นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 519

เขาสวมสูทที่สั่งทำเป็นพิเศษ รูปร่างของเขาสูงสง่า ผมทั้งหมดถูกรวบไว้ด้านหลังศีรษะของเขา เผยให้เห็นหน้าผากที่เรียบเนียน ทันทีที่เขาเห็นซูฉิงเดินออกมา แววตาของเขาก็ดูประหลาดใจมาก

“นาย นายทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ละ…” ซูฉิงรู้สึกตัวและรู้สึกเขินเล็กน้อย

“ซูฉิง เธอสวยมากเลย” ฮ่อหยุนเฉิงเอื้อมมือไปทางซูฉิง เสียงต่ำของเขาค่อยๆกระเพื่อมและตกลงบนยอดหัวใจของซูฉิง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ซูฉิงก็แสดงรอยยิ้มอันแสนหวาน วางปลายนิ้วบนฝ่ามือของฮ่อหยุนเฉิงและดึงเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาทันที

ซูฉิงกระพริบตา และผมที่หลวมๆของเธอก็เลื่อนลงด้วยการกระทำนี้ และสยายลงบนไหล่ของซูฉิง

“อ่ะ ผม…” ซูฉิงตะลึงไปครู่หนึ่งและเอื้อมมือไปคว้ามัน แต่คิดไม่ถึงว่าฮ่อหยุนเฉิงเร็วกว่าเธอหนึ่งก้าว

นิ้วที่เรียวยาวของเขาเคลื่อนผ่านผมของซูฉิงและรวบผมยาวที่อ่อนนุ่มไว้ข้างหนึ่ง

ในเวลานี้ ฮ่อหยุนเฉิงหยิบกล่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขาซึ่งมีสร้อยคออยู่ เขาหยิบสร้อยคอออกมาแล้วสวมมันให้ซูฉิงอย่างระมัดระวัง

ซูฉิงมองดูตัวเองในกระจกบานใหญ่ และดวงตาของเธอก็จับจ้องไปที่สร้อยคอ

การออกแบบสร้อยคอนั้นเรียบง่ายมากและมันก็ดูไม่เข้ากับชุดที่หรูหราบนร่างกายของเธอ อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา ซูฉิงก็ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างและมีสีหน้าประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“เป็นไปไม่ได้...” ซูฉิงถือสร้อยคอด้วยท่าทางประหลาดใจ

“เธอเคยบอกว่าเธอชอบมันมาก” ฮ่อหยุนเฉิงไม่สามารถวางผมนั้นลงจากมือของเขาได้และเขาก็เล่นกับผมของซูฉิง

ซูฉิงรู้สึกประทับใจมาก ผู้ออกแบบสร้อยคอนี้นี้เป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงมาก ซูฉิงชอบผลงานของเขามาโดยตลอด แต่ผู้ออกแบบได้ประกาศลาออกจากวงการออกแบบเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา สร้อยคอนี้เป็นการออกแบบชิ้นสุดท้ายของนักออกแบบคนนั้น แต่ยังไม่ได้ทำออกมา

ซูฉิงคิดไม่ถึงว่าจะพูดถึงการออกแบบของเธอเล่นๆมาก่อนหน้านี้ แต่น่าเสียดายที่ดีไซน์เนอร์ถอนตัวจากวงการออกไปก่อน คิดไม่ถึงว่าฮ่อหยุนเฉิงจะ...

"นายทำได้อย่างไร?"

ซูฉิงมองฮ่อหยุนเฉิงผ่านกระจกยาวเต็มตัว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เมื่อเอื้อมมือไปโอบเอวของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็ค่อย ๆ จูบที่คอของเธอและพูดเบา ๆ ว่า "ขอเพียงเธอชอบ จะเป็นอะไร ฉันก็ให้เธอได้ทุกอย่าง"

หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสุข ซูฉิงวางนิ้วบนหลังมือของฮ่อหยุนเฉิง มองดูแหวนหมั้นที่ข้อนิ้วทั้งสอง ซูฉิงหันศีรษะและหอมแก้มของฮ่อหยุนเฉิง

“ขอบคุณนะ หยุนเฉิง”

ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงขยับเล็กน้อยและเขาก็เข้าใกล้ซูฉิงมากขึ้น ซึ่งมีความหมายที่ชัดเจนในตัวเอง

ในขณะนี้ เหลียงเฉิงหนิง ซึ่งยืนอยู่นอกห้องแต่งตัว ก็ได้แอบดูจากรอยแตกของประตูอย่างลับๆ ฝืนใจที่จะกรีดร้องออกมา

เธอกัดปลายนิ้วและดูฮ่อหยุนเฉิงกับซูฉิงด้วยความอิจฉาอย่างหิวโหย "ช่างมีความสุขจริงๆ"

เมื่อคิดเช่นนี้ เหลียงเฉิงหนิงก็หันกลับมา แต่เธอคิดไม่ถึงว่าจะมีใครมาปรากฏต่อหน้าเธอในทันทีทันใด เธอตกใจจนเธอแทบจะกรีดร้อง

“คุณเป็นใคร?” เหลียงเฉิงหนิงตบหน้าอกและถอนหายใจด้วยความโล่งอก มองไปที่ผู้หญิงที่สวมหน้ากากที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอด้วยความสงสัยบางอย่างในใจ

ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของเธอไม่อยู่กับร่องกับรอย "อ่า... ฮ่อหยุนเฉิงเป็นคนที่ขอให้ฉันมาส่งของบางอย่างให้ซูฉิง"

เมื่อฟังคำอธิบายของเธอ เหลียงเฉิงหนิงก็รู้สึกสงสัยมากขึ้นไปอีก อย่างไรก็ตามฮ่อหยุนเฉิงก็อยู่ในห้องแต่งตัวแล้วตอนนี้ และยังต้องมีอะไรให้คนอื่นเอามาส่งอีกเหรอ?

“ของอะไร ฉันขอดูหน่อยสิ” เหลียงเฉิงหนิงจึงยื่นมือไปทางผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นคว้าชายเสื้อของเธอและไม่กล้ามองเหลียงเฉิงหนิง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เหลียงเฉิงหนิงก็เอื้อมมือไปดึงผู้หญิงคนนั้น แต่คิดไม่ถึงว่าคนตรงหน้าจะผลักเธอออกไปทันทีและรีบตรงเข้าไปในห้องแต่งตัว

ซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงในห้องแต่งตัวก็ต่างตกตะลึงเช่นกัน ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้าวมาขวางซูฉิงไว้

“ซูฉิง! นังคนสารเลว!”