลังคนเป็นแม่ให้เดินออกไปข้างนอกและตอบอย่างจำใจว่า "โอเค ฉันเข้าใจแล้ว"

ด้านนอกสนามบิน ยวี๋น่าโบกมือเรียกแท็กซี่เมื่อแม่ยวี๋น่าเห็นก็เกิดอาการไม่พอใจเล็กน้อย

"แกมาคนเดียวหรือ ไม่มีใครจากตระกูลหลินมาส่งเหรอ?"

ยวี๋น่าตอบว่า "พ่อของหลินหนานยุ่งมาก และแม่ของเขาก็ดูแลเขาอยู่ที่โรงพยาบาล ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีเวลามาส่งเธอจริงๆ"

"ทั้งสองคนไม่มีเวลาแม้แต่จะขอให้คนขับรถมารับแกเหรอ ยังไงก็ตามตอนนี้แกก็มีลูกอยู่ในท้องแล้ว แม่ภรรยามาเยี่ยมเยียนถึงที่นี่ พวกเขาจะไม่ให้การต้อนรับกันหน่อยเลยเหรอ หรือว่าแกไม่ได้ติดต่อกับครอบครัวฝั่งนั้น?" แม่ยวี๋ขมวดคิ้วและบ่นกราดออกมาเมื่อเห็นท่าทีชะงักงันของลูกสาว

หลังจากที่ทั้งสองพูดคุยกันไม่กี่คำ แท็กซี่ก็มาจอดเทียบ ยวี๋น่าจึงดันแม่ของเธอให้เข้าไปในรถทันที

"แม่คะ เป็นเพราะแม่รีบมาเกินไป หนูเลยไม่ได้บอกพวกเขาล่วงหน้า หนูเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้น รถมาแล้ว แม่รีบขึ้นรถเถอะค่ะ"

ระหว่างทาง แม่ยวี๋น่าไม่มีสีหน้ายิ้มแย้มปรากฎออกมาเลย เธอจับมือยวี๋น่าด้วยความรู้สึกเป็นกังวลมาก "แม่ว่าแกผอมลงมากเลยนะ?"

"แม่คะ ตอนนี้หนูกำลังท้อง คนท้องก็มีรูปร่างแบบนี้เป็นปกติ ไม่ว่าหนูจะกินเยอะเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน แม่ไม่ได้พูดเกินไปใช่ไหมทำไมหนูถึงไม่รู้สึกว่าตัวเองผอมเลย แม่พูดเกินจริงหรือเปล่า " ยวี๋น่าพยายามเอ่ยปลอบแม่ของเธอไม่ให้พลอยคิดมากกับรูปสัดส่วนรูปทรงของตัวเธอเอง

"แกคือเนื้อหนังที่หลุดออกมากจากร่างฉัน จะไม่ให้ฉันไม่สนใจได้อย่างไร!"