นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 511

"มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?" ซูฉิงมองไปยังเฉินจุนเหยียนพลางเอ่ยถาม

"ไม่มีเรื่องพิเศษอะไรหรอก อีกสักพักคุณจะกลับไปที่บริษัทใช่ไหม? ผมก็กำลังจะไปที่นั่นเหมือนกัน ผมสามารถแวะไปส่งคุณได้" เฉินจุนเหยียนเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม

"ไม่เป็นไรหรอก พอดีวันนี้ฉันขับรถมา" ซูฉิงส่ายหัวปฏิเสธคำชวน เมื่อเฉินจุนเหยียนได้ยินดังนั้นจึงหันสายตาคมไปจ้องหลิวเสี่ยวหนิง

"วันนี้ดีใจกับคุณด้วยนะ" เฉินจุนเหยียนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างผ่อนคลาย ในตอนนี้เขาคิดว่าตนเองคงสามารถเริ่มความสัมพันธ์ที่ดีกับหลิวเสี่ยวหนิงได้โดยไม่มีข้อกังขาใดๆแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าเฉินจุนเหยียนคิดมากไปเองหรือเปล่า เพราะเขารู้สึกว่าหลิวเสี่ยวหนิงมีอะไรบางอย่างที่ปกปิดเขาไว้

ทางด้านหลิวเสี่ยวหนิงก็ส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจตอบกลับมาด้วยเช่นกัน แต่กลับไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วภายในใจของหญิงสาวนั้นกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

เพราะตัวหลิวเสี่ยวหนิงเองนั้นไม่ได้อยากได้ยินคำพูดและการกระทำแบบนี้จากอีกฝ่ายอยู่แล้ว

"อีกสักพักเขาก็จะมารับฉันแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้" หลิวเสี่ยวหนิงกำโทรศัพท์ในมือแน่นและรีบก้าวเท้าเร็วๆเดินออกไปทันที

หลิวเสี่ยวหนิงค่อนข้างรู้สึกอับอายที่เธอหาทางหนีเอาตัวรอดออกมาแบบนั้น มื่อเดินพ้นออกมาจากสายตาของคนทั้งสอง เธอพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆและตั้งสติ

เมื่อสักครู่เธอกลับมีความคิดวูบหนึ่งที่อยากจะดึงเฉินจุนเหยียนไว้และถามคำถามที่เธอสงสัยทั้งหมดออกไป

แต่พอได้กลับมาคิดทบทวนตัวเองดู เธอก็พบว่าตัวเองจะเอ่ยถามเขาทำไมและเธอมีสิทธิ์อะไรไปถามเขา?

หลิวเสี่ยวหนิงทอดสายตามองออกไปและพบเข้ากับร่างของจินจิ่นหรานที่มายืนอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มพยักหน้าให้เธอเบาๆและเอื้อมมือมาดึงรั้งร่างของหลิวเสี่ยวหนิงเข้าไปไว้ในอ้อมกอดของตนเอง

"ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง?"

ร่างทั้งร่างของหลิวเสี่ยวหนิงแข็งทื่อราวกับหิน เธออยากจะเอื้อมมือออกไปผลักช่วงเอวของจินจิ่นหรานให้ออกห่าง แต่ท้ายที่สุดเธอก็ไม่ได้ทำมัน

"ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย" หลิวเสี่ยวหนิงพูดพลางส่ายศีรษะและพยายามดันตัวเองออกมาจากอ้อมอกของจินจิ่นหราน

"หิวหรือยัง? ฉันจะพาคุณไปทานข้าวดีไหม?" จินจิ่นหรานคว้าหมับไปที่มือของหลิวเสี่ยวหนิงและนำพาหญิงสาวเดินขึ้นรถยนต์คันหรูไป

จินจิ่นหรานยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาให้หลิวเสี่ยวหนิง หญิงสาวเองก็ต้องจำใจรับไว้อย่างเสียมิได้ "คุณให้ดอกไม้ฉันเยอะเกินไปแล้วนะ ฉันไม่รู้ว่าจะเอาไปเก็บไว้ที่ไหนแล้ว"

"ผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะชอบให้แฟนซื้อของเล็กๆน้อยๆให้ไม่ใช่หรอกเหรอ?" จินจิ่นหรานจ้องมองไปยังหลิวเสี่ยวหนิง

"แฟนคนก่อนๆของคุณคงชอบของพวกนี้กันหมดสินะ" หลิวเสี่ยวหนิงจับช่อดอกไม้อย่างเบามือและพูดโพล่งประโยคไม่ควรพูดออกมา

"ฉันไม่มี" จินจิ่นหรานตอบกลับหญิงสาวอย่างไม่มีท่าทีลังเล

หลิวเสี่ยวหนิงนิ่งงันไปในทันที เมื่อได้ยินคำตอบที่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่างของจินจิ่นหราน

"ฉันไม่เคยมีแฟนและไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหนมาก่อน คุณคือผู้หญิงคนแรก…" จินจิ่นหรายเปรยสายตาอ่อนโยนไปยังหลิวเสี่ยวหนิง

"เรื่องพวกนี้ฉันล้วนค้นหามาจากอินเทอร์เน็ต คุณคิดว่าฉันโง่ไหม?"

มือบางกำช่อดอกไม้ในมือแน่น หลิวเสี่ยวหนิงเหลือบสายตามามองอีกฝ่ายพลางกัดเม้มริมฝีปากบาง

ด้วยความอับแสงในรถยนต์ทำให้ความมืดครึ้มปกปิดใบหน้าและความรู้สึกของทั้งสองคนไว้

แววตาของจินจิ่นหรานหม่นลงเล็กน้อยและมือหนาก็พยายามบังคับพวงมาลัยรถยนต์ต่อไปโดยแสร้งไม่สนใจสิ่งใด ในขณะนั้นหลิวเสี่ยวหนิงจึงเอ่ยปากพูดออกมา "ฉันหิวแล้ว เราไปกินข้าวกันเถอะ คุณคงจะเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้วใช่ไหมล่ะ"

"อืม" จินจิ่นหรานตอบรับเสียงเบาและขับเคลื่อนรถยนต์ไปยังจุดมุ่งหมายปลายทาง

หลิวเสี่ยวหนิงเอนตัวลงกับเบาะข้างคนขับและกอดช่อดอกไม้ไว้แนบอก แววตาคมสวยลอบมองไปยังทัศนียภาพนอกรถที่กำลังเคลื่อนผ่าน

เมื่อรถยนต์จอดนิ่งรอไฟจราจร จินจิ่นหรานก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ "ขอโทษ"

"เกิดอะไรขึ้น คุณเป็นอะไร?" หลิวเสี่ยวหนิงได้สติขึ้นมาและไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่เมื่อได้ยินชายข้างๆเอ่ยปากกล่าวขอโทษ

"วันนี้ฉันบุ่มบ่ามมากเกินไปที่สารภาพรักกับคุณต่อหน้าสื่อมวลชนต่างๆมากมาย คงจะทำให้คุณลำบากใจไม่น้อยเลยใช่ไหม"

ที่จริงแล้วจินจิ่นหรานก็ติดตามข่าวต่างๆในอินเทอร์เน็ตอยู่และเมื่อเขายิ่งเห็นท่าทีของหลิวเสี่ยวหนิง เขาก็รู้สึกว่าตนเองกำลังสร้างความลำบากใจให้กับหญิงสาว

เขารู้สึกว่าหลังจากที่เขาได้ล้วงล้ำเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากเท่าไหร่ ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอมันก็ยิ่งแย่ขึ้น

ความรู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกมันกำลังคืบคลานเข้ามาในความสัมพันธ์ของทั้งเขาและเธอ