นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 443

รถพยาบาลมาถึงโรงพยาบาลแล้ว หลังจากที่คุณหมอตรวจอาการของหลิวเสี่ยวหนิงแล้ว ก็บอกกับเธอว่า:"ทำไมเธอถึงไม่ระวังเลย อาการบาดเจ็บของเธอคือกระดูกหักในระดับกลาง ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามถึงห้าเดือนถึงจะขยับได้ แต่หลังจากที่ทำHIAแล้วจะต้องทำการพักฟื้น จะยกของหนักไม่ได้ ตอนนี้วัยหนุ่มสาว ทำไมถึง.....ฉันจะให้พยาบาลเข้าเฝือกให้เธอ และต้องนอกพักที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการ"

หลิวเสี่ยวหนิงอึ้ง กลัวว่าเฉินจุนเหยียนได้ยินแล้วจะรู้สึกผิด เลยยิ้มแล้วพูดกับคุณหมอ:"ฉันไม่ทันระวังตัว ตอนที่ถ่ายละครได้รับบาดเจ็บที่แขน ที่คุณหมอพูดฉันจะจำไว้ แต่ว่าจะต้องนอนพักที่โรงพยาบาลนานแค่ไหนคะ ฉันยังต้องถ่ายละคร........"

ตอนนี้เธอมีสภาพอย่างนี้แล้ว อย่าพึ่งเป็นห่วงเรื่องถ่ายละครเลย เธอต้องพักอยู่โรงพยาบาลนานเลย จำเป็นต้องตรวจดูแขนของเธอว่าสมานรึยัง ไม่งั้นหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วอาการกำเริบ ใครจะรับผิดชอบ"

คุณหมอได้ยินเธอพูดอย่างนั้นก็ถอนหายใจออกมาแล้วส่ายหน้าเบาๆ ด้วยความรู้สึกจนใจ

ตอนนี้วัยหนุ่ทสาว ทำไมถึงไม่ดูแลตัวเองนะ

"อ้อ อีกเรื่อง เธอได้รับบาดเจ็บที่แขนขวา และจะต้องเข้าเฝือกช่วงนี้จะขยับไม่ได้ และยกของหนักไม่ได้ ฉันว่าทางที่ดีเธอให้คนอื่นมาดูแล้วเธอจะดีที่สุด"

คุณหมอพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมองเฉินจุนเหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆ หลิวเสี่ยวหนิงด้วยใบหน้ากระวนกระวายใจ และก็คิดว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน เลยพูดกับเฉินจุนเหยียนว่า:"ช่วงนี้คุณต้องดูแลแฟนของคุณหน่อยนะ เธอเป็นผู้หญิงก็น่าจะลำบาก"

หลิวเสี่ยวหนิงอึ้ง แล้วหันไปมองเฉินจุนเหยียน กลัวว่าเขาจะรู้สึกลำบากใจ แล้วรีบพูดอธิบายว่า:"คุณหมอเข้าใจผิดแล้วค่ะ เขาไม่ใช่........"

เฉินจุนเหยียนก็เหมือนจะพูดอะไร แต่ใครจะรู้ว่าคุณหมอจะโบกมือให้ :"เอาละๆ ฉันไม่อยากรู้จักเรื่องของพวกเธอหรอก เสี่ยวหลิวเธอมาก็ดีแล้ว พาเธอไปเข้าเฝือกทีกระดูกหักระดับกลาง และจัดห้องพักฟื้นหนึ่งห้อง"

หลิวเสี่ยวหนิงเห็นอย่างนั้นก็ทำได้เพียงกลืนคำพูดที่จะพูดลงคอ แล้วก็มองเฉินจุนเหยียนอย่างระมัดระวังอย่างจนปัญญา ทั้งสองก็เดินตามพยาบาลออกไปเข้าเฝือก

ห้องพักผู้ป่วย

หลิวเสี่ยวหนิงได้ทำการเข้าเฝือกเรียบร้อยแล้ว มือขวาถูกแขวนไขว้มาตรงข้างหน้า ขยับไม่ได้ เฉินจุนเหยียนนั่งลงเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงปอกผลไม้ให้เธอ หลินเสี่ยวหนิงนั่งพิงหัวเตียง มองหน้าจุนเหยียนอย่างเกรงใจอยู่นานถึงได้พูดว่า:"ขอด้วยนะคะรุ่นพี่ ........ที่ต้องรบกวน"

"เสี่ยวหนิง เธอพูดเกรงใจไปแล้ว "เฉินจุนเหยียนอึ้ง มองหลิวเสี่ยวหนิงอย่างสงสัย ยิ้มให้ พร้อมกับพูดขอโทษ:"ถ้าไม่ใช่เธอเอาตัวเข้ามาช่วยฉันไว้ คนที่จะนอนอยู่ตรงนี้คงจะเป็นฉัน คงจะเป็นฉันมากกว่าที่ต้องขอโทษเธอ ตอนนี้ดูแลเธอก็สมควรแล้ว เธอไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก"

หลิวเสี่ยวหนิงยิ้มออกมา แต่ว่าพอนึกถึงเรื่องที่คุณหมอผู้หญิงพูดเมื่อกี้ เธอก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง มองเฉินจุนเหยียนอยู่นานเหมือนจะพูดอะไรก็ไม่พูด แล้วรวบรวมความกล้าพูดอย่างลังเล:"อ้อ....รุ่นพี่คะ เมื่อกี้ ที่คุณหมอพูด พี่อย่าไปใส่ใจเลยนะคะ.....'

เฉินจุนเหยียนเม้มปาก แล้วก็ยิ้มพูด:"ไม่เป็นไร ฉันจะถือสาได้ยังไง เธอเข้าใจผิดแล้ว พวกเราไม่ใช่เป็นเพื่อนกันหรอ เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ถือสาหรอก"

เพื่อนกัน แค่เพื่อนกันเองหรอ.....

แววตาของหลิวเสี่ยวหนิงสลดลง เธอค่อยปิดเปลือกตาลง มือวางบนผ้าห่มนิ้วโป้งก็จิกแน่นอย่างไม่รู้ตัว เดิมทีเธอก็เตรียมใจไว้แล้ว ก็รู้ว่าเฉินจุนเหยียนชอบซูฉิง เธอเลยคิดว่าจะไม่พูดออกมาตลอดไป.....

แต่ว่าคำพูดนี้ของเฉินจุนเหยียน ทำให้เธอรู้สึกไม่ยอมแพ้ หลิวเสี่ยวหนิงรู้ว่า ที่จริงแล้วเธออยากจะพูดออกมา

และอาจจะเป็นครั้งเดียวที่เธอกล้าเผชิญหน้ากับเฉินจุนเหยียน

"รุ่นพี่คะ "