นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 528

เมื่อได้ยินอย่างนั้น สายตาของทุกคนก็หันไปมองด้านนอก และซูฉิงก็มองเห็นบางอย่างที่อยู่ไม่ไกลออกไป

ในขณะนั้นเอง ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มอย่างรวดเร็ว และลมทะเลก็แรงขึ้นกว่าเดิม ซูฉิงกะพริบตาก่อนจะเกิดเสียงฟ้าร้อง

คือพายุทอร์นาโด!

ซูฉิงตระหนักได้ทันทีว่าไม่แปลกเลยที่ตอนบ่ายท้องฟ้าจะมืดครึ้มและมีเมฆมาก

ในช่วงเวลานั้นเองที่ซูฉิงเกิดรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ตรวจพยากรณ์อากาศตอนจะออกมา

ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่โชคร้ายขนาดนี้ เป็นอย่างที่ตัวเองบอกจริงด้วย พอได้มาทะเลก็เกิดเรื่องทันที

ในขณะนั้นเอง เสียงบนเรือสำราญก็ดังขึ้น โดยส่งสัญญาณให้ทุกคนเข้าไปในห้องโดยสารเพื่อหาที่หลบภัย

ทั้งสามคนไม่กล้าที่จะโอ้เอ้และรีบเข้าไปในเรือ

ผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันในเรือ ต่างคนต่างมีท่าทีกังวล และบางคนก็เริ่มบ่น

เสียงฟ้าร้องดังอยู่ข้างนอก และเสียงฝนที่ตกลงบนดาดฟ้าก็ค่อยๆ ดังชัดเจน สีหน้าของซูฉิงเป็นกังวลเล็กน้อย เธอพิงอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิงและไม่พูดอะไร

ท่าทีของฮ่อหยุนเฉิงเย็นชา นี่เป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครคาดคิด และเนื่องจากผลกระทบของพายุทอร์นาโด ทำให้อุปกรณ์สื่อสารไม่สามารถใช้งานได้ พวกเขาจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากจะรออยู่ตรงนี้

ตัวเรือเริ่มสั่นเล็กน้อย และเสียงประกาศจากเรือก็เริ่มพูดติดอ่าง ทั้งหมดนี้เป็นการประกาศถึงพายุทอร์นาโดที่ใกล้จะเกิดขึ้น

ผู้คนบนเรือเริ่มกระสับกระส่ายและเสียงบ่นก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

“ช่วยด้วย! ฉันจะออกไป! ฉันจะออกไป!”

“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง! ซวยจริงๆเลย”

“ฉันคงไม่ตายใช่ไหม ทำยังไงดีล่ะ...”

“ฉันยังไม่อยากตาย! ฉันยังไม่แก่เลยนะ! จะมาตายไม่ได้นะ!”

เสียงดังกึกก้องไปทั่วห้องโดยสารในทันที ซูฉิงจับมือของฮ่อหยุนเฉิง แต่ฝ่ามือของเธอกลับเย็นยะเยือก

เธอจำฉากหลังจากช่วงเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายตอนอยู่ท่ามกลางทะเลกับฮ่อหยุนเฉิงได้

เรื่องนั้นแม้จะคิดในตอนนี้ก็ยังน่ากลัว แต่ซูฉิงไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเร็วขนาดนี้

“หยุนเฉิง...” สีหน้าของซูฉิงดูจริงจัง และบีบมือฮ่อหยุนเฉิงไว้แน่น

“ไม่เป็นไร ฉันอยู่นี้ ฉันจะปกป้องเธอเอง” ฮ่อหยุนเฉิงกดจูบขมับของซูฉิงและเอ่ยปลอบโยน

เสียงหนักแน่นของเขาทำให้ซูฉิงรู้สึกอบอุ่น

ตราบใดที่มีเขาอยู่ เธอก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

สีหน้าของโจเซฟที่อยู่ด้านข้างดูแย่ขึ้นไปอีก เขามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกังวล และรักษาร่างกายให้นิ่งในขณะตัวเรือแกว่งไปมา ก่อนจะหันมองซูฉิง "ซูฉิง ผมก็จะปกป้องคุณด้วย"

อาจเพราะบรรยากาศในตอนนี้ตึงเครียด ซูฉิงจึงไม่ได้ยินเสียงสั่นเทาของโจเซฟ

ในความเป็นจริง โจเซฟไม่ได้กลัวอะไรเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้มากนัก แต่สิ่งที่ทำให้เขากลัวจริงๆ คือเขาว่ายน้ำไม่เป็น หากเรือสำราญล่ม เขาเองก็จะตกอยู่ในอันตรายจริงๆ

พนักงานบนเรือเริ่มแจกเสื้อชูชีพให้ผู้โดยสารทุกคน แต่การกระทำแบบนี้ทำให้คนที่กังวลอยู่แล้วยิ่งไปกันใหญ่

“ให้ฉันออกไป! ฉันจะออกไปจากที่นี่! ฉันยังไม่อยากตายอยู่ที่นี่!” ผู้หญิงคนหนึ่งกรีดร้องพร้อมทั้งเอื้อมมือออกไปผลักลูกเรือ

“ให้คนมาปกป้องฉัน! และพาฉันออกไปจากที่นี่ซะ!”

ข้อมือของลูกเรือได้รับบาดเจ็บจากที่ถูกผู้หญิงคนนั้นจับเอาไว้ แต่ยังอดทนและปลอบผู้หญิงคนนั้น "คุณผู้หญิง อย่าตื่นกลัวไปเลยนะครับ ตอนนี้ที่นี่เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว คุณสวมเสื้อชูชีพก่อนนะครับ"

“อยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ? อยู่ที่นี่เพื่อรอความตายเนี่ยนะ? บนเรือไม่ใช่ว่ามีเรือชูชีพอยู่หรือไง รีบให้ฉันออกไปจากที่นี่สิ!” ผู้หญิงคนนั้นตะโกนและท่าทางตีโพยตีพายของเธอทำให้ผู้คนมากมายรอบตัวถูกเธอเกลี้ยกล่อมไปด้วย

“แต่...” ลูกเรือหน้าซีด เรื่องแบบนี้เขาเองก็ไม่อยากเจอเหมือนกัน