นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 439

"ผู้ช่วย?" ซูซานทวนเบาๆ มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความพึงพอใจ "ในเมื่อคุณอู๋มั่นใจมาก ฉันจะรอข่าวดีของคุณ แต่อย่าทำให้ฉันผิดหวังเป็นอันขาด"

"นั่นแน่นอน"

อู๋ชิงหร่านแสดงรอยยิ้มอย่างมั่นใจ ผู้หญิงสองคนมองหน้ากัน หยุดหัวข้อนี้โดยปริยาย หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบเชิงสัญลักษณ์ บางสิ่งทำได้เฉพาะในความมืด ที่มองไม่เห็นแม้แสงสว่าง

……

หลังจากความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในวันที่หลินหนานออกจากโรงพยาบาล ชีวิตของยวี๋น่าก็สงบลงมาก แม้แต่บัญชีโซเชียลของเธอก็ตามมาด้วยแฟน ๆ ของหลินหนาน แต่ช่องแสดงความคิดเห็นก็เต็มไปด้วยสองเสียงที่แตกต่างกัน ตอนแรกยวี๋น่ายังคงกังวลใจอยู่มาก แต่เธอก็ค่อยๆเรียนรู้ที่จะไม่มองสิ่งเหล่านั้นเพื่อทำให้ตัวเองรำคาญใจ

ตอนนี้ชีวิตประจำวันของเธอคือการดูแลร่างกายของเธอด้วยความอุ่นใจและสร้างความสัมพันธ์ของเธอกับ หลินหนาน ยวี๋น่าได้เข้าใจอย่างชัดเจน เนื่องจากเธอบอกว่าเธอต้องการแต่งงานกับหลินหนานจึงเป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะรักษาความสัมพันธ์ในปัจจุบันและหยุดก้าวไปข้างหน้า ไม่ช้าก็เร็ว ปัญหาจะเกิดขึ้น

หลังจากพักผ่อนอยู่ที่บ้านมานานกว่าครึ่งเดือน ในที่สุดร่างของหลินหนานก็ผ่อนคลายขึ้น แม้ว่าเขาจะยังไม่สามารถกลับไปหาแสดงละครต่างๆให้จบได้ แต่บทประพันธ์ที่ยังไม่เสร็จได้รับการซ้อมที่บ้านนับครั้งไม่ถ้วน รวมทั้งบทบาทนางเอกล้วนเป็นของยวี๋น่า

หลินหนานยังได้เตรียมแผนมาระยะหนึ่งแล้ว

"น่าน่า ยาผมหมดแล้ว คุณไปโรงพยาบาลเพื่อสั่งจ่ายยาให้ผมได้ไหม" หลังจากที่หลินหนานออกจากโรงพยาบาล เขาต้องกินยาเป็นประจำเพื่อทำให้การทำงานของอวัยวะภายในมีเสถียรภาพ

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ยวี๋น่าก็ตอบอย่างมั่นใจ "ได้สิ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"

ตอนนี้สี่โมงเย็น และหมอเลิกงานตอนห้าโมงเย็น

เมื่อเห็นว่ายวี๋น่าออกไปและไม่มีทางกลับมา หลินหนานจึงวิ่งเข้าไปในห้องรับฝากของด้วยความกะตือรือล้น หยิบของที่เขาเตรียมไว้มาเป็นเวลานานแล้วเริ่มจัดการ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงหลินหนานก็โทรหายวี๋น่าอีกครั้งเมื่อเธอกำลังตั้งกำแพง "น่าน่าเมื่อคุณกลับมาแล้วคุณสามารถออกไปอีกรอบนึงได้ไหม?

ซื้อพุดดิ้งมะม่วงสองกล่องและเค้กแบล็คฟอเรสต์น้ำตาลน้อยหนึ่งชิ้น ผมค่อนข้างชอบทานหวาน"

"ได้สิ แต่ตอนนี้ฉันกำลังไปรับยาจากโรงพยาบาล และร้านเค้กยังอยู่ทางทิศตะวันตกของเมือง ฉันอาจจะกลับหลังหนึ่งทุ่ม คุณรอได้ไหม?"

"ได้ได้ คุณไม่ต้องรีบนะ ผมไม่รีบ!" หลินหนานรู้สึกดีใจหน้าบาน และเห็นด้วยเมื่อได้ยินดังนี้ ทั้งหมดที่เขาต้องการคือให้ยวี๋น่ากลับช้า ยิ่งช้าก็ยิ่งดี

ยวี๋น่าถือโทรศัพท์ไว้ มองหน้าจอแล้วขมวดคิ้ว ทำไมวันนี้หลินหนานถึงแปลกจัง ชั่งเถอะ ไปซื้อยาและซื้อขนมกันก่อนค่อยว่ากัน

ตอนที่เธอกลับถึงบ้านก็สองทุ่มแล้ว ในที่สุดคุณพ่อหลินก็คุยกับแม่หลินได้ และเพื่อให้ลูกสองคนพัฒนาความสัมพันธ์ คู่สามีภรรยาสูงวัยจึงกลับไปบ้านเกิดก่อน

"ฉันกลับมาแล้วค่ะ" ยวี๋น่าเปิดประตูและพูดคำหนึ่ง เธอหันศีรษะและเห็นว่าห้องมืด เธอหันศีรษะไปทางซ้ายโดยไม่รู้ตัว พบว่ามีการวางเทียนสองเล่มไว้บนโต๊ะอาหาร โดยแต่ละอันมีไวน์แดงหนึ่งแก้ว และแจกันแก้วที่มีดอกพุดหลายดอกวางอยู่ที่มุมโต๊ะ