นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 503

ไม่ต้องถามเลยว่าพอข่าวนี้ออกไป ทำให้เชื่อของซูฉิงกับโจเซฟเป็นคำที่ค้นหามากที่สุดติดอันดับสิบ มีชาวเน็ตไม่น้อยเข้ามาคอมเมนท์ ให้ความรู้สึกเหมือนกับชอบนินทาเรื่องชาวบ้าน และยังมีเรื่องของแฟนคลับของฮ่อหยุนเฉิง รีบเข้ามาพูดเสียดสีซูฉิง แน่นอนว่าก็มีคนที่ชื่นชอบทั้งสองคนนี้เข้ามาให้การสนับสนุน เลยกลายเป็นสงครามคีย์บอร์ดขึ้นในทันที

"ซูฉิง ซูฉิง!"

ฮ่อหยุนเฉิงที่เข้าไปในจุดชมวิวแล้วก็ไม่มีอารมณ์มาสนใจว่าข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้น ลมฝนก็ตกลงมาไม่หยุด ฝนที่ตกหนักลงมาใส่ตัวเขา พวกบอดี้การ์ดก็แยกย้ายกันตามหาซูฉิงกับโจเซฟ

ระหว่างทางก็มีพวกดินโคลน ฮ่อหยุนเฉิงยิ่งเป็นห่วง เขากลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับซูฉิง โดยเฉพาะที่อย่างนี้ สภาพแวดล้อมอย่างนี้

"ซูฉิงเธออยู่ที่ไหน ได้ยินฉันแล้วก็ส่งเสียงตอบฉันหน่อย!"เขาเดินเข้าไปต่อ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

หลังจากที่ซูฉิงกับโจเซฟกินขนมปังท้องสองห่อหมดแล้ว ความรู้สึกหิวก่อนหน้านี้ก็คลี่คลายลง โจเซฟพิงไปกับผนังถ้ำ เหลือบมองไปด้านบนอยู่นานถึงได้เอ่ยขึ้นว่า

"ซูฉิง เธอว่าพวกเราจะออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่"

"ฉันก็ไม่รู้......"ซูฉิงตอบด้วยเสียงที่อ่อนแรง เหนื่อยมาทั้งวัน เธอกว่าจะได้พัก ความง่วงก็ผุดขึ้นมาราวกับน้ำผุด แต่ก็พยายามฝืนไว้ เพราะอากาศข้างนอกหนาว นอนก็นอนไม่หลับ

เธอหาวอย่างขี้เกียจอยู่หลายครั้ง "อย่างช้าก็น่าจะเป็นพรุ่งนี้เช้า หลังจากที่เปิดจุดชมวิว ตอนนี้น่าจะปิดแล้ว น่าจะไม่มีใครมาตามหาพวกเรา.......นายก็ทนๆ หน่อย พรุ่งนี้ฉันจะพานายออกไป จากนั้นก็ขับรถพานายไปทำแผลที่โรงพยาบาล

..................

โดยรอบตัวเธอล้วนมีแต่ความมืด หลิวเสี่ยยวหนิงยืนอยู่กับที่ แล้วเธอเดินไปรอบๆ ความเงียบที่เข้ามารายล้อมเธอ

"มีคนมั้ย"

หลิวเสี่ยวหนิงตะโกนถาม แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครส่งเสียงตอบกลับมา

ทันใดนั้นเองเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลัง แต่พอหันกลับมามองก็ไม่มี ยิ่งทำให้หลิวเสียวหนิงรู้สึกหวาดกลัว เธอรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น แล้วก็ก้าวถอยไป

เหมือนจะได้ยินเสียงแว่วๆ หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เธอเหมือนจะรู้มองไปข้างหน้าแล้ววิ่งออกไป

"ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!"

หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกว่ามีคนหรืออะไรตามมาจากข้างหลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เหมือนจะเข้ามาจับตัวเธอ หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกกลัวมา จนเสียงสั่น

จากนั้นก็เสียงตะโกน เสียงหัวเราะดังขึ้นข้างหูของเธอ หลิวเสี่ยวหนิงที่อยู่ในความมืดตะโกนเรียกกลับล้มลงที่พื้น

เธอขดตัวลงอย่างระมัดระวัง เหมือนความมืดจะกลืนกินตัวเอง ด้วยแววตาที่แดงก่ำ

หลิวเสี่ยวหนิงอยากจะลุกขึ้นมากลับพบว่าที่ขาของตนมีโซ่ใส่ไว้ ทำให้เธอเดินไปไหนไม่ได้ จากนั้นข้อมือ คอของเธอก็มีโซ่ด้วยเหมือนกัน เหมือนจะทำให้ให้เธอหายใจไม่ออก

และตอนที่หลิวเสี่ยวหนิงใกล้จะหมดความหวังแล้ว มีมือข้างหนึ่งยื่นมาตรงหน้าของเธอ ท่าทางเหมือนอยากจะฉุดเธอขึ้นมา

เหมือนจะมองเห็นความหวังครั้งสุดท้ายก็ไม่ปาน หลิวเสี่ยวหนิงเงยหน้าขึ้นมอง และใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว

ฉินชั่งเบี่ยงหน้าพร้อมกับยกยิ้มแปลกๆ ออกมา :"ไม่ต้องกลัว"

"อย่าเข้ามา......อย่าเข้ามา........"

ผู้จัดการของหลิวเสี่ยวหนิงตกใจตื่นจากเสียงร้องของหลิวเสี่ยวหนิง เธอรีบเข้ามาหาเธอในห้อง ก็พบว่าเหมือนหลิวเสี่ยวหนิงกำลังฝันร้าย เหงื่อชุ่มไปทั้งหัว

"เสี่ยวหนิง เสี่ยวหนิง! ตื่นสิ!"