นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 477

"ได้ค่ะ อีกเดี๋ยวจะดื่มนะคะ" ยวี๋น่ารับซุปไก่มาพร้อมกับพยักหน้า

กลิ่นซุปไก่มาอีกครั้ง ยวี๋น่ารู้สึกไม่สบายท้อง ใบหน้าของเธอซีด มือสั่นจนทำซุปไก่หกลงบนพื้น

เมื่อเห็นซุปไก่หกลงบนพื้น แม่หลินก็มีใบหน้าไม่สู้ดี

"บอกว่าไม่ดื่มก็ไม่ดื่มสิ ทำเสียของทำไมน่ะ" แม่หลินจ้องยวี๋นาอย่างดุเดือด "หลินหนานให้ฉันดูแลเธอ ฉันก็ดูแลเธอแล้ว เธอไม่เห็นค่าเลยนะ"

ซุปไก่ของดีสูญเปล่า แม่หลินจึงไม่พอใจก่อนจะดุยวี๋น่า

ใบหน้าของยวี๋น่าซีด ก่อนเธอจะรีบพูด "คุณน้า ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ สองวันนี้ฉันรู้สึกไม่สบายท้อง เดี๋ยวจะทำความสะอาดซุปไก่บนพรมนะคะ"

เพื่อไม่ให้แม่หลินโกรธ ยวี๋น่าจึงรีบพูดแก้ไข

หลินหนานที่เพิ่งกลับมาจากบริษัท ได้ยินเสียงในบ้าน ปฏิกิริยาแรกของเขาคือยวี๋น่าต้องมีความขัดแย้งกับแม่หลินอีกแน่

หลินหนานวางของลงและรีบขึ้นไปชั้นบน "น่าน่า แม่ เกิดอะไรขึ้นครับ"

ทันทีที่เขาขึ้นไปชั้นบนก็ได้เห็นห้องรก ซุปไก่หกบนพรม และเศษชามเซรามิกตกอยู่บนพื้น

และใบหน้าของยวี๋น่าซีด ใบหน้าของแม่ก็มีแต่ความไม่พอใจ

แม่หลินขมวดคิ้วและเอ่ยปากพูดก่อน "แม่ก็เชื่อฟังที่ลูกบอกให้ดูแลว่าที่ลูกสะใภ้ดีๆ เลยให้เธอดื่มซุปไก่เพื่อเสริมโภชนาการ สุดท้ายพอได้กลิ่นก็จะอาเจียนแล้ว ยังทำซุปไก่หกลงพื้นอีก"

"แม่ น่าน่าสองวันนี้แพ้ท้องรุนแรง แม่เข้าใจเธอหน่อยนะครับ" หลินหนานเข้าใจยวี๋น่า เขาจึงเอ่ยปากปกป้อง "ซุปไก่มันหกแล้วก็แล้วไปเถอะครับ"

เมื่อเห็นลูกชายปกป้องยวี๋น่า แม่หลินก็ไม่มีความสุข เธอขมวดคิ้วและพูดว่า "แม่ให้ที่ครัวทำซุปไก่ให้เธอตั้งห้าถึงหกชั่วโมง"

ยวี๋น่าที่ปิดปากอยู่ด้านข้างก็อดอยากอาเจียนไม่ได้

"แม่เองก็เคยท้องนะ ทำไมตอนแม่ท้องไม่เห็นจะอ่อนแอเลย แม่เห็นเธอตอนนี้ก็ว่าเกินไปแล้ว แต่ถึงจะยังไงก็ต้องนึกถึงเด็กในท้องสิ ไม่อย่างนั้นเด็กจะโตได้ยังไง ไม่มีสารอาหารก็จะโตมาพิการ..." แม่หลินกล่าวอย่างกังวล

หลินหนานมองไปที่แม่ของเขาอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะปลอบโยน "แม่ ไม่หรอกครับ ตอนนี้เป็นการเลี้ยงลูกตามหลักวิทยาศาสตร์แล้ว สามารถตรวจสอบได้แล้วครับ"

"เราจะไปตรวจสูติกรรมเป็นระยะๆ ลูกไม่มีทางเป็นอะไรหรอกครับ" หลินหนานตบไหล่แม่ตัวเองเบาๆ แล้วพูดว่า "น่าน่ารับรู้ถึงที่แม่ใส่ใจในการทำซุปไก่แล้วล่ะครับ"

พูดจบ หลินหนานก็ส่งสัญญาณให้ยวี๋น่าพูดอะไรเสียหน่อย

ยวี๋น่าเข้าใจทันทีว่า "คุณน้าคะ เดี๋ยวหมดช่วงแพ้ท้องแล้วจะดื่มซุปไก่นะคะ"

หลินหนานกำลังช่วยเป็นตัวกลางระหว่างสองคน แม่หลินเองก็ไม่อยากให้ลูกชายลำบากใจ เธอจึงมองยวี๋น่า "พวกเธอสองคนทำอาหารกินเองก็แล้วกัน ลูกก็ดูเอาแล้วกันว่ายวี๋น่าเธอจะกินอะไร"

หลังจากที่แม่หลินจากไป หลินหนานก็โอบไหล่ของยวี๋น่าและรีบประคองให้เธอนั่งลง "น่าน่า ไม่เป็นไรใช่ไหม แม่ผมเขาก็เป็นแบบนี้แหละ อย่าถือสาเขาเลยนะครับ"

หลังจากอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันมานาน ยวี๋น่าก็รู้นิสัยแม่หลิน และรู้ว่าหลินหนานดีกับเธอมากจริง ๆ และเพื่อหลินหนานและลูกในท้อง ยวี๋น่าจึงยอมอดทน

"ฉันไม่เป็นไร" ยวี๋น่ายิ้มบาง "ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่ พอได้กลิ่นซุปไก่ ฉันก็เผลอทำอย่างนั้นเสีย"

หลินหนานมองยวี๋น่าอย่างเป็นห่วง หากเกิดเหตุการณ์แบบนี้ต่อไป เขากังวลว่าร่างกายของยวี๋น่าจะรับไม่ไหว

"จะไม่กินตลอดก็ไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงเด็กหรอก ร่างกายพี่ก็คงไม่ไหวแน่นอน" หลินหนานโอบกอดยวี๋น่าแล้วพูดอย่างอ่อนโยน "ผมจะไปให้ที่ครัวทำอาหารที่พี่ชอบนะ"