นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 532

ฮ่อหยุนเฉิงหน้านิ่ง แผ่รังสีน่ากลัวออกมาจนทำให้คนที่รู้สึกกลัวจนเข่าอ่อน

เวลานี้ซูฉิงที่อยู่ข้างๆ ก็ใช้เท้าเตะเก้าอี้ไปทางมัน

ผู้ชายคนนั้นก็ถึงกับเซที่โดนเตะเก้าอี้ใส่ ก็ตะโกนออกมาคิดจะหนีแต่กลับถูกซูฉิงเตะจนล้มกลิ้งลงไป

ทันใดนั้นกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น ลูกน้องของฮ่อหยุนเฉิงที่มาถึงแล้วก็รีบเข้าไปจับคนที่อยู่ในร้าน

"นายเป็นยังไงบ้าง "ซูฉิงหันมาจับเข้าที่มือของฮ่อหยุนเฉิงดูแผลที่ฝ่ามือของเขา ด้วยสีหน้าสงสารจับใจ

"นายโง่รึไง ทำไมต้องเอามือเข้ามาขวางด้วย คิดว่ามือของตัวเองเป็นเหล็กรึไง"

ฮ่อหยุนเฉิงลูบแก้มของซูฉิงแล้วกระซิบเสียงเบา:"ดีที่จะได้เอายาพวกนั้นเอามาใช้ได้แล้วไง"

"ฮ่อหยุนเฉิง !"ซูฉิงได้ยินอย่างนั้นก็หน้านิ่งคิ้วขมวด

เธอไม่ชอบให้ฮ่อหยุนเฉิงไม่สนใจตัวเองอย่างนี้

ฮ่อหยุนเฉิงเห็นอย่างนั้นก็รีบคว้าเอวของซูฉิงไว้แน่นแล้วลูบไล้เบาๆ

ซูฉิงแหงนหน้ามองสุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา แล้วฉีกผ้ามาห้ามเลือดให้กับฮ่อหยุนเฉิงไว้ก่อน

"พันไว้ก่อน กลับไปค่อยใส่ยา"

ได้ออกมาพักผ่อนฮันนีมูนตั้งหนึ่งเดือน แต่หลายวันมานี้ตั้งมาเจอเรื่องพวกนี้ ทำให้ซูฉิงอารมณ์เสียไปไม่น้อย

พอหลับมาถึงโรงแรมหน้าก็ยังนิ่งอยู่ หน้าบึ้งทำแผลให้ฮ่อหยุนเฉิง

เอาผ้าที่พันแผลออกก่อน จากนั้นซูฉิงก็จัดการทำแผล แต่วินาทีต่อมาก็เข้ามากอดเอวของเธอแน่น

ฮ่อหยุนเฉิงใช้แรงฉุดซูฉิงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตน

แล้วก้มลงมอง ซูฉิงพบว่าฮ่อหยุนเฉิงได้รับบาดเจ็บเพียงแค่มือเท่านั้นก็ถึงได้ถอนหายใจโล่ง

ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้พูดอะไร แค่ฝังหน้าลงที่ซอกคอแล้วหายใจรดของเธอ

ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันจนทำให้เกิดบรรยากาศเงียบผิดปกติ

"ยังโกรธอยู่หรอ"เงียบอยู่นานฮ่อหยุนเฉิงถึงได้เอ่ยปากถาม

"ใช่ ฉันโกรธมาก"

เดิมทีซูฉิงนั้นหายโกรธเองไปแล้ว แต่ฮ่อหยุนเฉิงเอ่ยถึงอย่างนี้ ความอัดอั้นตันใจที่อยู่ในอกก็พรั่งพรูออกมา

เธอจับมือของฮ่อหยุนเฉิงเพื่อที่จะปลดแขนของเขาออก แต่ทว่าฮ่อหยุนเฉิงกับยิ่งกอดเธอแน่นกว่าเดิม

"ขอโทษ"

เสียงฮ่อหยุนเฉิงเอ่ยขอโทษดังอยู่ข้างหูทำให้ซูฉิงนิ่งอึ้ง

"ต่อไปฉันจะไม่ทำให้เธอเป็นห่วงอย่างนี้อีกแล้ว"แววตาฮ่อหยุนเฉิงสั่นไหวระริก ริมฝีปากที่หายใจอุ่นๆ ออกมา

ซูฉิงบีบมือของฮ่อหยุนเฉิงแล้วหันกลับมาคร่อมตักฮ่อหยุนเฉิง:"หยุนเฉิง ฉันรักนายนะ"

พอพูดมาถึงตอนนี้ ซูฉิงก็หยุด แล้วพูดต่อว่า:"ดังนั้นพอเห็นนายได้รับบาดเจ็บฉันก็เป็นห่วง ฉันทุกข์ใจ หลายวันมานี้เกิดเรื่องมากมาย ฉันอยากจะบอกนายว่า ฉันไม่ใช่ลูกนกที่คอยรอให้นายปกป้อง ฉันสามารถปกป้องตัวเองได้ ฉันสามารถยืนอยู่ข้างๆ นายได้ และจะไม่หลบอยู่หลังของนาย"

ซูฉิงกอดลำคอฮ่อหยุนเฉิงแล้วพุ่งเข้าไปหอมแก้มของเขา

เธอที่มักทำตัวอ่อนโยนเวลาอยู่ต่อหน้าฮ่อหยุนเฉิง แต่ไม่ใช่ว่าเธอจะทำอย่างนี้ตลอด เธอไม่ต้องการพึ่งพาใครอะไร

"ฉันรู้"